Απάτη (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Tufts |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{Θεότητα|όνομα=Απάτη|τύπος=Ελληνική|περιγραφή=Προσωποποίηση της απάτης, του δόλου, της πανουργίας και του ψέματος|γονείς=[[Νυξ]]|αδέλφια=[[Μόρος]], [[Μώμος]], [[Νέμεσις]], [[Φιλότης (μυθολογία)|Φιλότης]], [[Οϊζύς |Οϊζύς]], [[Γήρας (μυθολογία)|Γήρας]], [[Έρις (μυθολογία)|Έρις]], οι [[Κήρες]], οι [[Εσπερίδες]] (πιθανόν) και [[Όνειρος]] |
|||
Η '''Απάτη''' στην [[ελληνική μυθολογία]] ήταν η προσωποποίηση ή πνεύμα (δαίμονας) της εξαπάτησης, παραπλάνησης, πονηριάς και της απάτης. Ο [[Ησίοδος]] αναφέρει στη [[Θεογονία]] την Απάτη ως κόρη (από παρθενογένεση) της [[Νυξ|Νυκτός]], τέκνα της οποίας ήταν και ο [[Μόρος]], η Κηρ, ο [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]], ο [[Ύπνος (μυθολογία)|Ύπνος]], τα [[Όνειροι|Όνειρα]], ο [[Μώμος]], η [[Οιζύς]], οι [[Εσπερίδες]], οι [[Μοίρες]], οι [[Κήρες]], η [[Νέμεσις]], η [[Φιλότης (μυθολογία)|Φιλότης]], το [[Γήρας (μυθολογία)|Γήρας]] και η [[Έρις]].<ref>Βλ. στην Εισαγωγή του [[Παναγής Λεκατσάς|Παναγή Λεκατσά]] στο {{cite book|author=Ησίοδου|title=Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών|others=(Μετάφραση, σχόλια Π. Λεκατσά)|location=Αθήνα|publisher=Ιω. & Π. Ζαχαρόπουλος (<small>Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών, αρ. 37</small>)|year=1939|pages=79}} Πβ. ''Θεογονία'' ([[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_(1908).djvu/24|223-225]]): «/.../ τίκτε δὲ καὶ Νέμεσιν, πῆμα θνητοῖσι βροτοῖσι, / Νὺξ ὀλοή· μετὰ τὴν δ᾽ Ἀπάτην τέκε καὶ Φιλότητα / Γῆράς τ᾽ οὐλόμενον, καὶ Ἔριν τέκε καρτερόθυμον».</ref>{{efn|Στη συνέχεια ο Ησίοδος αναφέρει ότι από την Έριδα γεννήθηκαν ο Πόνος, η [[Λήθη (μυθολογία)|Λήθη]], ο Λιμός, τα Άλγη, οι Υσμίνες, οι Φόβοι, οι Μάχες, οι Ανδρικτασίες, τα Νείκη, οι Ψευδολογίες, οι Αμφιλογίες, η Δυσνομία, η ''[[Άτη]]'', και ο [[Όρκος (μυθολογία)|Όρκος]]: «αὐτὰρ Ἔρις στυγερὴ τέκε μὲν Πόνον ἀλγινόεντα / Λήθην τε Λιμόν τε καὶ Ἄλγεα δακρυόεντα / Ὑσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ᾽ Ἀνδροκτασίας τε / Νείκεά τε Ψεύδεά τε Λόγους τ᾽ Ἀμφιλλογίας τε / Δυσνομίην τ᾽ Ἄτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν, / Ὅρκόν θ᾽, ὃς δὴ πλεῖστον ἐπιχθονίους ἀνθρώπους / πημαίνει, ὅτε κέν τις ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ».<ref>Βλ. ''Θεογονία'' ([http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=2&page=5 226-232]), στο: ''Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα'', [[Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας]]. Ανακτήθηκε στις 24-12-2016.</ref></br> |
* Ετεροθαλή αδέρφια: [[Λύσσα (μυθολογία)|Λύσσα]], [[Αιθέρας (μυθολογία)|Αιθέρας]], [[Ημέρα (μυθολογία)|Ημέρα]], [[Στυξ]] (πιθανόν), [[Ύπνος (μυθολογία)|Ύπνος]], [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]] και [[Χάρων (μυθολογία)|Χάροντας]]}}Η '''Απάτη''' στην [[ελληνική μυθολογία]] ήταν η προσωποποίηση ή πνεύμα (δαίμονας) της εξαπάτησης, παραπλάνησης, πονηριάς και της απάτης. Ο [[Ησίοδος]] αναφέρει στη [[Θεογονία]] την Απάτη ως κόρη (από παρθενογένεση) της [[Νυξ|Νυκτός]], τέκνα της οποίας ήταν και ο [[Μόρος]], η Κηρ, ο [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]], ο [[Ύπνος (μυθολογία)|Ύπνος]], τα [[Όνειροι|Όνειρα]], ο [[Μώμος]], η [[Οιζύς]], οι [[Εσπερίδες]], οι [[Μοίρες]], οι [[Κήρες]], η [[Νέμεσις]], η [[Φιλότης (μυθολογία)|Φιλότης]], το [[Γήρας (μυθολογία)|Γήρας]] και η [[Έρις]].<ref>Βλ. στην Εισαγωγή του [[Παναγής Λεκατσάς|Παναγή Λεκατσά]] στο {{cite book|author=Ησίοδου|title=Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών|others=(Μετάφραση, σχόλια Π. Λεκατσά)|location=Αθήνα|publisher=Ιω. & Π. Ζαχαρόπουλος (<small>Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών, αρ. 37</small>)|year=1939|pages=79}} Πβ. ''Θεογονία'' ([[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_(1908).djvu/24|223-225]]): «/.../ τίκτε δὲ καὶ Νέμεσιν, πῆμα θνητοῖσι βροτοῖσι, / Νὺξ ὀλοή· μετὰ τὴν δ᾽ Ἀπάτην τέκε καὶ Φιλότητα / Γῆράς τ᾽ οὐλόμενον, καὶ Ἔριν τέκε καρτερόθυμον».</ref>{{efn|Στη συνέχεια ο Ησίοδος αναφέρει ότι από την Έριδα γεννήθηκαν ο Πόνος, η [[Λήθη (μυθολογία)|Λήθη]], ο Λιμός, τα Άλγη, οι Υσμίνες, οι Φόβοι, οι Μάχες, οι Ανδρικτασίες, τα Νείκη, οι Ψευδολογίες, οι Αμφιλογίες, η Δυσνομία, η ''[[Άτη]]'', και ο [[Όρκος (μυθολογία)|Όρκος]]: «αὐτὰρ Ἔρις στυγερὴ τέκε μὲν Πόνον ἀλγινόεντα / Λήθην τε Λιμόν τε καὶ Ἄλγεα δακρυόεντα / Ὑσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ᾽ Ἀνδροκτασίας τε / Νείκεά τε Ψεύδεά τε Λόγους τ᾽ Ἀμφιλλογίας τε / Δυσνομίην τ᾽ Ἄτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν, / Ὅρκόν θ᾽, ὃς δὴ πλεῖστον ἐπιχθονίους ἀνθρώπους / πημαίνει, ὅτε κέν τις ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ».<ref>Βλ. ''Θεογονία'' ([http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=2&page=5 226-232]), στο: ''Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα'', [[Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας]]. Ανακτήθηκε στις 24-12-2016.</ref></br> |
||
Σε ορισμένες εκδόσεις η ''Ἄτη'' γραφόταν ως ''Ἀάτη'' και συγχεόταν με την ''Απάτη'': «Δυσνομίην τ᾽ Ἀάτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν» (''Θεογονία'', [[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_(1908).djvu/25|230]]'''·''' έκδ. B.G. Teubner, Λειψία 1908, σε επιμέλεια Α. Rzach).<ref>Bλ. ''Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών'', σ. 123, όπου ο Λεκατσάς μεταφράζει την ''Ἀάτην'' ως Απάτη.</ref> Στα αρχαία ελληνικά ''ἀτη'' ήταν η «σύγχυσις φρενών», η απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι θεοί. Ως θεότητα, η ''Ἂτη'' ήταν η προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων.<ref>{{cite book|title=[[Μεγάλο λεξικό της ελληνικής γλώσσας#Ελληνική μετάφραση|Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης]]|year=1901|publisher=Εκ του Tυπογραφείου των Καταστημάτων [[Ανέστης Κωνσταντινίδης|Ανέστη Κωνσταντινίδη]]|location=Αθήνα|volume=Α΄|page=427}}</ref><ref>Στην αγγλική μετάφραση του Hugh G. Evelyn-White (Κέιμπριτζ [[Μασαχουσέτη|Μασαχ.]]: Harvard University Press & Λονδίνο: William Heinemann, 1914) η ''Ἂτη'' αποδίδεται ως ''Ruin''. Βλ. Hesiod, [http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0130%3Acard%3D207 ''Theogony'' (207-239)]. ''Perseus Digital Library'' - [[Πανεπιστήμιο Ταφτς|Tufts University]]. Ανακτήθηκε στις 25-12-2016.</ref>}} |
Σε ορισμένες εκδόσεις η ''Ἄτη'' γραφόταν ως ''Ἀάτη'' και συγχεόταν με την ''Απάτη'': «Δυσνομίην τ᾽ Ἀάτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν» (''Θεογονία'', [[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_(1908).djvu/25|230]]'''·''' έκδ. B.G. Teubner, Λειψία 1908, σε επιμέλεια Α. Rzach).<ref>Bλ. ''Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών'', σ. 123, όπου ο Λεκατσάς μεταφράζει την ''Ἀάτην'' ως Απάτη.</ref> Στα αρχαία ελληνικά ''ἀτη'' ήταν η «σύγχυσις φρενών», η απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι θεοί. Ως θεότητα, η ''Ἂτη'' ήταν η προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων.<ref>{{cite book|title=[[Μεγάλο λεξικό της ελληνικής γλώσσας#Ελληνική μετάφραση|Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης]]|year=1901|publisher=Εκ του Tυπογραφείου των Καταστημάτων [[Ανέστης Κωνσταντινίδης|Ανέστη Κωνσταντινίδη]]|location=Αθήνα|volume=Α΄|page=427}}</ref><ref>Στην αγγλική μετάφραση του Hugh G. Evelyn-White (Κέιμπριτζ [[Μασαχουσέτη|Μασαχ.]]: Harvard University Press & Λονδίνο: William Heinemann, 1914) η ''Ἂτη'' αποδίδεται ως ''Ruin''. Βλ. Hesiod, [http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0130%3Acard%3D207 ''Theogony'' (207-239)]. ''Perseus Digital Library'' - [[Πανεπιστήμιο Ταφτς|Tufts University]]. Ανακτήθηκε στις 25-12-2016.</ref>}} |
||
Έκδοση από την 16:23, 23 Ιουνίου 2017
| Απάτη | |
|---|---|
| Προσωποποίηση της απάτης, του δόλου, της πανουργίας και του ψέματος | |
| Γονείς | Νυξ |
| Αδέλφια | Μόρος, Μώμος, Νέμεσις, Φιλότης, Οϊζύς, Γήρας, Έρις, οι Κήρες, οι Εσπερίδες (πιθανόν) και Όνειρος |
| wikidata (π) | |
Η Απάτη στην ελληνική μυθολογία ήταν η προσωποποίηση ή πνεύμα (δαίμονας) της εξαπάτησης, παραπλάνησης, πονηριάς και της απάτης. Ο Ησίοδος αναφέρει στη Θεογονία την Απάτη ως κόρη (από παρθενογένεση) της Νυκτός, τέκνα της οποίας ήταν και ο Μόρος, η Κηρ, ο Θάνατος, ο Ύπνος, τα Όνειρα, ο Μώμος, η Οιζύς, οι Εσπερίδες, οι Μοίρες, οι Κήρες, η Νέμεσις, η Φιλότης, το Γήρας και η Έρις.[1][α]
Μερικές πηγές λένε ότι είναι ήταν από τα κακά πνεύματα που είχαν ελευθερωθεί από το κουτί της Πανδώρας.[εκκρεμεί παραπομπή]
Σημειώσεις
- ↑ Στη συνέχεια ο Ησίοδος αναφέρει ότι από την Έριδα γεννήθηκαν ο Πόνος, η Λήθη, ο Λιμός, τα Άλγη, οι Υσμίνες, οι Φόβοι, οι Μάχες, οι Ανδρικτασίες, τα Νείκη, οι Ψευδολογίες, οι Αμφιλογίες, η Δυσνομία, η Άτη, και ο Όρκος: «αὐτὰρ Ἔρις στυγερὴ τέκε μὲν Πόνον ἀλγινόεντα / Λήθην τε Λιμόν τε καὶ Ἄλγεα δακρυόεντα / Ὑσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ᾽ Ἀνδροκτασίας τε / Νείκεά τε Ψεύδεά τε Λόγους τ᾽ Ἀμφιλλογίας τε / Δυσνομίην τ᾽ Ἄτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν, / Ὅρκόν θ᾽, ὃς δὴ πλεῖστον ἐπιχθονίους ἀνθρώπους / πημαίνει, ὅτε κέν τις ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ».[2]
Σε ορισμένες εκδόσεις η Ἄτη γραφόταν ως Ἀάτη και συγχεόταν με την Απάτη: «Δυσνομίην τ᾽ Ἀάτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν» (Θεογονία, 230· έκδ. B.G. Teubner, Λειψία 1908, σε επιμέλεια Α. Rzach).[3] Στα αρχαία ελληνικά ἀτη ήταν η «σύγχυσις φρενών», η απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι θεοί. Ως θεότητα, η Ἂτη ήταν η προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων.[4][5]
Παραπομπές
- ↑ Βλ. στην Εισαγωγή του Παναγή Λεκατσά στο Ησίοδου (1939). Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών. (Μετάφραση, σχόλια Π. Λεκατσά). Αθήνα: Ιω. & Π. Ζαχαρόπουλος (Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών, αρ. 37). σελ. 79. Πβ. Θεογονία (223-225): «/.../ τίκτε δὲ καὶ Νέμεσιν, πῆμα θνητοῖσι βροτοῖσι, / Νὺξ ὀλοή· μετὰ τὴν δ᾽ Ἀπάτην τέκε καὶ Φιλότητα / Γῆράς τ᾽ οὐλόμενον, καὶ Ἔριν τέκε καρτερόθυμον».
- ↑ Βλ. Θεογονία (226-232), στο: Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Ανακτήθηκε στις 24-12-2016.
- ↑ Bλ. Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών, σ. 123, όπου ο Λεκατσάς μεταφράζει την Ἀάτην ως Απάτη.
- ↑ Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης. Α΄. Αθήνα: Εκ του Tυπογραφείου των Καταστημάτων Ανέστη Κωνσταντινίδη. 1901. σελ. 427.
- ↑ Στην αγγλική μετάφραση του Hugh G. Evelyn-White (Κέιμπριτζ Μασαχ.: Harvard University Press & Λονδίνο: William Heinemann, 1914) η Ἂτη αποδίδεται ως Ruin. Βλ. Hesiod, Theogony (207-239). Perseus Digital Library - Tufts University. Ανακτήθηκε στις 25-12-2016.