La passione (ταινία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
σήμανση έλλειψης πηγών
μ Ο Texniths μετακίνησε τη σελίδα Τα Πάθη του Χριστού(ταινία) στην Τα Πάθη του Χριστού (ταινία): κενό
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 16:50, 19 Ιουνίου 2017

Τα Πάθη του Χριστού(ταινία)
ΣκηνοθεσίαΚάρλο Ματσακουράτι
ΠαραγωγήΝτομένικο Προκάτσι
ΣενάριοΚάρλο Ματσακουράτι και Ουμπέρτο Κονταρέλο
ΠρωταγωνιστέςΣίλβιο Ορλάντο, Τζουζέπε Μπατίστον, Μάρκο Μασέρι, Κοράντο Γκουτσάντι, Κάσια Σμούτνιακ, Κριστίνα Καποντόντι, Στεφανία Σαντρέλι, Μαρία Παϊάτο, Φραντσέσκο Μπράντι, Πάολο Γκρατσιόζι, Σέρτζιο Πιερατίνι, Ναταλίνο Μπαλάσο, Τζιανφράνκο Μπάρα, Τζιμπρίλ Κεμπέ και Τομάσο Ράνιο[1]
ΜουσικήΚάρλο Κριβέλι
ΦωτογραφίαΛούκα Μπιγκάτσι
ΕνδυματολόγοςFrancesca Sartori
Εταιρεία παραγωγήςFandango και Rai Cinema
Διανομή01 Distribution
Πρώτη προβολήItaliano
Κυκλοφορία2010
Διάρκεια106 λεπτά
ΠροέλευσηΙταλία
Γλώσσαιταλικά

Τα Πάθη του Χριστού είναι ταινία του 2010 , σε σκηνοθεσία του Κάρλο Ματσακουράτι. Η ταινία παραγωγής της εταιρείας Fandango, παρουσιάστηκε στο 67ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, και θα κυκλοφορήσει στις ιταλικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 24 Σεπτεμβρίου του 2010. Διηγείται τις περιπέτειες ενός σεναριογράφου και σκηνοθέτη σε δημιουργική κρίση, τον οποίο υποδύεται ο Σίλβιο Ορλάντο, ο οποίος πρέπει χωρίς τη θέλησή του να σκηνοθετήσει μια αναπαράσταση των παθών του Ιησού σε ένα μικρό χωριό της Τοσκάνης

Υπόθεση

Ρώμη. Ο Τζιάννι Ντιμπουά είναι σκηνοθέτης σε  δημιουργική κρίση εδώ και πέντε χρόνια, ο οποίος  ενώ βρίσκεται στο σπίτι του στην Πιάτσα Αννιμπαλιάνο, καλείται  επειγόντως στην Τοσκάνη, όπου ανακαλύπτει ότι οι παλιές σωλήνες του σπιτιού του (η ταινία γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στο Καζάλε Μαρίτιμο, αλλά και στο Μοντεκατίνι Βαλ ντι Τσετσίνα και τις γειτονικές περιοχές), έχουν καταστρέψει τον τοίχο του διπλανού κτιρίου, μιας εκκλησίας, υπέροχα διακοσμημένης με μια τοιχογραφία του 16ου αιώνα. Ο δήμος της περιοχής του προτείνει έναν τρόπο για να αποφύγει την καταγγελία στην Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς: να σκηνοθετήσει την παραδοσιακή αναπαράσταση των Παθών του Ιησού. Την ίδια στιγμή,ο Ντιμπουά βρίσκει την ευκαιρία για εκδίκηση: η στάρλετ της τηλεόρασης, Φλιαμίνια Σμπαρμπάτο, έχει την πρόθεση να γυρίσει μια ταινία μαζί του, αλλά ο ίδιος δεν έχει ακόμα στο μυαλό του καμιά ιδέα.

Ενώ είναι αναγκασμένος να παραμείνει στο χωριό, συναντιέται με τον Ραμίρο, έναν πρώην κατάδικο που αποδεικνύεται ικανότατος ως βοηθός σκηνοθέτη και καταφέρνει να οργανώσει όλη την παράσταση. Μένει μόνο ένας ρόλος κενός, αυτός του Ιησού, και η μόνη λύση είναι ο Αμπρουσκάτι, τοπική διασημότητα,  ερασιτέχνης μετεωρολόγος και τόσο ανίκανος ηθοποιός όσο και ιδιόρρυθμος. Ενώ ο Ραμίρο  καταζητείται από την αστυνομία και αναγκάζεται να δραπετεύσει από το χωριό, ο αγχωμένος Ντιμπουά καταλήγει να μαλώσει τόσο με τον Αμπρουσκάτι, από τον οποίο αναγκάζεται από τους διοργανωτές να ζητήσει συγνώμη για το καλό της παράστασης, όσο  με την Φλαμίνια, η οποία δεν έχει αποδεχθεί το θέμα που αυτοσχεδίασε ο σκηνοθέτης, όσο και με τον παραγωγό, ο οποίος διακόπτει τις σχέσεις μαζί του.

Το βράδυ της παράστασης φαίνονται όλα εντάξει, αλλά ο Αμπρουσκάτι έχει χτυπήσει  και δεν είναι σε θέση να παίξει και ο Ντιμπουά φαίνεται να έχει παραιτηθεί μπροστά σε αυτή την νέα αποτυχία. Αλλά όταν ανάβουν τα φώτα , στο κέντρο της σκηνής εμφανίζεται ο εύσωμος Ραμίρο, ένας Ιησούς, που παρόλο που το κοινό αρχίζει να κοροϊδεύει, χάρη στις συμβουλές του Ντιμπουά, καταφέρνει να προσφέρει μια ερμηνεία γνήσια, συγκινητική και καταχειροκροτούμενη, φέρνοντας την επιτυχία, ακόμη και αν στο τέλος των Παθών, μια βίαιη καταιγίδα σκορπίζει το κοινό και τους ηθοποιούς, αφήνοντας μόνους στον σταυρό  τον Ραμίρο και τους δύο μετανάστες στο ρόλο των ληστών. Ο Ντιμπουά στο τέλος γυρίζει πίσω στο σπίτι και καθώς έχει σταματήσει σε μια ψησταριά στον αυτοκινητόδρομο, παίρνει στυλό και  χαρτί και αρχίζει να αναπτύσσει το θέμα της νέας του ταινίας.