Δεσποτάτο της Σερβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 23:33, 2 Μαΐου 2017

Το Δεσποτάτο της Σερβίας (σερβικά : Српска деспотовина) ήταν ένα σερβικό μεσαιωνικό κρατίδιο που δημιουργήθηκε το 1402, όταν ο Στέφανος Λαζάρεβιτς, γιος του πρίγκιπα Λάζαρου Χρεμπελιάνοβιτς, έλαβε από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον τίτλο του Δεσπότη. Το Σμεντέρεβο, η πρωτεύουσα του δεσποτάτου, χτίστηκε από τον Δεσπότη Γεώργιο Μπράνκοβιτς. Μετά το θάνατο του δεσπότη Γεωργίου το 1456, στη Σερβία ξεκίνησε δυναστική έριδα για το θρόνο μεταξύ των διαδόχων του, γεγονός που διευκόλυνε την κατάρρευση του κράτους και το 1459 το δεσποτάτο τελικώς έπεσε στα χέρια των Τούρκων.

Ιστορία

Μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου και το θάνατο του πρίγκιπα Λάζαρου, το κρατίδιό του αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα υρίως από το Βασίλειο της Ουγγαρίας. ^[1]. Δεδομένου ότι ο πρίγκιπας ήταν υποτελής της Ουγγαρίας, ο Ούγγρος βασιλιάς ήθελε ο διάδοχος να συνεχίσει να είναι υποτελής του^[2]. Έτσι, επιτέθηκε στην πριγκίπισσα Μίλιτσα Χρεμπελιάνοβιτς το φθινόπωρο του 1389^[3]. Ο γιος της, πρίγκιπας Βουκ Λαζάρεβιτς, ήρθε σε επαφή με τους Οθωμανούς ζητώντας τη βοήθειά τους, όπως κι έγινε το 1390. Σε αντάλλαγμα ωστόσο, ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α΄ ζήτησε να δώσει η Μίλιτσα τη μικρότερη κόρη της Όλιβερ για το χαρέμι του και κάθε χρόνο οι ευγενείς της να εμφανίζονται στην αυλή του και να δηλώνουν την υποταγή τους^[4].

Τελευταίος δεσπότης ήταν ο Στέφανος Τομάσεβιτς ο οποίος έχανε συνεχώς εδάφη από τους Οθωμανούς και το 1459 έχασε οριστικά την ηγεμονία του. Το 1404 ο βασιλιάς Σιγισμόνδος της Ουγγαρίας και Κροατίας έδωσε κάποια εδάφη από την επικράτειά του στο Δεσπότη της Σερβίας, αλλά κι αυτά χάθηκαν από τους Οθωμανούς το 1522.

Δεσπότες

Στεφάν Λαζάρεβιτς, 1402-1427
Τζούρατζ Μπράνκοβιτς, 1427-1439

Γκριγκόρ Μπράνκοβιτς, 1439
Θωμάς Καντακουζηνός, 1439

Τζούρατζ Μπράνκοβιτς, 1444-1456
Λαζάρ Μπράνκοβιτς, 1456-1458

Μιχαήλ Άγγελος, 1458
Ελένη Παλαιολόγου, 1458

Στεφάν Μπράνκοβιτς, 1458-1459
Στεφάν Τομάσεβιτς, 1459

Έλενα Μπράνκοβιτς, 1514-1522

Ράντιτς Μπόζιτς, 1527-1528
Πάβλε Μπάκιτς, 1537

Παραπομπές

↑ Станојевић Станоје (2008) [1910], „VIII Борба српскога народа с Турцима“ (на српском језику), Историја српскога народа Београд: Логос арт, стр, стр. 161-165, ISBN 978-86-7360-097-0
↑ Фајфрић Жељко (2009), „10. Питање наслеђа“ (на српском језику), Кнез Лазар и деспот Стефан, Сремска Митровица: Tabernakl, стр. 89, ISBN 978-86-85269-08-0
↑ Ћоровић Владимир (2010), „Четврти период 1, Срби између Турака и Мађара“ (на српском језику), Историја Срба, Београд: Mikibook, стр. 257-263, ISBN 978-86-87463-10-3
↑ Fajfrić Željko (2008), „Bajazit (1389-1402)“ (на српском језику), Turski sultani, Sremska Mitrovica: Tabernakl, стр. 40-48, ISBN 978-86-85269-28-8

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Српска деспотовина της Σερβικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

[1] Станојевић Станоје (2008) [1910], „VIII Борба српскога народа с Турцима“ (на српском језику), Историја српскога народа Београд: Логос арт, стр, стр. 161-165, ISBN 978-86-7360-097-0

[2] Фајфрић Жељко (2009), „10. Питање наслеђа“ (на српском језику), Кнез Лазар и деспот Стефан, Сремска Митровица: Tabernakl, стр. 89, ISBN 978-86-85269-08-0

[3] Ћоровић Владимир (2010), „Четврти период 1, Срби између Турака и Мађара“ (на српском језику), Историја Срба, Београд: Mikibook, стр. 257-263, ISBN 978-86-87463-10-3

[4] Fajfrić Željko (2008), „Bajazit (1389-1402)“ (на српском језику), Turski sultani, Sremska Mitrovica: Tabernakl, стр. 40-48, ISBN 978-86-85269-28-8

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Γραμμή 5: / Γραμμή 5: @@
 Μετά τη [[Μάχη του Κοσσυφοπεδίου]] και το θάνατο του πρίγκιπα Λάζαρου, το κρατίδιό του αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα υρίως από το [[Βασίλειο της Ουγγαρίας]]. <ref> Станојевић Станоје (2008) [1910], „VIII Борба српскога народа с Турцима“ (на српском језику), Историја српскога народа  Београд: Логос арт, стр, стр. 161-165, ISBN 978-86-7360-097-0</ref>. Δεδομένου ότι ο πρίγκιπας ήταν υποτελής της [[Ουγγαρία]]ς, ο Ούγγρος βασιλιάς ήθελε ο διάδοχος να συνεχίσει να είναι υποτελής του<ref>Фајфрић Жељко (2009), „10. Питање наслеђа“ (на српском језику), Кнез Лазар и деспот Стефан, Сремска Митровица: Tabernakl,  стр. 89, ISBN 978-86-85269-08-0</ref>. Έτσι, επιτέθηκε στην πριγκίπισσα [[Μίλιτσα Χρεμπελιάνοβιτς]] το φθινόπωρο του 1389<ref>Ћоровић Владимир (2010), „Четврти период 1, Срби између Турака и Мађара“ (на српском језику), Историја Срба, Београд: Mikibook, стр. 257-263, ISBN 978-86-87463-10-3</ref>. Ο γιος της, πρίγκιπας [[Βουκ Λαζάρεβιτς]], ήρθε σε επαφή με τους Οθωμανούς ζητώντας τη βοήθειά τους, όπως κι έγινε το 1390. Σε αντάλλαγμα ωστόσο, ο σουλτάνος [[Βαγιαζήτ Α΄]] ζήτησε να δώσει η Μίλιτσα τη μικρότερη κόρη της Όλιβερ για το χαρέμι του και κάθε χρόνο οι ευγενείς της να εμφανίζονται στην αυλή του και να δηλώνουν την υποταγή τους<ref>Fajfrić Željko (2008), „Bajazit (1389-1402)“ (на српском језику), Turski sultani, Sremska Mitrovica: Tabernakl, стр. 40-48, ISBN 978-86-85269-28-8</ref>.
-Τελευταίος δεσπότης ήταν ο [[Στεφάν Τομάσεβιτς|Στέφανος Τομάσεβιτς]] ο οποίος έχανε συνεχώς εδάφη από τους Οθωμανούς και το 1459 έχασε οριστικά την ηγεμονία του. Το 1404 ο βασιλιάς [[Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Σιγισμόνδος]] της Ουγγαρίας και Κροατίας  έδωσε κάποια εδάφη από την επικράτειά του στο δεσπότη της Σερβίας, αλλά κι αυτά χάθηκαν από τους Οθωμανούς το 1522.
+Τελευταίος δεσπότης ήταν ο [[Στεφάν Τομάσεβιτς|Στέφανος Τομάσεβιτς]] ο οποίος έχανε συνεχώς εδάφη από τους Οθωμανούς και το 1459 έχασε οριστικά την ηγεμονία του. Το 1404 ο βασιλιάς [[Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Σιγισμόνδος]] της Ουγγαρίας και Κροατίας  έδωσε κάποια εδάφη από την επικράτειά του στο Δεσπότη της Σερβίας, αλλά κι αυτά χάθηκαν από τους Οθωμανούς το 1522.
 == Δεσπότες ==