Caretta caretta

Caretta caretta Χρονικό πλαίσιο απολιθωμάτων: 40–0Ma ΠροЄ Є O Σ Δ Λ Π Τ Ι Κ Πγ Ν Κρητιδικό - Σήμερα
Κατάσταση διατήρησης
Κινδυνεύει με αφανισμό (IUCN 2.3)
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia) Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata) Υποσυνομοταξία: Σπονδυλωτά (Vertebrata) Ομοταξία: Ερπετά (Reptilia) Υφομοταξία: Αναψιδωτά (Anapsida) Τάξη: Χελώνια (Testudines) Υπεροικογένεια: Χελωνιοειδή (Chelonioidea) Οικογένεια: Χελωνιείδες (Cheloniidae) Γένος: Caretta Rafinesque, 1814 Είδος: C. caretta
Διώνυμο
Caretta caretta (Linnaeus, 1758)
Κατανομή της καρέτα καρέτα

Η καρέτα καρέτα (Caretta caretta) ή χελώνα καρέτα (γράφεται και με δύο τ, καρέττα) είναι είδος θαλάσσιας χελώνας με παγκόσμια κατανομή. Ανήκει στην οικογένεια των χελωνιειδών. Οι χελώνες κατά μέσο όρο έχουν μήκος 90 cm όταν αναπτυχθούν πλήρως, αν και έχουν ανακαλυφθεί μεγαλύτερα δείγματα έως 280 cm. Η ενήλικη χελώνα ζυγίζει περίπου 135 kg, με τα μεγαλύτερα δείγματα να ζυγίζουν περισσότερο από 450 kg. Το χρώμα του δέρματος κυμαίνεται από κίτρινο έως καστανό και το κέλυφος είναι συνήθως κοκκινωπό-καφέ. Δεν είναι ορατές εξωτερικές διαφορές ως προς το φύλο μέχρις ότου η χελώνα ενηλικιωθεί. Η πιο προφανής διαφορά είναι ότι τα ενήλικα αρσενικά έχουν πιο χοντρές ουρές και μικρότερο πλάστρο από τα θηλυκά.

Η Caretta caretta απαντά στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό, καθώς επίσης και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της σε θαλασσινό νερό και εκβολές, με τα θηλυκά να βγαίνουν για λίγο στην ξηρά για να γεννήσουν τα αυγά. Η Caretta caretta έχει χαμηλό ρυθμό αναπαραγωγής τους: τα θηλυκά γεννούν κατά μέσο όρο τέσσερις ομάδες αυγών και στη συνέχεια να γίνονται ανενεργές και δεν μπορούν να ξανά ωοτοκήσουν για τα δύο έως τρία έτη. Η Caretta caretta φθάνει στη σεξουαλική ωριμότητα σε ηλικία 17-33 ετών και έχει διάρκεια ζωής 47-67 χρόνια.

Η Caretta caretta είναι παμφάγο ζώο και τρέφεται κυρίως με ασπόνδυλα του βυθού. Τα μεγάλα και ισχυρά σαγόνια της χρησιμεύουν ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο για να κομματιάσει το θήραμά του. Τα μικρά έχουν πολυάριθμους εχθρούς: τα αυγά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε χερσαίους θηρευτές. Μόλις οι χελώνες ενηλικιωθούν, το μεγάλο μέγεθός τους έχει ως αποτέλεσμα μόνο μεγάλα θαλάσσια ζώα, όπως οι καρχαρίες, να τις κυνηγούν.

Οι χελώνες Caretta caretta θεωρούνται είδος υπό εξαφάνιση και προστατεύονται από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης. Ο παρατημένος αλιευτικός εξοπλισμός είναι υπεύθυνος για πολλούς θανάτους χελωνών. Οι χελώνες μπορούν επίσης να πάθουν ασφυξία εάν είναι παγιδευμένες σε αλιευτικές τράτες. Οι ειδικές συσκευές έχουν τοποθετηθεί στα δίκτυα στο πλαίσιο των προσπαθειών για τη μείωση της θνησιμότητας, παρέχοντας μια οδό διαφυγής για τις χελώνες. Η απώλεια των κατάλληλων παραλιών ωοτοκίας και η εισαγωγή νέων αρπακτικών έχουν επίσης επηρεάσει τον πληθυσμό των χελωνών. Οι προσπάθειες για την αποκατάσταση του αριθμού τους απαιτούν διεθνή συνεργασία, δεδομένου ότι οι χελώνες περιφέρονται σε τεράστιες εκτάσεις του ωκεανού και οι παραλίες ωοτοκίας είναι διασκορπισμένες σε διάφορες χώρες.

Περιγραφή

Η Caretta caretta είναι η 2η μεγαλύτερη χελώνα με σκληρό κέλυφος στον κόσμο. Οι ενήλικες έχουν μέσο βάρος από 80 έως 200 kg και μήκος 70 έως 95 cm. Το μέγιστο βάρος που έχει καταμετρηθεί είναι 545 kg και το μέγιστο μήκος κελύφους είναι 213 εκατοστά. Το κεφάλι και το καβούκι (άνω κέλυφος) κυμαίνονται από κίτρινο-πορτοκαλί προς κοκκινωπό-καφέ, ενώ το πλάστρο (κάτω) είναι συνήθως ωχρό κίτρινο. Ο λαιμός και οι πλευρές της χελώνας είναι καφέ πάνω και κίτρινες στο πλάι και στο κάτω μέρος.

Το κέλυφος της χελώνας χωρίζεται σε δύο τμήματα: το καβούκι και το πλάστρο. Το καβούκι διαιρείται περαιτέρω σε μεγάλες πλάκες ή φολίδες. Συνήθως 11 ή 12 ζεύγη πλακών βρίσκονται στο χείλος του κελύφους. Πέντε σπονδυλικές φολίδες βρίσκονται κατά μήκος μέσης γραμμής του κελύφους, ενώ πέντε ζεύγη πλακών βρίσκονται πλάγια από αυτές. Η αυχενική φολίδα βρίσκεται στη βάση του κεφαλιού. Το καβούκι συνδέεται με το πλάστρο με τρία ζεύγη φολίδων που αποτελούν τη γέφυρα του κελύφους. Το κέλυφος χρησιμεύει ως εξωτερική θωράκιση, αν και οι θαλάσσιες χελώνες Caretta caretta δεν μπορούν να κρύψουν το κεφάλι και τα πτερύγια τους μέσα στα κελύφη τους.

Ο σεξουαλικός διμορφισμός είναι ορατός μόνο σε ενήλικες χελώνες. Τα ενήλικα αρσενικά έχουν μακρύτερες ουρές και νύχια από τα θηλυκά. Το πλάστρο των αρσενικών είναι μικρότερο από ότι των θηλυκών, προφανώς για να χωρέσει τις μεγαλύτερες ουρές των αρσενικών. Τα κελύφη των αρσενικών είναι ευρύτερα και λιγότερο θολωτά σε σχέση με αυτά των θηλυκών και τα αρσενικά έχουν συνήθως ευρύτερα κεφάλια απ' ότι τα θηλυκά. Το φύλο των μικρών και ανήλικων ατόμων δεν μπορεί να προσδιοριστεί μέσω της εξωτερικής ανατομίας, αλλά μπορεί να παρατηρηθεί με την ανατομή, τη λαπαροσκόπηση (μια εγχείρηση που εκτελείται στην κοιλιά ), ιστολογική εξέταση (κυτταρική ανατομία) και ραδιοανοσολογικές δοκιμασίες (ανοσολογική μελέτη ασχολείται με τη χρήση ραδιοεπισήμανσης).

Οι δακρυϊκοί αδένες που βρίσκονται πίσω από κάθε μάτι επιτρέπει στη Caretta caretta να διατηρεί την ωσμωτική ισορροπία με την αποβολή της περίσσειας αλατιού που προέρχεται από την κατάποση θαλασσινού νερού. Στην ξηρά, η απέκκριση του άλατος δίνει την εσφαλμένη εντύπωση ότι η χελώνα κλαίει.

Ενδιαίτημα

Οι χελώνες Caretta caretta περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον ανοιχτό ωκεανό και σε ρηχά παράκτια ύδατα. Σπάνια βγαίνουν στην ξηρά, εκτός από τις σύντομες επισκέψεις των θηλυκών για την κατασκευή φωλιών και την απόθεση των αυγών. Οι μικρές χελώνες Caretta caretta ζουν σε επιπλέοντα στρώματα από φύκια Sargassum. Τα ενήλικα και νεαρά άτομα ζουν κατά μήκος της υφαλοκρηπίδας, καθώς και σε ρηχά παράκτια εκβολές. Στο βορειοδυτικό Ατλαντικό Ωκεανό, η ηλικία αποτελεί παράγοντα στην προτίμηση των οικοτόπων. Οι νεαρές βρίσκονται πιο συχνά σε ρηχές εκβολές ποταμών, και πηγαίνουν λιγότερο στον ωκεανό σε σύγκριση με τους ενήλικες που δεν ωοτοκούν. Οι χελώνες Caretta caretta ζουν νερά με θερμοκρασίες επιφάνειας που κυμαίνεται από 13,3 έως 28,0°C κατά τη διάρκεια της περιόδου μη ωοτοκίας. Οι θερμοκρασίες 27-28 ° C είναι οι πλέον κατάλληλες για τις ενήλικες θηλυκές.

Οι μικρές χελώνες μοιράζονται τον οικότοπο των Sargassum με μια ποικιλία από άλλους οργανισμούς. Τα επιπλέοντα στρώματα του Sargassum φιλοξενούν μέχρι και 100 διαφορετικά είδη ζώων με τα οποία τρέφονται τα νεαρά. Μερικά από τα θηράματα, όπως τα μυρμήγκια, οι μύγες, οι αφίδες, τα τζιτζίκια και τα σκαθάρια, μεταφέρονται από τον άνεμο σε αυτές τις περιοχές. Ενδημικά θηράματα αποτελούν οι πεταλίδες, οι μικρές προνύμφες καβουριών, τα αυγά ψαριών και οι αποικίες υδροζώων. Τα θαλάσσια θηλαστικά και εμπορικά ψάρια, όπως ο τόνος, o κυνηγός και το μαγιάτικο, κατοικούν επίσης σε αυτά τα στρώματα φυκιών.

Οικολογία και συμπεριφορά

Μια Caretta caretta που αναπαύεται

Οι Caretta caretta που έχουν παρατηρηθεί σε αιχμαλωσία και στην άγρια ​​φύση ήταν πιο δραστήριες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σε αιχμαλωσία, οι καθημερινές των χελωνών χωρίζονται ανάμεσα σε κολύμβηση και ξεκούραση στο πυθμένα. Όσο αναπαύονται, απλώνουν τα πρόσθια πτερύγιά τους περίπου στο μέσο της απόστασης από τη θέση κολύμβησης. Παραμένουν ακίνητες με τα μάτια ανοιχτά ή ημι-κλειστά και κατά τη διάρκεια αυτής της κατάστασης μπορούν εύκολα να βρεθούν σε κατάσταση εγρήγορσης. Τη νύχτα, οι χελώνες σε αιχμαλωσία κοιμούνται στην ίδια θέση με τα μάτια τους ερμητικά κλειστά και αργούν να αντιδράσουν. Οι χελώνες Caretta caretta περνούν μέχρι και το 85 % της ημέρας τους κάτω από το νερό, με τα αρσενικά να είναι πιο δραστήριοι δύτες από τα θηλυκά. Η μέση διάρκεια των καταδύσεων είναι 15-30 λεπτά, αλλά μπορούν να παραμείνουν κάτω από το νερό για έως και τέσσερις ώρες. Οι νεαρές χελώνες διαφέρουν από τις ενήλικες στο τρόπο κολύμβησης. Ένα μικρό κρατά τα πρόσθια πτερύγια στο πλάι του κελύφου του, και ωθείται με το λάκτισμα με οπίσθιων πτερυγίων του. Καθώς ωριμάζει, ο τρόπος κολύμβησης αντικαθίσταται προοδευτικά με τη μέθοδο εναλλασσόμενου σκέλος του ενήλικα. Αυτό το τρόπο θα τον υιοθετήσει πλήρως όταν γίνει ενός έτους.

Η θερμοκρασία του νερού επηρεάζει το μεταβολικό ρυθμό της θαλάσσιας χελώνας. O λήθαργος επάγεται σε θερμοκρασίες μεταξύ 13 και 15° C. Η Caretta caretta παίρνει μια ακίνητη επιπλέουσα στάση όταν η θερμοκρασία πέσει περίπου στους 10° C. Ωστόσο, οι νεότερες χελώνες είναι πιο ανθεκτικές στο κρύο και δεν ακινητοποιούνται μέχρι η θερμοκρασία να πέσει κάτω από το 9° C. Η μετανάστευση των Caretta caretta βοηθά να αποφεύγουν το έντονο κρύο. Οι υψηλότερες θερμοκρασίες του νερού προκαλούν αύξηση του μεταβολισμού και του καρδιακού ρυθμού. Η θερμοκρασία του σώματος μιας Caretta caretta αυξάνεται ταχύτερα στα θερμότερα νερά από ό, τι μειώνεται σε πιο κρύο νερό.

Η επιθετικότητα ανάμεσα σε θηλυκά, η οποία είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστη σε θαλάσσια σπονδυλωτά, είναι κοινή στις Caretta caretta. Η τελετουργική επιθετικότητα κλιμακώνεται από παθητικές απειλές στην διαμάχη. Η διαμάχη αυτή εμφανίζεται κυρίως για την πρόσβαση σε βοσκοτόπια. Κλιμάκωση ακολουθεί συνήθως τέσσερα στάδια. Κατ 'αρχάς, η πρώτη επαφή παρακινείται από οπτικές ή απτικές ενδείξεις. Δεύτερον, η αντιπαράθεση λαμβάνει χώρα αρχίζοντας με παθητική αντιπαραθέση που χαρακτηρίζεται από μεγάλες κυκλικές κινήσεις κεφαλιού - ουράς. Αρχίζουν την επιθετική αντιπαράθεση όταν η μία χελώνα παύει να κινείται κυκλικά και αντιμετωπίζει άμεσα την άλλη. Τρίτον, η φιλονικία συμβαίνει με τις χελώνες να αρπάζουν τα σαγόνια της άλλης. Στο τελικό στάδιο, την απεμπλοκή, είτε είναι αμοιβαία, με τις δύο χελώνες να κολυμπούν μακριά σε αντίθετες κατευθύνσεις, ή μια κυνηγάει την άλλη έξω από την πέριξ περιοχή. Η κλιμάκωση καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των επιπέδων των ορμονών, την κατανάλωση ενέργειας, το αναμενόμενο αποτέλεσμα και τη σημασία της τοποθεσίας. Σε όλα τα στάδια, μια όρθια ουρά δείχνει την προθυμία για κλιμάκωση, ενώ μια κουλουριασμένη ουρά δείχνει προθυμία υποταγής. Επειδή υψηλότερη επιθετικότητα είναι μεταβολικά δαπανηρή και δυνητικά εξουθενωτική, η επαφή είναι πολύ πιο πιθανό να κλιμακωθεί όταν η σύγκρουση είναι πάνω από την πρόσβαση σε καλές περιοχές αναζήτησης τροφής. Περαιτέρω επιθετικότητα έχει επίσης αναφερθεί διαμάχες σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Οι χελώνες είναι φαινομενικά εδαφικές, και θα παλέψουν με άλλες θαλάσσιες χελώνες διαφόρων ειδών.

Διατροφή

Μια ενήλικη μέδουσα Αουρέλια, την οποία η Caretta caretta τρώει όταν βρίσκεται στον ωκεανό

Η Caretta caretta είναι παμφάγα. Τρέφονται κυρίως με ασπόνδυλα του πυθμένα, όπως γαστερόποδα, δίθυρα μαλάκια και δεκάποδα. Έχει μεγαλύτερο εύρος θηραμάτων από οποιαδήποτε άλλη θαλάσσια χελώνα. Άλλα είδη θηραμάτων περιλαμβάνουν τα σφουγγάρια, κοράλλια, οι πολύχαιτοι, θαλάσσιες ανεμώνες, κεφαλόποδα, καρκινοειδή, βραχιόποδα, ισόποδα, έντομα, βρυόζωα, αχινοί, αμμοδόλαρα, τα θάλασσια αγγούρια, αστερίες, ψάρια (αυγά, νεαρά και ενήλικα), χελωνάκια (συμπεριλαμβανομένων και μελών του είδους τους), φύκια και αγγειόφυτα. Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης στην ανοιχτή θάλασσα, οι Caretta caretta τρώνε μέδουσες, επιπλέοντα μαλάκια, πλωτά συμπλέγματα αυγών, καλαμάρια και χελιδονόψαρα.

Οι Caretta caretta συντρίβουν τα θηράματά τους με τα μεγάλα και ισχυρά σαγόνια τους. Φολίδες που προβάλλουν προς τα εμπρός στο πρόσθιο όριο των πρόσθιων πτερυγίων επιτρέπουν τον χειρισμό της τροφής. Τα σημεία αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως «ψευδονύχια» για να σχίσουν μεγάλα κομμάτια τροφής στο στόμα της χελώνας. Η χελώνα θα στρέψει το λαιμό της προς τα πλάγια για να καταναλώσει το σχισμένο τρόφιμο στις φολίδες. Θηλές καλυμμένες με βλέννα με την άκρη προς τα μέσα βρίσκονται στην αρχή του οισοφάγου ώστε να φιλτράρουν προς τα έξω ξένα σώματα, όπως αγκίστρια. Η επόμενη περιοχή του οισοφάγου δεν έχει θηλές, αλλά βλεννογόνο με πολλές πτυχώσεις. Ο ρυθμός της πέψης εξαρτάται από τη θερμοκρασία· αυξάνει καθώς αυξάνεται η θερμοκρασία.

Θηρευτές

Ένα καβούρι φάντασμα τρέφεται με ένα χελωνάκι στη Δυτική Αυστραλία. Τα καβούρια φαντάσματα είναι ένας από τους κύριους λόγος θανάτων των αυγών και των νεοσσών.

Οι Caretta caretta έχουν πολλούς θηρευτές, κυρίως νωρίς στη ζωή τους. Θηρευτές των αυγών και των νεοσσών περιλαμβάνουν τα καβούρια φάντασμα, τα ολιχόχαιτα σκουλήκια, σκαθάρια, προνύμφες μύγας, μυρμήγκια, προνύμφες παρασιτικής σφήκας, φίδια, γλάρους, κορακοειδή, οπόσουμ, αρκούδες, αρουραίους, αρμαντίλο, μουστελίδες, μεφίτες, κυνίδες, προκυνίδες, γάτες, γουρούνια και ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσής τους από τις φωλιές τους προς τη θάλασσα, οι νεοσσοί γίνονται θηράματα προνύμφες διπτέρων, καβούρια, βατράχια, σαύρες, φίδια, θαλασσοπούλια και άλλα διάφορα πτηνά και θηλαστικά. Στον ωκεανό, θηρευτές των μικρών περιλαμβάνουν ψάρια, όπως το παπαγαλόψαρο και η σμέρνα, και καβούρια. Οι επίθεσεις σε ενήλικες είναι πιο σπάνιες λόγω του μεγάλου μεγέθους τους, αλλά μπορεί να κυνηγηθούν από μεγάλους καρχαρίες, φώκιες και όρκες. Οι θηλυκές που φωλιάζουν μπορεί να δεχθούν επίθεση από μύγες, άγριους σκύλους και ανθρώπους. Τα κουνούπια μπορούν επίσης να ταλαιπωρήσουν τις θηλυκές χελώνες.

Στην Αυστραλία, η εισαγωγή της κόκκινης αλεπούς από τους Βρετανούς αποίκους τον 19ο αιώνα οδήγησε σε σημαντικές μειώσεις των πληθυσμών της Caretta caretta. Σε ένα τμήμα της παραλίας στην ανατολική Αυστραλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 η θήρευση των αυγών χελώνας κατέστρεψε περίπου το 95 % του συνόλου των φωλιών. Η επιθετική προσπάθεια να καταστραφούν αλεπούδες στη δεκαετία του 1980 και του 1990 μείωσε τον αντίκτυπο αυτό. Ωστόσο, εκτιμάται ότι θα οι πληθυσμοί θα βιώσουν την πλήρη αποκατάσταση από τέτοιες δραματικές απώλειες το 2020.

Κατά μήκος της νοτιοανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών, το ρακούν είναι το πιο καταστροφικό αρπακτικό των τόπων ωοτοκίας. Ποσοστά θνησιμότητας έφτασε σχεδόν το 100% των φωλιών σε μια σεζόν σε κάποιες παραλίες της Φλόριντα. Αυτό οφείλεται στην αύξηση του πληθυσμού των ρακούν, τα οποία ανθούν σε αστικά περιβάλλοντα. Επιθετικές προσπάθειες για την προστασία των τόπων ωοτοκίας με την κάλυψη τους με συρματόπλεγμα έχει μειώσει σημαντικά τις επιπτώσεις των επιθέσεων από ρακούν.

Έως 40 % των θηλυκών που φωλιάζουν σε όλο τον κόσμο έχουν πληγές που πιστεύεται ότι προέρχονται από επιθέσεις καρχαριών.

Κύκλος ζωής

Πρώτα στάδια

Χελωνάκι στη διαδρομή του μέχρι τη θάλασσα

Τα χελωνάκια όταν εκκολάπτονται έχουν χρώμα που ποικίλει από ανοικτό καφέ μέχρι τελείως μάυρο, χωρίς το χαρακτηριστικό κίτρινο και κόκκινο των ενηλίκων. Κατά την εκκόλαψη έχουν μήκος 4,6 εκατοστά και 20 γραμμάρια βάρος. Τα αυγά συνήθως θάβονται στην παραλία, σε περιοχή ψηλότερα από την υψηλή παλίρροια, αλλά κοντά στο νερό, ώστε τα χελωνάκια να μπορούν να επιστρέψουν στη θάλασσα. Το φύλο της χελώνας καθορίζεται από τη θερμοκρασία της υπόγειας φωλιάς. Οι θερμοκρασίες επώασης ποικίλουν από τους 26 μέχρι τους 32°C. Τα αυγά που διατηρούνται σε σταθερή θερμοκρασία 32°C γίνονται θηλυκά, ενώ αυτά που επωάζονται σε θερμοκρασία 28°C γίνονται αρσενικά. Σε θερμοκρασία 30°C ο αριθμός θηλυκών και αρσενικών είναι ίσος. Τα χελωνάκια από τα αυγά που βρίσκονταν στο κέντρο τείνουν να είναι μεγαλύτερα, να αναπτυσσόνται ταχύτερα και να είναι πιο ενεργά τις πρώτες μέρες της ζωής τους.

Μετά από επώαση περίπου 80 ημερών, τα χελωνάκια σκάβουν την άμμο για να φτάσουν στην επιφάνεια, κυρίως τη νύχτα, όταν το σκοτάδι αυξάνει την πιθανότητα να ξεφύγουν από τους θηρευτές η να τραυματιστούν από τις υψηλές θερμοκρασίες της άμμου. Τα χελωνάκια μπαίνουν στη θάλασσα χρησιμοποιώντας ως οδηγό σημείο την αντανάκλαση του φεγγαριού ή των αστεριών στην επιφάνεια του νερού. Τα χελωνάκια μπορεί να χάσουν μέχρι το 20% του σωματικού τους βάρους, λόγω της εξάτμησης του νερού κατά τη διαδρομή από τη φωλιά μέχρι τη θάλασσα. Αρχικά σπρώχνουν με τα πτερύγιά τους μέχρι να φτάσουν στην θάλασσα και στη συνέχεια, μόλις φτάσουν στο νερό κολυμπούν για περίπου 20 ώρες μέχρι να φτάσουν στα ανοικτά. Ένα μεταλλικό στοιχείο, ο μαγνητίτης, στον εγκέφαλό τους, βοηθα τις χελώνες να αντιλαμβάνονται το μαγνητικό πεδίο της γης. Πολλά χελωνάκια χρησιμοποιούν τα φύκια για την προστασία τους μέχρι να φτάσουν τα 45 εκατοστά σε μήκους. Τα χελωνάκια ζουν στο πέλαγος μέχρι την εφηβεία και στη συνέχεια επιστρέφουν κοντά στις ακτές.

Ενηλικίωση

Όταν η θερμοκραία του νερού πέφτει, οι caretta caretta μεταναστεύουν σε θερμότερα νερά ή πέφτουν σε μία μορφή χειμερίας νάκρης. Κατά τους ψυχρότερους μήνες καταδύονται για μέχρι και εφτά ώρες τη φορά και αναδύονται μόνο για εφτά λεπτά για να αναπνεύσουν. Αν και οι υδρόβιες χελώνες τις ξεπερνούν, αυτές είναι οι μεγαλύτερες καταγεγραμμένες καταδύσεις για οποιοδήποτε θαλάσσιο σπονδυλωτό που αναπνέει αέρα. Κατά τη διάρκεια των εποχιακών μεταναστεύσεων, οι νεαρές χελώνες έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν τόσο μαγνητικά όσο και οπτικά οδηγά σημεία, αν και το καθέ ένα από μόνο του αρκεί. Οι χελωνες κολυμπούν με ταχύτητα περίπου 1,6 χιλιομέτρων την ώρα όταν μεταναστεύουν.

Όπως και όλες οι θαλάσσιες χελώνες, οι χελώνες καρέτα προετοιμάζεται για την αναπαραγωγή στην περιοχή όπου ζει. Αυτή η διαδικασία ρχίζει αρκετά χρόνια πριν οι χελώνες μεταναστεύσουν στις περιοχές αναπαραγωγής. Τα θηλυκά φτάνουν σε ηλικία αναπαραγωγής σε 28 με 33 χρόνια στις νοτιοανατολικές ΗΠΑ και στην Αυστραλία και σε ηλικία 17-30 ετών στη Νότια Αφρική, ενώ η ηλικία αναπαραγωγής είναι άγνωση στις άλλες περιοχές. Οι χελώνες σε αναπαραγωγική ηλικία έχουν μήκος καυκάλου 70 με 110 εκατοστά. Εξαιτίας της ευρείας καταονομής, το μήκος του καυκάλου δεν είναι αξιόπιστος δείκτης σεξουαλικής ωριμότητας. Το προσδόκιμο ζωής των χελωνών στη φύση είναι 46 με 67 χρόνια.

Αναπαραγωγή

Οι ενήλικες θηλυκές αναπαράγονται για πρώτη φορά σε ηλικίες από 17 μέχρι 33 ετών, και η περίοδος ζευγερώματος διαρκεί περισσότερες από έξι εβδομάδες. Ερωτοτροπούν με τους συντρόφους τους, αλλά αυτές οι συμπεριφορές δεν έχουν εξεταστεί διεξοδικά. Η ερωτοτροπία από την πλευτά του αρσενικού λαμβάνει τη μορφή δαγκώματος και κινήσεων πτερυγίων κα κεφαλής. Μελετές δείχνουν ότι τα θηλυκά παράγουν κλοακικές φερομόνες ώστε να δείξουν την ικανότητα αναπαραγωγής. Πριν το ζευγέρωμα, το αρσενικό πλησιάζει το θηλυκό και επιχειρεί να ανέβει πάνω του, ενώ το θηλυκό αντιστέκεται. Στη συνέχεια, το αρσενικό και το θηλυκό ξεκινούν να γυρίζουν το ένα γύρω από το άλλο. Εαν το αρσενικό έχει ανταγωνιστές, το θηλυκό μπορεί να αφήσει τα αρσενικά να παλεύσουν μεταξύ τους. Ο νικητής στη συνέχεια μπορεί να ανέβει στο θηλυκό, ενώ άλλα αρσενικά μπορεί να τους επιτεθούν, τραυματίζοντάς το στα πτερύγια και την ουρά, αναγκάζοντάς το να εγκαταλήψει την προσπάθεια. Σε αντίθεση με άλλες θαλάσσιες χελώνες, το ζευγέρωμα δεν λαμβάνει χώρα κοντά στις περιοχές αναπαραγωγής, αλλά κατά τη διάρκεια τις μετανάστευσεις προς τους τόπους αναπαραγωγής. Το θηλυκό παράγει κατά μέσο όρο 3,9 φωλιές με αυγά, η κάθε μία με περίπου 100 αυγά, και στη συνέχεια είναι σεξουαλικώς ανενεργό για 2 με 3 χρόνια. Τα θηλυκά γεννούν τα αυγά τους με διαστήματα 12-17 ημερών, στην ή κοντά στην παραλία όπου εκκολάφθηκαν. Βγαίνουν από το νερό, ανεβαίνουν στην παραλία και σκάβουν την επιφάνεια της άμμου με το σώμα τους. Στη συνέχεια με τα οπίσθια πτερύγιά του δημιουργούν ένα θάλαμο όπου αποθέτουν τα αυγά τους. Στη συνέχεια τα θηλυκά καλύπτουν τον θάλαμο με άμμο και επιστρέφουν στη θάλασσα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει μια με δύο ώρες.