Μαρία Α΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μαρία Α΄
	Πορτραίτο από τον Άντονις Μορ (1554)
Βασίλισσα της Αγγλίας και της Ιρλανδίας
Περίοδος	19 Ιουλίου 1553 – 17 Νοεμβρίου 1558
Στέψη	1 Οκτωβρίου 1553;
Προκάτοχος	Λαίδη Ιωάννα Γκρέι (αμφισβητούμενη) ή Εδουάρδος ΣΤ΄
Διάδοχος	Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας
Βασιλική σύζυγος της Ισπανίας
Περίοδος	16 Ιανουαρίου 1556 – 17 Νοεμβρίου 1558
Προκάτοχος	Ισαβέλλα της Πορτογαλίας
Διάδοχος	Ελισάβετ της Γαλλίας
Γέννηση	18 Φεβρουαρίου 1516; Παλάτι της Πλακεντίας, Γκρήνουιτς
Θάνατος	17 Νοεμβρίου 1558 (42 ετών); Παλάτι του Αγίου Ιακώβου, Λονδίνο
Τόπος ταφής	Αββαείο του Ουέστμινστερ, Λονδίνο
Σύζυγος	Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας
Οίκος	Οίκος των Τυδώρ
Πατέρας	Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας
Μητέρα	Αικατερίνη της Αραγονίας
Υπογραφή
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 15:52, 20 Ιουνίου 2017

Η Μαρία Α΄ του Οίκου των Τυδώρ^[1] (αγγλική γλώσσα: Mary I, 18 Φεβρουαρίου 1516 – 17 Νοεμβρίου 1558)^[2] ήταν βασίλισσα της Αγγλίας και της Ιρλανδίας από τις 19 Ιουλίου 1553 μέχρι τον θάνατό της. Έμεινε γνωστή για την προσπάθειά της να αναστηλώσει τον Ρωμαιοκαθολικισμό στην Αγγλία όταν διαδέχτηκε στο θρόνο τον ετεροθαλή αδελφό της, Εδουάρδο ΣΤ΄. Κατά τη βασιλεία της διέταξε το κάψιμο στην πυρά περίπου 300 αντιφρονούντων, αποκτώντας έτσι το προσωνύμιο Αιμοσταγής Μαρία(Bloody Mary). Η προσπάθειά της για την αναβίωση του Καθολικισμού στη χώρα ανατράπηκε από την ετεροθαλή αδελφή και διάδοχό της, Ελισάβετ Α΄.

Παιδική ηλικία και πρώιμα χρόνια

Η Μαίρη ήταν το μόνο παιδί του Ερρίκου Η΄ και της πρώτης συζύγου του Αικατερίνης της Αραγωνίας που έφτασε στην ενηλικίωση. Η μητέρα της είχε πολλές αποβολές, και της Μαίρης είχαν προηγηθεί μια θνησιγενής αδελφή και τρία βραχύβια αδελφάκια.^[3] Μέσω της μητέρας της, ήταν εγγονή των Καθολικών Βασιλέων, δηλ. του Φερδινάνδου Β΄ της Αραγωνίας και της Ισαβέλλας Α΄ της Καστίλης. Γεννήθηκε στο Παλάτι της Πλακεντίας στο Γκρήνουιτς του Λονδίνου. Η Μαίρη ήταν ένα ασθενικό κορίτσι που είχε φτωχή όραση και έπασχε από ιγμορίτιδα και φρικτούς πονοκεφάλους.

Εκπαίδευση και σχέδια γάμου

Παρά τα προβλήματα της, η Μαίρη ήταν ένα πρόωρα ανεπτυγμένο κορίτσι. Λεγόταν επίσης ότι η πριγκίπισσα ήταν πολύ όμορφη κατά την νεότητα της. Ένα μεγάλο μέρος της πρώιμης εκπαίδευσής της οφειλόταν στην μητέρα της, που συμβουλεύθηκε τον Ισπανό ουμανιστή Χουάν Λουίς Βίβες, ο οποίος έγραψε κατά παραγγελίαν της μια πραγματεία περί εκπαιδεύσεως των κοριτσιών.

Ανάρρηση

Στις 6 Ιουλίου 1553, σε ηλικία 15 ετών, ο Εδουάρδος ΣΤ΄ πέθανε από φυματίωση. Ο Εδουάρδος δεν ήθελε το στέμμα να πάει στην Μαίρη, για την οποία φοβόταν ότι θα αποκαθιστούσε τον Καθολικισμό και θα καταργούσε τις μεταρρυθμίσεις του, καθώς και αυτές του Ερρίκου Η΄. Απέκλεισε την Μαρία και την Ελισάβετ από την διαδοχή και όρισε διάδοχό του την λαίδη Τζέιν Γκρέυ (Jane Grey), εγγονή μιας αδερφής του Ερρίκου Η΄.

Στις 10 Ιουλίου του 1553 η Τζέιν Γκρέυ στέφθηκε βασίλισσα αλλά εννέα μόλις μέρες αργότερα, η Μαρία κατόρθωσε να ανατρέψει την κατάσταση. Η Τζέιν Γκρέυ καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε και η Μαρία ανακηρύχθηκε βασίλισσα.

Γάμος

Στα 37 της χρόνια παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Φίλιππο της Ισπανίας, τον μετέπειτα Φίλιππο Β΄, παρά την αντίδραση του Κοινοβουλίου, του λαού και αυτών των συμβούλων της. Ο φόβος ότι η Αγγλία θα εξαρτάται πλέον από τους Αψβούργους, προκάλεσε στις παραμονές του γάμου τη λεγόμενη "Εξέγερση του Wyatt", κατά την οποία ο Thomas Wyatt επεδίωξε την καθαίρεση της βασίλισσας υπέρ της Ελισάβετ και την επιστροφή του Προτεσταντισμού. Η εξέγερση κατεστάλη άμεσα στις αρχές του 1554 και είχε σαν συνέπεια την εκτέλεση του Wyatt, της Τζέιν Γκρέυ, του πατέρα της και του συζύγου της.

Ο γάμος έγινε τον Ιούλιο του 1554 στον καθεδρικό ναό του Winchester και ο Φίλιππος έγινε κι αυτός βασιλιάς της Αγγλίας, με πλήρη δικαιώματα, τουλάχιστον όσο ζούσε η Μαρία. Η Μαρία έγινε με τον γάμο βασίλισσα της Νεάπολης και ψιλώ ονόματι βασίλισσα της Ιερουσαλήμ.

Τον Σεπτέμβριο του 1554 η Μαρία παρουσίασε συμπτώματα εγκυμοσύνης αλλά τον Ιούλιο του 1555 απεδείχθη ότι επρόκειτο περί ψευδοκύησης. Διάδοχος παρέμενε η Προτεστάντισσα Ελισάβετ. Ο Φίλιππος έφυγε για να πολεμήσει τους Γάλλους στην Φλάνδρα.

Θρησκευτική πολιτική

Λίγο μετά την ανάρρησή της η Μαρία εξέδωσε διακήρυξη με την οποία δήλωνε ότι δεν θα υποχρέωνε κανένα υπήκοό της να ακολουθήσει το θρήσκευμά της. Τρεις μήνες μετά, εξέχοντες Προτεστάντες εκκλησιαστικοί φυλακίστηκαν. Στο πρώτο Κοινοβούλιο της Μαρίας, ο γάμος των γονέων της κηρύχθηκε έγκυρος, καταργήθηκαν οι θρησκευτικοί νόμοι του Εδουάρδου ΣΤ΄ και επανήλθε -μεταξύ άλλων- η αγαμία του κλήρου.

Η Μαρία αποδοκίμαζε την θρησκευτική πολιτική του πατέρα της και των κηδεμόνων του αδελφού της και επεδίωκε συμφιλίωση με την Ρώμη. Οι σενεννοήσεις της με τον Ιούλιο Γ' κατέληξαν στην επαναφορά της Αγγλίας στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Ρώμης και στην αναβίωση των νόμων κατά των αιρέσεων (Heresy Acts, Νοέμβριος 1554). Μόνη Η παραχώρηση που έκανε ο πάπας ήταν να παραμείνουν τα δημευθέντα εκκλησιαστικά κτήματα στα χέρια των νέων κατόχων τους. ^[4]

Βάσει των Heresy Acts 283 Προτεστάντες εκτελέστηκαν ενώ περίπου 800 πλούσιοι Προτεστάντες προτίμησαν την εξορία. Οι διωγμοί διήρκεσαν μέχρι τέλους της βασιλείας της Μαρίας και παρόξυναν τα πνεύματα στην Αγγλία κατά του Καθολικισμού και της Ισπανίας.

Ακολούθως ο Πάπας διόρισε τον Καρδινάλιο Ρέτζιναλντ Πόουλ παπικό λεγάτο στην Αγγλία. Ο Πόουλ ήταν μακρινός συγγενής της Μαρίας, γιος της παιδαγωγού της Μάργκαρετ Πόουλ, που την εκτέλεσε ως Καθολική ο Ερρίκος Η΄. Ο Πόουλ ήρθε στην Αγγλία και έγινε αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι.

Εξωτερική πολιτική

Κατά την βασιλεία της Μαρίας Άγγλοι έποικοι εγκαταστάθηκαν σε δημευμένα κτήματα της κεντρικής Ιρλανδίας. Τον Ιανουάριο του 1556 ο Κάρολος Ε΄ παραιτήθηκε και ο Φίλιππος έγινε βασιλιάς της Ισπανίας. Επέστρεψε στην Αγγλία τον Ιούλιο του 1557 για να πείσει την Μαρία να συμμετάσχει σέ πόλεμο κατά της Γαλλίας. Η Μαρία ήταν πρόθυμη, οι σύμβουλοί της αντιδρούσαν και τελικά η συμμετοχή αποφασίστηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η Αγγλία το Καλαί, την μόνη κτήση που της απέμενε στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Θάνατος

Μετά την επίσκεψη του Φιλίππου το 1557 η Μαρία πίστεψε και πάλι πως ήταν έγκυος. Και πάλι όμως διαψεύστηκαν οι ελπίδες της και αναγκάστηκε να δεχτεί το ότι διάδοχός της θα ήταν η Ελισάβετ. Αρρώστησε τον Μάιο του 1558 και πέθανε τον Νοέμβριο. Ο Φίλιππος έγραψε σε μια του επιστολή : "Ένιωσα μια λογική θλίψη για τον θάνατό της".

Παραπομπές

↑ Eakins, Lara E. (1995–2009). «Mary I Queen of England». Tudor History Web Ring. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2009. CS1 maint: Μορφή ημερομηνίας (link)
↑ «Queen Mary I». Historic Royal Palaces. 2004–2009. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2009. CS1 maint: Μορφή ημερομηνίας (link)
↑ Waller, Maureen (2006). Sovereign Ladies: The Six Reigning Queens of England. New York: St. Martin's Press
↑ Loades, David M. (1989) Mary Tudor: A Life. Oxford

Πηγές

"Mary I". (2004). TudorHistory.org, Eakins, Lara E.
"Mary I". (1911). Encyclopædia Britannica, 11th ed. London: Cambridge University Press.
"Mary Tudor" (1910). NewAdvent.org, The Catholic Encyclopedia (Volume IX). New York: Robert Appleton Company.
Williamson, D. (1998). The Kings and Queens of England New York: National Portrait Gallery.
Weir, Alison. "The Children of Henry VIII".

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Mary I Chronology World History Database
"Bloody Mary: Further Intrigue in the Tudor Court", Stevens, Garry, 2004.
Mary Tudor takes the Crown — Tudor History
Queen Mary I on the Historic Royal Palaces website

Αυτό το λήμμα σχετικά με τη βιογραφία ενός προσώπου χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Eakins, Lara E. (1995–2009). «Mary I Queen of England». Tudor History Web Ring. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2009. CS1 maint: Μορφή ημερομηνίας (link)

[2] «Queen Mary I». Historic Royal Palaces. 2004–2009. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2009. CS1 maint: Μορφή ημερομηνίας (link)

[3] Waller, Maureen (2006). Sovereign Ladies: The Six Reigning Queens of England. New York: St. Martin's Press

[4] Loades, David M. (1989) Mary Tudor: A Life. Oxford

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Γραμμή 65: / Γραμμή 65: @@
 Ακολούθως ο Πάπας διόρισε τον Καρδινάλιο [[Ρέτζιναλντ Πόουλ]] παπικό λεγάτο στην Αγγλία. Ο Πόουλ ήταν μακρινός συγγενής της Μαρίας, γιος της παιδαγωγού της Μάργκαρετ Πόουλ, που την εκτέλεσε ως Καθολική ο Ερρίκος Η΄. Ο Πόουλ ήρθε στην Αγγλία και έγινε αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι.
+==Εξωτερική πολιτική==
+Κατά την βασιλεία της Μαρίας Άγγλοι έποικοι εγκαταστάθηκαν σε δημευμένα κτήματα της κεντρικής Ιρλανδίας.
+Τον Ιανουάριο του 1556 ο Κάρολος Ε΄ παραιτήθηκε και ο Φίλιππος έγινε βασιλιάς της Ισπανίας. Επέστρεψε στην Αγγλία τον Ιούλιο του 1557 για να πείσει την Μαρία να συμμετάσχει σέ πόλεμο κατά της Γαλλίας. Η Μαρία ήταν πρόθυμη, οι σύμβουλοί της αντιδρούσαν και τελικά η συμμετοχή αποφασίστηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει η Αγγλία το Καλαί, την μόνη κτήση που της απέμενε στην ηπειρωτική Ευρώπη.
+==Θάνατος==
+Μετά την επίσκεψη του Φιλίππου το 1557 η Μαρία πίστεψε και πάλι πως ήταν έγκυος. Και πάλι όμως διαψεύστηκαν οι ελπίδες της και αναγκάστηκε να δεχτεί το ότι διάδοχός της θα ήταν η Ελισάβετ. Αρρώστησε τον Μάιο του 1558 και πέθανε τον Νοέμβριο. Ο Φίλιππος έγραψε σε μια του επιστολή : "Ένιωσα μια λογική θλίψη για τον θάνατό της".
-Η Μαρία δεν ήθελε να πραγματοποιήσει θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις χωρίς απόφαση του Κοινοβουλίου και ούτως ήταν ανεκτική στον Προτεσταντισμό. Εξαίρεση αποτελούσε όμως η αδελφή της, Ελισάβετ, την οποία ήθελε για πολιτικούς λόγους να προσηλυτίσει στον Καθολικισμό. Όσο η Μαρία ήταν ανύπαντρη και άτεκνη, η Ελισάβετ ήταν διάδοχος του θρόνου και η Μαρία ήθελε να εξασφαλίσει μια Καθολική διαδοχή. Επειδή η Ελισάβετ μόνο αναγκαστικά παρακολουθούσε τη Θεία Ευχαριστία, η Μαρία σκέφτηκε σοβαρά να ονομάσει διάδοχό της την καθολική εξαδέλφή της [[Μάργκαρετ Ντάγκλας]].
-Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, που η Μαρία έπρεπε να, ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν λίγοι κληρικοί που ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις της. Επί Εδουάρδου δεν είχε υπάρξει συστηματική εκπαίδευση του κλήρου και πολλοί προτεστάντες κληρικοί ήταν παντρεμένοι. Η Μαρία βρήκε έρεισμα για τις προσπάθειές της στον [[Λόρδος Καγκελάριος|Λόρδο Καγκελάριο]] [[Στίβεν Γκάρντινερ]], τον [[Επισκοπή του Λονδίνου|Επίσκοπο του Λονδίνου]]  [[Έντμουντ Μπόνερ]] και λίγο αργότερα από τον ίδιο τον [[Ρέτζιναλντ Πόουλ]] τον οποίο όρισε [[Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι|Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι]] μετά την επιστροφή του. Στις 30 Noεμβρίου 1554 ο Πόουλ έδωσε επίσημα άφεση ως παπικός απεσταλμένος στην Αγγλία και δέχτηκε τη χώρα ξανά στους κόλπους της Εκκλησίας. Με τη βοήθεια της [[Συνόδος του Τρέντο|Συνόδου του Τρέντο]] ήλπιζε ο Πόουλ να μεταρρυθμίσει την εκπαίδευση των κληρικών και να αποκτήσει η Αγγλία ένα καλά εκπαιδευμένο σώμα καθολικών κληρικών. Ωστόσο, αυτές οι μεταρρυθμίσεις απαιτούσαν χρόνο.
-Και ο Πόουλ και η Μαρία ήταν σίγουροι ότι ο πληθυσμός είχε μόνο σε πολύ μικρό ποσοστό μεταστραφεί στον Προτεσταντισμό. Το 1555 παλινορθώθηκαν οι Νόμοι των Αιρέσεων του 14ου αιώνα. Οι πρώτοι Προτεστάντες καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στην πυρά λόγω αυτών των νόμων.
-<!-- Μερικοί προτεστάντες επίσκοποι, που δεν είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, fanden ihr Ende auf dem Scheiterhaufen, allen voran der verheiratete Priester [[John Rogers (Theologe)|John Rogers]], der Bischof von [[Gloucester]] [[John Hooper]], [[Χιου Λάτιμερ]] und [[Nicholas Ridley (Bischof)|Nicholas Ridley]]. Im Jahr 1556 folgte ihnen Erzbischof [[Thomas Cranmer]], dem Maria die Nichtigkeitserklärung zur Ehe ihrer Eltern niemals verziehen hatte. Er war das einzige bekannte Opfer der Verbrennungen, auf dessen Tod Maria ausdrücklich bestand, trotz seines Widerrufs und seiner Anerkennung der päpstlichen Autorität.<ref name="whitelock273" /> Bei allen anderen Verbrennungen legte Maria Wert darauf, dass die Hinrichtungen ohne Rachsucht und dem Gesetz entsprechend vollzogen wurden. Auch bestand sie darauf, dass je ein Mitglied ihres Rates als Zeuge bei Verbrennungen anwesend zu sein hatte und dass während der Hinrichtungen Gottesdienste abgehalten wurden.<ref name="whitelock265" />
-[[Datei:Cranmer burning foxe.jpg|links|miniatur|hochkant=1|Verbrennung [[Thomas Cranmer]]s aus [[John Foxe]]s ''Acts and Monuments'']]
-Ωστόσο φάνηκε γρήγορα ότι η καύση των ηγετών του δεν θα αρκούσε για την εκρίζωση του Προτεσταντισμού. Η παλινόρθωση του [[Ρωμαιοκαθολική εκκλησία|Καθολικισμού]]fasste schwerer Fuß in den einfachen Gemeinden, als die Königin geglaubt hatte. Auch fehlte es an Geld, um die einzelnen Gemeindekirchen wieder nach katholischen Ansprüchen auszustatten. Viele Gemeinden waren nicht in der Lage, steinerne Altäre, Priestergewänder und kostbare Gefäße anzuschaffen, und weigerten sich, mit Marias Gesandten zu kooperieren.<ref name="marshall98" />-->
-Οι διώξεις διευρύνθηκαν στο σύνολο του γενικού πληθυσμού. Ειδικά ο Μπόνερ έκανε γρήγορα το όνομά του γνωστό ως διώκτης των αιρετικών, επειδή εξαρχής θέλησε να πληροφορηθεί τα ονόματα εκείνων που δεν πρόσεχαν την ώρα της λειτουργίας, δεν συμμετείχαν σε [[Prozession]] ή δεν τηρούσαν τους διατροφικούς κανόνες της [[νηστεία]]ς. Ενώ οι επίσκοποι αναλάμβαναν την ανάκριση των κατηγορουμένων, οι συλλήψεις και επίσης τελικά οι εκτελέσεις στην πυρά γίνονταν από τις τοπικές κοσμικές αρχές, οι οποίες έκαναν επιμελώς και διακριτά το καθήκον τους. Από τα περίπου 290 θύματα τα 113 κάηκαν στο Λονδίνο. Σε άλλες περιπτώσεις οι κοσμικές αρχές εμφανίζονταν απρόθυμες και κινούνταν μόνο υπό την πίεση του Συμβουλίου του Στέμματος για να διεξάγουν τις καύσεις.
-Η Μαρία δεν έδειξε κανένα έλεος, οδηγώντας στην πυρά περίπου 270 άτομα και σκορπώντας τον τρόμο του βασανιστικού αυτού θανάτου σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, λόγω των συνεχών εμπρησμών όχι μόνο δεν αποτράπηκε η δραστηριότητα των αιρετικών, αλλά και αυξήθηκε, όπως ήταν φυσικό, το μίσος του λαού εναντίον της, ο οποίος και της απέδωσε το προσωνύμιο «Bloody Mary»<em><strong>, </strong></em>δηλαδή «Η Αιμοσταγής Μαρία». Στις 16 Νοεμβρίου του 1558, μετά από πολλές αποτυχημένες εγκυμοσύνες, η Μαρία, όντας ψυχικά και σωματικά εξουθενωμένη και απογοητευμένη από τη ζωή της, άφησε την τελευταία της πνοή, παραχωρώντας το θρόνο στην [[Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας|Ελισάβετ Α΄]].