Ουγγρική Επανάσταση του 1956: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 52: Γραμμή 52:
Η αναφορά των φοιτητών προχώρησε πολύ περισσότερο από ότι αυτή που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα από τους ηγέτες της άλλης αντιπολίτευσης, του "[[Κύκλος Πέτοφι|Κύκλου Πέτοφι]]" (ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1956 από μαθητές της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ένα σημαντικό κέντρο για τη διάδοση της κριτικής και της συζήτησης : παράνομα φυλλάδια, λογοτεχνικά περιοδικά ...) σε ένα ψήφισμα 10 σημείων. Ο "Κύκλος Πέτοφι" πήρε το όνομά του από το μεγάλο ποιητή του 19ου αιώνα, που ήταν υποστηρικτής της επανάστασης του 1848.
Η αναφορά των φοιτητών προχώρησε πολύ περισσότερο από ότι αυτή που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα από τους ηγέτες της άλλης αντιπολίτευσης, του "[[Κύκλος Πέτοφι|Κύκλου Πέτοφι]]" (ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1956 από μαθητές της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ένα σημαντικό κέντρο για τη διάδοση της κριτικής και της συζήτησης : παράνομα φυλλάδια, λογοτεχνικά περιοδικά ...) σε ένα ψήφισμα 10 σημείων. Ο "Κύκλος Πέτοφι" πήρε το όνομά του από το μεγάλο ποιητή του 19ου αιώνα, που ήταν υποστηρικτής της επανάστασης του 1848.


Οι Σοβιετικοί έβλεπαν την λαϊκή κατακραυγή κατά του καθεστώτος να αυξάνεται γι’ αυτό αποφάσισαν την αντικατάσταση του Ράκοζι από τον [[Έρνεστ Γκερό]] ο οποίος απαγόρευσε τη διαδήλωση των φοιτητών στις 23 Οκτωβρίου.
Αντιμέτωπος με τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται στην ανακοίνωση των φοιτητών, ο [[Έρνεστ Γκερό]], δεν επιτρέπει τη διαδήλωση της 23ης Οκτωβρίου.
Στις 11 η ώρα το πρωί, μια ανακοίνωση δίνεται στο ραδιόφωνο: ''Για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, ο Υπουργός Εσωτερικών δεν επιτρέπει, μέχρι νεωτέρας, καμία συνεδρίαση ή διαδήλωση.'' Στη μία το μεσημέρι, η κυβέρνηση ανακοινώνει ραδιοφωνικά, την άρση της απαγόρευσης.

Στις 11 η ώρα το πρωί, μια ανακοίνωση δίνεται στο ραδιόφωνο: "Για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, ο Υπουργός Εσωτερικών δεν επιτρέπει, μέχρι νεωτέρας, καμία συνεδρίαση ή διαδήλωση." Στη μία το μεσημέρι, η κυβέρνηση ανακοινώνει ραδιοφωνικά, την άρση της απαγόρευσης.


Η εκδήλωση ξεκινά από το άγαλμα του Πέτοφι και καταλήγει στο άγαλμα του στρατηγού Μπεμ. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος, κυρίως φοιτητές.
Η εκδήλωση ξεκινά από το άγαλμα του Πέτοφι και καταλήγει στο άγαλμα του στρατηγού Μπεμ. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος, κυρίως φοιτητές.

Έκδοση από την 11:07, 17 Ιουνίου 2017

Η Ουγγρική Επανάσταση του 1956 (ουγγρικά os forradalom), κατά άλλους Αντεπανάσταση, ήταν μια αντισοβιετική εξέγερση κατά της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας, η οποία διήρκεσε από τις 23 Οκτωβρίου μέχρι τις 10 Νοεμβρίου 1956.

Η αφορμή της εξέγερσης ήταν μια διαδήλωση φοιτητών, η οποία προσέλκυσε χιλιάδες κόσμο, που διαδήλωσαν στη Βουδαπέστη με πορεία προς το κτίριο του Κοινοβουλίου. Μια αντιπροσωπεία των φοιτητών, αφού εισέρχεται στο κτίριο του ραδιοφώνου, σε μια προσπάθεια να επιδώσει ψήφισμα με τις απαιτήσεις της, τέθηκε υπό κράτηση. Οι διαδηλωτές ζητούν την απελευθέρωση της αντιπροσωπείας, αλλά δέχονται πυροβολισμούς από το εσωτερικό του κτιρίου. Οι ειδήσεις διαδίδονται με ταχύτητα και ταραχές και βία ξεσπούν σε όλη την πρωτεύουσα.


Προοίμιο της εξέγερσης

Ιστορικό πλαίσιο και εξέγερση των διανοουμένων

Ο θάνατος του Στάλιν το Μάρτιο του 1953 θα προκαλέσει αισιοδοξία στους καπιταλιστές της νεότερης και πιο αδύναμης ευρωπαϊκής Λαϊκής Δημοκρατίας. Oι Pώσοι ηγέτες που διαδέχτηκαν τον Στάλιν στα υψηλά κλιμάκια του K.K. Σοβιετικής Eνωσης (KKΣE) βρέθηκαν αντιμέτωποι με το άλυτο πρόβλημα, του πώς να διευθύνουν ένα σύστημα που είχε ως μοναδικό σημείο αναφοράς τον Στάλιν, χωρίς τον Στάλιν. O Nικήτα Xρουτσώφ διαπίστωσε γρήγορα πως ήταν επιβεβλημένη η μεταρρύθμιση ορισμένων πτυχών του συστήματος, προτού αυτό οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η νέα σοβιετική ηγεσία έδειξε την πρόθεσή της στην Ουγγρική κυβέρνηση (με συναντήσεις της στα τέλη του Μάη και τον Ιούνιο του 1953) σχετικά με την αναγκαιότητα εκ νέου ιδιωτικοποίησης της οικονομίας της Ουγγαρίας και παύσης των οικονομικών σχεδίων που καθιστούσαν την Ουγγαρία αυτόνομη οικονομικά: και αυτό παρότι η προηγούμενη σοβιετική Κυβέρνηση (του Στάλιν) επικροτούσε ενεργά τα σχέδια αυτά, με την παραχώρηση στις ουγγρικές βιομηχανίες πρώτων υλών που η Ουγγαρία δεν διέθετε. [1]

Η ανικανότητα που επέδειξε ο Pάκοζι στη διαχείριση οικονομικών ζητημάτων επέφεραν τη ρήξη ανάμεσα σε αυτόν και στους σοβιετικούς προστάτες του. H οικονομική πολιτική των συνεχιζόμενων κρατικών επενδύσεων στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας και η βίαιη κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής δεν είχαν αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και είχαν οδηγήσει την ουγγρική οικονομία στο χείλος της κατάρρευσης. Τον Ιούλιο του 1953, ο Ίμρε Νάγκι αναλαμβάνει την προεδρία και κηρύσσει τη "Νέα Πορεία", ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων ιδιωτικοποίησης της οικονομίας, μείωσης του ρυθμού εκβιομηχάνισης, διάλυσης των κρατικών και συλλογικών αγροτικών συνεταιρισμών που κατείχαν το 37% της γης και αμνήστευσης χιλιάδων συνεργατών των Ναζί στις 20 Αυγούστου 1953.[εκκρεμεί παραπομπή] Αν και ο Ματίας Ράκοσι έγινε ξανά πρωθυπουργός το 1954-1955, καθαιρείται από γενικός γραμματέας του κυβερνώντος Κόμματος Ούγγρων Εργαζομένων τον Ιούλη του 1956 και εκτοπίζεται από τους -αρχικά υποστηρικτές του Νάγκι- σοβιετικούς στην Κιργιζία της ΕΣΣΔ. H αποστολή του Nάγκι ήταν η εκπόνηση μιας εναλλακτικής οικονομικής στρατηγικής που θα έστρεφε μέρος του ουγγρικού βιομηχανικού δυναμικού στην παραγωγή καταναλωτικών προϊόντων για τον ευρύτερο πληθυσμό.[2]

Όπως ο Γκομούλκα στην Πολωνία, έτσι και ο Ίμρε Νάγκι υποστηρίξε το δικαίωμα της Ουγγαρίας να επιλέξει το δικό της δρόμο που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Ο Ίμρε Νάγκι ήταν η κεντρική φιγούρα της εξέγερσης.

Το σημείο καμπής: τα δεκαέξι αιτήματα των φοιτητών και τα δέκα σημεία του κύκλου Πέτοφι

Το άγαλμα του Στάλιν μετά την αποκαθήλωση

Στη σύντομη θητεία του ο Ίμρε Νάγκι (καθαιρέθηκε το 1955) καλλιέργησε ελπίδες φιλελευθεροποίησης και εκδημοκρατισμού, καθώς αποπειράθηκε πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων (Νέα Πορεία) και θέσπιση αυτόνομου πολιτικού οργάνου (Πατριωτικό Λαϊκό Μέτωπο). Όταν η προώθηση αυτονομιστικών και δημοκρατικών διαδικασιών του Νάγκι ανακόπηκε, η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώθηκε. Οι περιορισμένες ελευθερίες που είχε παραχωρήσει, στον απόηχο και του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ {1956), επέτρεψε σε ομάδες διανοουμένων και νεολαίων (π.χ. Ενωση Συγγραφέων, Κύκλος Πέτοφι) διάδοση της κριτικής και των διεκδικήσεών τους. Ετσι, η φοιτητική κινητοποίηση στη Βουδαπέστη, τον Οκτώβριο του 1956, πήρε διαστάσεις.[3]

Ο αναβρασμός στους κύκλους των φοιτητών οδηγεί σε πιο ριζοσπαστικές ιδέες, αρχής γενομένης από τις 19 Οκτωβρίου. Ο υπουργός Παιδείας δήλωσε την κατάργηση της εξέτασης της υποχρεωτικής μελέτης των ρωσικών και μια σειρά από άλλες μεταρρυθμίσεις. Η δήλωση αυτή ακολουθείται από διαμαρτυρίες των φοιτητών σε όλη την Ουγγαρία, ειδικά στο Ζέγκεντ, όπου στις 20 Οκτωβρίου 200 σπουδαστές θα δημιουργήσουν μια ανεξάρτητη οργάνωση με την επωνυμία "ουγγρική ομοσπονδία συλλόγων των σπουδαστών των πανεπιστημίων και κολεγίων". Το κίνημα εξαπλώνεται στη Βουδαπέστη με τους φοιτητές να επιβεβαιώνουν την αλληλεγγύη τους προς τη νεολαία και την Πολωνούς εργαζόμενους.

Η συνάντηση ορόσημο πραγματοποιείται στο Πολυτεχνείο στις 22 Οκτωβρίου. Στόχος της ήταν να καθορίσει μια σειρά καθαρά ακαδημαϊκών αιτημάτων, όπως η μείωση των μαθημάτων για τον μαρξισμό-λενινισμό, η εισαγωγή της διδασκαλίας της γερμανικής, αγγλικής, γαλλικής και όχι μόνο της ρωσικής γλώσσας. 5.000 άνθρωποι παίρνουν μέρος. Οι φοιτητές διατυπώνουν και εγκρίνουν ένα πρόγραμμα με στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ουγγαρία σύμφωνα με το πνεύμα της επανάστασης του 1848, για να εξασφαλιστεί ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτό το πρόγραμμα θα υποβληθεί στην κυβέρνηση. Οι συμμετέχοντες παράλληλα καλούν τον Ίμρε Νάγκυ να αναλάβει την εξουσία.

Νωρίς το απόγευμα της 22ας Οκτωβρίου τα αιτήματα των εξεγερθέντων οριστικοποιούνται από τους φοιτητές και δημιουργείται ένα ψήφισμα: τα 16 αιτήματα των φοιτητών. Κατά τη συνάντηση αυτή, ένας εκπρόσωπος της Ένωσης Συγγραφέων προτείνει την πραγματοποίηση τελετής στο μνημείο με το άγαλμα του στρατηγού Μπεμ, εθνικού ήρωα πολωνικής καταγωγής, που πολέμησε στο πλευρό των Ούγγρων το 1848-1849. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν να καλέσουν και άλλους φοιτητές και τους εργαζόμενους των εργοστασίων:

Θέλουμε μια σιωπηρή διαδήλωση, διότι μόνο μια σιωπηρή διαδήλωση, ειρηνική και ομαλή θα μας βοηθήσει να επιτύχουμε τους στόχους μας.

"Τα βασικότερα από τα 16 σημεία της επαναστατικής Διακήρυξης που ψήφισαν οι φοιτητές της Bουδαπέστης στις 22 Oκτωβρίου του 1956, με τη σειρά που περιλαμβάνονταν στη Διακήρυξη ήταν το παρακάτω:

- Aπαιτούμε την άμεση αποχώρηση όλων των σοβιετικών στρατευμάτων, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης Eιρήνης.

- H κυβέρνηση πρέπει να ανασυγκροτηθεί υπό την ηγεσία του συντρόφου Iμρε Nάγκι. Oλοι οι ηγέτες-εγκληματίες της σταλινικής εποχής του Pάκοζι θα πρέπει αμέσως να καθαιρεθούν από τα πόστα τους.

- Aπαιτούμε τη δημόσια εκδίκαση της υπόθεσης του Mιχάλι Φάρκας και των συνεργών του. O Mατίας Pάκοζι, που είναι ο βασικός υπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος και για την καταστροφή αυτής της χώρας, θα πρέπει να παραπεμφθεί σε δίκη ενώπιον Λαϊκού Δικαστηρίου.

- Aπαιτούμε τη διεξαγωγή γενικών εκλογών με καθολικό δικαίωμα ψήφου, μυστική ψηφοφορία και τη συμμετοχή διαφόρων κομμάτων, με σκοπό την εκλογή νέας Eθνοσυνέλευσης. Aπαιτούμε να αναγνωριστεί το δικαίωμα των εργατών για απεργία.

- Aπαιτούμε την αναθεώρηση και επαναπροσαρμογή των ουγγρο-σοβιετικών και ουγγρο-γιουγκοσλαβικών πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων στη βάση της απόλυτης πολιτικής και οικονομικής ισότητας και της αρχής της μη επεμβάσεως σε εσωτερικές υποθέσεις.

- Aπαιτούμε καθολική αναθεώρηση των κανόνων της βιομηχανίας και μία επείγουσα και ριζική αναπροσαρμογή μισθών που θα ικανοποιεί τα αιτήματα των εργατών και των διανοουμένων.

- Aπαιτούμε την καθιέρωση κατώτατου μισθού για τους εργάτες.".

Η επαναστατική διακήρυξη

Η αναφορά των φοιτητών προχώρησε πολύ περισσότερο από ότι αυτή που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα από τους ηγέτες της άλλης αντιπολίτευσης, του "Κύκλου Πέτοφι" (ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1956 από μαθητές της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ένα σημαντικό κέντρο για τη διάδοση της κριτικής και της συζήτησης : παράνομα φυλλάδια, λογοτεχνικά περιοδικά ...) σε ένα ψήφισμα 10 σημείων. Ο "Κύκλος Πέτοφι" πήρε το όνομά του από το μεγάλο ποιητή του 19ου αιώνα, που ήταν υποστηρικτής της επανάστασης του 1848.

Οι Σοβιετικοί έβλεπαν την λαϊκή κατακραυγή κατά του καθεστώτος να αυξάνεται γι’ αυτό αποφάσισαν την αντικατάσταση του Ράκοζι από τον Έρνεστ Γκερό ο οποίος απαγόρευσε τη διαδήλωση των φοιτητών στις 23 Οκτωβρίου. Στις 11 η ώρα το πρωί, μια ανακοίνωση δίνεται στο ραδιόφωνο: Για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, ο Υπουργός Εσωτερικών δεν επιτρέπει, μέχρι νεωτέρας, καμία συνεδρίαση ή διαδήλωση. Στη μία το μεσημέρι, η κυβέρνηση ανακοινώνει ραδιοφωνικά, την άρση της απαγόρευσης.

Η εκδήλωση ξεκινά από το άγαλμα του Πέτοφι και καταλήγει στο άγαλμα του στρατηγού Μπεμ. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν μέρος, κυρίως φοιτητές.

Με την άφιξη στο άγαλμα του στρατηγού Μπεμ, το πλήθος δεν διασκορπίζεται και συνεχίζει την πορεία προς το Κοινοβούλιο. Στις έξι το απόγευμα, 200.000 έως 300.000 άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στο Κοινοβούλιο και ζητούν την καθαίρεση του κόκκινου αστεριού που υπάρχει στο κτίριο και την επιστροφή του Ίμρε Νάγκι στην εξουσία.

Στις 2.20 το πρωί, αντικομμουνιστές εξεγερμένοι κατεδαφίζουν το άγαλμα του Στάλιν. Ο Γκερό με μια ομιλία του προσπαθεί να ηρεμήσει το πλήθος αλλά το μόνο που κατορθώνει είναι να τους εξαγριώσει. Τη νύχτα της 23 προς 24, η διαδήλωση μετατρέπεται σε εξέγερση.

Η Κεντρική Επιτροπή συνεδριάζει και καταλήγει σε δύο αποφάσεις. Τοποθετεί τον Ίμρε Νάγκυ στην πρωθυπουργία και παράλληλα απευθύνει έκκληση βοήθειας στα ρωσικά στρατεύματα που βρίσκονται έξω από την πρωτεύουσα, ώστε να αποκατασταθεί η τάξη. Παράλληλα κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας και επιβάλλει στρατιωτικό νόμο.

Οι δέκα ημέρες εχθροπραξιών

Ίμρε Νάγκυ: η ελπίδα των φιλοδυτικών διανοουμένων

Το έργο των πανεπιστημιακών και των διανοουμένων, γενικά, αλλά ειδικότερα το πρώτο, δεν απολαμβάνει την εκτίμηση που του αξίζει. Οι διανοούμενοι συχνά περιβάλλονται από μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας, κάτι που οδηγεί στην περιθωριοποίηση ορισμένους εξ' αυτών, ενώ σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομικής, πολιτιστικής και επιστημονική μας ζωής, λείπει η πνευματική τους εμπειρία και κατάρτιση.

Έτσι δήλωσε ο Ίμρε Νάγκυ στην εναρκτήρια ομιλία του, στις 4 Ιουλίου 1953.

Ο Ίμρε Νάγκυ χρησιμοποιεί τον όρο "διανοούμενοι" με την ευρεία έννοια, που περιλαμβάνει το σύνολο της μορφωμένης μεσαίας τάξης και τα άτομα με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το καθεστώς δεν εμπιστευόταν κανέναν από αυτούς και ο Ράκοσι έδωσε έμφαση στην αντικατάσταση της παλιάς "ιντελιγκέντσια" με ένα νέο στρώμα διανοουμένων και τεχνικών που προέρχονται από τις τάξεις των νέων εργαζομένων και των αγροτών, προνομοποιώντας την εισαγωγή στα πανεπιστήμια νέων από φτωχές οικογένειες.

Αυτή η θέληση του Ράκοσι να ανανεώσει τη διανόηση οδηγεί στην ταχεία κατάρτιση των νέων στελεχών για τη βιομηχανία, το εμπόριο, τη διοίκηση και την εκπαίδευση. Το κόμμα δημιούργησε σε χρόνο ρεκόρ σχολές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και νέα πανεπιστήμια και τεχνικές σχολές. Η εξέγερση του 1956 όμως κατέδειξε την αδυναμία του συστήματος να πλάσει νέους διανοούμενους, αφού οι εξεγέρσεις έγιναν ακριβώς σε εκείνα τα τεχνικά τμήματα των πανεπιστημίων.

Ο Ίμρε Νάγκυ ήταν ο μόνος πολιτικός στα μάτια των Ούγγρων καπιταλιστών και φιλοδυτικών διανοούμενων που θα μπορούσε να εκδημοκρατίσει επί το δυτικότερον το καθεστώς της λαϊκής δημοκρατίας.

Μετά το διορισμό του ως πρωθυπουργού, ο Νάγκυ προσπάθησε να διαπραγματευτεί με την ΕΣΣΔ. Θα επιτύχει την απόσυρση των σοβιετικών στρατευμάτων στις 28 Οκτωβρίου. Την 1η Νοεμβρίου, η Ουγγαρία αποχωρεί από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και ο Νάγκυ διακηρύσσει την ουδετερότητα της χώρας.

Η σοβιετική εισβολή

Στις 4 Νοεμβρίου τα άρματα του Κόκκινου Στρατού μπαίνουν ξανά στη Βουδαπέστη και τα σοβιετικά στρατεύματα ανοίγουν πυρ. Ο Νάγκι καταφεύγει στη γιουγκοσλαβική πρεσβεία. Ο Γιάνος Κάνταρ, με τον οποίο ο Νάγκυ είχε αντικαταστήσει τον Γκέρο, ανακοινώνει τη δημιουργία μιας ουγγρικής επαναστατικής κυβέρνησης, των εργαζομένων και των αγροτών. Παράλληλα ανανεώνει τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ. Σχολαστικά προετοιμασμένη, η δεύτερη ρωσική επέμβαση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική από την πρώτη, με 200.000 άνδρες και 2.000 άρματα να εισβάλλουν στη χώρα.

Για να διαφύγουν τη σύλληψη ή την απέλαση, 200.000 άνθρωποι αναζητούν καταφύγιο στη Δύση μέσω της Αυστρίας ή της Γιουγκοσλαβίας, περνώντας το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Ο Νάγκι θα καταδικαστεί σε θάνατο στις 16 Ιουνίου 1958 στη Βουδαπέστη.

Το αποτέλεσμα της δεύτερης σοβιετικής επέμβασης στην Βουδαπέστη είναι 2.500 με 3.000 νεκροί στην Ουγγαρία και 720 νεκροί από την πλευρά των σοβιετικών στρατιωτών.Η εξέγερση εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλη την Ουγγαρία και η κυβέρνηση πέφτει. Χιλιάδες πολίτες οργανώθηκαν σε παραστρατιωτικές ομάδες. Κομμουνιστές και μέλη της ÁVH δολοφονήθηκαν ή φυλακίστηκαν, ενώ φυλακισμένοι συνεργάτες των Ναζί απελευθερώνονται και οπλίζονται.{{πηγή} Αυτοσχέδια δημοτικά συμβούλια αποκόπτονται από την πολυκομματική κυβέρνηση του Μετώπου Ανεξαρτησίας του Ουγγρικού Λαού και απαιτούν πολιτικές αλλαγές. Η νέα κυβέρνηση του Ίμρε Νάγκι διαλύει την Κρατική Αστυνομία και δηλώνει την πρόθεσή της να αποχωρήσει από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, ενώ παράλληλα δεσμεύεται για τη διεξαγωγή εκλογών με ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια. Μέχρι το τέλος του Οκτωβρίου, οι μάχες σταματούν και η αίσθηση της ομαλότητας επιστρέφει.

Οι Σοβιετικοί, ενώ έδειξαν προθυμία να διαπραγματευθούν την απόσυρση των σοβιετικών δυνάμεων, στη συνέχεια, και ενώ άρχισαν να ηγούνται της εξέγερσης φιλοδυτικά στοιχεία, το πολιτικό γραφείο άλλαξε γνώμη και άρχισε να σχεδιάζει τη συντριβή της εξέγερσης. Στις 4 Νοεμβρίου, μια μεγάλη σοβιετική δύναμη εισήλθε στη Βουδαπέστη και σε άλλες περιοχές της χώρας. Οι εξεγερθέντες άντεξαν μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Πάνω από 2.500 Ούγγροι και 700 Σοβιετικοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στη σύγκρουση, ενώ 200.000 Ούγγροι εγκατέλειψαν τη χώρα ως πρόσφυγες. Οι μαζικές συλλήψεις συνεχίστηκαν για μήνες μετά, αν και αμνηστία δόθηκε το 1963.

Πηγές - Παραπομπές

Βιβλιογραφία

  • Anderson, Andy, Hongrie 1956, les conseils ouvriers, Éditions Spartacus, 1976
  • Raymond Aron, Une révolution antitotalitaire, Plon, 1957.
  • Barber, Noel, 7 jours de liberté, la révolution hongroise de 1956, Elsevier.
  • Bauquet, Nicolas et György Konrad, Budapest 1956 : notre révolution, Erich Lessing, François Fejtö, Biro éditeur, 2006.
  • François Fejtö, 1956 : Budapest, l’insurrection, Complexe, 2006.
  • Giraud, Henri-Christian, Le Printemps en octobre : Une histoire de la révolution hongroise, Editions du Rocher, 2006 ISBN 2-268-05842-5
  • Granville, Johanna (Le Premier Domino)The First Domino: International Decision Making During the Hungarian Crisis of 1956, Texas A & M University Press, 2004. ISBN 1585442984.
  • Granville, Johanna (Imre Nagy autrement connu sous le nom de l'espion 'Volodya') "Imre Nagy aka 'Volodya' - A Dent in the Martyr's Halo?", Cold War International History Project Bulletin, no. 5 (Woodrow Wilson Center for International Scholars, Washington, DC), Spring, 1995, pp. 28, 34-37.
  • Granville, Johanna, "Radio Europe Libre et la révolution hongroise" "Caught With Jam on Our Fingers”: Radio Free Europe and the Hungarian Revolution in 1956” Diplomatic History, vol. 29, no. 5 (2005): pp. 811-839.
  • Granville, Johanna, "Documents d'archives soviétiques sur la Hongrie" "Soviet Archival Documents on the Hungarian Revolution", Cold War International History Project Bulletin, no. 5 (Woodrow Wilson Center for International Scholars, Washington, DC), Spring, 1995, pp. 22-23, 29-34.
  • Kosztolanyi, Charles,D'un coté a l'autre du rideau de fer : Mémoires d'un réfugié politique hongrois, La pensée universelle, 1997.
  • Szabo, Thomas,Un insurgé de 15 ans, Les Enfants de Budapest, Alsatia, 1959
  • Sebestyen, Victor, Budapest 56 : Les douze jours qui ébranlèrent l'empire soviétique, Calmann-Lévy, 2006 ISBN 2-7021-3716-4

Εξωτερικοί σύνδεσμοι