Μέτωπο Πολισάριο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Jaguarlaser (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 10: Γραμμή 10:
[[Κατηγορία:Σοσιαλιστικά κόμματα]]
[[Κατηγορία:Σοσιαλιστικά κόμματα]]
[[Κατηγορία:Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα]]
[[Κατηγορία:Εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα]]
[[Κατηγορία:Απαγορευμένα πολιτικά κόμματα]]

Έκδοση από την 21:09, 30 Νοεμβρίου 2016

Το έμβλημα της οργάνωσης

Το μέτωπο Πολισάριο (από τα ισπανικά: Frente Popular de Liberación de Saguía el Hamra y o de Oro - Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Σαγία ελ Άμρα και του Ρίο ντε Όρο) είναι εθνικό επαναστατικό απελευθερωτικό κίνημα που εκπροσωπεί τους Σαχράουι ώστε να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία Λαϊκή Αραβική Δημοκρατία της Σαχάρας, απομακρύνοντας τους Μαροκινούς από τη Δυτική Σαχάρα. Έχει θέση παρατηρητή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.[1] Το 1979, τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώρισαν το μέτωπο Πολισάριο ως εκπρόσωπο του λαού της Δυτικής Σαχάρας.[2]

Η οργάνωση ιδρύθηκε επίσημα το 1973. Μετά την απόσυρση της Ισπανίας από την αποικία της Δυτικής Σαχάρας το 1975 μετά από πιέσεις του Μαρόκου, το Μαρόκο κατέλαβε το βόρειο τμήμα της περιοχής και η Μαυριτανία το νότιο. Το μέτωπο Πολισάριο ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Δυτικής Σαχάρας τις 27 Φεβρουαρίου 1976 και άρχισε τον ανταρτοπόλεμο με τα δύο κράτη, με την υποστήριξη της Αλγερίας, όπου είχε μεταφέρει την έδρα του. Τελικά, υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τη Μαυριτανία, η οποία απέσυρε τα στρατεύματά της, αλλά το Μαρόκο μονομερώς κατέλαβε τα εδάφη που έλεγχε η Μαυριτανία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το μέτωπο Πολισάριο διεξήγαγε ανταρτοπόλεμο ενάντια σε φυλάκια του Μαρόκου. Το Μαρόκο αντέδρασε κατασκευάζοντας ένα τεράστιο ανάχωμα μήκους 2.000 χιλιομέτρων. Τελικά οι εχθροπραξίες σταμάτησαν με την διαμεσολάβηση του ΟΗΕ. Η εκεχειρία τέθηκε σε εφαρμογή στις 6 Σεπτεμβρίου 1991. Ένας από τους όρους ήταν η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της περιοχής, κάτι το οποίο δε συνέβη λόγω διαφωνιών για την χορήγηση δικαιώματος ψήφου.[3]

Παραπομπές