Εθνική θρησκεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
αφαιρώ τις μη αξιόπιστες πηγές (βλ. Συζήτηση)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
'''Εθνική θρησκεία''' ή '''αυτόχθων θρησκεία''' είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι επιστήμες της [[Θρησκειολογία|Θρησκειολογίας]] και [[Εθνολογία| Εθνολογίας]] για να περιγράψουν τις θρησκείες που σχετίζονται με συγκεκριμένο έθνος ή και τόπο, σε αντίθεση προς τις λεγόμενες «παγκόσμιες θρησκείες» ή «προσηλυτιστικές θρησκείες» <ref>http://www.lewishistoricalsociety.com/wiki/tiki-read_article.php?articleId=168 Ethnic versus Universal Religions.</ref>, όπως ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ. Τον όρο εισήγαγε στην Θρησκειολογία το 1871 ο χριστιανός συγγραφέας Τζαίημς Φρήμαν Κλαρκ, δίνοντας τον πρώτο σχετικό ορισμό: ''«Με τον όρο εθνικές θρησκείες εννοούμε εκείνες τις θρησκείες που η κάθε μία από αυτές περιορίζεται εντός των ορίων μιας συγκεκριμένης φυλής ή οικογένειας της ανθρωπότητας και δεν έχει ποτέ κάνει έξωθεν προσήλυτους, εκτός μόνον τυχαία»''. <ref>James Freeman Clark, «Ten Great Religions: An Essay in Comparative Theology», Boston, 1871, σελ. 15.</ref>
'''Εθνική θρησκεία''' ή '''αυτόχθων θρησκεία''' είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι επιστήμες της [[Θρησκειολογία|θρησκειολογίας]] και [[Εθνολογία|εθνολογίας]] για να περιγράψουν τις θρησκείες που σχετίζονται με συγκεκριμένο έθνος ή και τόπο, σε αντίθεση προς τις λεγόμενες «παγκόσμιες θρησκείες» ή «προσηλυτιστικές θρησκείες» {{πηγή}}, όπως ο [[Χριστιανισμός]] και το [[Ισλαμισμός|Ισλάμ]]. Τον όρο εισήγαγε στη θρησκειολογία το 1871 ο Χριστιανός συγγραφέας Τζαίημς Φρήμαν Κλαρκ, δίνοντας τον πρώτο σχετικό ορισμό: ''«Με τον όρο εθνικές θρησκείες εννοούμε εκείνες τις θρησκείες που η κάθε μία από αυτές περιορίζεται εντός των ορίων μιας συγκεκριμένης φυλής ή οικογένειας της ανθρωπότητας και δεν έχει ποτέ κάνει έξωθεν προσήλυτους, εκτός μόνον τυχαία»''. <ref>James Freeman Clark, ''Ten Great Religions: An Essay in Comparative Theology'', Boston, 1871, σελ. 15.</ref>


Περίπου το 24% του σημερινού πληθυσμού της γης ασπάζονται εθνικές θρησκείες <ref>James M. Rubenstein, Τhe Cultural Landscape: «An Introduction to Human Geography», New Jersey, 2008, ISBN 0-13-134681-4</ref>, οι οποίες είναι χιλιάδες, όπως και τα μεγάλα και μικρά έθνη του πλανήτη. Οι μεγαλύτερες σύγχρονες εθνικές θρησκείες είναι ο [[Σιντοϊσμός]], ο [[Ινδουϊσμός]], ο [[Ιουδαϊσμός]], ο [[Ζωροαστρισμός]], o [[Κομφουκιανισμός]] και ο [[Ταοϊσμός]]<ref>http://www.peoplegroups.org/explore/ReligionDetails.aspx?ror=E#topmenu Ethnic Religions.</ref>, ενώ αναβιώσεις αρχαίων «Εθνικών θρησκειών» που είχαν κατά το παρελθόν εξαφανιστεί, λόγω επικράτησης προσηλυτιστικών θρησκειών, απαντώνται σε όλον τον πλανήτη. Στην Ευρώπη, οι πιο αξιοσημείωτες τέτοιες αναβιώσεις είναι η Λιθουανική Εθνική Θρησκεία («Ρόμουβα»), η Ελληνική Εθνική Θρησκεία («Ελληνισμός»), η Εθνική Θρησκεία των Γερμανών και Σκανδιναβών («Ασατρού» ή «Οντινισμός»), η Σλαβική Εθνική Θρησκεία («Ροντνόβερυ»), η Εθνική Θρησκεία των Μαρί («Τσίμαριτς Γιούλα»), η Εσθονική Εθνική Θρησκεία («Μααούσκ») και η Εθνική Θρησκεία των Κελτών («Δρυϊδισμός»), οι περισσότερες των οποίων είναι συνασπισμένες στον οργανισμό «European Congress of Ethnic Religions» (ECER), που εδρεύει στην [[Βίλνιους|Βίλνα]] της Λιθουανίας <ref>http://parliamentofreligions.org/content/european-ethnic-religions-declaration-pursues-better-social-cohesion-and-environmental Parliament of the World's Religions: A Declaration of the European Congress of Ethnic Religions.</ref>.
Περίπου το 24% του σημερινού πληθυσμού της γης ασπάζονται εθνικές θρησκείες <ref>James M. Rubenstein, ''Τhe Cultural Landscape: An Introduction to Human Geography'', New Jersey, 2008, ISBN 0-13-134681-4</ref>, οι οποίες είναι χιλιάδες, όπως και τα μεγάλα και μικρά έθνη του πλανήτη. Οι μεγαλύτερες σύγχρονες εθνικές θρησκείες είναι ο [[Σιντοϊσμός]], ο [[Ινδουϊσμός]], ο [[Ιουδαϊσμός]], ο [[Ζωροαστρισμός]], o [[Κομφουκιανισμός]] και ο [[Ταοϊσμός]]{{πηγή}}, ενώ αναβιώσεις αρχαίων εθνικών θρησκειών που είχαν κατά το παρελθόν εξαφανιστεί, λόγω επικράτησης προσηλυτιστικών θρησκειών, απαντώνται σε όλον τον πλανήτη. Στην Ευρώπη, οι πιο αξιοσημείωτες τέτοιες αναβιώσεις είναι η Λιθουανική Εθνική Θρησκεία («Ρόμουβα»), η Ελληνική Εθνική Θρησκεία («Ελληνισμός»), η Εθνική Θρησκεία των Γερμανών και Σκανδιναβών («Ασατρού» ή «Οντινισμός»), η Σλαβική Εθνική Θρησκεία («Ροντνόβερυ»), η Εθνική Θρησκεία των Μαρί («Τσίμαριτς Γιούλα»), η Εσθονική Εθνική Θρησκεία («Μααούσκ») και η Εθνική Θρησκεία των Κελτών («Δρυϊδισμός»), οι περισσότερες των οποίων είναι συνασπισμένες στον οργανισμό «European Congress of Ethnic Religions» (ECER), που εδρεύει στην [[Βίλνιους|Βίλνα]] της Λιθουανίας <ref>http://parliamentofreligions.org/content/european-ethnic-religions-declaration-pursues-better-social-cohesion-and-environmental Parliament of the World's Religions: A Declaration of the European Congress of Ethnic Religions.</ref>.


Όπως επεσήμανε ήδη από το 1873 ο Μαξ Μύλλερ, oι εθνικές θρησκείες, με μόνη εξαίρεση τον Ιουδαϊσμό, είναι πολυθεϊστικές ή πανθεϊστικές, επικεντρώνονται στους κύκλους της φύσης και δεν προσηλυτίζουν <ref>Lewis R. Rambo - Charles E. Farhadian (eds.), The Oxford Handbook of Religious Conversion, σελ. 429, New York, 2014, ISBN 978-0-19-533852-2</ref>.
Όπως επεσήμανε ήδη από το 1873 ο Μαξ Μύλλερ, oι εθνικές θρησκείες, με μόνη εξαίρεση τον Ιουδαϊσμό, είναι πολυθεϊστικές ή πανθεϊστικές, επικεντρώνονται στους κύκλους της φύσης και δεν προσηλυτίζουν <ref>Lewis R. Rambo - Charles E. Farhadian (eds.), ''The Oxford Handbook of Religious Conversion'', σελ. 429, New York, 2014, ISBN 978-0-19-533852-2</ref>.


==Παραπομπές==
==Παραπομπές==

Έκδοση από την 21:40, 8 Ιουνίου 2016

Εθνική θρησκεία ή αυτόχθων θρησκεία είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι επιστήμες της θρησκειολογίας και εθνολογίας για να περιγράψουν τις θρησκείες που σχετίζονται με συγκεκριμένο έθνος ή και τόπο, σε αντίθεση προς τις λεγόμενες «παγκόσμιες θρησκείες» ή «προσηλυτιστικές θρησκείες» [εκκρεμεί παραπομπή], όπως ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ. Τον όρο εισήγαγε στη θρησκειολογία το 1871 ο Χριστιανός συγγραφέας Τζαίημς Φρήμαν Κλαρκ, δίνοντας τον πρώτο σχετικό ορισμό: «Με τον όρο εθνικές θρησκείες εννοούμε εκείνες τις θρησκείες που η κάθε μία από αυτές περιορίζεται εντός των ορίων μιας συγκεκριμένης φυλής ή οικογένειας της ανθρωπότητας και δεν έχει ποτέ κάνει έξωθεν προσήλυτους, εκτός μόνον τυχαία». [1]

Περίπου το 24% του σημερινού πληθυσμού της γης ασπάζονται εθνικές θρησκείες [2], οι οποίες είναι χιλιάδες, όπως και τα μεγάλα και μικρά έθνη του πλανήτη. Οι μεγαλύτερες σύγχρονες εθνικές θρησκείες είναι ο Σιντοϊσμός, ο Ινδουϊσμός, ο Ιουδαϊσμός, ο Ζωροαστρισμός, o Κομφουκιανισμός και ο Ταοϊσμός[εκκρεμεί παραπομπή], ενώ αναβιώσεις αρχαίων εθνικών θρησκειών που είχαν κατά το παρελθόν εξαφανιστεί, λόγω επικράτησης προσηλυτιστικών θρησκειών, απαντώνται σε όλον τον πλανήτη. Στην Ευρώπη, οι πιο αξιοσημείωτες τέτοιες αναβιώσεις είναι η Λιθουανική Εθνική Θρησκεία («Ρόμουβα»), η Ελληνική Εθνική Θρησκεία («Ελληνισμός»), η Εθνική Θρησκεία των Γερμανών και Σκανδιναβών («Ασατρού» ή «Οντινισμός»), η Σλαβική Εθνική Θρησκεία («Ροντνόβερυ»), η Εθνική Θρησκεία των Μαρί («Τσίμαριτς Γιούλα»), η Εσθονική Εθνική Θρησκεία («Μααούσκ») και η Εθνική Θρησκεία των Κελτών («Δρυϊδισμός»), οι περισσότερες των οποίων είναι συνασπισμένες στον οργανισμό «European Congress of Ethnic Religions» (ECER), που εδρεύει στην Βίλνα της Λιθουανίας [3].

Όπως επεσήμανε ήδη από το 1873 ο Μαξ Μύλλερ, oι εθνικές θρησκείες, με μόνη εξαίρεση τον Ιουδαϊσμό, είναι πολυθεϊστικές ή πανθεϊστικές, επικεντρώνονται στους κύκλους της φύσης και δεν προσηλυτίζουν [4].

Παραπομπές

  1. James Freeman Clark, Ten Great Religions: An Essay in Comparative Theology, Boston, 1871, σελ. 15.
  2. James M. Rubenstein, Τhe Cultural Landscape: An Introduction to Human Geography, New Jersey, 2008, ISBN 0-13-134681-4
  3. http://parliamentofreligions.org/content/european-ethnic-religions-declaration-pursues-better-social-cohesion-and-environmental Parliament of the World's Religions: A Declaration of the European Congress of Ethnic Religions.
  4. Lewis R. Rambo - Charles E. Farhadian (eds.), The Oxford Handbook of Religious Conversion, σελ. 429, New York, 2014, ISBN 978-0-19-533852-2