Βαρωνία της Καρύταινας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
| Γραμμή 7: | Γραμμή 7: | ||
Ο πρώτος βαρώνος της Καρύταινας ήταν μάλλον ο Ρενώ ντε Μπριέλ (Renaud de Briel) ή ντε Μπρυγέρ (de Bruyères, de Brières), καταγόμενος από την [[Καμπανία (επαρχία)|Καμπανία]] της Γαλλίας, ο οποίος αναφέρεται στη [[Συνθήκη της Σαπιέντσα]] το 1209. Τον διαδέχτηκε ο αδερφός του, [[Ούγος ντε Μπριέλ]], που παντρεύτηκε την Alix, κόρη του πρίγκηπα [[Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος|Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνου]].<ref>Bon (1969), σ. 105, 367</ref> Ο γιος και διάδοχος του Ούγου, [[Γοδεφρείδος ντε Μπριέλ]], έχτισε το περίφημο [[κάστρο της Καρύταινας]] στα μέσα του αιώνα. Η βαρωνία κατασχέθηκε δυο φορές από τον πρίγκηπα [[Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος|Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο]] εξαιτίας της συμμετοχής του Μπριέλ στον [[Πόλεμος της Ευβοϊκής Διαδοχής|Πόλεμο της Ευβοϊκής Διαδοχής]] με τους εχθρούς του Βιλλεαρδουίνου, καθώς και την απουσία του στην Ιταλία το 1263-65 χωρίς την εξουσιοδότηση του πρίγκηπα, όπως απαιτούσε ο φεουδαρχικός νόμος της Αχαΐας. Τελικά και τις δυο φορές του δόθηκε χάρη και του επεστράφησαν οι κτήσεις του, όμως τώρα ως προσωπικές δωρεές του πρίγκηπα, και όχι πια ως αναπαλλοτρίωτες κτήσεις κατακτητικώ δικαιώματι. Καθώς ο Γοδεφρείδος δεν είχε απογόνους, με τον θάνατό του το 1275 η βαρωνία μοιράστηκε στα δύο: το μισό παρέμεινε στα χέρια της χήρας του Γοδεφρείδου, [[Ισαβέλλα ντε Λα Ρος|Ισαβέλλας ντε Λα Ρος]], ενώ το άλλο μισό πέρασε στις κτήσεις του Πρίγκηπα (domaine).<ref>Bon (1969), σ. 105–106, 367–368</ref> Δυο διεκδικητές της βαρωνίας εμφανίστηκαν λίγο καιρό μετά: κάποιος Ιωάννης Πεστέλ (Jean Pestel), και ο ανιψιός του Γοδεφρείδου, Γοδεφρείδος ο Νεώτερος, ο οποίος χάρη στην επιμονή του κατάφερε να λάβει το τιμάριο της Μόραινας.<ref>Bon (1969), σ. 148, 370–371, 700</ref> |
Ο πρώτος βαρώνος της Καρύταινας ήταν μάλλον ο Ρενώ ντε Μπριέλ (Renaud de Briel) ή ντε Μπρυγέρ (de Bruyères, de Brières), καταγόμενος από την [[Καμπανία (επαρχία)|Καμπανία]] της Γαλλίας, ο οποίος αναφέρεται στη [[Συνθήκη της Σαπιέντσα]] το 1209. Τον διαδέχτηκε ο αδερφός του, [[Ούγος ντε Μπριέλ]], που παντρεύτηκε την Alix, κόρη του πρίγκηπα [[Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος|Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνου]].<ref>Bon (1969), σ. 105, 367</ref> Ο γιος και διάδοχος του Ούγου, [[Γοδεφρείδος ντε Μπριέλ]], έχτισε το περίφημο [[κάστρο της Καρύταινας]] στα μέσα του αιώνα. Η βαρωνία κατασχέθηκε δυο φορές από τον πρίγκηπα [[Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος|Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο]] εξαιτίας της συμμετοχής του Μπριέλ στον [[Πόλεμος της Ευβοϊκής Διαδοχής|Πόλεμο της Ευβοϊκής Διαδοχής]] με τους εχθρούς του Βιλλεαρδουίνου, καθώς και την απουσία του στην Ιταλία το 1263-65 χωρίς την εξουσιοδότηση του πρίγκηπα, όπως απαιτούσε ο φεουδαρχικός νόμος της Αχαΐας. Τελικά και τις δυο φορές του δόθηκε χάρη και του επεστράφησαν οι κτήσεις του, όμως τώρα ως προσωπικές δωρεές του πρίγκηπα, και όχι πια ως αναπαλλοτρίωτες κτήσεις κατακτητικώ δικαιώματι. Καθώς ο Γοδεφρείδος δεν είχε απογόνους, με τον θάνατό του το 1275 η βαρωνία μοιράστηκε στα δύο: το μισό παρέμεινε στα χέρια της χήρας του Γοδεφρείδου, [[Ισαβέλλα ντε Λα Ρος|Ισαβέλλας ντε Λα Ρος]], ενώ το άλλο μισό πέρασε στις κτήσεις του Πρίγκηπα (domaine).<ref>Bon (1969), σ. 105–106, 367–368</ref> Δυο διεκδικητές της βαρωνίας εμφανίστηκαν λίγο καιρό μετά: κάποιος Ιωάννης Πεστέλ (Jean Pestel), και ο ανιψιός του Γοδεφρείδου, Γοδεφρείδος ο Νεώτερος, ο οποίος χάρη στην επιμονή του κατάφερε να λάβει το τιμάριο της Μόραινας.<ref>Bon (1969), σ. 148, 370–371, 700</ref> |
||
Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον [[Ούγος της Μπριέν|Ούγο, Κόμη της Μπριέν]], ο οποίος όμως ενδιαφερόταν πιο πολύ για τις ιταλικές του κτήσεις, όπου και έμενε πιο πολύ. Μετά δε το θάνατο της Ισαβέλλας το 1279, ο Ούγος γρήγορα κουράστηκε να κυβερνά ένα φέουδο που ήταν εκτεθειμένο στις συνεχείς επιδρομές των Βυζαντινών του Μυστρά.<ref>Bon (1969), σ. 149, 150, 160, 368</ref> Έτσι το 1289 εγκατέλειψε τον τίτλο του και επέστρεψε τα εδάφη του στην πριγκιπική domaine έναντι του κάστρου του Μπωβουάρ ([[Κατάκολο]]), το οποίο σύντομα αντάλλαξε με τον [[Ιωάννης Σωντερόν|Ιωάννη Σωντερόν]] έναντι εκτάσεων στην Ιταλία. H βαρωνία ανασυστάθηκε στην παλιά της έκταση και παραχωρήθηκε από τον Βασιλιά [[Κάρολος Β΄ της Νεαπόλεως|Κάρολο Β΄ της Νεαπόλεως]] στην [[Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνου]] και τον σύζυγό της, [[Φλωρέντιος του Αινώ|Φλωρέντιο του Αινώ]], επί τη ευκαιρία του χρίσματός τους ως πριγκιπικού ζεύγους της Αχαΐας.<ref>Bon (1969), σ. 161, 368</ref> Το 1303, η Ισαβέλλα χάρισε τα κάστρα της Καρύταινας και του [[Αράκλοβο|Αρακλόβου]] (γαλλ. Bucelet) στην ανήλικη κόρη της [[Μαργαρίτα της Σαβοΐας]], η οποία όμως αποκήρυξε όλους τους τίτλους και δικαιώματά της στην Αχαΐα κατά τον γάμο της το 1324.<ref>Bon (1969), σ. 179, 189, 368</ref> Το 1320, η Καρύταινα και το ανατολικό μισό της παλαιάς βαρωνίας έπεσαν στα χέρια των Βυζαντινών υπό τον [[Ανδρόνικος Ασάνης|Ανδρόνικο Ασάνη]]. Πέντε χρόνια αργότερα, ο [[Ιωάννης |
Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον [[Ούγος της Μπριέν|Ούγο, Κόμη της Μπριέν]], ο οποίος όμως ενδιαφερόταν πιο πολύ για τις ιταλικές του κτήσεις, όπου και έμενε πιο πολύ. Μετά δε το θάνατο της Ισαβέλλας το 1279, ο Ούγος γρήγορα κουράστηκε να κυβερνά ένα φέουδο που ήταν εκτεθειμένο στις συνεχείς επιδρομές των Βυζαντινών του Μυστρά.<ref>Bon (1969), σ. 149, 150, 160, 368</ref> Έτσι το 1289 εγκατέλειψε τον τίτλο του και επέστρεψε τα εδάφη του στην πριγκιπική domaine έναντι του κάστρου του Μπωβουάρ ([[Κατάκολο]]), το οποίο σύντομα αντάλλαξε με τον [[Ιωάννης Σωντερόν|Ιωάννη Σωντερόν]] έναντι εκτάσεων στην Ιταλία. H βαρωνία ανασυστάθηκε στην παλιά της έκταση και παραχωρήθηκε από τον Βασιλιά [[Κάρολος Β΄ της Νεαπόλεως|Κάρολο Β΄ της Νεαπόλεως]] στην [[Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνου]] και τον σύζυγό της, [[Φλωρέντιος του Αινώ|Φλωρέντιο του Αινώ]], επί τη ευκαιρία του χρίσματός τους ως πριγκιπικού ζεύγους της Αχαΐας.<ref>Bon (1969), σ. 161, 368</ref> Το 1303, η Ισαβέλλα χάρισε τα κάστρα της Καρύταινας και του [[Αράκλοβο|Αρακλόβου]] (γαλλ. Bucelet) στην ανήλικη κόρη της [[Μαργαρίτα της Σαβοΐας]], η οποία όμως αποκήρυξε όλους τους τίτλους και δικαιώματά της στην Αχαΐα κατά τον γάμο της το 1324.<ref>Bon (1969), σ. 179, 189, 368</ref> Το 1320, η Καρύταινα και το ανατολικό μισό της παλαιάς βαρωνίας έπεσαν στα χέρια των Βυζαντινών υπό τον [[Ανδρόνικος Ασάνης|Ανδρόνικο Ασάνη]]. Πέντε χρόνια αργότερα, ο [[Ιωάννης της Γραβίνας|Πρίγκηπας Ιωάννης της Αχαΐας]] προσπάθησε να ανακαταλάβει το κάστρο της Καρύταινας, αλλά χωρίς επιτυχία.<ref>Bon (1969), σ. 202, 205, 368</ref> |
||
==Νομίσματα== |
==Νομίσματα== |
||
Έκδοση από την 18:55, 3 Ιουνίου 2016
Η Βαρωνία της Καρύταινας ή Βαρονία των Σκορτών ήταν ένα μεσαιωνικό φραγκικό φέουδο υποτελές στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Εκτεινόταν στην ορεινή περιοχή της δυτικής Αρκαδίας γνωστή ως «Σκορτά», με κέντρο του την Καρύταινα (γαλλ. Caraintaine, ιταλ. Caritena).[1]
Ιστορία
Η βαρωνία δημιουργήθηκε περί το 1209, μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας. Ήταν δε μία εκ των δώδεκα αρχικών κοσμικών βαρωνιών του νεοπαγούς Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Σύμφωνα με το «Χρονικό του Μορέως» η βαρωνία της Καρύταινας περιλάμβανε 22 ιπποτικά τιμάρια.[2][3] Η Καρύταινα κατείχε εξέχουσα στρατηγική σημασία, αφού ήλεγχε το νότιο τμήμα της περιοχής των Σκορτών καθώς και το φαράγγι της κοιλάδας του Αλφειού, την κύρια δίοδο από το εσωτερικό της Πελοποννήσου προς την παράκτια πεδιάδα της Ηλείας.[4]
Ο πρώτος βαρώνος της Καρύταινας ήταν μάλλον ο Ρενώ ντε Μπριέλ (Renaud de Briel) ή ντε Μπρυγέρ (de Bruyères, de Brières), καταγόμενος από την Καμπανία της Γαλλίας, ο οποίος αναφέρεται στη Συνθήκη της Σαπιέντσα το 1209. Τον διαδέχτηκε ο αδερφός του, Ούγος ντε Μπριέλ, που παντρεύτηκε την Alix, κόρη του πρίγκηπα Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνου.[5] Ο γιος και διάδοχος του Ούγου, Γοδεφρείδος ντε Μπριέλ, έχτισε το περίφημο κάστρο της Καρύταινας στα μέσα του αιώνα. Η βαρωνία κατασχέθηκε δυο φορές από τον πρίγκηπα Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο εξαιτίας της συμμετοχής του Μπριέλ στον Πόλεμο της Ευβοϊκής Διαδοχής με τους εχθρούς του Βιλλεαρδουίνου, καθώς και την απουσία του στην Ιταλία το 1263-65 χωρίς την εξουσιοδότηση του πρίγκηπα, όπως απαιτούσε ο φεουδαρχικός νόμος της Αχαΐας. Τελικά και τις δυο φορές του δόθηκε χάρη και του επεστράφησαν οι κτήσεις του, όμως τώρα ως προσωπικές δωρεές του πρίγκηπα, και όχι πια ως αναπαλλοτρίωτες κτήσεις κατακτητικώ δικαιώματι. Καθώς ο Γοδεφρείδος δεν είχε απογόνους, με τον θάνατό του το 1275 η βαρωνία μοιράστηκε στα δύο: το μισό παρέμεινε στα χέρια της χήρας του Γοδεφρείδου, Ισαβέλλας ντε Λα Ρος, ενώ το άλλο μισό πέρασε στις κτήσεις του Πρίγκηπα (domaine).[6] Δυο διεκδικητές της βαρωνίας εμφανίστηκαν λίγο καιρό μετά: κάποιος Ιωάννης Πεστέλ (Jean Pestel), και ο ανιψιός του Γοδεφρείδου, Γοδεφρείδος ο Νεώτερος, ο οποίος χάρη στην επιμονή του κατάφερε να λάβει το τιμάριο της Μόραινας.[7]
Η Ισαβέλλα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Ούγο, Κόμη της Μπριέν, ο οποίος όμως ενδιαφερόταν πιο πολύ για τις ιταλικές του κτήσεις, όπου και έμενε πιο πολύ. Μετά δε το θάνατο της Ισαβέλλας το 1279, ο Ούγος γρήγορα κουράστηκε να κυβερνά ένα φέουδο που ήταν εκτεθειμένο στις συνεχείς επιδρομές των Βυζαντινών του Μυστρά.[8] Έτσι το 1289 εγκατέλειψε τον τίτλο του και επέστρεψε τα εδάφη του στην πριγκιπική domaine έναντι του κάστρου του Μπωβουάρ (Κατάκολο), το οποίο σύντομα αντάλλαξε με τον Ιωάννη Σωντερόν έναντι εκτάσεων στην Ιταλία. H βαρωνία ανασυστάθηκε στην παλιά της έκταση και παραχωρήθηκε από τον Βασιλιά Κάρολο Β΄ της Νεαπόλεως στην Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνου και τον σύζυγό της, Φλωρέντιο του Αινώ, επί τη ευκαιρία του χρίσματός τους ως πριγκιπικού ζεύγους της Αχαΐας.[9] Το 1303, η Ισαβέλλα χάρισε τα κάστρα της Καρύταινας και του Αρακλόβου (γαλλ. Bucelet) στην ανήλικη κόρη της Μαργαρίτα της Σαβοΐας, η οποία όμως αποκήρυξε όλους τους τίτλους και δικαιώματά της στην Αχαΐα κατά τον γάμο της το 1324.[10] Το 1320, η Καρύταινα και το ανατολικό μισό της παλαιάς βαρωνίας έπεσαν στα χέρια των Βυζαντινών υπό τον Ανδρόνικο Ασάνη. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Πρίγκηπας Ιωάννης της Αχαΐας προσπάθησε να ανακαταλάβει το κάστρο της Καρύταινας, αλλά χωρίς επιτυχία.[11]
Νομίσματα
Μαζί με τη βαρωνία του Δαμαλά, η Καρύταινα είναι η μοναδική βαρωνία της Αχαΐας που είναι γνωστό ότι έκοψε δικά της νομίσματα, αν και η ακριβής τους φύση αμφισβητείται: πρόκειται για μια σειρά τορνεζίων (denier tournois) από κράμα χαλκού και αργύρου (billon) που εξέδωσε τη δεκαετία του 1290 η Ελένη Κομνηνή Δούκαινα, δεύτερη σύζυγος και χήρα του Ούγου της Μπριέν. Τα νομίσματα αυτά έφεραν τις φράσεις HELENA D[E]I GRA[TIA] και CLARICTIA S[EMI] F[EUDI DOMINA], που συνήθως ερμηνεύεται ως διεκδίκηση εκ μέρους της του ημίσεως της βαρωνίας της Καρύταινας που ανήκε στον σύζυγό της.[12] Εντούτοις, όπως παρατήρησε ο A. Bon, η ερμηνεία δεν είναι τόσο σαφής καθώς αφενός η επιγραφή είναι CLARICTIA και όχι CARITENA, ενώ η ίδια η κοπή έγινε με την ιδιότητά της ως επιτρόπου του Δουκάτου των Αθηνών παρά ως κυράς της Καρύταινας.[13]
Παραπομπές
- ↑ Bon (1969), σ. 105, 363-367
- ↑ Miller (1921), σ. 71–72
- ↑ Bon (1969), σ. 105, 366–367
- ↑ Bon (1969), σ. 105, 365–366
- ↑ Bon (1969), σ. 105, 367
- ↑ Bon (1969), σ. 105–106, 367–368
- ↑ Bon (1969), σ. 148, 370–371, 700
- ↑ Bon (1969), σ. 149, 150, 160, 368
- ↑ Bon (1969), σ. 161, 368
- ↑ Bon (1969), σ. 179, 189, 368
- ↑ Bon (1969), σ. 202, 205, 368
- ↑ Mallo, Preston & Seltman (1994), σ. 374–375
- ↑ Bon (1969), σ. 87 σημ. 4, 701
Πηγές
- Bon, Antoine (1969). La Morée franque. Recherches historiques, topographiques et archéologiques sur la principauté d’Achaïe (στα Γαλλικά). Παρίσι: De Boccard.
- Mallo, Alex G.· Preston, Irene Fraley· Seltman, A. J. (1994). Coins of the Crusader States, 1098–1291: including the Kingdom of Jerusalem and its vassal states of Syria and Palestine, the Lusignan Kingdom of Cyprus (1192–1489), and the Latin Empire of Constantinople and its vassal states of Greece and the Archipelago (στα Αγγλικά). Νέα Υόρκη: Attic Books Ltd. ISBN 0-915018-50-0.
- Miller, William (1921). Essays on the Latin Orient (στα Αγγλικά). Καίμπριτζ: Cambridge University Press., ελληνική απόδοση: Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) / Ουΐλλιαμ Μίλλερ, μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Εν Αθήναις Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1909-1910
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Barony of Karytaina της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |