Αδμήτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
+πηγές, +πρότυπο DEFAULTSORT, επιμ. |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Αδμήτη''' ήταν κόρη του βασιλέα των [[Μυκήνες|Μυκηνών]] [[Ευρυσθέας|Ευρυσθέα]] και της [[Αντιμάχη]]ς. Επομένως ήταν εγγονή από τη μητέρα της του [[Ωκεανός (μυθολογία)|Ωκεανού]] και της |
{{Θεότητα|όνομα=[[Ωκεανίδες|Ωκεανίδα]] Αδμήτη|τύπος=Ελληνική|γονείς=[[Τιτάνας (μυθολογία)|Τιτάνας]] [[Ωκεανός (μυθολογία)|Ωκεανός]] και [[Τιτανίδες|Τιτανίδα]] [[Τηθύς]]|αδέλφια=Οι υπόλοιπες 2.999 [[Ωκεανίδες]]. Ο [[Ίναχος (μυθολογία)|Ίναχος]] και οι άλλοι [[Ποταμοί]].}}Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Αδμήτη''' ήταν κόρη του βασιλέα των [[Μυκήνες|Μυκηνών]] [[Ευρυσθέας|Ευρυσθέα]] και της [[Αντιμάχη]]ς. Επομένως ήταν εγγονή, από τη μητέρα της, του [[Ωκεανός (μυθολογία)|Ωκεανού]] και της [[Τηθύς|Τηθύος]] (κατά μία εκδοχή υπήρχε και μία από τις [[Ωκεανίδες]] που ονομαζόταν Αδμήτη). Αδελφός της Αδμήτης ήταν ο [[Περιμήδης]]. |
||
Η Αδμήτη υπήρξε η αιτία για ένα από τους 12 άθλους του Ηρακλή, όταν φανέρωσε στον πατέρα της τη σφοδρή της επιθυμία να έχει δική της τη ζώνη της βασίλισσας των [[Αμαζόνες|Αμαζόνων]], της Ιππολύτης, που της την είχε δώσει ο ίδιος ο |
Η Αδμήτη υπήρξε η αιτία για ένα από τους [[Άθλοι του Ηρακλή|12 άθλους του Ηρακλή]], όταν φανέρωσε στον πατέρα της τη σφοδρή της επιθυμία να έχει δική της τη ζώνη της βασίλισσας των [[Αμαζόνες|Αμαζόνων]], της Ιππολύτης, που της την είχε δώσει ο ίδιος ο [[Άρης (μυθολογία)|θεός Άρης]]. Ο [[Ευρυσθέας]] τότε διέταξε τον [[Ηρακλής (μυθολογία)|Ηρακλή]] να τη φέρει. |
||
Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Αδμήτη ήταν ιέρεια στο ναό της |
Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Αδμήτη ήταν ιέρεια στο ναό της [[Ήρα (μυθολογία)|θεάς Ήρας]] στο [[Άργος]]. Κάποτε έφυγε από το [[Άργος]] παίρνοντας μαζί της και το άγαλμα της [[Ήρα (μυθολογία)|θεάς]], και πήγε στη νήσο [[Σάμος|Σάμο]], όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό της. Την επέτειο της αφίξεως της Αδμήτης στο νησί εόρταζαν οι αρχαίοι του κάτοικοι με επισημότητα και μεγαλοπρέπεια, γιατί πίστευαν ότι αυτό έγινε μετά από εντολή της [[Ήρα (μυθολογία)|θεάς Ήρας]], η οποία έτσι φανέρωσε την εύνοια και ιδιαίτερη αγάπη της προς τη νήσο. Από τότε η [[Σάμος]] έγινε κέντρο της λατρείας της Ήρας. |
||
* Από την Αδμήτη πήρε το όνομά του ο [[αστεροειδής]] '''[[398 Αδμήτη]]''' (398 Admete), που ανακαλύφθηκε το 1894. |
* Από την Αδμήτη πήρε το όνομά του ο [[αστεροειδής]] '''[[398 Αδμήτη]]''' (398 Admete), που ανακαλύφθηκε το 1894. |
Έκδοση από την 17:47, 15 Αυγούστου 2017
Ωκεανίδα Αδμήτη | |
---|---|
Γονείς | Τιτάνας Ωκεανός και Τιτανίδα Τηθύς |
Αδέλφια | Οι υπόλοιπες 2.999 Ωκεανίδες. Ο Ίναχος και οι άλλοι Ποταμοί. |
wikidata (π) |
Στην ελληνική μυθολογία η Αδμήτη ήταν κόρη του βασιλέα των Μυκηνών Ευρυσθέα και της Αντιμάχης. Επομένως ήταν εγγονή, από τη μητέρα της, του Ωκεανού και της Τηθύος (κατά μία εκδοχή υπήρχε και μία από τις Ωκεανίδες που ονομαζόταν Αδμήτη). Αδελφός της Αδμήτης ήταν ο Περιμήδης.
Η Αδμήτη υπήρξε η αιτία για ένα από τους 12 άθλους του Ηρακλή, όταν φανέρωσε στον πατέρα της τη σφοδρή της επιθυμία να έχει δική της τη ζώνη της βασίλισσας των Αμαζόνων, της Ιππολύτης, που της την είχε δώσει ο ίδιος ο θεός Άρης. Ο Ευρυσθέας τότε διέταξε τον Ηρακλή να τη φέρει.
Σύμφωνα με άλλο μύθο, η Αδμήτη ήταν ιέρεια στο ναό της θεάς Ήρας στο Άργος. Κάποτε έφυγε από το Άργος παίρνοντας μαζί της και το άγαλμα της θεάς, και πήγε στη νήσο Σάμο, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό της. Την επέτειο της αφίξεως της Αδμήτης στο νησί εόρταζαν οι αρχαίοι του κάτοικοι με επισημότητα και μεγαλοπρέπεια, γιατί πίστευαν ότι αυτό έγινε μετά από εντολή της θεάς Ήρας, η οποία έτσι φανέρωσε την εύνοια και ιδιαίτερη αγάπη της προς τη νήσο. Από τότε η Σάμος έγινε κέντρο της λατρείας της Ήρας.
- Από την Αδμήτη πήρε το όνομά του ο αστεροειδής 398 Αδμήτη (398 Admete), που ανακαλύφθηκε το 1894.
Πηγές
- Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου, ii. 5. § 9
- Ιωάννης Τζέτζης: Ad Lycophron, 1327
- Αθήναιος: Δειπνοσοφισταί, τ. 15, σελ. 447
- Schmitz, Leonhard (1867): «Admete» (1) & (2), στο: Smith, William: Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, τόμος 1, Βοστώνη, σελ. 19