Ασπασία Μάνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 15: Γραμμή 15:
|ημ_στέψης2=
|ημ_στέψης2=
|τόπος_στέψης2=
|τόπος_στέψης2=
|προκάτοχος2=[[Αμαλία του Όλντενμπουργκ]]
|προκάτοχος2=[[Σοφία της Ελλάδας]]
|διάδοχος2=[[Σοφία της Πρωσίας]]
|διάδοχος2=[[Σοφία της Πρωσίας]]
|τίτλος3=
|τίτλος3=

Έκδοση από την 12:22, 10 Φεβρουαρίου 2016

Ασπασία Μάνου
ΠροκάτοχοςΠαύλος Κουντουριώτης
ΔιάδοχοςΚωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας
Βασιλιάς των Ελλήνων
ΠροκάτοχοςΣοφία της Ελλάδας
ΔιάδοχοςΣοφία της Πρωσίας
Γέννηση4 Σεπτεμβρίου 1896
Τατόι Αθήνα
Θάνατος7 Αυγούστου 1972 (75 ετών)
Λίντο Ιταλία
Τόπος ταφήςΒασιλικό Κοιμητήριο Τατοΐου, Ελλάδα
ΣύζυγοςΑλέξανδρος Α' της Ελλάδας
ΕπίγονοιΑλεξάνδρα της Ελλάδας (βασίλισσα της Γιουγκοσλαβίας)
ΠατέραςΠέτρος Μάνος
ΜητέραΜαρία Αργυρόπουλου
ΘρησκείαΧριστιανή Ορθόδοξη
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Η Ασπασία Μάνου (1896-1972) σύζυγος του Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ των Ελλήνων ήταν κόρη του Πέτρου Μάνου και της Μαρίας Αργυροπούλου, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Σεπτεμβρίου 1896. Η οικογένεια της Ασπασίας είχε τίτλους που την κατέτασσαν στην τότε «αριστοκρατία». Και από τις δύο πλευρές είχε ρίζες Φαναριώτικες (με απώτερη καταγωγή από την Καστοριά της Μακεδονίας), που έφθαναν μέχρι τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η μητέρα της είχε διαζευχθεί τον Πέτρο Μάνο, από τον οποίο είχε αποκτήσει και μιά άλλη κόρη, τη Ρωξάνη. Πολύ αργότερα ο Μάνος θα παντρευτεί - ο δεύτερος γάμος του - μία καλλονή της Αθήνας, τη Σοφία Τομπάζη. Απέκτησαν την κατά είκοσι χρόνια νεώτερη ετεροθαλή αδελφή της Ασπασίας, τη Ραλλού Μάνου, τη κορυφαία ιέρεια του χορού στη σύγχρονη Ελλάδα.

Αλέξανδρος και Ασπασία

Το ειδύλλιό της με τον μετέπειτα Βασιλέα Αλέξανδρο άρχισε το 1915. Τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους, όταν εκείνος της υποσχέθηκε γάμο, πολύ τολμηρό για την εποχή, δεν φανταζόταν ότι επρόκειτο να γίνει Βασιλιάς. Εκείνος όμως ήταν αποφασισμένος να τηρήσει την υπόσχεσή του, παρά την άρνηση του πατέρα του Κωνσταντίνου, ο οποίος τότε βρισκόταν στην εξορία, αλλά και στους δισταγμούς του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος επιδίωκε τον γάμο του με την Βασιλική Πριγκίπισσα της Αγγλίας. Η τέλεση του μοργανατικού γάμου έγινε το φθινόπωρο του 1919. Η ρομαντική ιστορία είχε δραματικό τέλος με τον τραγικό θάνατο του Βασιλιά Αλέξανδρου στις 12 Οκτωβρίου 1920. Η Βασίλισσα Σοφία εθλίβη βαθύτατα, είναι δέ χαρακτηριστικό ότι, χάρη στην επιμονή της, η τελευταία πράξη που υπέγραψε ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ και από τα πρώτα διατάγματα του Βασιλιά Γεωργίου Β΄ το 1922, ήταν η αναγνώριση του γάμου εκείνου. Χρειάστηκε εν τούτοις να περάσουν δέκα και πλέον έτη για την νομική τακτοποίηση, τέλη του 1936.

Ο τάφος της Ασπασίας Μάνου στο Τατόι

Χήρα του Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄

Απέκτησε με τον Βασιλιά Αλέξανδρο μιά θυγατέρα (γεννήθηκε πέντε μήνες μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου), την Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα (25 Μαρτίου 1921 - 30 Ιανουαρίου 1993), η οποία παντρεύτηκε τον Βασιλιά Πέτρο Β΄ της Γιουγκοσλαβίας (1923-1970), ο οποίος βασίλευσε μετά από την δολοφονία του πατέρα του (1934) Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ της Γιουγκοσλαβίας, με Αντιβασιλέα τον Πρίγκιπα Παύλο. Όταν ο Αντιβασιλέας το 1941 συνεννοήθηκε με τον Χίτλερ, προκάλεσε εξέγερση του λαού. Ο Πέτρος ανέλαβε τότε επίσημα ως Βασιλιάς (είχε συμπληρώσει τα 18 έτη), αλλά μετά τη γερμανική εισβολή αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αγγλία. Εκεί, το 1944, νυμφεύθηκε την κόρη της Ασπασίας Μάνου και του Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ και απέκτησαν τον σημερινό διεκδικητή του Σερβικού Θρόνου, Πρίγκιπα Διάδοχο Αλέξανδρο Β΄ της Σερβίας.

Η Ασπασία με την επιβολή της Δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1967, έφυγε μαζί με τη κόρη της και έζησε στην Ιταλία και την Αγγλία.

Πέθανε στην Βενετία της Ιταλίας στις 7 Αυγούστου 1972 και τα οστά της, μαζί με αυτά της κόρης της Αλεξάνδρας, μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι, το 1993, από τον εγγονό της, Πρίγκιπα Διάδοχο της Σερβίας, Αλέξανδρο Β΄.

Βιβλιογραφία

  • Αλέξανδρος, Χρήστος Ζαλοκώστας, Εκδόσεις Άλφα, Ι.Μ.Σκαζίκη χ.χ.
  • Αλέξανδρος και Ασπασία, Αλέξανδρος Ζαούσης, Εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα 2000, ISBN 960-410-170-6