Abecedar: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μ λινκ στου σλαβόφωνους |
Αποκατάσταση της πραγματικής ιστορίας του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ και της προσπάθειας πλαστογράφησης του βιβλίου από υπηρεσίες των Σκοπίων. Ετικέτες: μεγάλη προσθήκη Οπτική επεξεργασία |
||
| Γραμμή 2: | Γραμμή 2: | ||
[[Αρχείο:Εξώφυλλο βιβλίου (1925).jpg|thumb|right|300px|Το αυθεντικό Αμπεσαντάρ των 38 σελίδων (και όχι των 158)<ref>Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες- Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία και [[Ουράνιο Τόξο (κόμμα)|Ουράνιο Τόξο]], εκδόσεις Μπατάβια, 2006 ISBN 960-89330-05-5</ref> που εκδόθηκε το [[1925]] από την τότε ελληνική κυβέρνηση κάτω από τις πιέσεις της [[Κοινωνία των Εθνών|ΚτΕ]] και τα μεθοριακά επεισόδια στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην περιοχή της [[Δράμα]]ς (περιοχή Τάρλιτς) προκάλεσε σειρά αντιδράσεων<br> όχι μόνο στο [[Αμύνταιο]] όπου κυκλοφόρησε, αλλά και στη [[Βουλγαρία]] που απαιτούσε [[Κυριλλικό αλφάβητο|κυριλλκή γραφή]] ακόμα και στη [[Σερβία]] που το θεώρησε Casus belli, λόγω της προώθησης των βουλγαρικών συμφερόντων στην περιοχή.<br> Mετά από όλα αυτά, σύντομα αποσύρθηκε, για να επακολουθήσει το [[Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ]] περί [[Ανταλλαγή πληθυσμών|εθελουσίας ανταλλαγής πληθυσμών.]]]] |
[[Αρχείο:Εξώφυλλο βιβλίου (1925).jpg|thumb|right|300px|Το αυθεντικό Αμπεσαντάρ των 38 σελίδων (και όχι των 158)<ref>Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες- Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία και [[Ουράνιο Τόξο (κόμμα)|Ουράνιο Τόξο]], εκδόσεις Μπατάβια, 2006 ISBN 960-89330-05-5</ref> που εκδόθηκε το [[1925]] από την τότε ελληνική κυβέρνηση κάτω από τις πιέσεις της [[Κοινωνία των Εθνών|ΚτΕ]] και τα μεθοριακά επεισόδια στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην περιοχή της [[Δράμα]]ς (περιοχή Τάρλιτς) προκάλεσε σειρά αντιδράσεων<br> όχι μόνο στο [[Αμύνταιο]] όπου κυκλοφόρησε, αλλά και στη [[Βουλγαρία]] που απαιτούσε [[Κυριλλικό αλφάβητο|κυριλλκή γραφή]] ακόμα και στη [[Σερβία]] που το θεώρησε Casus belli, λόγω της προώθησης των βουλγαρικών συμφερόντων στην περιοχή.<br> Mετά από όλα αυτά, σύντομα αποσύρθηκε, για να επακολουθήσει το [[Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ]] περί [[Ανταλλαγή πληθυσμών|εθελουσίας ανταλλαγής πληθυσμών.]]]] |
||
Το '''''Abecedar''''' (''Αμπετσένταρ'') ήταν [[αλφαβητάριο]] που τυπώθηκε για πρώτη φορά από την ελληνική κυβέρνηση το Μάιο του 1925 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του [[Σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας|σλαβόφωνου]] πληθυσμού της βόρειας [[Ελλάδα]]ς. Υποβλήθηκε στην [[Κοινωνία των Εθνών]] ως δείγμα συμμόρφωσης της Ελλάδας απέναντι στη [[Συνθήκη των Σεβρών]], ενώ προηγουμένως η [[Βουλγαρία]] είχε δεσμευθεί βάσει της [[Συνθήκη του Νεϊγύ|συνθήκης του Νεϊγύ]] ([[1919]]) για την προστασία των Ελλήνων στα εδάφη της. |
Το '''''Abecedar''''' (''Αμπετσένταρ'') ήταν [[αλφαβητάριο]] που τυπώθηκε για πρώτη φορά από την ελληνική κυβέρνηση το Μάιο του 1925 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του [[Σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας|σλαβόφωνου]] πληθυσμού της βόρειας [[Ελλάδα]]ς. Υποβλήθηκε στην [[Κοινωνία των Εθνών]] ως δείγμα συμμόρφωσης της Ελλάδας απέναντι στη [[Συνθήκη των Σεβρών]], ενώ προηγουμένως η [[Βουλγαρία]] είχε δεσμευθεί βάσει της [[Συνθήκη του Νεϊγύ|συνθήκης του Νεϊγύ]] ([[1919]]) για την προστασία των Ελλήνων στα εδάφη της. |
||
==Γενικά== |
==Γενικά== |
||
Περιγράφτηκε από τον Νικόλαο Ζαρίφη, στο ''Ελεύθερον Βήμα'', ως αναγνωστικό για τα παιδιά των σλαβόφωνων της Ελλάδας που «τυπώθηκε με λατινικούς χαρακτήρες και συντάχθηκε στη μακεδονική διάλεκτο».<ref name=auto1>Shea, 110</ref><ref>Danforth, 70</ref> Το έργο της σύνταξής του ανατέθηκε στον εθνολόγο και γλωσσολόγο Γεώργιο Σαγιαξή και στους φιλόλογους Ιωσήφ Λαζάρου και Παπαζαχαρίου. |
Περιγράφτηκε από τον Νικόλαο Ζαρίφη, στο ''Ελεύθερον Βήμα'', ως αναγνωστικό για τα παιδιά των σλαβόφωνων της Ελλάδας που «τυπώθηκε με λατινικούς χαρακτήρες και συντάχθηκε στη μακεδονική διάλεκτο».<ref name=auto1>Shea, 110</ref><ref>Danforth, 70</ref> Το έργο της σύνταξής του ανατέθηκε στον εθνολόγο και γλωσσολόγο Γεώργιο Σαγιαξή και στους φιλόλογους Ιωσήφ Λαζάρου και Παπαζαχαρίου. |
||
| Γραμμή 10: | Γραμμή 10: | ||
Το ''Abecedar'' επανατυπώθηκε στο [[Περθ]] το 1993, από το Μακεδονικό Κέντρο Πληροφοριών, στα πλαίσια εκστρατείας του για την αναγνώριση εθνικής μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.<ref>Μιχαηλίδης, 340</ref> Το 2006, μία τρίτη έκδοση των 160 σελίδων τυπώθηκε στη [[Θεσσαλονίκη]] με πρωτοβουλία του πολιτικού κόμματος [[Ουράνιο Τόξο (κόμμα)|Ουράνιο Τόξο]] και υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (EBLUL). Περιέχει ακριβές αντίγραφο από το πρωτότυπο που εξέδωσε η ελληνική κυβέρνηση το 1925, καθώς και ένα σύγχρονο κυριλλικό αλφαβητάριο της γλώσσας, όπως αυτή διδάσκεται ανά τον κόσμο<ref>''Abecedar'', εκδ. Μπατάβια, Θεσσαλονίκη: 2006, σ.5</ref> |
Το ''Abecedar'' επανατυπώθηκε στο [[Περθ]] το 1993, από το Μακεδονικό Κέντρο Πληροφοριών, στα πλαίσια εκστρατείας του για την αναγνώριση εθνικής μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.<ref>Μιχαηλίδης, 340</ref> Το 2006, μία τρίτη έκδοση των 160 σελίδων τυπώθηκε στη [[Θεσσαλονίκη]] με πρωτοβουλία του πολιτικού κόμματος [[Ουράνιο Τόξο (κόμμα)|Ουράνιο Τόξο]] και υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (EBLUL). Περιέχει ακριβές αντίγραφο από το πρωτότυπο που εξέδωσε η ελληνική κυβέρνηση το 1925, καθώς και ένα σύγχρονο κυριλλικό αλφαβητάριο της γλώσσας, όπως αυτή διδάσκεται ανά τον κόσμο<ref>''Abecedar'', εκδ. Μπατάβια, Θεσσαλονίκη: 2006, σ.5</ref> |
||
Το ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ λοιπόν, είναι ένα αναγνωστικό - ο Θεός να το κάνει- προχειρογραμμένο, με ανύπαρκτο φιλολογικό και γραμματικό υπόβαθρο, το οποίο υπήρξε προϊόν συμφωνίας μεταξύ δυο ΚΡΑΤΩΝ, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. |
|||
Το μακρινό καλοκαίρι του 1924, στο χωριό ΒΑΘΥΤΟΠΟΣ του νομού ΔΡΑΜΑΣ, Έλληνες στρατιώτες επιτέθηκαν εναντίων 17 ΒΟΥΛΓΑΡΟΦΩΝΩΝ υποψηφίων ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ και τους σκότωσαν. |
|||
Η Ελλάδα και η Βουλγαρία, είχαν υπογράψει τη συνθήκη του Νεϊγύ τον Νοέμβριο του 1919, η οποία αφορούσε την ΑΜΟΙΒΑΙΑ μετανάστευση των εκατέρωθεν ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ. |
|||
Η συνθήκη του Νεϊγύ βρισκόταν σε ισχύ όταν έγινε το περιστατικό στη Δράμα. |
|||
Κατά την ισχύ της συνθήκης, Σλαβόφωνοι Βουλγαρικής συνείδησης που έμεναν στο χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης, μετανάστευσαν στην Βουλγαρία. |
|||
Στην Ελλάδα έμειναν Σλαβόφωνοι ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ συνείδησης και κάποιοι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ. |
|||
Η Βουλγαρία κατάγγειλε την Ελλάδα στην Κοινωνία Των Εθνών και η Ελλάδα πιεσμένη από το πρόσφατο γεγονός, ήρθε σε διαπραγμάτευση με την Βουλγαρία και υπέγραψε το περίφημο πλέον Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ, με το οποίο αναγνώριζε ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ στην Ελλάδα. |
|||
Το Πρωτόκολλο υπογράφτηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1924 και απορρίφθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο έπειτα από ψηφοφορία στις 2 Φεβρουαρίου 1925. |
|||
Στην ουσία δηλαδή είχε υποθετική ισχύ ΔΥΟ ΜΗΝΩΝ! |
|||
Η Ελλάδα όμως, είχε τη θέληση να εφαρμόσει και τις υποχρεώσεις της από την συνθήκη των ΣΕΒΡΩΝ γι αυτό και προχώρησε σε μια σειρά εκπαιδευτικών μέτρων για τις γλωσσικές μειονότητες, ένα από τα οποία ήταν και η σύνταξη ενός ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟΥ (abecedar). |
|||
Συγγραφείς του αλφαβηταρίου ήταν οι Γεώργιος Σαγιαξής, Παπαζαχαρίου και Ιωσήφ Λαζάρου, φιλόλογοι, βλαχόφωνοι στην καταγωγή, οι οποίοι γνώριζαν την τοπική –Βουλγαρικής καταγωγής- σλαβική διάλεκτο που μιλιόταν στην Μακεδονία. |
|||
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η διάλεκτος ήταν ΜΟΝΟ προφορική και οι περισσότεροι δίγλωσσοι κάτοικοι της Μακεδονίας χρησιμοποιούσαν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ γλώσσα στη γραφή τους και όχι την ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ. |
|||
Οι Τούρκοι επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έστελναν τις εντολές τους στα σχολεία, στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, διότι ήταν η πιο διαδεδομένη γλώσσα στα Βαλκάνια. |
|||
Η Βουλγαρία ανέκαθεν είχε το δόγμα ότι η ΣΛΑΒΟΦΩΝΙΑ είναι ένδειξη Βουλγαρικής ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ. |
|||
Η Ελλάδα είχε την ειλικρινή πρόθεση να σεβαστεί τα γλωσσικά δικαιώματα των Ελληνικής συνείδησης σλαβόφωνων πολιτών της, αλλά η διπλωματική ‘γκάφα’ του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, δεν έπρεπε να επαναληφθεί στην συγγραφή του ΑΜΠΕΤΣΝΤΑΡ. |
|||
Έτσι οι συγγραφείς του αναγνωστικού, δεν χρησιμοποίησαν την ΚΥΡΙΛΛΙΚΗ γραφή αλλά το ΛΑΤΙΝΙΚΟ αλφάβητο – που χρησιμοποιούσαν οι πρώην επαρχίες της Αυστροουγγαρίας και αργότερα προσαρτημένες στο Σερβικό βασίλειο, Κροατία και Σλοβενία- με σκοπό να διαφέρει η ΝΕΑ αυτή γραπτή γλώσσα από την ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ και να κατευναστούν έτσι και οι ανησυχίες των τότε συμμάχων ΣΕΡΒΩΝ για την αναγνώριση Βουλγαρικών μειονοτήτων από την Ελλάδα στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας |
|||
Με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό κράτος, έβγαζε τον Βουλγαρικό χαρακτήρα των δίγλωσσων κατοίκων της Μακεδονίας από πάνω τους! |
|||
(Χαρακτήρα που είχε επιβάλει εντελώς ΑΣΤΟΧΑ και ΑΔΙΚΑ το Πρωτόκολλο) |
|||
Φυσικά, αυτό δεν ήταν κάποιος πολιτικός ελιγμός από την μεριά της Ελλάδας, αλλά μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, η οποία πηγάζει από το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σλαβόφωνων της Ελληνικής Μακεδονίας που αισθάνονταν ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, είχαν μεταναστεύσει με την συνθήκη του ΝΕΙΓΥ! |
|||
Με την παρουσίαση του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ από την ελληνική κυβέρνηση, στην Βουλγαρία είχαμε μεγάλες αντιδράσεις. |
|||
Το επίσημο Βουλγαρικό κράτος διαμαρτυρήθηκε στην ΚτΕ για την απαράδεκτη συμπεριφορά των Ελλήνων, οι οποίοι δεν χρησιμοποίησαν την Βουλγαρική-Κυριλλική γραφή στο βιβλίο και πανεπιστημιακοί Βούλγαροι καθηγητές έγραψαν στις εφημερίδες ότι η ‘χρήση Λατινικού αλφαβήτου αποτελεί ΥΒΡΙ για τους Βουλγαρομακεδόνες και ότι θα υποβιβαστεί το πολιτιστικό τους επίπεδο σε ημιβάρβαρη κατάσταση’! |
|||
(Μάλλον τον μεταλλαγμένο από την κομμουνιστική ΤΙΤΟΙΚΗ προπαγάνδα Γκρουέφσκι και την ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ παρέα του VMRO θα είχε στο μυαλό του όταν τα έγραφε αυτά ο καθηγητής Sismanov) |
|||
Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1926, το ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ στάλθηκε δοκιμαστικά σε σχολεία της περιοχής ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ. |
|||
Την 1η Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στο Αμύνταιο με την συμμετοχή ελληνόφωνων και ΣΛΑΒΟΦΩΝΩΝ, κακοποιήθηκαν λίγοι δάσκαλοι και τα βιβλία ρίχτηκαν στην φωτιά. |
|||
Εκδόθηκε ψήφισμα το οποίο κοινοποιήθηκε στο ΥΠΕΞ και του ζητήθηκε να μεταβιβαστεί στην Κ.τ.Ε. το οποίο καταδίκαζε το ‘ανοσιούργημα της κυβέρνησης για την εισαγωγή του ανεπιθυμήτου γλωσσικού ιδιώματος που προσβάλει την εθνική φιλοτιμίαν και την ελληνική συνείδηση’ |
|||
Έχουν ενδιαφέρον οι Έλληνες που αποτελούσαν την επιτροπή αγώνα και υπέγραφαν το ψήφισμα: Χατζημήτσεφ, Χατζητρύφωνος, Τράικου και Πέτρου Δίνε. |
|||
Μετά από αυτά τα γεγονότα, το βιβλίο αποσύρθηκε. |
|||
Με την δικτατορία Πάγκαλου το καλοκαίρι του 1926, ονομάστηκαν οι σλαβόφωνοι ‘σερβική μειονότητα’ και το θέμα με τους Βούλγαρους έκλεισε εκεί. |
|||
Η περιπέτεια όμως του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ δεν σταμάτησε … |
|||
Όπως είναι γνωστό σε όλους μας, η χρήση στην Ελλάδα των λέξεων ‘Μακεδονικός’, ‘Μακεδόνας’ κτλ, πάντα είχαν καθαρά ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ προσδιορισμό. |
|||
Τα ίδιο ακριβώς ισχύει και στη ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ. |
|||
Η μεγάλη πλειοψηφία των σλαβόφωνων που είχαν απομείνει στην Ελλάδα μετά τη συνθήκη του ΝΕΥΓΙ, ήταν κυρίως ελληνικής συνείδησης. |
|||
Τον Μάιο του 1925, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων John Cambell έγραφε στην Κ.τ.Ε. για τους σλαβόφωνους της Δ.Μακεδονίας ότι ήταν ‘ολοκληρωτικά ΕΛΛΗΝΕΣ στα αισθήματα, μολονότι μιλούσαν ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ. |
|||
Οι βουλγαρόφωνοι αυτοί, είχαν βοηθήσει την Ελλάδα στο παρελθόν και γίνονταν δεκτοί ως έξοχοι καλλιεργητές και ως Έλληνες για κάθε πρακτικό σκοπό εκτός από τη γλώσσα’ |
|||
Την εποχή του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ, η διαμάχη για το ποιος θα είχε το πάνω χέρι στην ευρύτερη περιοχή της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, γίνονταν μεταξύ ΕΛΛΗΝΩΝ,ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ και ΣΕΡΒΩΝ. |
|||
Οι Βούλγαροι τότε, δημιούργησαν την VMRO, μια οργάνωση που μιλούσε για αυτονόμηση πρώτα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και αργότερα προέβλεπε την προσάρτησή της στην Βουλγαρία. |
|||
Στην πορεία του χρόνου, η οργάνωση αυτή μεταλλάχθηκε πολλές φορές: πότε ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ, έπειτα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ, στη συνέχεια χωρισμένη σε Βουλγαρική και Γιουγκοσλαβική, η οποία τελευταία και δημιούργησε με την γνωστή ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΝΗΣΗ την ΠΟΛΙΤΙΚΗ λεγόμενη ‘εθνότητα’ των …ΦΥΡΟΜΙΑΝΣ! |
|||
Στην τερατογέννηση αυτή όμως, βοήθησαν και κάποιοι Έλληνες Κομμουνιστές που διέφυγαν ηττημένοι μετά την ΤΡΑΓΩΔΙΑ του εμφυλίου στην Ελλάδα. |
|||
Συμμετείχαν σε διάφορους ‘ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥΣ’ οργανισμούς του ΤΙΤΟ και προπαγάνδιζαν τη νέα ΦΥΡΟΜΙΤΙΚΗ γλώσσα, για να υπονομεύσουν την πρώην πατρίδα τους που έμεινε στα χέρια του… ‘εχθρού’, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ – ο διοικητής της 8ης μεραρχίας του Δ.Σ.-στο ημερολόγιό του που εκδόθηκε από τον άλλο καπετάνιο σύντροφό του Παπαιωάννου. |
|||
Οι ΦΥΡΟΜΙΑΝΣ λοιπόν σήμερα, μεταλλάχθηκαν από Ναζιστές και έπειτα κομμουνιστές, σε …νεοφιλελεύθερους! |
|||
Και το ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ από μια έντιμη φιλολογική προσπάθεια εκ μέρους της Ελλάδας, μετατράπηκε σε πολιτικό όργανο στα χέρια μιας ομάδας ανθρώπων που πάσχουν από ‘ΜΟΝΙΜΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ’. |
|||
==Δείτε επίσης== |
==Δείτε επίσης== |
||
Έκδοση από την 00:59, 6 Ιανουαρίου 2017
.jpg)
όχι μόνο στο Αμύνταιο όπου κυκλοφόρησε, αλλά και στη Βουλγαρία που απαιτούσε κυριλλκή γραφή ακόμα και στη Σερβία που το θεώρησε Casus belli, λόγω της προώθησης των βουλγαρικών συμφερόντων στην περιοχή.
Mετά από όλα αυτά, σύντομα αποσύρθηκε, για να επακολουθήσει το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ περί εθελουσίας ανταλλαγής πληθυσμών.
Το Abecedar (Αμπετσένταρ) ήταν αλφαβητάριο που τυπώθηκε για πρώτη φορά από την ελληνική κυβέρνηση το Μάιο του 1925 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του σλαβόφωνου πληθυσμού της βόρειας Ελλάδας. Υποβλήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών ως δείγμα συμμόρφωσης της Ελλάδας απέναντι στη Συνθήκη των Σεβρών, ενώ προηγουμένως η Βουλγαρία είχε δεσμευθεί βάσει της συνθήκης του Νεϊγύ (1919) για την προστασία των Ελλήνων στα εδάφη της.
Γενικά
Περιγράφτηκε από τον Νικόλαο Ζαρίφη, στο Ελεύθερον Βήμα, ως αναγνωστικό για τα παιδιά των σλαβόφωνων της Ελλάδας που «τυπώθηκε με λατινικούς χαρακτήρες και συντάχθηκε στη μακεδονική διάλεκτο».[2][3] Το έργο της σύνταξής του ανατέθηκε στον εθνολόγο και γλωσσολόγο Γεώργιο Σαγιαξή και στους φιλόλογους Ιωσήφ Λαζάρου και Παπαζαχαρίου. Η πρώτη έκδοσή του ήταν γραμμένη στο γλωσσικό μακεδονικό ιδίωμα που ομιλούνταν κυρίως στις περιοχές της Φλώρινας και του Μοναστηρίου (Μπίτολα), χρησιμοποιώντας λατινικούς χαρακτήρες. Σύμφωνα με τις ελληνικές αρχές, η χρήση λατινικών χαρακτήρων θα διευκόλυνε την εκμάθηση. Κατά τον εξουσιοδοτημένο ειδικό γλωσσολόγο στη Γραμματεία της Κοινωνίας των Εθνών, ονόματι O' Mologni, τα κίνητρα για την επιλογή του λατινικού αλφαβήτου ήταν διαφορετικά και συνδέονταν με μια προσπάθεια μετριασμού της σλαβικής επιρροής στην περιοχή.[4][5] Συνολικά, ο O' Mologni εκθείασε την ελληνική πρωτοβουλία, την οποία αναγνώρισε ως ειλικρινή προσπάθεια σεβασμού της μειονότητας των σλαβόφωνων.[6] Το αναγνωστικό προκάλεσε οξεία αντίδραση από την πλευρά της Βουλγαρίας και της Σερβίας, καθώς δεν είχε συνταχθεί στα βουλγαρικά ή στα σερβικά, ενώ συγχρόνως δεν ακολουθούσε το κυριλλικό αλφάβητο.[7] Κατά τον λαογράφο Δημήτριο Βογαζλή, η στάση της βουλγαρικής και της σερβικής κυβέρνησης υπήρξε η αιτία της τελικής αποτυχίας στην προώθηση του Abecedar.[8] Ο εκπρόσωπος της Βουλγαρίας στην Κοινωνία των Εθνών χαρακτήρισε το βιβλίο ακατανόητο, ενώ ο εκπρόσωπος της Ελλάδας, Βασίλης Δενδραμής, υπερασπίστηκε το αναγνωστικό χαρακτηρίζοντας τη σλαβομακεδονική γλώσσα ως ανεξάρτητη και διακριτή σε σχέση με τη Βουλγαρική ή τη Σερβική.[9]
Το αναγνωστικό διανεμήθηκε πειραματικά τον Ιανουάριο του 1926, στην περιοχή του Αμύνταιου, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις, διαμαρτυρίες δασκάλων, ακόμα και καύση βιβλίων. Σλαβόφωνοι και ελληνόφωνοι κάτοικοι της περιοχής δημοσιοποίησαν ψήφισμα που στρεφόταν κατά της διδασκαλίας του αναγνωστικού στην εφημερίδα Εφημερίς των Βαλκανίων (2 Φεβρουαρίου 1926), το οποίο τηλεγραφήθηκε επίσης στον έλληνα υπουργό εξωτερικών. Στις 6 Φεβρουαρίου 1926, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Θεόδωρος Δ. Πάγκαλος συναντήθηκε με τον υπουργό εξωτερικών Λουκά Κανακάρη-Ρούφο και από κοινού αποφάσισαν την προώθηση του αναγνωστηρίου στα σχολεία, ωστόσο, παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις, το εγχείρημα, εν τέλει, εγκαταλείφθηκε. Τα περισσότερα αντίτυπά του καταστράφηκαν αμέσως, ενώ ορισμένα από αυτά που διανεμήθηκαν στις προβλεπόμενες περιοχές καταστράφηκαν από τις τοπικές αστυνομικές αρχές.[2]
Το Abecedar επανατυπώθηκε στο Περθ το 1993, από το Μακεδονικό Κέντρο Πληροφοριών, στα πλαίσια εκστρατείας του για την αναγνώριση εθνικής μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.[10] Το 2006, μία τρίτη έκδοση των 160 σελίδων τυπώθηκε στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία του πολιτικού κόμματος Ουράνιο Τόξο και υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Γραφείου για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (EBLUL). Περιέχει ακριβές αντίγραφο από το πρωτότυπο που εξέδωσε η ελληνική κυβέρνηση το 1925, καθώς και ένα σύγχρονο κυριλλικό αλφαβητάριο της γλώσσας, όπως αυτή διδάσκεται ανά τον κόσμο[11]
Το ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ λοιπόν, είναι ένα αναγνωστικό - ο Θεός να το κάνει- προχειρογραμμένο, με ανύπαρκτο φιλολογικό και γραμματικό υπόβαθρο, το οποίο υπήρξε προϊόν συμφωνίας μεταξύ δυο ΚΡΑΤΩΝ, της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.
Το μακρινό καλοκαίρι του 1924, στο χωριό ΒΑΘΥΤΟΠΟΣ του νομού ΔΡΑΜΑΣ, Έλληνες στρατιώτες επιτέθηκαν εναντίων 17 ΒΟΥΛΓΑΡΟΦΩΝΩΝ υποψηφίων ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ και τους σκότωσαν.
Η Ελλάδα και η Βουλγαρία, είχαν υπογράψει τη συνθήκη του Νεϊγύ τον Νοέμβριο του 1919, η οποία αφορούσε την ΑΜΟΙΒΑΙΑ μετανάστευση των εκατέρωθεν ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ.
Η συνθήκη του Νεϊγύ βρισκόταν σε ισχύ όταν έγινε το περιστατικό στη Δράμα.
Κατά την ισχύ της συνθήκης, Σλαβόφωνοι Βουλγαρικής συνείδησης που έμεναν στο χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης, μετανάστευσαν στην Βουλγαρία.
Στην Ελλάδα έμειναν Σλαβόφωνοι ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ συνείδησης και κάποιοι ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ.
Η Βουλγαρία κατάγγειλε την Ελλάδα στην Κοινωνία Των Εθνών και η Ελλάδα πιεσμένη από το πρόσφατο γεγονός, ήρθε σε διαπραγμάτευση με την Βουλγαρία και υπέγραψε το περίφημο πλέον Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ, με το οποίο αναγνώριζε ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ στην Ελλάδα.
Το Πρωτόκολλο υπογράφτηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1924 και απορρίφθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο έπειτα από ψηφοφορία στις 2 Φεβρουαρίου 1925.
Στην ουσία δηλαδή είχε υποθετική ισχύ ΔΥΟ ΜΗΝΩΝ!
Η Ελλάδα όμως, είχε τη θέληση να εφαρμόσει και τις υποχρεώσεις της από την συνθήκη των ΣΕΒΡΩΝ γι αυτό και προχώρησε σε μια σειρά εκπαιδευτικών μέτρων για τις γλωσσικές μειονότητες, ένα από τα οποία ήταν και η σύνταξη ενός ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟΥ (abecedar).
Συγγραφείς του αλφαβηταρίου ήταν οι Γεώργιος Σαγιαξής, Παπαζαχαρίου και Ιωσήφ Λαζάρου, φιλόλογοι, βλαχόφωνοι στην καταγωγή, οι οποίοι γνώριζαν την τοπική –Βουλγαρικής καταγωγής- σλαβική διάλεκτο που μιλιόταν στην Μακεδονία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η διάλεκτος ήταν ΜΟΝΟ προφορική και οι περισσότεροι δίγλωσσοι κάτοικοι της Μακεδονίας χρησιμοποιούσαν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ γλώσσα στη γραφή τους και όχι την ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ.
Οι Τούρκοι επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έστελναν τις εντολές τους στα σχολεία, στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, διότι ήταν η πιο διαδεδομένη γλώσσα στα Βαλκάνια.
Η Βουλγαρία ανέκαθεν είχε το δόγμα ότι η ΣΛΑΒΟΦΩΝΙΑ είναι ένδειξη Βουλγαρικής ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.
Η Ελλάδα είχε την ειλικρινή πρόθεση να σεβαστεί τα γλωσσικά δικαιώματα των Ελληνικής συνείδησης σλαβόφωνων πολιτών της, αλλά η διπλωματική ‘γκάφα’ του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, δεν έπρεπε να επαναληφθεί στην συγγραφή του ΑΜΠΕΤΣΝΤΑΡ.
Έτσι οι συγγραφείς του αναγνωστικού, δεν χρησιμοποίησαν την ΚΥΡΙΛΛΙΚΗ γραφή αλλά το ΛΑΤΙΝΙΚΟ αλφάβητο – που χρησιμοποιούσαν οι πρώην επαρχίες της Αυστροουγγαρίας και αργότερα προσαρτημένες στο Σερβικό βασίλειο, Κροατία και Σλοβενία- με σκοπό να διαφέρει η ΝΕΑ αυτή γραπτή γλώσσα από την ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ και να κατευναστούν έτσι και οι ανησυχίες των τότε συμμάχων ΣΕΡΒΩΝ για την αναγνώριση Βουλγαρικών μειονοτήτων από την Ελλάδα στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας
Με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό κράτος, έβγαζε τον Βουλγαρικό χαρακτήρα των δίγλωσσων κατοίκων της Μακεδονίας από πάνω τους!
(Χαρακτήρα που είχε επιβάλει εντελώς ΑΣΤΟΧΑ και ΑΔΙΚΑ το Πρωτόκολλο)
Φυσικά, αυτό δεν ήταν κάποιος πολιτικός ελιγμός από την μεριά της Ελλάδας, αλλά μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, η οποία πηγάζει από το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σλαβόφωνων της Ελληνικής Μακεδονίας που αισθάνονταν ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, είχαν μεταναστεύσει με την συνθήκη του ΝΕΙΓΥ!
Με την παρουσίαση του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ από την ελληνική κυβέρνηση, στην Βουλγαρία είχαμε μεγάλες αντιδράσεις.
Το επίσημο Βουλγαρικό κράτος διαμαρτυρήθηκε στην ΚτΕ για την απαράδεκτη συμπεριφορά των Ελλήνων, οι οποίοι δεν χρησιμοποίησαν την Βουλγαρική-Κυριλλική γραφή στο βιβλίο και πανεπιστημιακοί Βούλγαροι καθηγητές έγραψαν στις εφημερίδες ότι η ‘χρήση Λατινικού αλφαβήτου αποτελεί ΥΒΡΙ για τους Βουλγαρομακεδόνες και ότι θα υποβιβαστεί το πολιτιστικό τους επίπεδο σε ημιβάρβαρη κατάσταση’!
(Μάλλον τον μεταλλαγμένο από την κομμουνιστική ΤΙΤΟΙΚΗ προπαγάνδα Γκρουέφσκι και την ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ παρέα του VMRO θα είχε στο μυαλό του όταν τα έγραφε αυτά ο καθηγητής Sismanov)
Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1926, το ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ στάλθηκε δοκιμαστικά σε σχολεία της περιοχής ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ.
Την 1η Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στο Αμύνταιο με την συμμετοχή ελληνόφωνων και ΣΛΑΒΟΦΩΝΩΝ, κακοποιήθηκαν λίγοι δάσκαλοι και τα βιβλία ρίχτηκαν στην φωτιά.
Εκδόθηκε ψήφισμα το οποίο κοινοποιήθηκε στο ΥΠΕΞ και του ζητήθηκε να μεταβιβαστεί στην Κ.τ.Ε. το οποίο καταδίκαζε το ‘ανοσιούργημα της κυβέρνησης για την εισαγωγή του ανεπιθυμήτου γλωσσικού ιδιώματος που προσβάλει την εθνική φιλοτιμίαν και την ελληνική συνείδηση’
Έχουν ενδιαφέρον οι Έλληνες που αποτελούσαν την επιτροπή αγώνα και υπέγραφαν το ψήφισμα: Χατζημήτσεφ, Χατζητρύφωνος, Τράικου και Πέτρου Δίνε.
Μετά από αυτά τα γεγονότα, το βιβλίο αποσύρθηκε.
Με την δικτατορία Πάγκαλου το καλοκαίρι του 1926, ονομάστηκαν οι σλαβόφωνοι ‘σερβική μειονότητα’ και το θέμα με τους Βούλγαρους έκλεισε εκεί.
Η περιπέτεια όμως του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ δεν σταμάτησε …
Όπως είναι γνωστό σε όλους μας, η χρήση στην Ελλάδα των λέξεων ‘Μακεδονικός’, ‘Μακεδόνας’ κτλ, πάντα είχαν καθαρά ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ προσδιορισμό.
Τα ίδιο ακριβώς ισχύει και στη ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ.
Η μεγάλη πλειοψηφία των σλαβόφωνων που είχαν απομείνει στην Ελλάδα μετά τη συνθήκη του ΝΕΥΓΙ, ήταν κυρίως ελληνικής συνείδησης.
Τον Μάιο του 1925, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων John Cambell έγραφε στην Κ.τ.Ε. για τους σλαβόφωνους της Δ.Μακεδονίας ότι ήταν ‘ολοκληρωτικά ΕΛΛΗΝΕΣ στα αισθήματα, μολονότι μιλούσαν ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ.
Οι βουλγαρόφωνοι αυτοί, είχαν βοηθήσει την Ελλάδα στο παρελθόν και γίνονταν δεκτοί ως έξοχοι καλλιεργητές και ως Έλληνες για κάθε πρακτικό σκοπό εκτός από τη γλώσσα’
Την εποχή του ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ, η διαμάχη για το ποιος θα είχε το πάνω χέρι στην ευρύτερη περιοχή της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, γίνονταν μεταξύ ΕΛΛΗΝΩΝ,ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ και ΣΕΡΒΩΝ.
Οι Βούλγαροι τότε, δημιούργησαν την VMRO, μια οργάνωση που μιλούσε για αυτονόμηση πρώτα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και αργότερα προέβλεπε την προσάρτησή της στην Βουλγαρία.
Στην πορεία του χρόνου, η οργάνωση αυτή μεταλλάχθηκε πολλές φορές: πότε ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ, έπειτα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ, στη συνέχεια χωρισμένη σε Βουλγαρική και Γιουγκοσλαβική, η οποία τελευταία και δημιούργησε με την γνωστή ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΝΗΣΗ την ΠΟΛΙΤΙΚΗ λεγόμενη ‘εθνότητα’ των …ΦΥΡΟΜΙΑΝΣ!
Στην τερατογέννηση αυτή όμως, βοήθησαν και κάποιοι Έλληνες Κομμουνιστές που διέφυγαν ηττημένοι μετά την ΤΡΑΓΩΔΙΑ του εμφυλίου στην Ελλάδα.
Συμμετείχαν σε διάφορους ‘ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥΣ’ οργανισμούς του ΤΙΤΟ και προπαγάνδιζαν τη νέα ΦΥΡΟΜΙΤΙΚΗ γλώσσα, για να υπονομεύσουν την πρώην πατρίδα τους που έμεινε στα χέρια του… ‘εχθρού’, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ – ο διοικητής της 8ης μεραρχίας του Δ.Σ.-στο ημερολόγιό του που εκδόθηκε από τον άλλο καπετάνιο σύντροφό του Παπαιωάννου.
Οι ΦΥΡΟΜΙΑΝΣ λοιπόν σήμερα, μεταλλάχθηκαν από Ναζιστές και έπειτα κομμουνιστές, σε …νεοφιλελεύθερους!
Και το ΑΜΠΕΤΣΕΝΤΑΡ από μια έντιμη φιλολογική προσπάθεια εκ μέρους της Ελλάδας, μετατράπηκε σε πολιτικό όργανο στα χέρια μιας ομάδας ανθρώπων που πάσχουν από ‘ΜΟΝΙΜΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ’.
Δείτε επίσης
Παραπομπές
- ↑ Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις λιγότερο ομιλούμενες γλώσσες- Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία και Ουράνιο Τόξο, εκδόσεις Μπατάβια, 2006 ISBN 960-89330-05-5
- ↑ 2,0 2,1 Shea, 110
- ↑ Danforth, 70
- ↑ Μιχαηλίδης, 339, πρβλ. Danforth, 70
- ↑ Abecedar, εκδ. Μπατάβια, Θεσσαλονίκη: 2006, σ.31
- ↑ Μιχαηλίδης, 339
- ↑ Danforth, 70. πρβλ. Μιχαηλίδη, 337
- ↑ Shea, 111
- ↑ Hugh Poulton, Who are the Macedonians?, C. Hurst & Co, 2000, σ. 88
- ↑ Μιχαηλίδης, 340
- ↑ Abecedar, εκδ. Μπατάβια, Θεσσαλονίκη: 2006, σ.5
Βιβλιογραφία
- Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης, "Minority Rights and Educational Problems in Greek Interwar Macedonia: The Case of the Primer Abecedar", Journal of Modern Greek Studies 14.2 (1996) 329-343
- Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης, «Μειονοτικές ευαισθησίες και εκπαιδευτικά προβλήματα: Η περίπτωση του Abecedar», Κ.Τσιτσελίκης (επιμ.), Γλώσσες, αλφάβητα και εθνική ιδεολογία στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια εκδ.Κριτική, Αθήνα 1999,σελ. 117-144.
- Loring M. Danforth, The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World, Princeton University Press, 1997
- John Shea, Macedonia and Greece: The Struggle to Define a New Balkan Nation, McFarland, 1997
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Έκδοση του 2006, δικτυακός τόπος Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία - Ουράνιο Τόξο
- εφημ. ΕΘΝΟΣ 18/11/2006 και Ιός Ελευθεροτυπίας: Η «προφανής γλωσσική ιδιαιτερότητα»