Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
άσχετο
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
{{πληροφορίες προσώπου}}
[[Αρχείο:Barbarossa.jpg|thumb|right|200px|Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσας - χειρόγραφο του 13ου αιώνα.]]
[[Αρχείο:Barbarossa.jpg|thumb|right|200px|Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσας - χειρόγραφο του 13ου αιώνα.]]
Ο '''Φρειδερίκος Α΄''', o επιλεγόμενος '''Μπαρμπαρόσσα''', δηλ. Κοκκινογένης (Friedrich I. Barbarossa, [[1122]] - [[10 Ιουνίου]] [[1190]]), ήταν αυτοκράτορας της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] ([[1155]]-[[1190]]). Η μεγάλη του ιδέα για το αυτοκρατορικό αξίωμα τον οδήγησε σε έξι εκστρατείες στην Ιταλία και τον ενέπλεξε σε διαμάχες με τον πάπα. Ηγήθηκε γερμανικού στρατού κατά την [[Τρίτη Σταυροφορία]] και πέθανε στην διάρκειά της.
Ο '''Φρειδερίκος Α΄''', o επιλεγόμενος '''Μπαρμπαρόσσα''', δηλ. Πορφυρογένης (Friedrich I. Barbarossa, [[1122]] - [[10 Ιουνίου]] [[1190]]), ήταν αυτοκράτορας της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] ([[1155]]-[[1190]]). Η μεγάλη του ιδέα για το αυτοκρατορικό αξίωμα τον οδήγησε σε έξι εκστρατείες στην Ιταλία και τον ενέπλεξε σε διαμάχες με τον πάπα. Ηγήθηκε γερμανικού στρατού κατά την [[Τρίτη Σταυροφορία]] και πέθανε στην διάρκειά της.


==Η ανάρρηση – Τα πρώτα δύο χρόνια==
==Η ανάρρηση – Τα πρώτα δύο χρόνια==

Έκδοση από την 20:23, 4 Φεβρουαρίου 2016

Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Friedrich I Rotbart (Γερμανικά)
ΓέννησηΔεκέμβριος 1122[1][2][3]
Αγκνώ
Θάνατος10  Ιουνίου 1190[4] ή 24  Ιουνίου 1190[5]
Γκιόκσου[4]
Αιτία θανάτουπνιγμός[6]
Συνθήκες θανάτουθανατηφόρο δυστύχημα[4]
Τόπος ταφήςΝαός Αγίου Πέτρου Αντιόχειας
Χώρα πολιτογράφησηςΑγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία[7]
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[8]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[5]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑδελαΐδα του Βόμπουργκ (1147–1153)[9]
Βεατρίκη Α΄ της Βουργουνδίας (1156–1184)[10][9]
ΤέκναΦίλιππος της Σουαβίας[10]
Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας[10]
Φρειδερίκος Ε΄ της Σουαβίας[11]
Φρειδερίκος ΣΤ´ της Σουαβίας
Κορράδος Β´ της Σουαβίας[11]
Όθων Α΄ της Βουργουνδίας
Beatrice Schwäbische
Σοφία του Χόενσταουφεν
Agnes von Staufen
ΓονείςΦρειδερίκος Β΄ της Σουαβίας[10] και Ιουδήθ της Βαυαρίας (1100-1130)[10]
ΑδέλφιαΙουδήθ των Χοενστάουφεν
Μπέρτα, δούκισσα της Λωρραίνης
Λιουτγάρδος της Σουαβίας
Κορράδος των Χοενστάουφεν
ΣυγγενείςΕρρίκος ο Λέων (πρωτοξάδερφος)
ΟικογένειαΟίκος των Χοενστάουφεν
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλιάς των Ρωμαίων (1152–1190)
Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1155–1190)
δούκας της Σουαβίας (1147–1152)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσας - χειρόγραφο του 13ου αιώνα.

Ο Φρειδερίκος Α΄, o επιλεγόμενος Μπαρμπαρόσσα, δηλ. Πορφυρογένης (Friedrich I. Barbarossa, 1122 - 10 Ιουνίου 1190), ήταν αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1155-1190). Η μεγάλη του ιδέα για το αυτοκρατορικό αξίωμα τον οδήγησε σε έξι εκστρατείες στην Ιταλία και τον ενέπλεξε σε διαμάχες με τον πάπα. Ηγήθηκε γερμανικού στρατού κατά την Τρίτη Σταυροφορία και πέθανε στην διάρκειά της.

Η ανάρρηση – Τα πρώτα δύο χρόνια

Ήταν γιος του δούκα της Σουηβίας Φρειδερίκου Β΄ του οίκου των Χοενστάουφεν (Hohenstaufen ή Staufer) και της Ιουδήθ, κόρης του Ερρίκου Θ΄ δούκα της Βαυαρίας του οίκου των Γουέλφων (Welfen).

Διαδέχτηκε τον πατέρα του στο δουκάτο της Σουηβίας ως Φρειδερίκος Γ΄ στις αρχές του 1147, και τον Μάιο του ίδιου χρόνου ακολούθησε τον θείο του αυτοκράτορα Κονράδο Γ΄ στην αποτυχημένη Δεύτερη Σταυροφορία.

Το 1152 ο Κονράδος πέθανε έχοντας ορίσει τον Φρειδερίκο διάδοχό του. Δεδομένου ότι οι γονείς του ήταν γόνοι των αντιμαχόμενων παρατάξεων των Χόενστάουφεν και των Γουέλφων, η άνοδός του στον θρόνο υποσχόταν την συμφιλίωση των δύο οίκων και την λήξη της εμφύλιας διαμάχης. Έτσι οι εκλέκτορες τον δέχτηκαν ομόφωνα και τον Μάρτιο του 1152 στέφθηκε στο Άαχεν βασιλιάς της Γερμανίας ως Φρειδερίκος Α΄.

Ο Φρειδερίκος συμφιλιώθηκε πράγματι με τον εξάδελφό του Ερρίκο τον Λέοντα και του παραχώρησε τα δουκάτα της Σαξωνίας και της Βαυαρίας, αφήνοντάς του ελεύθερο το πεδίο δράσης στην βόρεια Γερμανία και παρέχοντάς του την δυνατότητα επέκτασης προς ανατολάς. Ο ίδιος είχε την άμεση κυριαρχία της Φραγκονίας, Σουηβίας και βόρειας Βουργουνδίας, πεδίο δράσης την νότια Γερμανία και την προσοχή του στραμμένη στην Ιταλία.

Ο Φρειδερίκος είχε κοσμοκρατορικές απόψεις για το αξίωμα του. Θεωρούσε τον εαυτό του συνεχιστή του έργου όχι μόνο του Όθωνα Α΄ και του Καρλομάγνου αλλά και του Ιουστινιανού και του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Επεδίωξε να επιβάλει τις απόψεις του προς κάθε κατεύθυνση. Οι βασιλείς της Γαλλίας και της Αγγλίας καθώς και ο Μανουήλ Κομνηνός δεν αποδέχτηκαν εννοείται την ηγετική του θέση αλλά ο Φρειδερίκος λίγα πράγματα μπορούσε να κάνει εναντίον τους. Ενεργητικότερη υπήρξε η παρέμβασή του στα πράγματα της Ιταλίας στην οποία έκανε έξι εκστρατείες. [12]

Το 1153 ο Φρειδερίκος και εκπρόσωποι του πάπα υπέγραψαν το Σύμφωνο της Κωνσταντίας με το οποίο ο Φρειδερίκος αναλάμβανε την υποχρέωση να προστατέψει τον πάπα από τις επιθέσεις του δημοκρατικού (δηλ. αντιπαπικού και αντιαυτοκρατορικού) κινήματος του μοναχού Αρνόλδου της Βρεσκίας καθώς και από τους Νορμανδούς της νότιας Ιταλίας και Σικελίας, οι οποίοι απειλούσαν τα παπικά εδάφη. Συμφώνησαν επίσης να μη προβούν σε καμιά παραχώρηση προς τον «βασιλέα των Ελλήνων».

Εν όψει αυτών του των προβλημάτων ο νέος πάπας Αδριανός Δ΄ κάλεσε τον Φρειδερίκο στην Ρώμη.

Η πρώτη εκστρατεία στην Ιταλία (1154-1155) - Στέψη του Φρειδερίκου στην Ρώμη

Στην βόρεια Ιταλία είχαν δημιουργηθεί ισχυρές πόλεις - κράτη, ύστερα από την κατάργηση της εξουσίας των εκκλησιαστικών και την ανάδειξη τοπικών αρχόντων. Όλες υπάγονταν τυπικά στην αυτοκρατορία αλλά πολλές από τις πόλεις αυτές αρνούνταν την υποταγή τους στην (γερμανική) αυτοκρατορική εξουσία. Σπουδαιότερη από τις τελευταίες ήταν το Μιλάνο, το οποίο κατηγορούνταν για καταπίεση από γειτονικές του πόλεις.

Ο Φρειδερίκος έφτασε στην Ιταλία το φθινόπωρο του 1154 έχοντας μαζί του και τον Ερρίκο τον Λέοντα. Δεν επιτέθηκε στο Μιλάνο, κατέλαβε όμως και κατέστρεψε την Τορτόνα, δέχθηκε την υποταγή των πόλεων που αναγνώριζαν την εξουσία του και στέφθηκε στην Παβία βασιλιάς της Ιταλίας. Ύστερα προχώρησε στην Ρώμη.

Η πρώτη συνάντηση του Φρειδερίκου με τον Πάπα υπενθύμισε την σύγκρουση των κοσμοκρατορικών απόψεων του Ερρίκου Δ΄ και του Γρηγορίου Ζ΄[13]΄. Ο Αδριανός Δ΄ αξίωσε από τον Φρειδερίκο να εκτελέσει χρέη ιπποκόμου, να του κρατήσει το χαλινάρι δηλαδή και να τον βοηθήσει να κατεβεί από το άλογο. Ο Φρειδερίκος αρνήθηκε αρχικά αλλά τελικά υποχώρησε από «σεβασμό στους αποστόλους Πέτρο και Παύλο».

Σκοπός της εκστρατείας του Φρειδερίκου ήταν η στέψη του από τον Πάπα. Προ αυτής, αντιπροσωπεία του λαϊκού κινήματος του Αρνόλδου της Βρεσκίας του προσέφερε το αυτοκρατορικό στέμμα έναντι πέντε χιλιάδων λιτρών χρυσού και της αναγνώρισης δικαιωμάτων και προνομίων. Ο Φρειδερίκος αρνήθηκε έντονα λέγοντας ότι είναι ο νόμιμος κυρίαρχος της πόλης, [14]και οι Ρωμαίοι εξοργίστηκαν. Στις 18 Ιουνίου 1155 ο Πάπας έστεψε στον Άγιο Πέτρο τον Φρειδερίκο Ρωμαίο αυτοκράτορα. Ταραχές ξέσπασαν αμέσως στην Ρώμη, τις οποίες κατέστειλε βίαια ο Ερρίκος ο Λέων. Ο Αρνόλδος συνελήφθη από τους Γερμανούς, παραδόθηκε στους ανθρώπους του πάπα και απαγχονίστηκε.

Ύστερα ο Φρειδερίκος επέστρεψε στην Γερμανία. Ο δεύτερος όρος του Συμφώνου της Κωνσταντίας, η προστασία του πάπα από τους Νορμανδούς, δηλ. εκστρατεία εναντίον τους, έμεινε ανεκπλήρωτος.

Τα μεταξύ πρώτης και δεύτερης ιταλικής εκστρατείας

Το 1156 ο Φρειδερίκος παντρεύτηκε την Βεατρίκη της Βουργουνδίας, κληρονόμο της κομητείας, επεκτείνοντας έτσι τη γερμανική κυριαρχία στη βόρεια Βουργουνδία και Προβηγκία.

Μια άλλη κοσμοκρατορική αντίληψη με την οποία ήρθαν σε σύγκρουση οι ιδέες του Φρειδερίκου, ήταν αυτή των Βυζαντινών. Ο Φρειδερίκος αρνήθηκε να ανανεώσει την συμφωνία συνεργασίας κατά των Νορμανδών και να προβεί σε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις, έγραψε δε στον Μανουήλ Κομνηνό ότι Ρωμαίος αυτοκράτορας ήταν μόνο ο ίδιος, ενώ ο Μανουήλ ήταν απλώς ηγεμόνας του «Ελληνικού Βασιλείου».[15]

Εν τω μεταξύ οι σχέσεις του Φρειδερίκου με τον πάπα οξύνθηκαν. Επειδή ο Φρειδερίκος δεν εξεστράτευσε εναντίον των Νορμανδών της Σικελίας, ο πάπας στράφηκε προς αυτούς και υπέγραψε μαζί τους την συνθήκη ειρήνης του Μπενεβέντο (1156). Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, ο πάπας μεσολάβησε ώστε να υπογραφεί συνθήκη ειρήνης μεταξύ Νορμανδών και Μανουήλ, στρατεύματα του οποίου βρίσκονταν στην Ιταλία και είχαν ανακαταλάβει αρκετά εδάφη.

Τα πράγματα χειροτέρεψαν στην δίαιτα (συνέλευση) της Μπεζανσόν, που συνεκάλεσε ο Φρειδερίκος το φθινόπωρο του 1157. Ο παπικός απεσταλμένος καρδινάλιος Ρολάντο Μπαντινέλλι διάβασε μήνυμα του πάπα, στο οποίο γινόταν λόγος για «beneficia» του πάπα προς τον αυτοκράτορα. [16]Ο αρχιγραμματέας του Φρειδερίκου Ραϊνάλδος του Ντάσσελ απέδωσε στα Γερμανικά το beneficia ως «τιμάριο» και όχι ως «ευεργετήματα», πράγμα που σήμαινε φεουδαλική εξάρτηση του αυτοκράτορα από τον πάπα, δηλαδή υποτέλεια. Οι παριστάμενοι διαμαρτυρήθηκαν αλλά ο Μπαντινέλλι επέμεινε ότι το αυτοκρατορικό αξίωμα του Φρειδερίκου δόθηκε από τον πάπα.[17] Οι απεσταλμένοι απελάθηκαν, οι σχέσεις διακόπηκαν, και μόνο το επόμενο έτος ο Αδριανός επανόρθωσε με επιστολή του.[18]

Ευκολότερα ήταν τα πράγματα στον βορειοευρωπαϊκό χώρο. Ο Φρειδερίκος εισέβαλε στην Πολωνία και την κατέστησε και πάλι φόρου υποτελή, ενώ συνήψε σύμφωνο φιλίας με τον δούκα της Βοημίας Λαδίσλαο, ο οποίος προήχθη σε βασιλιά, αναλαμβάνοντας στρατιωτικές υποχρεώσεις υποτελούς έναντι του αυτοκράτορα. Επενέβη τέλος και στην Δανία, υποχρεώνοντας τον Βάλντεμαρ Α΄ να αναγνωρίσει την επικυριαρχία του.

Πριν ακόμη λάβει την «επανορθωτική» επιστολή του πάπα Αδριανού, ο Φρειδερίκος έστειλε εγκύκλιο σε όλη του την επικράτεια, επιχειρώντας να θεμελιώσει θεολογικά τις απόψεις του για το αυτοκρατορικό αξίωμα : όντως υπήρχαν δύο εξουσίες, του πάπα και του αυτοκράτορα. Αλλά ο τελευταίος χρωστούσε το βασίλειό του μόνο στον Θεό και τους Γερμανούς εκλέκτορες, κ’ ήταν κι αυτός «κεχρισμένος του Κυρίου» όπως και οι αρχιερείς. Όποιος δε ισχυριζόταν ότι το αυτοκρατορικό στέμμα οφειλόταν στον πάπα, ερχόταν σε αντίθεση με των απόστολο Πέτρο, που είπε : «τον Θεό φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε».[19]

Το 1157 τέλος, εισήχθη ο χαρακτηρισμός της αυτοκρατορίας ως «αγίας» (sacrum imperium).

Η δεύτερη εκστρατεία στην Ιταλία (1158-1162)

Τον Ιούνιο του 1158 ο Φρειδερίκος πραγματοποίησε τη δεύτερη εκστρατεία του στην Ιταλία επί κεφαλής ισχυρού στρατού. Οι περισσότερες πόλεις δήλωσαν υποταγή αλλά το Μιλάνο αρνήθηκε. Ο Φρειδερίκος το πολιόρκησε και τελικά η πόλη παραδόθηκε. Όλοι οι κάτοικοι από 17 έως 70 ετών υποχρεώθηκαν να δώσουν όρκο πίστεως. Επιβλήθηκε βαρύ πρόστιμο και αφαίρεση πλείστων δικαιωμάτων.

Στο τέλος του 1158 ο Φρειδερίκος συγκάλεσε στη Ρονκάλια (Roncaglia) συνέλευση στην οποία συμμετείχαν εξέχοντες νομομαθείς του πανεπιστημίου της Μπολόνια. Αυτοί του ενίσχυσαν τις απόψεις του για το απεριόριστο της αυτοκρατορικής εξουσίας. Οι πόλεις έχασαν τα αυτοδιοικητικά τους δικαιώματα και κυβερνούνταν πλέον από αυτοκρατορικούς επιτρόπους. Σε πολλές πόλεις η δυσαρέσκεια ήταν έντονη.

Ο πάπας Αδριανός, που κατάλαβε ότι ερχόταν η σειρά του, ζήτησε από τον Φρειδερίκο να αναγνωρίσει την παπική εξουσία στα εδάφη της Αγίας Έδρας. Αυτός όμως απάντησε ότι ως Ρωμαίος αυτοκράτωρ έχει όλα τα δικαιώματα πάνω στην Ρώμη και τότε ο πάπας συγκρότησε μέτωπο εναντίον του που περιλάμβανε τους Νορμανδούς και το επαναστατημένο Μιλάνο. Αλλά το 1159 ο πάπας Αδριανός Δ΄ πέθανε.

Το Κολλέγιο των καρδιναλίων διασπάστηκε. Οι αντιαυτοκρατορικοί εξέλεξαν τον καρδινάλιο Μπαντινέλλι, τον παπικό εκπρόσωπο στην δίαιτα της Μπεζανσόν, ως Αλέξανδρο Γ΄. Οι οπαδοί του Φρειδερίκου εξέλεξαν τον Βίκτωρα Δ΄. Ο Φρειδερίκος, σε μιαν επίδειξη ουδετερότητος συγκάλεσε σύνοδο στην Παβία, ως προστάτης της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, για την επίλυση του θέματος αλλά ο Αλέξανδρος αρνήθηκε να παραστεί γιατί «ο πάπας δεν κρίνεται από κανένα». Η σύνοδος αναγνώρισε τον Βίκτωρα και αφόρισε τον Αλέξανδρο. Αυτός με την σειρά του αφόρισε τον Βίκτωρα καθώς και τον Φρειδερίκο, και αποδέσμευσε τους υπηκόους και υποτελείς του από τον όρκο πίστεως.

Το νέο αυτό σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας συσπείρωσε τους αντιπάλους του Φρειδερίκου. Όλα σχεδόν τα κράτη αναγνώρισαν τον Αλέξανδρο και μόνο η υποταγμένη στον αυτοκράτορα Ιταλία, η Γερμανία, η Πολωνία και η Δανία αναγνώρισαν τον Βίκτωρα. Ακόμη και στην ίδια την Γερμανία ορισμένοι επίσκοποι και ηγούμενοι συντάχτηκαν με τον Αλέξανδρο.

Για να εξουδετερώσει την κυριότερη εστία αντιστάσεως εναντίον του, ο Φρειδερίκος πολιόρκησε το Μιλάνο και το 1162 το κατέλαβε. Η πόλη ισοπεδώθηκε ύστερα από απαίτηση των εχθρικών προς το Μιλάνο πόλεων, κ’ οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να φύγουν. Ύστερα απ’ αυτό ο Φρειδερίκος χρονολογούσε τα επίσημα έγγραφα «post destructionem Mediolani» (μετά την καταστροφή του Μιλάνου).[20]

Η τρίτη (1163-1164) και η τέταρτη (1166-1168) εκστρατεία στην Ιταλία – Η Lega Lombarda

Το φθινόπωρο του 1163 ο Φρειδερίκος κατέβηκε πάλι στην Ιταλία, ενώ λίγο πριν είχε πεθάνει ο αντίπαπας Βίκτωρ Δ΄. Ο αρχιγραμματέας Ραϊνάλδος του Ντάσσελ, τοποτηρητής του αυτοκράτορα στην Ιταλία, έσπευσε να επιβάλει νέο αντίπαπα, τον Πασχάλη Γ΄, ο οποίος είχε ακόμη μικρότερη αποδοχή. Την ηγεσία του αντιαυτοκρατορικού κινήματος των πόλεων της βόρειας Ιταλίας ανέλαβε τώρα η Βενετία και δημιουργήθηκε ο Σύνδεσμος της Βερόνας (Lega Veronese). Ο Φρειδερίκος θεώρησε φρονιμότερο να επιστρέψει στην Γερμανία.

Το 1165 ο Φρειδερίκος, επωφελούμενος από τις εις βάρος της Εκκλησίας διατάξεις του Κλάρεντον που θέσπισε ο Ερρίκος Β΄της Αγγλίας, συνήψε συμμαχία μαζί του. Στην αυτοκρατορική σύνοδο του Βύρτσμπουργκ, στην οποία συμμετείχε και αγγλική αντιπροσωπεία, οι πάντες ορκίστηκαν ότι δεν θ’ αναγνώριζαν ποτέ τον πάπα Αλέξανδρο Γ΄. Ο τελευταίος κλονίστηκε προς στιγμήν, αλλά τα οφέλη του Φρειδερίκου δεν ήταν σημαντικά. Το 1170 μάλιστα ο Ερρίκος Β΄, μετά την κατακραυγή που προκάλεσε η δολοφονία του Τόμας Μπέκετ, ζήτησε συγγνώμη από τον Αλέξανδρο και ανακάλεσε τις αποφάσεις του Κλάρεντον.


To 1166 ο Φρειδερίκος κατέβηκε για τέταρτη φορά στην Ιταλία, για να εξουδετερώσει την εναντίον του συμμαχία, στα πλαίσια της οποίας ο Μανουήλ Κομνηνός έδειχνε τώρα έντονη δραστηριότητα. Ο στρατός του περιλάμβανε 10.000 ιππότες και πολλούς μισθοφόρους, και χωρίστηκε στα δύο. Το ένα τμήμα με επί κεφαλής τον ίδιο βάδισε κατά μήκος των ακτών της Αδριατικής και κατέλαβε την σύμμαχο των Βυζαντινών Ανκόνα. Το άλλο, με αρχηγό τον Ραϊνάλδο του Ντάσσελ, βάδισε κατ’ ευθείαν προς την Ρώμη σημειώνοντας σημαντικές επιτυχίες. Τα δύο τμήματα ενώθηκαν μπροστά στην Ρώμη και την κατέλαβαν ύστερα από σφοδρές συγκρούσεις. Ο Αλέξανδρος Γ΄ διέφυγε στους Νορμανδούς του Μπενεβέντο και ο Φρειδερίκος μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη κι εγκατέστησε πανηγυρικά τον Πασχάλη Γ΄ στον παπικό θρόνο.

Ο θρίαμβος αυτός διήρκεσε μόνο λίγες μέρες γιατί εκδηλώθηκε θανατηφόρος επιδημία. Δύο χιλιάδες ιππότες πέθαναν και πολλοί αξιωματούχοι, μεταξύ των οποίων και ο Ραϊνάλδος του Ντάσσελ, ο σπουδαιότερος σύμβουλος του αυτοκράτορα, αυτός που του ενέπνεε την άτεγκτη πολιτική του. Ο Φρειδερίκος αρρώστησε επίσης και αναγκάστηκε να υποχωρήσει στην Παβία.

Οι αντίπαλοι του Φρειδερίκου δραστηριοποιήθηκαν. Η Lega Veronese διευρύνθηκε και αποτέλεσε τον Λομβαρδικό Σύνδεσμο (Lega Lombarda) που περιλάμβανε και πόλεις πιστές μέχρι τότε στον Φρειδερίκο. Σκοπός της Lega Lombarda ήταν η επαναφορά στο προ της συνέλευσης της Roncaglia καθεστώς και πρώτη της ενέργεια ήταν η εκδίωξη των αυτοκρατορικών τοποτηρητών από τις πόλεις. Το Μιλάνο ανοικοδομήθηκε και χτίστηκε μια νέα οχυρή πόλη στην Λομβαρδία, η Αλεξάνδρεια (Alessandria), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του πάπα. Ύστερα απ’ αυτήν την τροπή των πραγμάτων, ο Φρειδερίκος υποχρεώθηκε να επιστρέψει στην Γερμανία.

Η πέμπτη εκστρατεία στην Ιταλία (1174-1168) – Η μάχη του Λενιάνο

Επί έξι χρόνια παρέμεινε ο Φρειδερίκος στην Γερμανία διευθετώντας τα πράγματα της χώρας, ειδικά στην Σαξωνία όπου ο Ερρίκος ο Λέων είχε προβλήματα με τοπικούς άρχοντες. Το 1169 ο γιος του Φρειδερίκου Ερρίκος στέφθηκε στο Άαχεν βασιλιάς.

Το 1168 πέθανε ο αντίπαπας Πασχάλης Γ΄ και οι προσκείμενοι στον αυτοκράτορα καρδινάλιοι εξέλεξαν τον Κάλλιστο Γ΄ τον οποίο ο Φρειδερίκος δεν αναγνώρισε σαφώς. Ήρθε μάλιστα σε διαπραγματεύσεις τόσο με τον πάπα Αλέξανδρο όσο και με τον Λουδοβίκο Ζ΄ της Γαλλίας και τον Μανουήλ Κομνηνό, χωρίς όμως άμεσα αποτελέσματα.

Το 1174 ο Φρειδερίκος εξεστράτευσε για πέμπτη φορά στην Ιταλία. Ο Ερρίκος ο Λέων και αρκετοί ηγεμόνες της Γερμανίας δεν συμμετείχαν. Η δυτική Λομβαρδία καταλήφθηκε εύκολα αλλά στην Αλεσσάντρια ο Φρειδερίκος προσέκρουσε στην αντίσταση της Lega Lombarda και δεν μπόρεσε να την καταλάβει. Επιχείρησε πάλι διαπραγματεύσεις αλλά η Lega αξίωσε να περιληφθούν στην συνθήκη ο Αλέξανδρος Γ΄ και η πόλη της Αλεσσάντρια, την οποία ο αυτοκράτορας, θεωρώντας την σύμβολο του εναντίον του αγώνα, ήθελε να κατεδαφίσει.

Οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν και ο Φρειδερίκος απευθύνθηκε στον Ερρίκο τον Λέοντα για βοήθεια. Κατά τους χρονογράφους της εποχής, τον παρακάλεσε γονυπετής. Ο Λέων ζήτησε υπέρογκα ανταλλάγματα, ο Φρειδερίκος αρνήθηκε και επήλθε διάσταση μεταξύ των δύο ανδρών η οποία οδήγησε τελικά σε ρήξη.

Με κάποιες ενισχύσεις που πήρε τελικά από την Γερμανία, ο Φρειδερίκος αποφάσισε να συνεχίσει τον αγώνα κατά του Μιλάνου αλλά στις 29 Μαΐου 1176 υπέστη δεινή ήττα στο Λενιάνο (Legnano, ΒΔ του Μιλάνου). Ο ίδιος θεωρούνταν νεκρός για πολλές μέρες. Τελικά κλείστηκε στα τείχη της πιστής του Παβίας.

Ξανάρχισε τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες τώρα -παραδόξως- απέδωσαν καρπούς. Αναγνώρισε ως πάπα τον Αλέξανδρο -παρά τους όρκους του Βύρτσμπουργκ- και υποσχέθηκε την ικανοποίηση των εδαφικών του διεκδικήσεων. Ο πάπας από την πλευρά του ήρε τον αφορισμό, και αναγνώρισε τον Φρειδερίκο ως αυτοκράτορα και τον γιο του Ερρίκο ως βασιλιά της Γερμανίας.

Η συνθήκη υπογράφηκε στη Βενετία το 1177. Με την Lega Lombarda συνομολογήθηκε μόνο εξαετής ανακωχή και με τους Νορμανδούς δεκαπενταετής. Πάπας και αυτοκράτορας συναντήθηκαν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου για την τελετουργική επικύρωση της συνθήκης. Και πάλι ο Φρειδερίκος εκτέλεσε χρέη ιπποκόμου του πάπα, βοηθώντας τον να ιππεύσει και οδηγώντας το άλογό του.

Ο Αλέξανδρος επέστρεψε θριαμβευτικά στην Ρώμη, όπου πέθανε το 1181. Αλλά ο Φρειδερίκος κέρδιζε χρόνο, οι Λομβαρδικές πόλεις απομονώθηκαν και η εκκλησιαστική ειρήνη στην Γερμανία αποκαταστάθηκε.

Επέστρεψε στην Γερμανία μέσω Αρλ (Arles). Εκεί δέχθηκε το στέμμα του τρίτου βασιλείου του, της Αρελάτης (Regnum Arelatense), διακηρύσσοντας έτσι την αξίωση κυριαρχίας του σε ολόκληρη την Βουργουνδία.

Η ρήξη με τον Ερρίκο τον Λέοντα και η έκτη εκστρατεία στην Ιταλία (1184-1186)

Οι ηγεμονικές τάσεις του Ερρίκου του Λέοντα τον είχαν φέρει σε σφοδρή αντιπαράθεση με τους φεουδάρχες της Σαξωνίας. Ο Φρειδερίκος επενέβαινε κατευναστικά, μετά την άρνηση όμως του Ερρίκου να τον βοηθήσει κατά την πέμπτη του ιταλική εκστρατεία, η στάση του άλλαξε.

Το 1177 οι Σάξωνες φεουδάρχες εγκάλεσαν τον Ερρίκο ενώπιον της αυτοκρατορικής συνέλευσης. Ο Φρειδερίκος διέταξε τον εξάδελφό του δούκα να εμφανιστεί στο βασιλικό δικαστήριο της Βορμς, αλλά ο Ερρίκος δεν υπάκουσε. Η δίκη του κράτησε τρία χρόνια (1178-1181) και καταδικάστηκε ερήμην για προσβολή της αυτοκρατορικής εξουσίας σε έκπτωση από το δουκικό αξίωμα και τριετή εξορία. Το 1182 έφυγε στον πεθερό του Ερρίκο Β΄ της Αγγλίας.

Η εκδίωξη του Ερρίκου είχε σαν συνέπεια την ανακοπή της γερμανικής επέκτασης προς την σλαυϊκή ανατολική Ευρώπη. Μια άλλη σοβαρή συνέπεια της ανατροπής του Ερρίκου ήταν ότι, ενώ φαινομενικά ενισχύθηκε η αυτοκρατορική εξουσία, τελικά ωφελημένοι ήταν οι μικροί Γερμανοί φεουδάρχες, οι οποίοι απέβησαν λίγο ή πολύ ανεξάρτητοι μέχρι το 1792 ή το 1806 ή ακόμη (υπό κάποιες διαφορετικές συνθήκες) μέχρι το 1918.


Το 1183, μετά την εκπνοή της πενταετούς ανακωχής, υπογράφηκε η Συνθήκη Ειρήνης της Κωνσταντίας μεταξύ της Lega Lombarda και του αυτοκράτορα. Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή ο Φρειδερίκος αναγνώρισε την Lega και παραχώρησε στις ιταλικές πόλεις το δικαίωμα να διατηρήσουν τους κοινοτικούς τους νόμους και να εκλέγουν τους άρχοντές τους. Η εκλογή όμως αυτή έπρεπε να εγκρίνεται από τον αυτοκράτορα και ν’ ανανεώνεται η έγκριση αυτή κάθε πέντε χρόνια. Επί πλέον οι ιταλικές πόλεις αναγνώρισαν την επικυριαρχία του και έδωσαν όρκο πίστεως. Τέλος δέχτηκαν να μετονομασθεί η Αλεσσάντρια σε Καισάρεια (Caesarea, πόλη του αυτοκράτορα).

Ο Φρειδερίκος γιόρτασε τις επιτυχίες του αυτές στο Μάιντς, όταν χρίστηκαν ιππότες οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του (1184). Στους αγώνες που έγιναν, οι χρονογράφοι αναφέρουν ότι έλαβαν μέρος 50.000 έως 70.000 ιππότες, αριθμός απίστευτος βέβαια. Τους αγώνες αυτούς ύμνησαν επικοί ποιητές και αυλικοί ραψωδοί, οι οποίοι συνέκριναν τον Φρειδερίκο με τον Αλέξανδρο και τον Καίσαρα. Ήταν το απόγειο του Φρειδερίκου και του γερμανικού Μεσαίωνα.

Αλλά τα προβλήματα δεν έλειπαν. Ο Φρειδερίκος ζήτησε από τον διάδοχο του πάπα Αλέξανδρου Λούκιο Γ΄ να στέψει αυτοκράτορα και τον γιο του Ερρίκο. Ο Λούκιος αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δύο αυτοκράτορες, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια υπεκφυγή. Ο φόβος ήταν μήπως το αυτοκρατορικό στέμμα καταστεί κληρονομικό. Ο Φρειδερίκος τότε κατέβηκε για έκτη και τελευταία φορά στην Ιταλία. Συναντήθηκε στην Βερόνα με τον Λούκιο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και τότε (1186) ο Φρειδερίκος πάντρεψε τον γιο του Ερρίκο με την Κωνσταντία, κόρη του βασιλιά της Σικελίας Ρογήρου Β΄. Ο πάπας θα βρισκόταν περικυκλωμένος από την αυτοκρατορία αν το στέμμα της Σικελίας περιερχόταν στους Χοενστάουφεν (πράγμα που έγινε σε οκτώ χρόνια).

Ο Λούκιος συμμάχησε τότε με τους αντιπάλους του Φρειδερίκου στην Γερμανία κι αναγκάστηκε αυτός να επιστρέψει για ν’ αντιμετωπίσει την νέα απειλή. Αλλά τότε η προσοχή της Χριστιανοσύνης στράφηκε αλλού.

Η Τρίτη Σταυροφορία και θάνατος του Φρειδερίκου

Το 1187 ο σουλτάνος της Αιγύπτου Σαλαντίν ανακατέλαβε για τους Μουσουλμάνους, μετά από 88 χρόνια, την Ιερουσαλήμ. Ο χριστιανικός κόσμος συνταράχθηκε κι αποφασίστηκε η Τρίτη Σταυροφορία. Ο Φρειδερίκος, παρά τα εβδομήντα του χρόνια, φόρεσε τον σταυρό στην αυτοκρατορική συνέλευση του Μάιντς και τέθηκε επί κεφαλής. Συμμετείχαν στην σταυροφορία οι βασιλείς Φίλιππος Β΄ Αύγουστος της Γαλλίας και Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος της Αγγλίας. Ο Φρειδερίκος προετοίμασε προσεκτικά την εκστρατεία του, αποκλείοντας ιερωμένους και άτακτο όχλο που δυσχέραιναν τις κινήσεις του στρατού. Ξεκίνησε το 1189 και στο Βυζάντιο έγινε δεκτός με πολλήν επιφυλακτικότητα. Επήλθε τελικά συμφωνία και ο Φρειδερίκος προχώρησε στην Μικρά Ασία. Αλλά στις 10 Ιουνίου του 1190 ο Φρειδερίκος πνίγηκε στον μικρό ποταμό Σάλεφ (Καλύκαδνο) της Κιλικίας. Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του επέστρεψε στην Γερμανία, ενώ ένα τμήμα του ενώθηκε με τους Γάλλους και τους Άγγλους κατά το υπόλοιπο διάστημα της σταυροφορίας, η οποία τελικά απέτυχε.

Αποτίμηση

O Φρειδερίκος Βαρβαρόσας στέλνει έξω το παιδί να δει αν πέταξαν τα κοράκια - από παιδική εγκυκλοπαίδεια (1881)

Μετά τον Καρλομάγνο καμιά άλλη γερμανική ηγετική μορφή του Μεσαίωνα δεν απασχόλησε και ενέπνευσε όσο ο Φρειδερίκος. Θεωρήθηκε ο οραματιστής της παγκόσμιας κυριαρχίας και η ενσάρκωση του ιπποτικού ιδεώδους. Από την άλλη μεριά, κατηγορήθηκε για βάρβαρες συμπεριφορές και για αθέτηση των συμφωνιών που συνήπτε. Σύνθημά του πάντως ήταν το pax et iusticia (ειρήνη και δικαιοσύνη) γραμμένο πάνω από την κεντρική πύλη των ανακτόρων του. Οι νόμοι του για την «ειρήνη του κράτους» (Landfriede) ήταν καθοριστικοί για την νομοθεσία.

Ο θάνατός του τον ανύψωσε σε ιδανική μορφή κι όχι μόνο για τους υπηκόους και τους συμμάχους του. Ο Βυζαντινός χρονογράφος Νικήτας Χωνιάτης γράφει : «τῷ τοῦ Χριστοῦ πόθῳ...πατρίδα καὶ χλιδὴν βασίλειον ...παρωσάμενος εἵλετο συγκακουχεῖσθαι...ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ».

Πολλοί ήταν οι Γερμανοί που δεν πίστεψαν στον θάνατο του Φρειδερίκου. Σ’ ένα μύθο που χρονολογείται από το 1519, ο Φρειδερίκος δεν πέθανε αλλά κοιμάται με τους ιππότες του στο όρος Κύφφχοϋζερ (Kyffhäuser) της Θουρριγγίας, ενώ η κόκκινη γενειάδα του μεγαλώνει συνεχώς. Κάθε τόσο ανοίγει τα μάτια του και στέλνει ένα παιδί έξω από τον τάφο για να δει αν τα κοράκια σταμάτησαν να πετάνε γύρω απ’ το βουνό. Όταν γίνει αυτό, θα σηκωθεί και θα οδηγήσει την Γερμανία στην παλιά της δόξα.

Κληρονόμοι

Με την σύζυγο του Βεατρίκη της Βουργουνδίας παιδιά του ήταν :

Πηγές

Βασίλειος Στυλ. Καραγεώργος, Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Μεσαιωνική περίοδος, τόμος Α΄. Ιστορικές εκδόσεις Στεφ. Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα, 1987

Παραπομπές

  1. 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. 118535757. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6k078j7. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 8116342. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. 4,0 4,1 4,2 «Encyclopædia Britannica». (Αγγλικά) Encyclopædia Britannica 11th edition. Cambridge University Press. Νέα Υόρκη, Κέιμπριτζ. 1911.
  5. 5,0 5,1 BeWeB. 3387. Ανακτήθηκε στις 13  Φεβρουαρίου 2021.
  6. «Académie des sciences, belles-lettres et arts de Besançon» (Γαλλικά) Académie des sciences, belles-lettres et arts de Besançon et de Franche-Comté. Μπεζανσόν. 1889.
  7. LIBRIS. 16  Οκτωβρίου 2012. libris.kb.se/katalogisering/42gjl62n1n1zp1t. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  8. CONOR.SI. 92437603.
  9. 9,0 9,1 p10464.htm#i104640. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 «Kindred Britain»
  11. 11,0 11,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  12. Καραγεώργος 339-340
  13. Τις κοσμοκρατορικές απόψεις του Γρηγορίου Ζ΄ διατυπωμένες από τον ίδιο βλ. εις Καραγεώργον Α΄ 599
  14. Otto von Freising, Gesta Friderici, II, κεφ.30
  15. Ήδη ο προκάτοχος του Φρειδερίκου Κονράδος Γ΄ σε επιστολή του προς τον Ιωάννη Β΄Κομνηνό το 1142 (Otto von Freising, Gesta Friderici, I, κεφ. 25), αυτοαποκαλείται Romanonorum imperator augustus ενώ τον παραλήπτη της επιστολής του αποκαλεί Constantinopolitanum imperatorem. Aμέσως παρακάτω μιλά για το «βασίλειο και τον λαό των Ελλήνων» (regnum et populum Graecorum) και συνεχίζει θεωρώντας γνωστό τοις πάσι ότι η Νέα Ρώμη προήλθε από το «Ρωμαϊκό κράτος του» (nostrae Romanae rei publicae). Ολόκληρη η επιστολή εις Καραγεώργον, Α΄ 610 και σε μετάφραση.
  16. Monumenta Germaniae Historica, Constitutiones et Acta, τ. Α΄, σ. 230
  17. Otto von Freising, Gesta Friderici, III, κεφ.10
  18. Η επιστολή εις Monumenta Germaniae Historica, Constitutiones et Acta, τ. Α΄, σ. 235 επ.
  19. Πέτρου, επιστολή Α΄, κεφ. Α΄17. Η εγκύκλιος εις Monumenta Germaniae Historica, Constitutiones et Acta, τ. Α΄, σ. 231
  20. εις Καραγεώργον 614 η περιγραφή της καταστροφής του Μιλάνου από τον Ιταλό αξιωματούχο του Φρειδερίκου Acerbus Morena.


Εξωτερικοί σύνδεσμοι

CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Frederick I, Holy Roman Emperor της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).