Περιβαλλοντικά προβλήματα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 6327611 από τον 79.107.77.142 (Συζήτηση)
Γραμμή 19: Γραμμή 19:
Δισεκατομμύρια τόνοι ρύπων εκπέμπονται κάθε χρόνο στην ατμόσφαιρα. Όλοι αυτοί οι ρύποι δεν χάνονται στον ουρανό, αλλά αφού προκαλέσουν ασφυξία στις πόλεις και επιδεινώσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ξαναπέφτουν στη Γη με τη μορφή της [[όξινη βροχή|όξινης βροχής]].
Δισεκατομμύρια τόνοι ρύπων εκπέμπονται κάθε χρόνο στην ατμόσφαιρα. Όλοι αυτοί οι ρύποι δεν χάνονται στον ουρανό, αλλά αφού προκαλέσουν ασφυξία στις πόλεις και επιδεινώσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ξαναπέφτουν στη Γη με τη μορφή της [[όξινη βροχή|όξινης βροχής]].


=== Ρύπανση των νερών===
=== Ρύπανση των υδάτων===
{{Κύριο|}}
{{Κύριο|}}


Η '''ρύπανση των υδάτων''' μπορεί να οριστεί με πολλούς τρόπους (Woodford, 2016). Σύμφωνα με τον ΟΗΕ η ρύπανση των υδάτων είναι «η άμεση ή έμμεση διοχέτευση από τον άνθρωπο στο υδάτινο περιβάλλον ύλης ή ενέργειας με επιβλαβή αποτελέσματα για τους οργανισμούς». Ο Μαμάης συμπληρώνει ότι είναι «επικίνδυνη για την ανθρώπινη υγεία, αλλοιώνει την ποιότητα του νερού και υποβαθμίζει τις δυνατότητες χρήσης του, ακόμη και για ψυχαγωγικούς σκοπούς» (Μαμάης, 2008). Ο Δημάδης και οι συνεργάτες του, συμπεριλαμβάνουν στον ορισμό της ρύπανσης ακόμη και τη «βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη βλάβη στην ευζωία και την ποιότητα ζωής» (Δημάδης και συνεργάτες). Ο όρος μόλυνση δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον όρο ρύπανση! Η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι μια μορφή περιβαλλοντικής ρύπανσης που χαρακτηρίζεται από την παρουσία παθογόνων μικροοργανισμών στο περιβάλλον ή δεικτών που υποδηλώνουν την πιθανότητα παρουσίας τέτοιων οργανισμών (Φυτιανός & Σαμαρά-Κωνσταντίνου, 2009). 
Πλέον χαρακτηρίζεται αρκετά κρίσιμη η κατάσταση των [[θάλασσα|θαλασσών]]. Η [[γεωργία (εργασία)|γεωργία]] με τα λιπάσματα, η [[βιομηχανία]] με τα απόβλητα και οι κατοικίες με τα λύματα, τα φυτοφάρμακα και τα ζιζανιοκτόνα έχουν μολύνει τα υπόγεια υδροφόρα κοιτάσματα, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί η ποσότητα του πόσιμου νερού και να καθίστανται οι θάλασσες λιγότερο κατάλληλες για την υδρόβια ζωή. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από την υπερεντατική [[αλιεία]].


=== Aπόβλητα ===
=== Aπόβλητα ===
Γραμμή 42: Γραμμή 42:
Από τη στιγμή που έγιναν αντιληπτά τα οικολογικά προβλήματα, ξεκίνησαν και οι προσπάθειες για την επίλυσή τους. Σε αυτό συνέβαλε και το οικολογικό κίνημα ήδη από τη δεκαετία του 1960 (π.χ. με την ίδρυση οργανώσεων όπως η [[WWF]] και η [[Greenpeace]]). Ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τον ορθότερο δρόμο προς την περιβαλλοντική προστασία, οι οποίες πηγάζουν από διαφορετικές απόψεις και επιχειρηματολογίες για τα αίτια τους. Έτσι από τη μία κάποιοι υποστηρίζουν αποκλειστικά τεχνολογικές / πρακτικές λύσεις (π.χ. με βάση την τεχνολογία που αναπτύσσουν οι μηχανικοί περιβάλλοντος, τη [[βιοκλιματική αρχιτεκτονική]] και δράσεις όπως η [[αναδάσωση]]), ενώ από την άλλη κάποιοι μιλούν για κατά βάση κοινωνικά και πολιτικά αίτια, τα οποία απαιτούν ανάλογες λύσεις (π.χ. [[κοινωνική οικολογία]], [[οικοαναρχισμός]], σε κάποιον βαθμό η [[απο-ανάπτυξη]] κλπ). Ενδιάμεσα κινούνται οι «μεταρρυθμιστικές» λύσεις, οι οποίες επιχειρούν έναν συμβιβασμό στηριγμένο στην έννοια της [[βιωσιμότητα|βιωσιμότητας]] και υποβοηθούμενο από [[νομική|νομικά]] μέτρα (π.χ. [[πράσινη ανάπτυξη]] / πράσινη οικονομία με [[ήπιες μορφές ενέργειας]] κλπ).
Από τη στιγμή που έγιναν αντιληπτά τα οικολογικά προβλήματα, ξεκίνησαν και οι προσπάθειες για την επίλυσή τους. Σε αυτό συνέβαλε και το οικολογικό κίνημα ήδη από τη δεκαετία του 1960 (π.χ. με την ίδρυση οργανώσεων όπως η [[WWF]] και η [[Greenpeace]]). Ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τον ορθότερο δρόμο προς την περιβαλλοντική προστασία, οι οποίες πηγάζουν από διαφορετικές απόψεις και επιχειρηματολογίες για τα αίτια τους. Έτσι από τη μία κάποιοι υποστηρίζουν αποκλειστικά τεχνολογικές / πρακτικές λύσεις (π.χ. με βάση την τεχνολογία που αναπτύσσουν οι μηχανικοί περιβάλλοντος, τη [[βιοκλιματική αρχιτεκτονική]] και δράσεις όπως η [[αναδάσωση]]), ενώ από την άλλη κάποιοι μιλούν για κατά βάση κοινωνικά και πολιτικά αίτια, τα οποία απαιτούν ανάλογες λύσεις (π.χ. [[κοινωνική οικολογία]], [[οικοαναρχισμός]], σε κάποιον βαθμό η [[απο-ανάπτυξη]] κλπ). Ενδιάμεσα κινούνται οι «μεταρρυθμιστικές» λύσεις, οι οποίες επιχειρούν έναν συμβιβασμό στηριγμένο στην έννοια της [[βιωσιμότητα|βιωσιμότητας]] και υποβοηθούμενο από [[νομική|νομικά]] μέτρα (π.χ. [[πράσινη ανάπτυξη]] / πράσινη οικονομία με [[ήπιες μορφές ενέργειας]] κλπ).


Με την περιβαλλοντική προστασία μπορεί να ασχολούνται κρατικές υπηρεσίες, μεμονωμένα άτομα, οργανισμοί, [[πανεπιστήμιο|πανεπιστημιακά]] τμήματα, [[πολιτικό κόμμα|πολιτικά κόμματα]] ή οικολογικές ομάδες. Κατά τη δεκαετία του 1990 η ενασχόληση του [[ΟΗΕ]] με την αντιμετώπιση της πλανητικής κλιματικής αλλαγής οδήγησε στο [[Πρωτόκολλο του Κιότο]], μία διεθνή συνθήκη η οποία στοχεύει στη μείωση των ρυθμών εκπομπής αερίων θερμοκηπίου προκειμένου να προληφθεί η όξυνση της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, χωρίς να μειωθούν ωστόσο οι ρυθμοί [[οικονομική ανάπτυξη|οικονομικής ανάπτυξης]]. Έτσι, κατά το πρωτόκολλο, τα κράτη που επιθυμούν να συνεχίσουν [[παραγωγή|παραγωγικές]] δραστηριότητες οι οποίες οδηγούν σε περιβαλλοντική υποβάθμιση είναι υποχρεωμένα να αγοράσουν αντίστοιχα [[θεωρία των property rights|δικαιώματα εκπομπής αερίων θερμοκηπίου]], στο πλαίσιο ενός «εμπορίου ρύπων». Το πρωτόκολλο έχει τεθεί μερικώς σε ισχύ από το [[2005]], χωρίς ως τώρα σημαντικά αποτελέσματα, ενώ έχει δεχθεί κριτική για αναποτελεσματικότητα. Άλλες διακρατικές συνθήκες [[περιβαλλοντικό δίκαιο|περιβαλλοντικού δικαίου]] είναι η [[σύμβαση Ραμσάρ]], η [[Οδηγία για τα πουλιά (79/409/ΕΟΚ)]] και η [[Οδηγία των Οικοτόπων (92/43/ΕΟΚ)]].[[Κατηγορία:Περιβάλλον]]
Με την περιβαλλοντική προστασία μπορεί να ασχολούνται κρατικές υπηρεσίες, μεμονωμένα άτομα, οργανισμοί, [[πανεπιστήμιο|πανεπιστημιακά]] τμήματα, [[πολιτικό κόμμα|πολιτικά κόμματα]] ή οικολογικές ομάδες. Κατά τη δεκαετία του 1990 η ενασχόληση του [[ΟΗΕ]] με την αντιμετώπιση της πλανητικής κλιματικής αλλαγής οδήγησε στο [[Πρωτόκολλο του Κιότο]], μία διεθνή συνθήκη η οποία στοχεύει στη μείωση των ρυθμών εκπομπής αερίων θερμοκηπίου προκειμένου να προληφθεί η όξυνση της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, χωρίς να μειωθούν ωστόσο οι ρυθμοί [[οικονομική ανάπτυξη|οικονομικής ανάπτυξης]]. Έτσι, κατά το πρωτόκολλο, τα κράτη που επιθυμούν να συνεχίσουν [[παραγωγή|παραγωγικές]] δραστηριότητες οι οποίες οδηγούν σε περιβαλλοντική υποβάθμιση είναι υποχρεωμένα να αγοράσουν αντίστοιχα [[θεωρία των property rights|δικαιώματα εκπομπής αερίων θερμοκηπίου]], στο πλαίσιο ενός «εμπορίου ρύπων». Το πρωτόκολλο έχει τεθεί μερικώς σε ισχύ από το [[2005]], χωρίς ως τώρα σημαντικά αποτελέσματα, ενώ έχει δεχθεί κριτική για αναποτελεσματικότητα. Άλλες διακρατικές συνθήκες [[περιβαλλοντικό δίκαιο|περιβαλλοντικού δικαίου]] είναι η [[σύμβαση Ραμσάρ]], η [[Οδηγία για τα πουλιά (79/409/ΕΟΚ)]] και η [[Οδηγία των Οικοτόπων (92/43/ΕΟΚ)]].

'''Βιβλιογραφία'''

Woodford C., Water pollution: an introduction

Δημάδης Ο., Κάππως Α., Γιώτας Α., Κιουρτζίδης Η., Εργασία για project- Η ρύπανση του νερού

Μαμάης  Δ., (2008), Αρχές Οικολογίας και Περιβαλλοντικής Χημείας

Φυτιανός Κ., & Σαμαρά-Κωνσταντίνου Κ., (2009), Χημεία Περιβάλλοντος, Εκδόσεις University Studio Press 

[[Κατηγορία:Περιβάλλον]]
[[Κατηγορία:Οικολογία]]
[[Κατηγορία:Οικολογία]]
[[Κατηγορία:Διαχείριση Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων]]
[[Κατηγορία:Διαχείριση Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων]]

Έκδοση από την 16:01, 5 Μαΐου 2017

Οικολογικά προβλήματα ή περιβαλλοντικά προβλήματα ονομάζονται οι διαταραχές στη γήινη βιόσφαιρα και στο φυσικό περιβάλλον οι οποίες συνηθίζεται να αποδίδονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Στον βαθμό που τα οικολογικά προβλήματα απειλούν την επιβίωση ενός πληθυσμού, οδηγούν σε μία οικολογική κρίση.

Στα περιβαλλοντικά προβλήματα συγκαταλέγονται η περιβαλλοντική ρύπανση, η κλιματική αλλαγή, η τρύπα του όζοντος, η αποδάσωση , η ερημοποίηση, η εξαφάνιση βιολογικών ειδών, η όξινη βροχή κλπ. Τα οικολογικά προβλήματα άρχισαν να εμφανίζονται κυρίως μετά τη βιομηχανική επανάσταση, ενώ υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με τα αίτια και τους τρόπους αντιμετώπισής τους. Επιστημονικά διερευνώνται από την οικολογία και την περιβαλλοντολογία, αλλά κατά τη δεκαετία του 1960 αναδύθηκε το πολύπλευρο οικολογικό κοινωνικό κίνημα με στόχο την προσπάθεια για την επίλυση των οικολογικών προβλημάτων. Οι μηχανικοί περιβάλλοντος προσπαθούν να αναπτύξουν τεχνολογικές λύσεις για τα περιβαλλοντικά προβλήματα (π.χ. ηλεκτρικά αυτοκίνητα, καταλύτες αυτοκινήτου, συσκευές καθαρισμού αερίων κλπ).

Προβλήματα

Ακολουθεί μία σύντομη περιγραφή των σημαντικότερων περιβαλλοντικών προβλημάτων:

Φαινόμενο του θερμοκηπίου

Κύριο λήμμα: Κλιματική αλλαγή

Ορισμένοι ρύποι όπως το διοξείδιο του άνθρακα, ενεργούν όπως τα πλαστικά καλύμματα ενός θερμοκηπίου επιτρέποντας την είσοδο των ηλιακών ακτίνων, αλλά εμποδίζοντας την έξοδο της θερμότητας. Αυτό το θερμικό φράγμα έχει ήδη αλλάξει το κλίμα της Γ

Κύριο λήμμα: Τρύπα του όζοντος

Το στρώμα του όζοντος της στρατόσφαιρας που προστατεύει τη Γη από την υπεριώδη ακτινοβολία υφίσταται αλλοίωση. Οι χλωροφθοριούχοι άνθρακες (όπως το φρεόν) που απελευθερώνονται από τα αεροζόλ, τα εργοστάσια, τις κλιματιστικές συσκευές, τα ψυγεία κ.α. ταξιδεύουν στη στρατόσφαιρα και μέσα από πολύπλοκες αντιδράσεις καταστρέφουν το όζον, επιτρέποντας στην υπεριώδη ακτινοβολία να περάσει την ατμόσφαιρα και να φθάσει ως την επιφάνεια της Γης και να βλάψει τους ζωντανούς οργανισμούς.

Ατμοσφαιρική ρύπανση

Δισεκατομμύρια τόνοι ρύπων εκπέμπονται κάθε χρόνο στην ατμόσφαιρα. Όλοι αυτοί οι ρύποι δεν χάνονται στον ουρανό, αλλά αφού προκαλέσουν ασφυξία στις πόλεις και επιδεινώσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ξαναπέφτουν στη Γη με τη μορφή της όξινης βροχής.

Ρύπανση των υδάτων

Κύριο λήμμα: [[|]]

Η ρύπανση των υδάτων μπορεί να οριστεί με πολλούς τρόπους (Woodford, 2016). Σύμφωνα με τον ΟΗΕ η ρύπανση των υδάτων είναι «η άμεση ή έμμεση διοχέτευση από τον άνθρωπο στο υδάτινο περιβάλλον ύλης ή ενέργειας με επιβλαβή αποτελέσματα για τους οργανισμούς». Ο Μαμάης συμπληρώνει ότι είναι «επικίνδυνη για την ανθρώπινη υγεία, αλλοιώνει την ποιότητα του νερού και υποβαθμίζει τις δυνατότητες χρήσης του, ακόμη και για ψυχαγωγικούς σκοπούς» (Μαμάης, 2008). Ο Δημάδης και οι συνεργάτες του, συμπεριλαμβάνουν στον ορισμό της ρύπανσης ακόμη και τη «βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη βλάβη στην ευζωία και την ποιότητα ζωής» (Δημάδης και συνεργάτες). Ο όρος μόλυνση δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον όρο ρύπανση! Η μόλυνση του περιβάλλοντος είναι μια μορφή περιβαλλοντικής ρύπανσης που χαρακτηρίζεται από την παρουσία παθογόνων μικροοργανισμών στο περιβάλλον ή δεικτών που υποδηλώνουν την πιθανότητα παρουσίας τέτοιων οργανισμών (Φυτιανός & Σαμαρά-Κωνσταντίνου, 2009). 

Aπόβλητα

Κύριο λήμμα: Απορρίμματα

Λέγεται πως ο όγκος των παραγόμενων στις ανθρώπινες κοινωνίες αποβλήτων θα μπορούσε να γεμίσει σήμερα 28 εκατομμύρια βαγόνια· ο αριθμός αυτός ολοένα και αυξάνεται. Τριακόσιες περιοχές στην Ευρώπη και την Αμερική, όπου απορρίπτονται τοξικά και πυρηνικά απόβλητα εμφανίζουν δείκτες υψηλής επικινδυνότητας. Στις περισσότερες χωματερές δεν τηρούνται ούτε οι στοιχειώδεις προδιαγραφές υγειονομικής ταφής. Τα απόβλητα επομένως συνιστούν έναν πολύ σημαντικό παράγοντα της περιβαλλοντικής ρύπανσης.

Καταστροφή των δασών

Κύριο λήμμα: Αποδάσωση

Κάθε δευτερόλεπτο καταστρέφεται και ένα κομμάτι του «πνεύμονα» της Γης, του παρθένου αμαζονιακού δάσους το οποίο παρέχει στην ατμόσφαιρα μεγάλες ποσότητες οξυγόνου ετησίως. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από τις συνεχείς πυρκαγιές σε Ευρώπη και Αμερική.

Μείωση της βιοποικιλότητας

Κύριο λήμμα: Βιοποικιλότητα

Ως βιοποικιλότητα ορίζεται η ποικιλία των βιολογικών ειδών στα γήινα οικοσυστήματα. Εξαιτίας των ανθρώπινων αναπτυξιακών δραστηριοτήτων, της αποδάσωσης, της ερημοποίησης κλπ, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των ειδών απειλείται με εξαφάνιση. Μερικές εξαφανίσεις (σε αρκετά μικρότερους ρυθμούς) αποτελούν, φυσικό φαινόμενο σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης. Το τελευταίο αντισταθμίζεται με την ειδογένεση. Γενικά, το ανθρωπογενές περιβάλλον έχει πολύ μικρότερη βιοποικιλότητα από το φυσικό. Για παράδειγμα, σε ένα χωράφι συνήθως καλλιεργείται ένα μόνο είδος φυτού, ενώ η ανάπτυξη άλλων ειδών θεωρείται ανεπιθύμητη.

Περιβαλλοντική προστασία

Από τη στιγμή που έγιναν αντιληπτά τα οικολογικά προβλήματα, ξεκίνησαν και οι προσπάθειες για την επίλυσή τους. Σε αυτό συνέβαλε και το οικολογικό κίνημα ήδη από τη δεκαετία του 1960 (π.χ. με την ίδρυση οργανώσεων όπως η WWF και η Greenpeace). Ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τον ορθότερο δρόμο προς την περιβαλλοντική προστασία, οι οποίες πηγάζουν από διαφορετικές απόψεις και επιχειρηματολογίες για τα αίτια τους. Έτσι από τη μία κάποιοι υποστηρίζουν αποκλειστικά τεχνολογικές / πρακτικές λύσεις (π.χ. με βάση την τεχνολογία που αναπτύσσουν οι μηχανικοί περιβάλλοντος, τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική και δράσεις όπως η αναδάσωση), ενώ από την άλλη κάποιοι μιλούν για κατά βάση κοινωνικά και πολιτικά αίτια, τα οποία απαιτούν ανάλογες λύσεις (π.χ. κοινωνική οικολογία, οικοαναρχισμός, σε κάποιον βαθμό η απο-ανάπτυξη κλπ). Ενδιάμεσα κινούνται οι «μεταρρυθμιστικές» λύσεις, οι οποίες επιχειρούν έναν συμβιβασμό στηριγμένο στην έννοια της βιωσιμότητας και υποβοηθούμενο από νομικά μέτρα (π.χ. πράσινη ανάπτυξη / πράσινη οικονομία με ήπιες μορφές ενέργειας κλπ).

Με την περιβαλλοντική προστασία μπορεί να ασχολούνται κρατικές υπηρεσίες, μεμονωμένα άτομα, οργανισμοί, πανεπιστημιακά τμήματα, πολιτικά κόμματα ή οικολογικές ομάδες. Κατά τη δεκαετία του 1990 η ενασχόληση του ΟΗΕ με την αντιμετώπιση της πλανητικής κλιματικής αλλαγής οδήγησε στο Πρωτόκολλο του Κιότο, μία διεθνή συνθήκη η οποία στοχεύει στη μείωση των ρυθμών εκπομπής αερίων θερμοκηπίου προκειμένου να προληφθεί η όξυνση της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, χωρίς να μειωθούν ωστόσο οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι, κατά το πρωτόκολλο, τα κράτη που επιθυμούν να συνεχίσουν παραγωγικές δραστηριότητες οι οποίες οδηγούν σε περιβαλλοντική υποβάθμιση είναι υποχρεωμένα να αγοράσουν αντίστοιχα δικαιώματα εκπομπής αερίων θερμοκηπίου, στο πλαίσιο ενός «εμπορίου ρύπων». Το πρωτόκολλο έχει τεθεί μερικώς σε ισχύ από το 2005, χωρίς ως τώρα σημαντικά αποτελέσματα, ενώ έχει δεχθεί κριτική για αναποτελεσματικότητα. Άλλες διακρατικές συνθήκες περιβαλλοντικού δικαίου είναι η σύμβαση Ραμσάρ, η Οδηγία για τα πουλιά (79/409/ΕΟΚ) και η Οδηγία των Οικοτόπων (92/43/ΕΟΚ).

Βιβλιογραφία

Woodford C., Water pollution: an introduction

Δημάδης Ο., Κάππως Α., Γιώτας Α., Κιουρτζίδης Η., Εργασία για project- Η ρύπανση του νερού

Μαμάης  Δ., (2008), Αρχές Οικολογίας και Περιβαλλοντικής Χημείας

Φυτιανός Κ., & Σαμαρά-Κωνσταντίνου Κ., (2009), Χημεία Περιβάλλοντος, Εκδόσεις University Studio Press