Pontiac GTO

Pontiac GTO πρώτης γενιάς
Pontiac GTO του 1965 και του 2005
Σύνοψη
Κατασκευαστής	Pontiac
Μητρική εταιρεία	General Motors
Παραγωγή	1964 — 1967
Συναρμολόγηση	ΗΠΑ: Φρίμοντ, Καλιφόρνια Βαλτιμόρη, Μέριλαντ Πόντιακ, Μίσιγκαν Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι Φράμιναμ, Μασαχουσέτη Άρλινγκτον, Τέξας Καναδάς: Οσάβα, Οντάριο
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορία	Muscle car
Αμάξωμα	2-πορτο convertible 2-πορτο hardtop 2-πορτο coupé
Διαμόρφωση	Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση
Πλατφόρμα	Α-body
Σχετική εξέλιξη	Pontiac Tempest Pontiac LeMans Oldsmobile Cutlass Chevrolet Chevelle Buick Special
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας	6.4 L (389 cu.in.) V8 6.6 L (400 cu.in.) V8 / Όλοι βενζίνης
Μετάδοση	2-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 3-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
Διαστάσεις
Μεταξόνιο	2.921 χιλιοστά
Μήκος	5.243 χιλιοστά
Πλάτος	1.890 χιλιοστά

H Pontiac GTO ήταν ένα σπορ αυτοκίνητο που κατασκευαζόταν από τον αμερικανικό όμιλο αυτοκινήτων της General Motors (GM) και συγκεκριμένα από δύο διαφορετικές θυγατρικές του ομίλου. Αρχικά παρήχθη στις ΗΠΑ από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Pontiac, από το 1964 έως το 1974, ενώ το διάστημα 2004 - 2006 παραγόταν στην Αυστραλία από την θυγατρική της GM Holden, ως Holden Monaro και μια αριστεροτίμονη εκδοχή του εισαγόταν στις ΗΠΑ ως Pontiac GTO.

Η αρχική GTO θεωρείται ως ένα πρωτοποριακό για την εποχή του και κλασικό πλέον muscle car της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970. Από το 1964 έως το 1973 είχε στενή συγγένεια με το Pontiac Tempest / LeMans και για την σεζόν του 1974 βασίστηκε στο Pontiac Ventura. Η GTO του 2004 - 2006 ήταν ουσιαστικά μια αριστεροτίμονη εκδοχή του Holden Monaro, το οποίο ήταν μια 2-πορτη coupe εκδοχή του Holden Commodore.

Πρώτη γενιά (1964 - 1967)

Οι εφευρέτες της GTO ήταν ο μηχανικός της Pontiac Russell Gee, ειδικός στην μηχανολογία κινητήρων, ο μηχανικός σασί Bill Collins και ο αρχιμηχανικός της Pontiac John Z. DeLorean. Το δημιούργημά τους, η Pontiac GTO, μαζί και με την αντίπαλη Ford Mustang πρώτης γενιάς, που λανσαρίστηκε επίσης το 1964, οδήγησαν στο ξεκίνημα της εποχής των λεγόμενων muscle cars.

Το όνομα του μοντέλου ήταν μια προσωπική ιδέα του DeLorean, εμπνευσμένο από την Ferrari 250 GTO, το επιτυχημένο αγωνιστικό αυτοκίνητο της τότε εποχής. Το ακρωνύμιο GTO σημαίνει στα ιταλικά Gran Turismo Omologato, δηλαδή αυτό που έχει πάρει έγκριση για την κατηγορία Gran Turismo ή κοινώς GT. Η επιλογή αυτή πυροδότησε τότε διαμαρτυρίες από αρκετούς οπαδούς των GT, καθώς θεώρησαν σχεδόν ιεροσυλία τον σφετερισμό αυτού του ονόματος.

Τα κυριότερα πλεονεκτήματα της αρχικής Pontiac GTO, ήταν η πολύ υψηλή ταχύτητα που μπορούσε να αναπτύξει και η καλή σχέση βάρους / ισχύος. Τα σοβαρότερα μειονεκτήματά της, που επικρίθηκαν έντονα από τον αμερικανικό Τύπο αυτοκινήτου, ήταν η απελπιστικά αργή κινητικότητα του τιμονιού, ιδίως σε όσα δεν είχαν το έξτρα υδραυλικό τιμόνι, και η κάκιστη πέδηση των φρένων, που όλα έφεραν ταμπούρα, σε τέτοιο βαθμό που οι πίσω τροχοί μπορούσαν να χάσουν εύκολα την πρόσφυση με την άσφαλτο.

Η πρώτη GTO είχε χρησιμοποιήσει τον μεγαλύτερο κινητήρα που επιτρεπόταν τότε σε όχημα της μεσαίας τάξης: έναν V8 6.379 κυβικών εκατοστών (389 κυβικών ιντσών). Από το 1966, όταν και υπέστη ένα λίφτινγκ, υιοθέτησε το λεγόμενο «Coke Bottle Design», δηλαδή το ντιζάιν αμαξώματος που παρέπεμπε στο μπουκάλι της Κόκα κόλα. Ένα ντιζάιν της ίδιας φιλοσοφίας υιοθετήθηκε τότε και στο άλλο muscle car της εταιρείας, την Pontiac Firebird πρώτης γενιάς, του 1967 - 1969.

Pontiac GTO Coupe του 1967, με εξωτερικό στροφόμετρο. Διακρίνεται η σχετική προεξοχή πάνω στο καπό.

Το 1967, η κορυφαία έκδοση της GTO εξοπλίστηκε με έναν κινητήρα 6.560 κ.εκ. (400 κυβικών ιντσών), με 3 διαφορετικές ρυθμίσεις ισχύος. Η ισχυρότερη απέδιδε 360 hp (270 kW) στις 5.100 στροφές / λεπτό, με ροπή 594 N·m (438 ft·lbf) στις 3.600 στροφές / λεπτό. Στο ξεκίνημα της ίδιας σεζόν, επίσης, το άκρως αναχρονιστικό 2-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο αντικαταστάθηκε από ένα 3-τάχυτο αυτόματο Turbo-Hydramatic TH-400, που έφερε και λειτουργία Hurst Performance Dual-Gate, επιτρέποντας στον οδηγό να επιλέγει είτε αυτόματη λειτουργία, βάζοντας τον λεβιέ στο «Drive», είτε σειριακή υπό τον έλεγχο του οδηγού. Επιπλέον, το 1967 εισήχθη και μια εντυπωσιακή σχεδιαστική καινοτομία: ένα στροφόμετρο πάνω στο καπό του αυτοκινήτου, που μάλιστα, αν και εξωτερικό, έφερε και φωτισμό για το βράδυ, δίνοντας έτσι μια εντυπωσιακή αίσθηση κατά την νυχτερινή οδήγηση. Για όσους πάντως διαφωνούσαν με την ιδέα αυτή, η GTO μπορούσε να παραγγελθεί και με συμβατικό στροφόμετρο στον πίνακα οργάνων.

Δεύτερη γενιά (1968 - 1973)

Pontiac GTO δεύτερης γενιάς
Pontiac GTO του 1968 Pontiac GTO Judge του 1969
Σύνοψη
Κατασκευαστής	Pontiac
Μητρική εταιρεία	General Motors
Παραγωγή	1968 — 1973
Συναρμολόγηση	ΗΠΑ: Ατλάντα, Τζόρτζια Φρίμοντ, Καλιφόρνια Βαλτιμόρη, Μέριλαντ Πόντιακ, Μίσιγκαν Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι Φράμιναμ, Μασαχουσέτη Άρλινγκτον, Τέξας Καναδάς: Οσάβα, Οντάριο
Αμάξωμα και σασί
Κατηγορία	Muscle car
Αμάξωμα	2-πορτο convertible 2-πορτο hardtop 2-πορτο coupé
Διαμόρφωση	Κινητήρας μπροστά, πίσω κίνηση
Πλατφόρμα	Α-body
Σχετική εξέλιξη	Pontiac Tempest Pontiac LeMans Oldsmobile Cutlass Chevrolet Chevelle Buick Special
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας	6.6 L (400 cu.in.) V8 7.5 L (455 cu.in.) V8 / Όλοι βενζίνης
Μετάδοση	3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 3-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
Διαστάσεις
Μεταξόνιο	2.845 χιλιοστά
Μήκος	1968–1970: 5.093 χιλιοστά 1971–1974: 5.164 χιλιοστά

Για την σεζόν του 1968, η General Motors επανασχεδίασε την σειρά των μοντέλων της πλατφόρμας A-body, δίνοντάς της ένα πιο καμπυλωτό ντιζάιν, με σχήμα ημι-fastback. Παράλληλα, προέβη σε μείωση των εξωτερικών τους διαστάσεων, καθώς το μεταξόνιο μειώθηκε από 2.921 σε 2.845 χιλιοστά σε όλα τα 2-πορτα μοντέλα. Ειδικότερα στην GTO, το συνολικό μήκος μειώθηκε κατά 15,0 εκατοστά και το ύψος κατά 12 εκατοστά, αν και το βάρος αυξήθηκε κατά 34 κιλά.

Εξωτερικό στροφόμετρο σε GTO του 1968.

Στην Pontiac GTO δεύτερης γενιάς καταργήθηκε η κλασική κατακόρυφη διάταξη των μπροστινών φώτων και υιοθετήθηκε μια πιο συμβατική οριζόντια διάταξη. Από την άλλη όμως, προσέφερε την νέα έκδοση GTO Judge, με κρυμμένα αναδιπλούμενα φώτα και η έκδοση αυτή γνώρισε τότε μεγάλη απήχηση, παρά το έξτρα κόστος. Επίσης, διατηρήθηκε το προαιρετικό εξωτερικό στροφόμετρο πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και, όπως και στην πρώτη γενιά, όσοι διαφωνούσαν με την ιδέα αυτή, μπορούσαν να παραγγείλουν την GTO και με συμβατικό στροφόμετρο στον πίνακα οργάνων.

Όπως συνέβη και με όλα τα μοντέλα που πωλούντο στις ΗΠΑ, όσες GTO κατασκευάστηκαν από την 1-η Ιανουαρίου 1968 και μετά, απέκτησαν στάνταρ μπροστινές ζώνες ασφαλείας, προσκέφαλα στα μπροστινά καθίσματα και πλαϊνούς ανακλαστήρες. Το 1969, τα αναχρονιστικά τριγωνάκια στα μπροστινά παράθυρα καταργήθηκαν.

Pontiac GTO Sport Coupe του 1970.

Pontiac GTO sport coupe του 1973.

Τις σεζόν του 1970 και του 1971, έγιναν δύο συνεχόμενα λίφτινγκ στην εξωτερική εμφάνιση, ενώ η έκδοση Judge με τα αναδιπλούμενα φώτα διακόπηκε οριστικά τον Φεβρουάριο του 1971, και στο τέλος της σεζόν η ανοιχτή έκδοση convertible αποσύρθηκε οριστικά από την παραγωγή.

Το 1972, από ξεχωριστή γραμμή παραγωγής, το GTO έγινε ένα προαιρετικό πακέτο με έξτρα χρέωση 353,88 δολάρια για τα κουπέ Pontiac LeMans και LeMans Sport. Αν και η έκδοση καμπριολέ (convertible) είχε διακοπεί, κατασκευάστηκε επίσημα μόλις ένα τέτοιο αντίτυπο.

Από την ίδια σεζόν, η ισχύς των κινητήρων άρχισε να πέφτει, λόγω των νέων και αυστηρότερων προδιαγραφών στις εκπομπές καυσαερίων. Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω και με την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973, η οποία έβαλε τέλος στον ξέφρενο συναγωνισμό των κυβικών και έπληξε καίρια τις πωλήσεις, όπως συνέβη τότε και με το σύνολο των Αμερικανικών muscle cars, πολλά από τα οποία διακόπηκαν οριστικά. Το 1972, οι πωλήσεις κατρακύλησαν κατά 45% ως προς το 1971, πέφτοντας στα 5.811 αυτοκίνητα. Το 1973, πωλήθησαν μόλις 4.806 αυτοκίνητα, εν μέρει και λόγω εσωτερικού ανταγωνισμού από το νέο Pontiac Grand Am.

Τρίτη γενιά (1974)

Pontiac GTO τρίτης γενιάς
Pontiac GTO του 1974
Σύνοψη
Παραγωγή	1974
Συναρμολόγηση	ΗΠΑ: Βαν Νάις, Καλιφόρνια Γουίλοου Ραν, Μίσιγκαν
Αμάξωμα και σασί
Αμάξωμα	2-πορτο coupé 3-πορτο liftback
Πλατφόρμα	X-body
Σχετική εξέλιξη	Pontiac Ventura Buick Skylark Oldsmobile Omega Chevrolet Nova
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας	5.7 L (350 cu.in.) V8 βενζίνης
Μετάδοση	3-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 3-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
Διαστάσεις
Μεταξόνιο	2.819 χιλιοστά

Προσπαθώντας να σταματήσει τον εσωτερικό ανταγωνισμό με το ευρωπαϊκής σχεδιαστικής φιλοσοφίας Pontiac Grand Am και αναζητώντας επειγόντως είσοδο στην κατηγορία των compact διαστάσεων muscle cars, στην οποία κυριαρχούσαν τότε τα Plymouth Duster 360, Ford Maverick Grabber και AMC Hornet X, η Pontiac μετακίνησε την επιλογή GTO στο μικρότερο Pontiac Ventura για την σεζόν του 1974. Το Ventura μοιραζόταν το ίδιο αμάξωμα με το φθηνότερο Chevrolet Nova, αλλά έφερε πληρέστερο εξοπλισμό.

Ο μοναδικός διαθέσιμος κινητήρας στην νέα GTO, ήταν ένας 5.7 λίτρων (350 κυβικών ιντσών), με ισχύ 200 hp (149 kW) στις 4.400 στροφές / λεπτό και ροπή 400 N·m (295 ft·lbf) στις 2.800 στροφές / λεπτό.

Ένα GTO τρίτης γενιάς που δοκιμάστηκε τότε από το περιοδικό Cars Magazine, και έφερε το προαιρετικό 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, κατάφερε επιτάχυνση 0-60 μίλια/ώρα (0-97 χλμ./ώρα) σε 7,7 δευτερόλεπτα και 15,72 δευτερόλεπτα στα 88 μίλια/ώρα (142 χλμ./ώρα) για το 1/4 του μιλίου.

Οι συνολικές πωλήσεις του 1974 έφτασαν τα 7.058 αυτοκίνητα, σημειώνοντας μία ελαφρά άνοδο ως προς το 1973. Ωστόσο δεν ήταν πλέον αρκετές για να δικαιολογήσουν τη διατήρηση της παραγωγής του μοντέλου και η General Motors ανακοίνωσε την οριστική διακοπή της GTO.

Πρωτότυπο μοντέλο του 1999

Στα επόμενα 30 χρόνια, η Pontiac εξέτασε κατά καιρούς αρκετά σχέδια για την αναβίωση του ονόματος της GTO, αλλά κανένα από αυτά δεν έφτασε στην παραγωγή. Το πιο ελκυστικό από αυτά, ήταν ένα πρωτότυπο αυτοκίνητο (concept car) που παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ στις 4 Ιανουαρίου 1999, υπό την ονομασία Pontiac GTO. Διέθετε ένα γενικότερο σχήμα, καθώς και μπροστινή γρίλια και εισαγωγές αέρα στο καπό με εμφανείς επιρροές από το «Coke Bottle Design», δηλαδή του ντιζάιν των κλασικών GTO που παρέπεμπαν στο μπουκάλι της Κόκα κόλα. Επίσης έφερε και εξωτερικό στροφόμετρο πάνω στο καπό, ως επιπλέον ρετρό αναφορά στις GTO του παρελθόντος. Ήταν μόνο μια σχεδιαστική μελέτη και δεν είχε κινητήρα.

Τέταρτη γενιά (2004 - 2006)

Pontiac GTO τέταρτης γενιάς
Pontiac GTO του 2004 Pontiac GTO του 2005 - 2006
Σύνοψη
Εναλλακτική ονομασία	Holden Monaro Vauxhall Monaro VXR
Παραγωγή	2004 — 2006
Συναρμολόγηση	Αυστραλία: Ελίζαμπεθ, Νότια Αυστραλία
Αμάξωμα και σασί
Αμάξωμα	2-πορτο coupé
Πλατφόρμα	V-body
Σχετική εξέλιξη	Holden Monaro Vauxhall Monaro
Σύστημα κίνησης
Κινητήρας	5.7 L V8 350 hp 6.0 L V8 400 hp / Όλοι βενζίνης
Μετάδοση	4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
Διαστάσεις
Μεταξόνιο	2.789 χιλιοστά
Μήκος	4.821 χιλιοστά
Πλάτος	1.842 χιλιοστά
Ύψος	1.842 χιλιοστά
Κενό Βάρος	1.690 κιλά

Τελικώς, η Pontiac GTO αναβίωσε στις ΗΠΑ την σεζόν του 2004, με βάση την πλατφόρμα V-body του Holden Monaro, το οποίο ήταν μια 2-πορτη έκδοση coupé του αυστραλιανού Holden Commodore VT / VX. Το Commodore είχε, με τη σειρά του, αναπτυχθεί από την επιμήκυνση της πλατφόρμας του ευρωπαϊκής σχεδίασης Opel Omega δεύτερης γενιάς του 1994, που μάλιστα διατέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Cadillac Catera από το 1996 έως το 2001.

Εταιρική συμφωνία και αναβίωση

Η αναβίωση αυτή ζητήθηκε από τον τότε πρόεδρο της General Motors Βόρειας Αμερικής Bob Lutz, ο οποίος συνέλαβε την ιδέα να εισάγει ένα μοντέλο που θα βασιζόταν στην κορυφαία έκδοση του Holden Commodore, όταν διάβασε ένα άρθρο του αμερικανικού περιοδικού Car and Driver σχετικά με το Holden Commodore SS, που δημοσιεύτηκε το 2000. Συγκεκριμένα, το Car and Driver επαίνεσε ιδιαίτερα τις αρετές του Commodore SS και τόνισε ότι ο συνδυασμός «ισχυρός V8 κινητήρας και κίνηση πίσω» ταίριαζαν με την παραδοσιακή αμερικανική φιλοσοφία, αλλά παράλληλα σημείωσε ότι μολονότι ήταν από τα καλύτερα μοντέλα της General Motors τότε, δεν μπορούσε να αποκτηθεί νόμιμα στις ΗΠΑ. Λίγο καιρό μετά, ο Bob Lutz και άλλα ανώτατα στελέχη της GM οδήγησαν ένα Holden Monaro, δηλαδή την 2-πορτη έκδοση coupé του Commodore, κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στην Αυστραλία. Αποκομίζοντας άκρως θετικές εντυπώσεις, έκριναν ότι το συγκεκριμένο μοντέλο θα μπορούσε να αναβιώσει το ιστορικό όνομα GTO και, ταυτόχρονα, ότι η εισαγωγή του θα ήταν κερδοφόρα. Επιπρόσθετα, θα μπορούσε έτσι να καλυφθεί και το κενό που θα άφηνε η διακοπή της παραγωγής της Pontiac Firebird, που ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2001 και έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 2002, με αποτέλεσμα να μείνει τότε η Pontiac χωρίς καθαρόαιμο σπορ μοντέλο.

Η GM Βόρειας Αμερικής προέβη σε συμφωνία με την Holden για την παραγωγή μιας αριστεροτίμονης εκδοχής του Holden Monaro που θα έφερε το σήμα της Pontiac και λίγο διαφορετική γρίλια μεταξύ των προβολέων, παρόμοια με των άλλων μοντέλων της Pontiac. Το ανώτατο όριο παραγωγής της GTO στο αυστραλιανό εργοστάσιο συναρμολόγησης θα ήταν 18.000 αυτοκίνητα ετησίως και η παραγωγή θα έφτανε έως το τέλος της σεζόν του 2006.

Στην πράξη, ωστόσο, οι εξελίξεις ήταν τέτοιες ώστε η νέα GTO απεδείχθη σε μεγάλο βαθμό μία de facto ανεπιτυχής προσπάθεια από την πρώτη στιγμή. Παρά την απόφαση όσων στελεχών οδήγησαν το Holden Monaro να το εισάγουν, πολλά άλλα ανώτατα στελέχη του ομίλου της General Motors διαφώνησαν με την ιδέα και ο Bob Lutz κατανάλωσε μεγάλο χρονικό διάστημα για να τους πείσει, καθώς και για να ξεπεράσει ορισμένες ενστάσεις λόγω της τότε νοοτροπίας του ομίλου για αυτονομία της GM Βόρειας Αμερικής από τις θυγατρικές των άλλων ηπείρων. Το αποτέλεσμα ήταν μία «ανώφελα μεγάλη διάρκεια κύησης», όπως ανέφερε ο ίδιος ο Lutz, και η GTO έφτασε σε πολύ μεταγενέστερο έτος της σχεδιαστικής γενιάς της και με πολύ υψηλότερο κόστος από όσο αναμενόταν. Ενώ το ντιζάιν του Monaro υπήρχε από το 2001, όταν τελικώς έφτασε στις ΗΠΑ το 2004 είχε αρχίσει πλέον να δείχνει την ηλικία του. Επίσης, ενώ ο στόχος για την αμερικανική αγορά ήταν να έχει τιμή πώλησης 25.000 δολάρια ΗΠΑ, κατά το μεσοδιάστημα είχε σημειωθεί μία κατακόρυφη πτώση της ισοτιμίας του αμερικανικού δολαρίου και, έως το λανσάρισμα, η συνεπακόλουθη άνοδος του αυστραλιανού δολαρίου έναντι του αμερικανικού εκτόξευσαν την τιμή της GTO πάνω από τα 34.000 δολάρια ΗΠΑ. Αυτοί οι δύο παράγοντες συνέβαλαν καθοριστικά στην χλιαρή υποδοχή του αυτοκινήτου στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Pontiac GTO του 2005 - 2006.

Η νέα GTO παρήχθη από την Holden (η αυστραλιανή θυγατρική της General Motors) στο προάστιο της Elizabeth, Νότια Αυστραλία. Την σεζόν του 2004 έφερε τον V8 κινητήρα LS1 5.7 λίτρων της Chevrolet Corvette C5, ενώ τις σεζόν του 2005 και 2006 τον V8 κινητήρα LS2 6.0 λίτρων της Chevrolet Corvette C6. Και τα δύο μηχανικά σύνολα, μπορούσαν να παραγγελθούν είτε με 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, είτε με 4-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο. Ήταν η πρώτη αμερικανική εισαγωγή για την Pontiac από το 1993, με το Pontiac LeMans. Το Holden Monaro, επίσης, πωλήθηκε και στο Ηνωμένο Βασίλειο ως Vauxhall Monaro, καθώς και στην Μέση Ανατολή ως Chevrolet Lumina SS.

2004

Στις ΗΠΑ, η Pontiac GTO λανσαρίστηκε τον Δεκέμβριο του 2003, για την σεζόν (model year) του 2004, κατά την οποία προσφερόταν στα εξής χρώματα: Μπαρμπάντος Μπλε Μεταλλικό, Cosmos Μωβ Μεταλλικό, Quicksilver Ασημί Μεταλλικο, Μαύρο Φάντασμα Μεταλλικό, Impulse Μπλε Μεταλλικό, Καυτό Κόκκινο και Jacket Κίτρινο. Κυκλοφόρησε σε μία μόνο έκδοση εξοπλισμού, με στάνταρ δερμάτινο σαλόνι, δερμάτινο τιμόνι με χειριστήρια ελέγχου του ηχοσυστήματος, 6-δισκο CD-changer της Blaupunkt στην κεντρική κονσόλα, φώτα ομίχλης, ζάντες αλουμινίου 17 ιντσών, ελαστικά υψηλών επιδόσεων, 2 αερόσακους, Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS), Σύστημα Ελέγχου Πρόσφυσης (traction control system) και διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης. Από την άλλη, ωστόσο, Σύστημα Ελέγχου Ευστάθειας (ESP), πλευρικοί αερόσακοι, δορυφορική πλοήγηση, θερμαινόμενα καθίσματα και ηλιοροφή δεν προσφέρονταν.

Pontiac GTO του 2004, στο μουσείο της Holden στην Βικτώρια, Αυστραλία.

Η General Motors είχε μεγάλες προσδοκίες για επίτευξη πώλησης 18.000 αντιτύπων, όσο ήταν το ανώτατο δυνατό ετήσιο όριο παραγωγής, αλλά η υποδοχή της νέας Pontiac GTO στις ΗΠΑ ήταν πολύ χλιαρή. Η σχεδίασή της κυριολεκτικά χλευάστηκε από τους κριτικούς ως πολύ «συντηρητική» και «ανώνυμη» για να θεωρηθεί αντάξια με την κληρονομιά των ένδοξων κλασικών GTO του 1964​​ - 1974 ή έστω να ταιριάξει αισθητικά με τις υψηλές επιδόσεις του νέου μοντέλου. Επιπλέον, εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν μια παράλληλη έκδοση του Αυστραλιανού Holden Monaro με λίγο διαφορετική γρίλια, οι πιστοί οπαδοί των παραδοσιακών GTO, και γενικότερα της σχολής των muscle cars, αισθάνθηκαν προδομένοι από την ανικανότητα της General Motors να παρουσιάσει ένα γνήσιο «made in USA» αυτοκίνητο που θα ενσωμάτωνε έστω και κάποια ρετρό σχεδιαστικά στοιχεία από τα κλασικά muscle cars της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970. Αυτό το αίσθημα εντάθηκε περαιτέρω λόγω της ταυτόχρονης αναβίωσης της μόδας των muscle cars, με το λανσάρισμα της 5-ης γενιάς της Ford Mustang, το φθινόπωρο του 2004, που διέθετε παραδοσιακή αισθητική εμπνευσμένη από την Mustang του 1967, καθώς και των μοντέλων ανάλογης φιλοσοφίας Dodge Charger, Dodge Magnum και Chrysler 300. Ως αποτέλεσμα της «πλημμύρας» τόσων ρετρό μοντέλων, η νέα Pontiac GTO επισκιάστηκε.

Επίσης, οι πωλήσεις επλήγησαν και λόγω της υψηλής τιμής πώλησης, όπως προαναφέρθηκε, καθώς και κάποιων λανθασμένων τακτικών των αντιπροσωπειών, όπως οι αρχικά παράλογα ακριβές χρεώσεις με στόχο μεγάλα περιθώρια κέρδους και η άρνηση που έδωσαν πολλοί αντιπρόσωποι στις αιτήσεις για test drive του οχήματος. Μέχρι το τέλος της σεζόν του 2004 πάντως, αυτά διορθώθηκαν και υπήρξαν σημαντικές εκπτώσεις στην τιμή πώλησης της Pontiac GTO. Κατά την πρώτη σεζόν, οι συνολικές πωλήσεις της έφτασαν τα 13.569 αυτοκίνητα, από τα 15.728 που παρήχθησαν το 2004.

Ως απάντηση στα αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση του αυτοκινήτου, η Pontiac έριξε επειγόντως στην παραγωγή τους αεραγωγούς στο καπό, που αρχικά είχαν προταθεί για παραγωγή το 2004 και είχαν προσωρινά αναβληθεί, ως μέρος ενός Πακέτου Sport Εμφάνισης. Πρέπει να τονιστεί ότι οι εισαγωγές αέρα δεν προσέφεραν καμία απολύτως αύξηση των επιδόσεων - απλώς προστέθηκαν ως ρετρό παραπομπή στα muscle cars του παρελθόντος. Το ίδιο πακέτο περιλάμβανε επίσης μία υψηλότερη και πιο γωνιώδη πίσω αεροτομή, καθώς και βαθύτερες ένθετες μπροστινές γρίλιες.

Η σεζόν του 2004 έληξε με το Πακέτο W40, που φημολογήθηκε ότι θα ήταν ένα πακέτο 40-ής επετείου. Το πακέτο αυτό συνδυαζόταν με αποκλειστικό χρώμα βαφής αμαξώματος Κόκκινο Pulse, με κόκκινο κέντημα του λογότυπου GTO στα καθίσματα, καθώς και γκρίζο χρώμα στα όργανα του κοντέρ. Τα τελευταία 794 αντίτυπα των GTO του 2004 κατασκευάστηκαν με το πακέτο W40.

2005

Pontiac GTO του 2005.

Η σεζόν του 2005 ξεκίνησε με την προσθήκη των αεραγωγών στο καπό ως στάνταρ σε όλα (οι πελάτες είχαν τη δυνατότητα να την παραγγείλουν και χωρίς αυτούς, αν και μόλις 24 αντίτυπα παρήχθησαν έτσι) και με το διαχωρισμό της εξάτμισης σε δύο παρακλάδια, ενώ στα τέλη της σεζόν προστέθηκαν προαιρετικές ζάντες 18 ιντσών (45,7 εκατοστών).

Τα εξωτερικά χρώματα Μπαρμπάντος Μπλε και Cosmos Μωβ καταργήθηκαν, αλλά προστέθηκαν τα Cyclone Grey (Γκρίζο του Κυκλώνα) και Midnight Blue Metallic (Μεταλλικό Μπλε του Μεσονυκτίου). Τα γραφικά του πίνακα οργάνων επίσης αναθεωρήθηκαν. Το προηγουμένως με τοποθέτηση του αντιπροσώπου Πακέτο Σπορ Εμφάνισης, έγινε κανονικά διαθέσιμο και απέκτησε νέα σχεδιαστικά στοιχεία, όπως χρώμιο στις εξατμίσεις, διαφορετική κάτω λωρίδα στον πίσω προφυλακτήρα, πιο σπορ αεροτομή και μαρσπιέ κλπ. Το πακέτο αυτό ήταν διαθέσιμο από την GM ως αξεσουάρ σε κόκκινο, ασημί, μαύρο ή με έναυσμα για διαφορετικά χρώματα.

Η ίδια Pontiac GTO του 2005, με το τότε δημοφιλές προαιρετικό κόκκινο δερμάτινο σαλόνι.

Η σημαντικότερη αλλαγή πάντως για την σεζόν του 2005, ήταν η αντικατάσταση του κινητήρα 5.7 λίτρων LS1 της Chevrolet Corvette C5 από τον 6.0 λίτρων LS2 της Chevrolet Corvette C6, που έκανε ντεμπούτο επίσης στην έναρξη της ίδιας σεζόν. Ο κυβισμός του LS2 ήταν 5.967 κ.εκ. (364,1 κυβικές ίντσες), με συνεπακόλουθη αύξηση της ισχύος από 350 hp σε 400 hp (300 kW) και έχοντας ροπή 542 N·m (400 lb·ft). Με τη βελτίωση αυτή, η Pontiac υποστήριξε επίσημα ότι το αυτοκίνητο ήταν ικανό για επιτάχυνση από 0 έως 60 μίλια/ώρα (0-97 χλμ./ώρα) σε 4,7 δευτερόλεπτα και μπορούσε να διανύσει το 1/4 του μιλίου σε 13,0 δευτερόλεπτα, με ταχύτητα 105 μίλια/ώρα (169 χλμ./ώρα), στην έκδοση με αυτόματο κιβώτιο. Το περιοδικό Car and Driver σε σχετικό τεστ μέτρησε 4,6 δευτερόλεπτα επιτάχυνση για τα 0-60 μίλια την ώρα και 13,0 δευτερόλεπτα στα 106 μίλια/ώρα (171 χλμ./ώρα) για το 1/4 του μιλίου και έτσι οι ισχυρισμοί της Pontiac επιβεβαιώθηκαν.

Παρόλα αυτά, η παραγωγή έπεσε στα 11.069 αυτοκίνητα, κυρίως επειδή η σεζόν του 2005 ήταν μικρότερης διάρκειας για την GTO.

2006

Pontiac GTO του 2006, σε χρώμα Spice Red Metallic.

Το προφίλ μιας Pontiac GTO του 2006.

Για την σεζόν του 2006, δύο επιπλέον χρώματα προστέθηκαν στην παλέτα επιλογής, Spice Κόκκινο Μεταλλικό και Brazen Πορτοκαλί Μεταλλικό, ενώ τα Midnight Blue Metallic (Μεταλλικό Μπλε του Μεσονυκτίου) και Jacket Κίτρινο καταργήθηκαν. Άλλες βελτιώσεις με την έναρξη της σεζόν ήταν: λίγο πιο σκούρα πίσω φώτα, προσθήκη φωτισμού στα χειριστήρια του ηχοσυστήματος στο τιμόνι και προσθήκη εσωτερικού ηλεκτρικού διακόπτη κλειδώματος θυρών. Το κουμπί ελέγχου του κλιματισμού, επίσης, απέκτησε την λέξη «Defog» («ξεθάμπωμα»), ενώ συνέχισαν να προσφέρονται οι έξτρα ζάντες των 18 ιντσών. Όπως και τα μοντέλα του 2005, όλες οι GTO του 2006 έφεραν και αυτές τον κινητήρα LS2 των 6.0 λίτρων, ισχύος 400 hp (300 kW).

Στις 21 Φεβρουαρίου 2006, ο Γενικός Διευθυντής του δικτύου αντιπροσωπειών Buick - Pontiac - GMC, John Larson, ανακοίνωσε στους αντιπροσώπους ότι η General Motors θα σταματήσει τις εισαγωγές των GTO τον Σεπτέμβριο, καθιστώντας το 2006 το τελευταίο έτος για την νεότερη Pontiac GTO. Δήλωσε ότι ο κύριος λόγος για την παύση της παραγωγής ήταν η αδυναμία των GTO να προσαρμοστούν στις νέες προδιαγραφές ανοίγματος των αερόσακων, που επρόκειτο να τεθούν σε ισχύ το 2007. Η κατάληξη αυτή πάντως δεν ήταν έκπληξη, δεδομένου ότι αυτή η γενιά GTO ​​είχε προσυμφωνηθεί να έχει μια περιορισμένη παραγωγή, με λήξη του προγράμματος στο τέλος της σεζόν του 2006. Η παραγωγή της Pontiac GTO για την σεζόν του 2006, έφτασε τα 13.948 αυτοκίνητα, αριθμός ελαφρά αυξημένος ως προς τα 11.069 αυτοκίνητα της προηγούμενης σεζόν.

Η τελευταία Pontiac GTO, η οποία ήταν και το τελευταίο coupé που βασιζόταν στο Monaro, κύλησε από τη γραμμή παραγωγής στην Αυστραλία στις 14 Ιουνίου 2006. Η συνολική παραγωγή και τα τρία έτη έφτασε τα 40.808 οχήματα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• 2004-2006 Pontiac GTO review by www.consumerguide.com
• GTO Association of America