Ιστορία του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
| Γραμμή 486: | Γραμμή 486: | ||
!{{escyr|2009}} |
!{{escyr|2009}} |
||
|[[Channel One (Russia)|C1R]] |
|[[Channel One (Russia)|C1R]] |
||
|[[ |
|[[Ολυμπιακό Στάδιο (Μόσχα)|SC Olimpiyskiy]] |
||
|'''{{flagicon|RUS}} [[Μόσχα]]''' |
|'''{{flagicon|RUS}} [[Μόσχα]]''' |
||
|42 |
|42 |
||
Έκδοση από την 22:02, 5 Ιουνίου 2017
Η ιστορία του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision ξεκίνησε με μια ιδέα του Σέρτζιο Πουλιέζε (Sergio Pugliese, 1908-1965)[1], της Ιταλικής τηλεόρασης RAI και στη συνέχεια εγκρίθηκε από τον Μαρσέλ Μπεζανσόν (Marcel Bezençon, 1907-1981) της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU). Ο διαγωνισμός βασίστηκε στο Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο και σχεδιάστηκε για να δοκιμάσει τα όρια της τεχνολογίας ζωντανής τηλεοπτικής εκπομπής.[2]
Ο πρώτος διαγωνισμός διεξήχθη στις 24 Μαΐου 1956 kai συμμετείχαν επτά χώρες. Καθώς ο διαγωνισμός συνεχιζόταν, οι κανόνες έγιναν σταδιακά πολύπλοκοι και τα επίπεδα συμμετοχής αυξήθηκαν για να υπερβούν τις 40 χώρες στα τέλη του 20ου αιώνα. Καθώς περισσότερες χώρες εντάχθηκαν κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών και η τεχνολογία προχώρησε, η EBU προσπάθησε να συμβαδίσει με τις εθνικές και διεθνείς τάσεις.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οδήγησε σε ξαφνική αύξηση του αριθμού, με πολλές πρώην χώρες του Ανατολικού Μπλοκ να αναμένουν να συναγωνιστούν για πρώτη φορά. Αυτή η διαδικασία συνεχίστηκε στο διαγωνισμό του 2005, όπου και η Βουλγαρία και η Μολδαβία έκαναν το ντεμπούτο τους.
Το Λιχτενστάιν, η Πόλη του Βατικανού και το Κοσσυφοπέδιο είναι οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες που δεν συμμετείχαν. Η πιο πρόσφατη μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα που έλαβε μέρος ήταν η Τσεχία, η οποία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο διαγωνισμό του 2007. Ο Άγιος Μαρίνος έλαβε μέρος στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 2008 στο Βελιγράδι της Σερβίας μαζί με το Αζερμπαϊτζάν.
Η Αυστραλία έκανε το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό του 2015 και έγινε η πρώτη χώρα από την περιοχή της Ωκεανίας (και η δεύτερη χώρα εκτός της Ευρασίας συνολικά μετά το Μαρόκο το 1980) που πήρε μέρος στο διαγωνισμό. Παρότι η συμμετοχή της αρχικά ανακοινώθηκε ως έκτακτη εκδήλωση, η χώρα στη συνέχεια κλήθηκε να συμμετάσχει στο διαγωνισμό του 2016.
Ιστορικό διαγωνισμού
Τα τραγούδια
Η πιο πρόωρη περίοδος στην ιστορία της Eurovision χαρακτηρίζεται από το ύφος των τραγουδιών που συμμετείχαν και τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε η ίδια η παράσταση. Διασημότερα μουσικά και κινηματογραφικά αστέρια θα συμμετείχαν χωρίς προκαταλήψεις, με τους Ιταλούς νικητές του Φεστιβάλ του Sanremo και με τα βρετανικά ονόματα Patricia Bredin και Bryan Johnson. Με μια ζωντανή ορχήστρα τον κανόνα στα πρώτα χρόνια, και απλά τραγούδια τραγουδιού σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό, ο διαγωνισμός έγινε ένα από τα αγαπημένα μεταξύ όλων σχεδόν των ηλικιακών ομάδων σε ολόκληρη την ήπειρο. Τα εικονικά τραγούδια όπως το "Volare" και το "Poupée de cire, poupée de son" του Serge Gainsbourg έπληξαν τους χάρτες πωλήσεων σε πολλές χώρες μετά την εμφάνισή τους στο Eurovision.
Στην αρχή, ήταν προφανές για τους συμμετέχοντες ότι πρέπει να τραγουδούν στην εθνική γλώσσα της χώρας τους. Εντούτοις, όπως η σουηδική είσοδος το 1965, το "Absent Friend" τραγούδησε στα αγγλικά, η EBU έθεσε πολύ αυστηρούς κανόνες σχετικά με τη γλώσσα στην οποία θα μπορούσαν να εκτελεστούν τα τραγούδια. Οι εθνικές γλώσσες έπρεπε να χρησιμοποιηθούν σε όλους τους στίχους, συμπεριλαμβανομένης της Μάλτας, όταν το νησιωτικό έθνος έκανε το ντεμπούτο του. Οι συνθέτες σε όλη την Ευρώπη προστέθηκαν σύντομα στην ιδέα ότι η επιτυχία θα έφθανε μόνο αν οι δικαστές μπορούσαν να κατανοήσουν το περιεχόμενο, με αποτέλεσμα τέτοιες εγγραφές όπως "Boom-Bang-A-Bang" και "La La La". Οι στίχοι επιτρέπεται να περιέχουν περιστασιακές φράσεις σε άλλες γλώσσες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για παράδειγμα από το Γιουγκοσλαβικό τραγούδι το 1969. Το 1973, οι κανόνες σχετικά με τη χρήση της γλώσσας ήταν χαλαροί και το επόμενο έτος ο ABBA θα κερδίσει με το "Waterloo".
Αυτοί οι κανόνες "ελεύθερης γλώσσας" θα αντιστραφούν σύντομα το 1977, για να επιστρέψουν με προφανές μόνιμο καθεστώς στον διαγωνισμό του 1999, με τα παρελθόντα έτη να μειώνονται από τα σημεία που μαρτυρούν τα νεκρά χρόνια. Οι σκηνές "swinging sixties" και punk χάθηκαν από τις σύγχρονες περιόδους της Eurovision, ενώ η δεκαετία του '80 είδε μια αύξηση στο balladry με σχεδόν καθόλου αγνοία της pop ή της ηλεκτρονικής ή της κιθάρας. Εκτός από τις έντονα εγχυμένες ποπ εκδόσεις, η ραπ ήταν δίπλα στην πλήρη αγνόηση.
Ένα αποτέλεσμα της προσπάθειας εκσυγχρονισμού των τραγουδιών του Διαγωνισμού ήταν η κατάργηση της υποχρεωτικής χρήσης της ζωντανής ορχήστρας, στην οποία έπρεπε να εκτελέσουν όλα τα τραγούδια. Η απόφαση αυτή έγινε το 1997 και αφαιρέθηκε η αυτόματη απαίτηση για αναπαράσταση τραγουδιών για αναπαραγωγή με ζωντανή ορχήστρα. Από το 1999, η χώρα υποδοχής δεν ήταν υποχρεωμένη να παρέχει ζωντανή ορχήστρα και από τότε δεν έχει υπάρξει. Δεν έγινε προσπάθεια επιστροφής του Διαγωνισμού στις ημέρες ζωντανών συγκροτημάτων και βιολιών. Η ζωντανή μουσική δεν επιτρέπεται. Αυτός ο κανόνας πιθανότατα υπάρχει επειδή δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να σύρουν τα όργανα κατά τη διάρκεια της σύντομης διάλειμμα μεταξύ των τραγουδιών. Από την άλλη πλευρά, μια ταινία υποστήριξης μπορεί να μην έχει φωνές σε αυτό, το τραγούδι πρέπει να γίνει ζωντανό. Πριν από το 1997 επιτρεπόταν η δημιουργία τραγουδιών, αλλά μόνο αν όλα τα όργανα στην ταινία εμφανίζονταν στη σκηνή. Αυτό εξηγεί την περίεργη κατάσταση το 1996, όταν η Gina G, εισερχόμενος στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε δύο οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών στη σκηνή.
Εκτός από τους πρώτους διαγωνισμούς, κάθε συμμετοχή έχει καθοριστεί σε μέγιστο διάστημα τριών λεπτών.
Συμμετέχοντες
Προηγούμενοι καλλιτέχνες στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision περιλαμβάνουν:
- ABBA
- Ανγκούν
- Amina Annabi
- Antique
- Apocalyptica (ως interlude act)
- Aqua (ως interlude act)
- Άρας
- Σοράγια Αρνέλας
- Baccara
- Al Bano & Romina Power
- Ντίμα Μπιλάν
- Blue
- Γκόραν Μπρέγκοβιτς (ως interlude act)
- Boyzone (ως interlude act)
- Brotherhood of Man
- Καρόλα
- Cascada
- Cirque du Soleil (ως interlude act)
- Τζιλιόλα Τσικουέντι
- David Civera
- Mélanie Cohl
- Zdravko Čolić
- Toto Cutugno
- Μιχάι Τραιστάριου
- Sergio Dalma
- Ντάνα Ιντερνάσιοναλ
- Άν Μαρί Νταβίντ
- Σελίν Ντιόν
- Κενάν Ντογουλού
- DJ BoBo
- Dschinghis Khan
- Σερτάμπ Ερενέρ
- Λάρα Φαμπιάν
- Gina G
- Εντίτα Γκόρνιακ
- Karel Gott
- Χαντισέ
- Μέρι Χόπκιν
- Engelbert Humperdinck
- Fuerzabruta (ως interlude act)
- Hothouse Flowers (ως interlude act)
- Τζαμάλα
- Χούλιο Ιγκλέσιας
- Jedward
- Ζέλικο Γιοκσίμοβιτς
- Anna Maria Jopek
- Ούντο Γιούργκενς
- Καλομοίρα
- Πατρίτσια Κάας
- Πάουλα Σέλινγκ
- Ovi
- Katrina and the Waves
- Las Ketchup
- Λουμινίτσα Άνγκχελ
- Βίκυ Λέανδρος
- Τζώνι Λόγκαν
- Ρόζα Λόπεζ
- Άνι Λόρακ
- Lordi
- Λουλού
- Σίρι Μέιμον
- maNga
- Μάρκο Μενγκόνι
- Τζέσικα Μόμποι (ως interlude act)
- Ντίνο Μέρλιν
- Λένα Μέγιερ-Λάντρουτ
- Mocedades
- Ντομένικο Μοντούνιο
- Αζούκαρ Μορένο
- Νανά Μούσχουρη
- Μαρί Μυριάμ
- New Seekers
- Ολίβια Νιούτον-Τζόν
- Noa
- No Angels
- Paul Oscar
- Olsen Brothers
- Anna Oxa
- Έλενα Παπαρίζου
- Αίντα Πέκκαν
- Σαρλότ Περέλι
- Εβγκένι Πλιούσενκο (ως μέρος παράστασης)
- Dulce Pontes
- Τόσε Πρόεσκι
- Άλλα Πουγκατσιόβα
- Έσμα Ρετζέποβα
- Κλιφ Ρίτσαρντ
- Riverdance (ως μέρος παράστασης)
- Σάκης Ρουβάς
- Ρουσλάνα
- Κέιτ Ράιαν
- Αλεξάντερ Ρίμπακ
- Natasha St-Pier
- Σάντι Σό
- The Shadows
- Kseniya Simonova (ως μέρος παράστασης)
- Σαλβαντόρ Σομπράλ
- Παστόρα Σολέρ
- t.A.T.u.
- Teach-In
- Sébastien Tellier
- Τζάστιν Τίμπερλεϊκ (ως interlude act)
- Μπόνι Τάιλερ
- Vanilla Ninja
- Άννα Βίσση
- Dita Von Teese (ως μέρος παράστασης)
- Κοντσίτα Βουρστ
- Μονς Σέλμερλοβ
Παραπομπές
- ↑ Goble, Alan. The Complete Index to Literary Sources in Film. Walter de Gruyter, 1999, p. 579.
- ↑ «Allt är ditt fel Marcel!». Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ 7 countries performed 2 songs each
Δείτε επίσης
- Διαγωνισμός Eurovision Νέων Μουσικών
- Διαγωνισμός Χορού Eurovision
- Διαγωνισμός Παιδικού Τραγουδιού Eurovision
