Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αντικατάσταση παρωχημένου προτύπου με references tag
Γραμμή 51: Γραμμή 51:
[[Κατηγορία:Γαλλικές δραματικές ταινίες]]
[[Κατηγορία:Γαλλικές δραματικές ταινίες]]
[[Κατηγορία:Ερωτικές ταινίες]]
[[Κατηγορία:Ερωτικές ταινίες]]
[[Κατηγορία:Βιασμός σε ταινίες]]
[[Κατηγορία:Ταινίες σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι]]
[[Κατηγορία:Ταινίες σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι]]
[[Κατηγορία:Ταινίες παραγωγής United Artists]]
[[Κατηγορία:Ταινίες παραγωγής United Artists]]

Έκδοση από την 22:33, 4 Αυγούστου 2017

Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι
Ultimo tango a Parigi
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας.
ΣκηνοθεσίαΜπερνάρντο Μπερτολούτσι
ΠαραγωγήΑλμπέρτο Γκριμάλντι
ΣενάριοΜπερνάρντο Μπερτολούτσι
Φράνκο Αρκάλλι
ΠρωταγωνιστέςΜάρλον Μπράντο
Μαρία Σνάιντερ
Ζαν-Πιερ Λεό
ΜουσικήΓκάτο Μπερμπιέρι
ΤραγούδιΓκάτο Μπαρμπιέρι
ΦωτογραφίαΒιττόριο Στοράρο
ΜοντάζΦράνκο Αρκάλλι
Ρομπέρτο Περπινιάνι
Εταιρεία παραγωγήςProduzioni Europee Associati
Les Productions Artistes Associés
ΔιανομήUnited Artists
Πρώτη προβολή14 Οκτωβρίου 1972 (Νέα Υόρκη)
Διάρκεια129 λεπτά (κομμένη)
250 λεπτά[1]
ΠροέλευσηΓαλλία
Ιταλία
ΓλώσσαΑγγλικά
Ιταλικά
Προϋπολογισμός$1.25 εκατομμύρια[2]
Ακαθάριστα έσοδα$96.3 εκατομμύρια[3]
ΠροηγείταιUnder Fire (album)

Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (ιταλικά: Ultimo tango a Parigi, αγγλικά: Last Tango in Paris) είναι μία γαλλό-ιταλική ερωτική - δραματική ταινία, του 1972, σε σκηνοθεσία Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και σε σενάριο του ιδίου και του Φράνκο Αρκάλλι. Η ταινία επικεντρώνεται σε έναν χήρο Αμερικανό, που ταξιδεύει στο Παρίσι και συνάπτει ερωτικές σχέσεις με μία νεαρή Παριζιάνα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ και Ζαν-Πιερ Λεό.

Οι έντονες σεξουαλικές σκηνές βίας έφεραν διαμάχες ενώ σε πολλές χώρες υπέστη λογοκρισία. Για παράδειγμα, στην κυκλοφορία της στις ΗΠΑ, μία από τις πιο έντονες σκηνές σεξουαλικό περιεχομένου κόπηκε και κρίθηκε ακατάλληλη. Παρόλα αυτά, με το πέρας των χρόνων έπαψε να είναι ακατάλληλη και της δόθηκε το NC-17. Το 1981, η MGM κυκλοφόρησε μία νέα έκδοση με κομμένες σκηνές.

Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του Μπερτολούτσι το 2013, η πιο γνωστή σκηνή της ταινίας, αυτή του βιασμού, γυρίστηκε έπειτα από συνεννόηση του σκηνοθέτη και του Μάρλον Μπράντο και χωρίς τη συγκατάθεση της Μαρία Σνάιντερ. Αυτό έγινε γιατί ο σκηνοθέτης ήθελε να προσδώσει ρεαλιστικότητα στη σκηνή, καθώς ήθελε να φανεί η αντίδραση μιας ταπεινωμένης γυναίκας και όχι μιας ηθοποιού που υποδύεται έναν ρόλο. Ο Μπερτολούτσι δήλωσε πως για το γεγονός αυτό νιώθει ενοχές, αλλά δεν μετανιώνει.[4]

Παραπομπές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι