Δημήτριος Καμπούρογλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Δημήτριος Καμπούρογλου
	Ο Δημήτριος Καμπούρογλου στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Κωνσταντίνου Σκόκου (1889)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Δημήτριος Καμπούρογλου (Ελληνικά)
Γέννηση	14 Οκτωβρίου 1852 ή 1852; Αθήνα
Θάνατος	21 Φεβρουαρίου 1942 ή 1942; Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ποιητής; συγγραφέας; ιστορικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Καλλιόπη Καμπούρογλου
Γονείς	Γρηγόριος Καμπούρογλου και Μαριάννα Καμπούρογλου
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών; μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Υπογραφή
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 10:25, 5 Μαΐου 2017

Ο Δημήτριος Καμπούρογλου (14 Οκτωβρίου 1852^[6] - 21 Φεβρουαρίου 1942^[7]) ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, δικηγόρος, ποιητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Γρηγορίου Καμπούρογλου, ιδρυτή της Εθνικής σκηνής, και της λογίας Μαριάννας Σωτηριανού - Γέροντα, κόρης του Άγγελου Γέροντα. Βαφτίστηκε από τον αυλάρχη του Όθωνα, Π. Νοταρά^[8]. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1877 αναγορεύτηκε διδάκτορας.

Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Από το 1873 έως το 1881 αναλαμβάνει την αρχισυνταξία της «Εφημερίδος», του εκδότη Δημήτριου Κορομηλά. To 1881 διαφωνώντας με τον Κορομηλά, αποχωρεί απο την αρχισυνταξία της εφημερίδας και ιδρύει τη δική του εφημερίδα, που την ονομάζει «Νέα Εφημερίς» ενώ το 1882 υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.^[9]

Την περίοδο 1884-1886 ήταν διευθυντής του περιοδικού «Εβδομάς». Το 1891 προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Την περίοδο 1904-1917 διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αλλά το 1917 με τον νόμο περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παύθηκε από τη θέση του. Το 1923 τιμήθηκε από την πολιτεία με το αριστείο γραμμάτων. Το 1927 έγινε το πρώτο δια εκλογής μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών και την περίοδο 1934-1935 χρημάτισε πρόεδρος της Ακαδημίας.Στις αρχές του 1942 ασθένησε με πνευμονία, στις 10 Φεβρουαρίου υπέστη ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 21 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς πέθανε.^[10] Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου από το1884^[7] και είχε τρία παιδιά: Τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη. Στις 19 Απριλίου του 1939 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στην πλατεία Φιλομούσου Εταιρείας στην Πλάκα.

Συγγραφικό έργο

Πριν ακόμα ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο Βαρβάκειο, είχε γράψει σατιρικούς στίχους και τρεις μονόπρακτες κωμωδίες: Η φθισιώσα, Αι αγχόναι, Η αγγελιοφοβία. Χάθηκαν όμως και οι τρεις.^[11] Η ιστορική του έρευνα επικεντρώθηκε κυρίως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και αφορούσε μόνο στην περιοχή της Αθήνας, γι' αυτό και του δόθηκε το προσωνύμιο «Αθηναιογράφος». Το 1896 ολοκληρώθηκε η έκδοση του τρίτομου έργου του η Ιστορία των Αθηναίων.

Άλλα έργα του είναι: η Δούκισσα της Πλακεντίας, Αι παλαιαί Αθήναι (1922), Ιστορίες από την παλιά Αθήνα, Μνημεία της ιστορίας των Αθηναίων (3 τόμοι, 1893), Απομνημονεύματα μιας μακράς ζωής (2 τόμοι), Ο αναδρομάρης (1914), Ο αναδρομάρης της Αττικής (1920), Ο τρελός της Αθήνας, Τοπωνυμικά παράδοξα (1920), Αθηναϊκό αρχοντολόγιο-Μπενιζέλοι (1921), Μελέται και έρευναι (1923-1926), Οι Χαλκοκονδύλαι, Ο Ελαιών των Αθηνών, "Μελέτη περί του βίου και της δράσεως του Παλαιών Πατρών Γερμανού" (1916) κ.α.

Αλλά και το ποιητικό του έργο είναι αρκετά αξιόλογο αν και δεν διακρίθηκε αρκετά. Η ποιητική συλλογή Η φωνή της καρδιάς μου ήταν από τα σημαντικότερα έργα του. Ήταν γραμμένο στη δημοτική και είχε έντονα αντιρομαντικά στοιχεία σε σχέση με το κλίμα της Α' Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή βραβεύτηκε το 1873 στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό το 1874 επαινέθηκε, χωρίς να διακριθεί, ποιητική συλλογή του στην οποία σατίριζε και παρωδούσε το ρομαντικό ύφος των συγχρόνων ποιητών. Το 1874 εξέδωσε τη συλλογή του Παλαιαί αμαρτίαι. Επίσης ασχολήθηκε και με την πεζογραφία, όπου αντλούσε τα θέματα του κυρίως από τη λαογραφία. Το 1881 εξέδωσε τα μη λαογραφικά αφηγήματα "Εικόνες. Σατυρικαί Διατριβαί", όπου σατιρίζει τα ήθη της εποχής. Μερικά από τα έργα του είναι: Αθηναϊκά διηγήματα, Αι Αθήναι που φεύγουν, Μύθοι και διάλογοι, Αττικοί έρωτες, Θρύψαλα, Ευσυνειδησία και ασυνειδησία κ.ά. Συνήθως υπέγραφε τα λογοτεχνικά του έργα με το ψευδώνυμο «Αναδρομάρης».

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 OL367824A.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 OL7225578A.
↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13756621w.
↑ iranon.gr/PENTELI/PENTELI5baddendum.htm.
↑ books.google.gr/books?id=u_wiAQAAMAAJ&q=%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7+%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85&dq=%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7+%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwiO_o-g5I_uAhVCPuwKHT4fCBwQ6AEwAHoECAUQAg.
↑ Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.24
↑ ^7,0 ^7,1 Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.54
↑ Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.25
↑ Αικατερίνη Δερμιτζάκη, Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος: ίδρυση, συλλεκτική πολιτική και άλλες δράσεις (1882-1926), 2013, σελ. 219 - 221.
↑ Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.185
↑ Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012, σελ.34

Πηγές

Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του, Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 2012

Wikisource logo

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:
Δημήτριος Καμπούρογλου

[a373caf76a2c8485db32bc218948643f0c03fef2-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 OL367824A.

[6dc2293047b735fb5681f870f4438bb0cf311e0a-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 OL7225578A.

[55f2a6c7f202287573fab0116c818fe0dc77df1a-3] Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13756621w.

[28ce06953b72aedb2306094cc88748ea20580d67-4] ranon.gr/PENTELI/PENTELI5baddendum.htm.

[695e1ca09a582de5b12c0335de0dd9dfab7703b7-5] s.google.gr/books?id=u_wiAQAAMAAJ&q=%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7+%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85&dq=%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%B7+%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwiO_o-g5I_uAhVCPuwKHT4fCBwQ6AEwAHoECAUQAg.

[6] Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.24

[siakkis-7] 7,0 ^7,1 Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.54

[8] Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.25

[9] Αικατερίνη Δερμιτζάκη, Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος: ίδρυση, συλλεκτική πολιτική και άλλες δράσεις (1882-1926), 2013, σελ. 219 - 221.

[10] Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.185

[11] Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012, σελ.34

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

@@ Γραμμή 17: / Γραμμή 17: @@
 ==Παραπομπές==
+<references />
-{{παραπομπές}}
 ==Πηγές==
 * Ιωσήφ Σιακκής, ''Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του'', Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 2012