Μπάμπης Κοτρίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Χέλμηδες προπόνησαν ΟΣΦΠ από το 1950, ο δε μικρός Γιάννης υπήρξε συμπαίκτης Κοτρίδη. Επιμέλεια κειμένου, προθήκη εσωτ. συνδέσμων & παραπομπών
μ σωστός εσωτερικός σύνδεσμος σε ομάδα νέων ΟΣΦΠ
Γραμμή 12: Γραμμή 12:
| θέση = Μέσος
| θέση = Μέσος
| περίοδοςνέων1 = 1945-1947
| περίοδοςνέων1 = 1945-1947
| ομάδανέων1 = Ολυμπιακός Πειραιώς
| ομάδανέων1 = ΟΣΦΠ Ακαδημίες
| περίοδος1= 1947-1961 | ομάδα1= Ολυμπιακός Πειραιώς | συμμετοχές1=223 | γκολ1=48
| περίοδος1= 1947-1961 | ομάδα1= Ολυμπιακός Πειραιώς | συμμετοχές1=223 | γκολ1=48
| συνολικέςσυμμετοχές =
| συνολικέςσυμμετοχές =

Έκδοση από την 11:58, 23 Ιουνίου 2015

Μπάμπης Κοτρίδης

Ο Μπάμπης Κοτρίδης (μέσον) με Μουράτη και Ρωσίδη
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης30 Οκτωβρίου 1928
Τόπος γέννησηςΔραπετσώνα, Ελλάδα
Ημερ. θανάτου18 Απριλίου 2009 (80 ετών)
Τόπος θανάτουΑθήνα, Ελλάδα
ΘέσηΜέσος
Ομάδες νέων
1945-1947Ολυμπιακός Πειραιώς
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.(Γκ.)
1947-1961Ολυμπιακός Πειραιώς223(48)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.(Γκ.)
1951-1957Ελλάδα18(1)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Χαράλαμπος (Μπάμπης) Κοτρίδης (30 Οκτωβρίου 1928,[1] Δραπετσώνα – 18 Απριλίου 2009,[2] Αθήνα) ήταν Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε αποκλειστικά με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, όπως και αθλητής του στίβου ως έφηβος στον Πανιώνιο.

Σταδιοδρομία

Σε συλλογικό επίπεδο

Γεννήθηκε στη Δραπετσώνα και μεγάλωσε στην Καλλιθέα, ξεκίνησε δε τον αθλητισμό από το γειτονικό Πανιώνιο και τα 400 μέτρα με εμπόδια λόγω μεγάλου ύψους. Όταν τον παρακολούθησε να παίζει ποδόσφαιρο σε αλάνα ο Γιώργος Μαλεύρης, πρότεινε να δοκιμαστεί στην ΑΕΚ που απορρίφθηκε και ακολούθως τον Ολυμπιακό, όντας εκείνος ενεργός ακόμη αμυντικός του.[3].

Ο επονομαζόμενος Ψηλός υπέγραψε δελτίο το 1945,[4] προπονούμενος αρχικά με τη β' ομάδα και παράλληλα συνέχισε στον στίβο του Πανιώνιου. Το 1946 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας στο άλμα εις ύψος, αλλά εγκατέλειψε τον στίβο μετά από παρότρυνση των αδελφών Χέλμη, επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο. Πραγματοποίησε την παρθενική του συμμετοχή με την α' ομάδα στις 17 Σεπτεμβρίου 1947, αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας φιλικό 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών,[5] ενώ σε επίσημη αναμέτρηση έλαβε μέρος 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο Έσπερος Καλλιθέας στο Ποδηλατοδρόμιο και τη νίκη κυπέλλου με 3-1 της 30ης Ιανουαρίου 1949,[6] μόλις 8 ημέρες έπειτα το αντίστοιχο ντεμπούτο του Ηλία Ρωσίδη,[7] με τον οποίον θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία στην ομάδα, χριστεί αρχηγοί της και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο ο Κοτρίδης σημείωσε το πρώτο του τέρμα,[8] όταν οι Ερυθρόλευκοι έκαμψαν 2-1 την αντίσταση του Αργοναύτη για το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς στις 16 Απριλίου, χάρις σε δύο δικά του (5' και 60') και παρά την επάνοδο (για 70 ημέρες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ Γιάννη Βάζου.[9]

Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την επόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50 ως αριστερός μέσος (με το Διονύση Μινάρδο στην αντίθετη πλευρά του γηπέδου), κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, του επέτρεψε μόνον έπειτα τα 21 να καταλάβει τη θέση, την οποία πάντως διατήρησε έως την –προχωρημένη για τότε παίκτη– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος στον Ολυμπιακό σε όλο το εξαιρετικά επιτυχημένο διάστημα του '50, διατελώντας παράλληλα από τους αρχηγούς της ομάδας.[10] Αγωνίστηκε βασικός επί 11 συναπτές περιόδους, με τελευταία να αποτελεί η 1959-60 και εναρκτήρια της Α' Εθνικής κατηγορίας, όντας εκ των λίγων ποδοσφαιριστών που "ένωσαν" την πρώτη μεταπολεμική 15ετία με τον πλέον σύγχρονο μισό αιώνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ολοκλήρωσε τη σταδιοδρομία του την επόμενη 1960-61, συμπληρώνοντας 259 επίσημες εμφανίσεις, ως εξής:[11]

... αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παίκτης με θαυμάσιο κοντρόλ, καλή ντρίμπλα, φοβερή αντοχή και "ολυμπιακό σθένος", ήταν πολλές φορές μια ομάδα μόνος του.[4]

000000000000000 113 στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και την Α' Εθνική (24 τέρματα)
000000000000000 044 στο κύπελλο Ελλάδας (10)
000000000000000 002 στο κύπελλο Πρωταθλητριών
000000000000000 100 στο Πειραϊκό πρωτάθλημα (24)
και 160 σε φιλικά με ελληνικές ή ξένες ομάδες (τουλάχιστον 22 γκολ).[12]

Ειδικά για το διάστημα 1946-1959 του Πανελλήνιου πρωταθλήματος, αποτελεί τον τρίτο των Πειραιωτών σε εμφανίσεις (85 – Ρωσίδης 97, Σούλης Κίνλεϊ 89) και τον δεύτερο σκόρερ τους (23 γκολ με Θανάση Μπέμπη, Θέμη Μουστακλή και Γιάννη Ιωάννου – 33 ο Ηλίας Υφαντής).[13] Ο Στάθης Αρβανίτης, ερευνητής της ιστορίας του Ολυμπιακού, τον καταγράφει να μην έχει απουσιάσει σε αγώνα της διοργάνωσης για πάνω από 4,5 χρόνια (1954-1959), ρεκόρ που υπερβαίνουν μόνον τα 7,5 του Ρωσίδη,[14] ενώ τον συγκαταλέγει στην πλέον αντιπροσωπευτική ερυθρόλευκη 11άδα για την εποχή 1950-1960.[15]

Το τελευταίο γκολ σε επίσημη συνάντηση πέτυχε στις 18 Δεκεμβρίου 1960, ανοίγοντας το σκορ (πέναλτι) για το εντός έδρας 3-1 επί της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, ενώ η επόμενη αγωνιστική τη 15η Ιανουαρίου και το 0-0 του σταδίου Ν. Σμύρνης με τον Πανιώνιο υπήρξε η καταληκτική εμφάνιση της 12χρονης παρουσίας του σε επίπεδο διοργανώσεων[16] (συμπτωματικά και στις δύο περιπτώσεις, εναντίον σωματείων που μέσω διαφορετικού τρόπου είχε σχετιστεί ως νεαρός αθλητής). Για τελευταία φορά με την ερυθρόλευκη φανέλα και μάλιστα ως αρχηγός, αγωνίστηκε κατά τη νίκη 2-1 με αντίπαλο τη βραζιλιάνικη Σάντος (και τον Πελέ),[17] όπου στο ταραχώδες εκείνο φιλικό της 4ης Ιουλίου 1961 "συνέβαλε" για το αριθμητικό πλεονέκτημα υπέρ των Πειραιωτών από τις αρχές της επανάληψης:

Εις το 7' έγιναν τα μεγάλα επεισόδια. Ο δεξιός ακραίος των Βραζιλιάνων Σορβάζ έκαμε ένα σκληρό φάουλ επί του Κοτρίδη. Ο τελευταίος εκνευρισμένος του επετέθη. Ο Κουντίνιο[18] έτρεξε γρήγορα και κατάφερε ένα δυνατόν λάκτισμα επί του Κοτρίδη. Από εκεί και πέρα ο στίβος του γηπέδου του Παναθηναϊκού έγινε αρένα, όπου Έλληνες και Βραζιλιάνοι ποδοσφαιρισταί αλληλοεδέρνοντο. Όταν η θύελλα επέρασε και η γαλήνη επανήλθεν, ο διαιτητής κ. Ιωαννίδης απέβαλε τον Κουντίνιο και η Σάντος συνέχισεν αγωνιζόμενη με δέκα παίκτας.[19]

Θεωρείται ακόμα και σήμερα ως ο κορυφαίος Έλληνας σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις πέναλτι με 36/38 εκτελέσεις σε επίσημους αγώνες.

Στις εθνικές ομάδες

Αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική Ελλάδας στις 8 Απριλίου 1951, στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον της Β' Ιταλίας, που διεξήχθη στο Παλέρμο, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου. Συνολικά με τη γαλανόλευκη φανέλα αγωνίστηκε σε 18 αγώνες και σημείωσε ένα γκολ. Είναι από τους λίγους Έλληνες αθλητές που έγινε διεθνής σε δύο διαφορετικά αθλήματα.

Τίτλοι

Με τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο:

  • πρωτάθλημα Ελλάδας:1947,1948,1951,1954,1955,1956,1957,1958 και 1959
  • κύπελλα Ελλάδας:1947,1951,1952,1953,1954,1957,1958,1959,1960 και 1961
  • πρωταθλήματα Πειραιά:1946,1947,1948,1949,1950,1951,1952,1953,1954,1955,1956,1957,1958 και 1959

Παραπομπές - σημειώσεις

  1. Χαράλαμπος "Μπάμπης" Κοτρίδης, eu-football.info
  2. "Έφυγε" ο Μπάμπης Κοτρίδης, sport24.gr
  3. "H ιστορία του Ολυμπιακού", Γιώργος Αλεξανδρής-Ηλίας Λέκκας, Εκδόσεις Γ.Χ Αλεξανδρή, Αθήνα 1996, τόμ. Β, σελ. 746
  4. 4,0 4,1 Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124
  5. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 108 και 110
  6. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 124 και 115
  7. "Αυτός είναι ο Ολυμπιακός • Η ένδοξη ιστορία του δημοφιλούς συλλόγου", Πάνος Μακρίδης - Ευάγγελος Φουντουκίδης, έκδοση εφημ. «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ», Αθήναι 1957, σελ. 73
  8. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 118-119
  9. Μακρίδης-Φουντουκίδης, ό.π, 74-75
  10. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 181
  11. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 746
  12. "Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου", Στάθης Αρβανίτης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 34 και 80
  13. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 202 και 200
  14. σε σύγκριση με τους αντίστοιχα 67 και 79 συνεχόμενους αγώνες των δύο, αρκετοί μεταγενέστεροι έχουν να παρουσιάσουν περισσότερους (αποκορύφωμα οι 129 του Χρήστου Ζαντέρογλου μεταξύ 1966 και 1969, απόλυτο ρεκόρ για το ανώτατο ελληνικό επίπεδο πρωταθλημάτων), αλλά σε μικρότερες περιόδους και αποτέλεσμα βεβαίως του μεγαλύτερου πλήθους συναντήσεων ανά ετήσια διοργάνωση [Αρβανίτης, ό.π, σελ. 268]
  15. σε σύστημα 3-2-5 (εντός παρένθεσης η θητεία τους για την Ανδρών Ελλάδας ως παίκτες του Ολυμπιακού, 1948-1967):
    Θεοδωρίδης (12, Αρχηγός 2) – Ρωσίδης (29, Αρχηγός 17), Κίνλεϊ (5), Μουράτης † (16/1 γκολ, Αρχηγός 2) – Πολυχρονίου (27, Αρχηγός 15), Κοτρίδης † (18/1) – Ιωάννου (3), Δαρίβας (16/4), Υφαντής (7/2), Μπέμπης (15, Αρχηγός 7), Δρόσος † (8).
    [Αρβανίτης, ό.π, σελ. 21 και 45]
  16. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 220-222
  17. Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 124 και 214
  18. Coutinho: νεότατος τότε κεντρικός επιθετικός που θα εξελιχθεί σε –θεωρούμενο ως– δεύτερο κορυφαίο παίκτη στην ιστορία του συλλόγου έπειτα τον Πελέ, με τον οποίον συνέθεσαν δίδυμο "παραγωγής" τερμάτων (370 και 1091 αντίστοιχα). Παγκόσμιος πρωταθλητής 1962 με τη Βραζιλία, αν και χωρίς συμμετοχή εξαιτίας τραυματισμού.
  19. εφημ. «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» 5 Ιουλ. 1961
    [αναδημοσίευση Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, σελ. 218]

Πηγές

  • H Ιστορία του Ολυμπιακού , Έκδοση Γ.Χ. Αλεξανδρής , Αθήνα, 1996