Ουρράκα της Πορτογαλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Ετικέτα: αφαιρέθηκαν παραπομπές
Γραμμή 7: Γραμμή 7:
Ωστόσο, ο γάμος του Φερδινάνδου Β΄ και της Ουρράκας ακυρώθηκε το 1171 ή 1172 από τον [[Πάπας Αλέξανδρος Γ΄|Πάπα Αλέξανδρο Γ΄]] διότι ήταν δεύτερα ξαδέρφια. Η Ουρράκα έγινε τότε μοναχή και αποσύρθηκε για να ζήσει στα κτήματα που είχε δώσει ο πρώην σύζυγός της στη Carta de Arras στη Zamora. Αργότερα, αποσύρθηκε στη Μονή της Santa María de Wamba που ανήκε στην προαναφερθείσα τάξη<ref> Arco y Garay 1954, p. 168.</ref>.
Ωστόσο, ο γάμος του Φερδινάνδου Β΄ και της Ουρράκας ακυρώθηκε το 1171 ή 1172 από τον [[Πάπας Αλέξανδρος Γ΄|Πάπα Αλέξανδρο Γ΄]] διότι ήταν δεύτερα ξαδέρφια. Η Ουρράκα έγινε τότε μοναχή και αποσύρθηκε για να ζήσει στα κτήματα που είχε δώσει ο πρώην σύζυγός της στη Carta de Arras στη Zamora. Αργότερα, αποσύρθηκε στη Μονή της Santa María de Wamba που ανήκε στην προαναφερθείσα τάξη<ref> Arco y Garay 1954, p. 168.</ref>.


Στις 25 Μαΐου 1176, η βασίλισσα Ουρράκα δώρισε γη και βίλες στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη. Αυτές οι ιδιότητες περιλάμβαναν το Castroverde de Campos και τη Mansilla στη Λεόν και το Salas και το San Andrés στην Αστούρια<ref> García Tato 2004, pp. 133-134, doc. 31.</ref>. Παρουσιάστηκε το 1188 στη στέψη του γιου της Αλφόνσου Θ΄, ο οποίος κληρονόμησε το θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του στις 22 Ιανουαρίου του 1188 και, το ίδιο έτος, στις 4 Μαΐου, επιβεβαίωσαν τα προνόμια που χορήγησε ο πρώην βασιλιάς στο διάταγμα του Σαντιάγκο .<ref> Arco y Garay 1954, p. 168.</ref> Η παρουσία της καταγράφεται για τελευταία φορά σε μεσαιωνικές πηγές το 1211 όταν δώρισε το χωριό Castrotorafe που είχε λάβει από τον σύζυγό της το 1165 ως γαμήλιο δώρο στον καθεδρικό ναό της Ζαμόρα<ref> Gross 1998, pp. 1226-227.<ref> Rodrigues Oliveira 2010, p. 79.</ref>.
Στις 25 Μαΐου 1176, η βασίλισσα Ουρράκα δώρισε γη και βίλες στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη. Αυτές οι ιδιότητες περιλάμβαναν το Castroverde de Campos και τη Mansilla στη Λεόν και το Salas και το San Andrés στην Αστούρια<ref> García Tato 2004, pp. 133-134, doc. 31.</ref>. Παρουσιάστηκε το 1188 στη στέψη του γιου της Αλφόνσου Θ΄, ο οποίος κληρονόμησε το θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του στις 22 Ιανουαρίου του 1188 και, το ίδιο έτος, στις 4 Μαΐου, επιβεβαίωσαν τα προνόμια που χορήγησε ο πρώην βασιλιάς στο διάταγμα του Σαντιάγκο .<ref> Arco y Garay 1954, p. 168.</ref> Η παρουσία της καταγράφεται για τελευταία φορά σε μεσαιωνικές πηγές το 1211 όταν δώρισε το χωριό Castrotorafe που είχε λάβει από τον σύζυγό της το 1165 ως γαμήλιο δώρο στον καθεδρικό ναό της Ζαμόρα<ref> Gross 1998, pp. 1226-227.</ref> <ref>Rodrigues Oliveira 2010, p. 79.</ref>.


Η βασίλισσα Ουρράκα θάφτηκε στη Μονή της Σάντα Μαρία ντε Βαμμπά σε αυτό που σήμερα είναι η επαρχία [[Βαγιαδολίδ]], που ανήκε στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη<ref> Arco y Garay 1954, p. 168.</ref>. Στο εσωτερικό της εκκλησίας της Σάντα Μαρία, το μοναδικό τμήμα που απομένει από την αρχαία μονή, βρίσκεται στο παρεκκλήσι της βασίλισσας όπου μια πλάκα που τοποθετήθηκε εκεί αναφέρει ότι η βασίλισσα Ουρράκα της Πορτογαλίας είχε γεννηθεί σε αυτήν την εκκλησία<ref> Elorza et al 1990, p. 57.</ref>.
Η βασίλισσα Ουρράκα θάφτηκε στη Μονή της Σάντα Μαρία ντε Βαμμπά σε αυτό που σήμερα είναι η επαρχία [[Βαγιαδολίδ]], που ανήκε στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη<ref> Arco y Garay 1954, p. 168.</ref>. Στο εσωτερικό της εκκλησίας της Σάντα Μαρία, το μοναδικό τμήμα που απομένει από την αρχαία μονή, βρίσκεται στο παρεκκλήσι της βασίλισσας όπου μια πλάκα που τοποθετήθηκε εκεί αναφέρει ότι η βασίλισσα Ουρράκα της Πορτογαλίας είχε γεννηθεί σε αυτήν την εκκλησία<ref> Elorza et al 1990, p. 57.</ref>.

Έκδοση από την 07:49, 18 Αυγούστου 2017

Η Ινφάντα Ουρράκα της Πορτογαλίας (1128[1]-1211[2]) ήταν μια πριγκίπισσα της Πορτογαλίας, κόρη του Αλφόνσου Α΄, πρώτου βασιλιά της Πορτογαλίας και της συζύγου του, Ματθίλδης της Σαβοΐας ήταν βασίλισσα της Λεόν ως σύζυγος του βασιλιά Φερδινάνδου Β΄ της Λεόν και μητέρα του Αλφόνσου Θ΄ της Λεόν.

Ζωή

Κόρη του Αλφόνσου Α΄, πρώτου βασιλιά της Πορτογαλίας, και της συζύγου του Ματθίλδης της Σαβοΐας, είχε αρκετά αδέλφια, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά Σάντσο Α΄.

Τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 1165 παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο Β΄, κι έγινε η πρώτη ινφάντα της Πορτογαλίας που παντρεύτηκε μονάρχη της Λεόν. Ο μόνος γιος αυτού του γάμου, ο Αλφόνσος Θ΄, γεννήθηκε στη Ζαμόρα στις 15 Αυγούστου 1171.[3]

Ωστόσο, ο γάμος του Φερδινάνδου Β΄ και της Ουρράκας ακυρώθηκε το 1171 ή 1172 από τον Πάπα Αλέξανδρο Γ΄ διότι ήταν δεύτερα ξαδέρφια. Η Ουρράκα έγινε τότε μοναχή και αποσύρθηκε για να ζήσει στα κτήματα που είχε δώσει ο πρώην σύζυγός της στη Carta de Arras στη Zamora. Αργότερα, αποσύρθηκε στη Μονή της Santa María de Wamba που ανήκε στην προαναφερθείσα τάξη[4].

Στις 25 Μαΐου 1176, η βασίλισσα Ουρράκα δώρισε γη και βίλες στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη. Αυτές οι ιδιότητες περιλάμβαναν το Castroverde de Campos και τη Mansilla στη Λεόν και το Salas και το San Andrés στην Αστούρια[5]. Παρουσιάστηκε το 1188 στη στέψη του γιου της Αλφόνσου Θ΄, ο οποίος κληρονόμησε το θρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του στις 22 Ιανουαρίου του 1188 και, το ίδιο έτος, στις 4 Μαΐου, επιβεβαίωσαν τα προνόμια που χορήγησε ο πρώην βασιλιάς στο διάταγμα του Σαντιάγκο .[6] Η παρουσία της καταγράφεται για τελευταία φορά σε μεσαιωνικές πηγές το 1211 όταν δώρισε το χωριό Castrotorafe που είχε λάβει από τον σύζυγό της το 1165 ως γαμήλιο δώρο στον καθεδρικό ναό της Ζαμόρα[7] [8].

Η βασίλισσα Ουρράκα θάφτηκε στη Μονή της Σάντα Μαρία ντε Βαμμπά σε αυτό που σήμερα είναι η επαρχία Βαγιαδολίδ, που ανήκε στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη[9]. Στο εσωτερικό της εκκλησίας της Σάντα Μαρία, το μοναδικό τμήμα που απομένει από την αρχαία μονή, βρίσκεται στο παρεκκλήσι της βασίλισσας όπου μια πλάκα που τοποθετήθηκε εκεί αναφέρει ότι η βασίλισσα Ουρράκα της Πορτογαλίας είχε γεννηθεί σε αυτήν την εκκλησία[10].

Βιβλιογραφία

  • Arco y Garay, Ricardo del (1954). Sepulcros de la Casa Real de Castilla. Madrid: Instituto Jerónimo Zurita. Consejo Superior de Investigaciones Científicas. OCLC 11366237.
  • Elorza, Juan C.; Vaquero, Lourdes; Castillo, Belén; Negro, Marta (1990). Junta de Castilla y León. Consejería de Cultura y Bienestar Social, ed. El Panteón Real de las Huelgas de Burgos. Los enterramientos de los reyes de León y de Castilla. Publisher Evergráficas S.A. ISBN 84-241-9999-5.
  • García Tato, Isidro (2004). Las encomiendas gallegas de la Orden Militar de San Juan de Jerusalén: Estudio y edición documental (in Spanish). Vol. I. Santiago de Compostela: Instituto de Estudios Gallegos «Padre Sarmiento». ISBN 8400082508.
  • Gross, Georg (1998). "El fuero de Castrotorafe (1129). Transición a la documentación romanizadora". Boletín de la Real Academia de la Historia (in Spanish). Madrid. Vol. CXCV, Cuaderno II: 221–229. ISSN 0034-0626.
  • Mattoso, José (2014). D. Afonso Henriques (in Portuguese). Lisbon: Temas e Debates. ISBN 978-972-759-911-0.
  • Rodrigues Oliveira, Ana (2010). Rainhas medievais de Portugal. Dezassete mulheres, duas dinastias, quatro séculos de História (in Portuguese). Lisbon: A esfera dos livros. ISBN 978-989-626-261-7.

Παραπομπές

  1. ↑ Mattoso 2014, p. 226.
  2. ↑ Rodrigues Oliveira 2010, p. 79.
  3. ↑ Arco y Garay 1954, p. 167.
  4. ↑ Arco y Garay 1954, p. 168.
  5. ↑ García Tato 2004, pp. 133-134, doc. 31.
  6. ↑ Arco y Garay 1954, p. 168.
  7. ↑ Gross 1998, pp. 1226-227.
  8. ↑ Rodrigues Oliveira 2010, p. 79.
  9. ↑ Arco y Garay 1954, p. 168.
  10. ↑ Elorza et al 1990, p. 57.
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Urraca of Portugal της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ουρράκα_της_Πορτογαλίας&oldid=6603703"