Κορσική

Κορσική

Corsica
Σημαία
Γεωγραφία
Τοποθεσία	Μεσόγειος Θάλασσα
Έκταση	8.680 km²
Ακτογραμμή	1.047 km
Υψόμετρο	2.710 μ
Υψηλότερη κορυφή	Σίντο
Χώρα
Γαλλία
Πρωτεύουσα	Αζαξιό (πληθ. 66.245)
Δημογραφικά
Πληθυσμός	316.257 (απογραφής 2014)
Πυκνότητα	36,44 /χλμ2
Πρόσθετες πληροφορίες
Ιστοσελίδα	www.corse.fr
Σχετικά πολυμέσα

Κορσική

Η Κορσική (κορσικανικά: Corsica, γαλλικά: Corse) είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο. Βρίσκεται βόρεια της Σαρδηνίας, δυτικά της Ιταλίας και νοτιοανατολικά της Γαλλίας στην οποία ανήκει.

Γεωγραφία

Η Κορσική, τμήμα της Γαλλίας από το 1768, είναι ορεινό νησί με ψηλότερη κορυφή το όρος Σίντο (2.710 μ.) και με χαμηλή βλάστηση. Βρίσκεται πέρα από τη βορειοδυτική ακτογραμμή της Ιταλίας. Στα ΝΔ. το έδαφος είναι πετρώδες κι οι ακτές γεμάτες απότομους βράχους. Η ίδια εμφάνιση σε πιο ήπιο βαθμό εξακολουθεί σ' όλες σχεδόν τις παραλίες με αρκετές εξαιρέσεις παραλιακών πεδιάδων που καταλήγουν σε αμμουδιές. Το κλίμα παρουσιάζει διάφορες ποικιλίες. Στα παράλια και στις χαμηλές κοιλάδες επικρατεί το αντιπροσωπευτικότερο μεσογειακό κλίμα. Σε ορισμένες περιοχές ο καύσωνας το καλοκαίρι είναι ανυπόφορος. Αντίθετα, σε ψηλότερες περιοχές, η ζέστη είναι πιο υποφερτή. Εκεί υπάρχουν μεγάλα δάση με καστανιές. Στα ορεινά υπάρχουν λιβάδια που συγκεντρώνουν τους βοσκούς. Είναι νησί 8.680 τετραγωνικών χιλιομέτρων και έχει 316.257 κατοίκους. Βρίσκεται στα βόρεια της Σαρδηνίας, από την οποία χωρίζεται από τον Πορθμό του Μπονιφάτσιο. Διοικητικά είναι διαιρεμένη στις δύο περιφέρειες της Νότιας Κορσικής (4.014 τ.χλμ., 119.000 κατ., πρωτεύουσα Αζαξιό ή Αζάτσιο) και Βόρειας Κορσικής (4.666 τ.χλμ., 132.000 κατ., πρωτεύουσα Μπαστιά). Έχει ελλειπτική μορφή και μακραίνει προς τα βορειοανατολικά σε μία χερσόνησο. Είναι κυρίως ορεινή (όρος Σίντο 2.710 μ.). Οι ακτές ξεδιπλώνονται για 1.200 χιλιόμετρα. Η δυτική χαρακτηρίζεται από μεγάλους κολπίσκους και η ανατολική αποτελείται από μια χαμηλή γραμμή. Το κλίμα είναι μεσογειακού τύπου.

Οικονομία

Άλλοτε, οι καλλιέργειες της Κορσικής επαρκούσαν για τις ανάγκες της. Σήμερα περιορίζονται στις κλασικές μεσογειακές: σιτάρι, ελιές, αμπέλια. Στη χερσόνησο του Κορσικού ακρωτηρίου οι κάτοικοι φτιάχνουν γλυκά κρασιά. Παράγει τυρί που το στέλνει στη Γαλλία, στα τυροκομεία της Ροκφόρ. Επίσης αρκετά σημαντική είναι η εκμετάλλευση των δασών, ενώ το ψάρεμα έχει γίνει δευτερεύων πόρος. Ο τουρισμός αναπτύσσεται. Οι ήσυχες παράκτιες πόλεις, τα γενοβέζικα οχυρά και τα ορεινά χωριά προσελκύουν επισκέπτες απ' όλο τον κόσμο. Η ύπαιθρος προσφέρει τη δυνατότητα για πολλές δραστηριότητες -από πεζοπορία, μάουντεν μπάικ, ιππασία και αναρρίχηση, μέχρι κανό, ράφτινγκ και παραπέντε- και φιλοξενεί περισσότερα από 2.000 είδη χλωρίδας. Οι καλύτερες παραλίες βρίσκονται στη δυτική ακτή. Τα κύρια λιμάνια είναι η Μπαστιά, το Αζαξιό, το Προπριάνο.

Ετυμολογία

Η νήσος ήταν γνωστή στην αρχαίους θαλασσοπόρους ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή. Η ονομασία «Κύρνος» που της προσέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες (1η χιλιετηρίδα π.Χ.) πιθανότατα έχει την ίδια ρίζα με τη λατινική ονομασία «Corsica». Πιθανώς όμως η αρχική ονομασία (2η χιλιετηρίδα π.Χ) να ήταν Σύρνος η οποία παραπέμπει στην λέξη Σειρήνες οπότε υπάρχει πιθανότητα η Κύρνος/Κορσική να ήταν η νήσος των Σειρήνων ή Σειρηνουσσών που αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου.

Ιστορία

Η Κορσική έχει περάσει από πολλές κατοχές. Από τα αρχαία χρόνια ήταν εστία διαμάχης των μεγάλων γειτόνων της. Αρκετό διάστημα έμεινε κάτω από την κυριαρχία της Γένουας μέχρι που παραχωρήθηκε στη Γαλλία το 1768 με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Η Κορσική δε σταμάτησε ποτέ να επαναστατεί για να αποκτήσει την αυτονομία της. Έχει αναδείξει πολλούς ήρωες, που αγωνίστηκαν για την εθνική της ανεξαρτησία, όπως ο Παολί (κινήματα 1793 - 1795). Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Ναπολέων Βοναπάρτης, αν και Κορσικανός, κατέπνιξε τα κινήματα και προσάρτησε την Κορσική στη γαλλική αυτοκρατορία. Στους δύο τελευταίους παγκόσμιους πολέμους η Ιταλία διεκδίκησε την Κορσική, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στην Κορσική, την περίοδο της τουρκοκρατίας, εγκαταστάθηκαν πολλοί Μανιάτες που έγιναν καθολικοί. Η ελληνική γλώσσα εξακολουθεί να ομιλείται στην Καργκέζε, όπως κι η γαλλική και η ιταλική.