Ρικίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 9: Γραμμή 9:


Οι θάνατοι από κατάποση σπόρων του φυτού είναι σπάνιοι, εν μέρει λόγω του δύσπεπτου περιβλήματός τους, και επειδή το σώμα μπορεί, αν και με δυσκολία, να υποβάλει σε διαδικασία [[πέψη]]ς τη ρικίνη.<ref name=aplin>{{cite journal | author = Aplin PJ, Eliseo T | title = Ingestion of castor oil plant seeds | journal = Med. J. Aust. | volume = 167 | issue = 5 | pages = 260–1 |date=September 1997 | pmid = 9315014 | doi = }}</ref> Ο πολτός από οκτώ σπέρματα θεωρείται επικίνδυνος για ενήλικο άτομο.<ref name="pmid3964368">{{cite journal | author = Wedin GP, Neal JS, Everson GW, Krenzelok EP | title = Castor bean poisoning | journal = Am J Emerg Med | volume = 4 | issue = 3 | pages = 259–61 |date=May 1986 | pmid = 3964368 | doi = 10.1016/0735-6757(86)90080-X }}</ref> Οι Rauber και Heard αναφέρουν ότι η προσεκτική εξέταση μελετών περιπτώσεων (case studies) των αρχών του 20ού αιώνα, δείχνουν ότι δημόσιες και επαγγελματικές αντιλήψεις της τοξικότητας της ρικίνης «δεν αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια τις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής διαχείρισης».<ref name="pmid4082461">{{cite journal | author = Rauber A, Heard J | title = Castor bean toxicity re-examined: a new perspective | journal = Vet Hum Toxicol | volume = 27 | issue = 6 | pages = 498–502 |date=December 1985 | pmid = 4082461 | doi = }}</ref>
Οι θάνατοι από κατάποση σπόρων του φυτού είναι σπάνιοι, εν μέρει λόγω του δύσπεπτου περιβλήματός τους, και επειδή το σώμα μπορεί, αν και με δυσκολία, να υποβάλει σε διαδικασία [[πέψη]]ς τη ρικίνη.<ref name=aplin>{{cite journal | author = Aplin PJ, Eliseo T | title = Ingestion of castor oil plant seeds | journal = Med. J. Aust. | volume = 167 | issue = 5 | pages = 260–1 |date=September 1997 | pmid = 9315014 | doi = }}</ref> Ο πολτός από οκτώ σπέρματα θεωρείται επικίνδυνος για ενήλικο άτομο.<ref name="pmid3964368">{{cite journal | author = Wedin GP, Neal JS, Everson GW, Krenzelok EP | title = Castor bean poisoning | journal = Am J Emerg Med | volume = 4 | issue = 3 | pages = 259–61 |date=May 1986 | pmid = 3964368 | doi = 10.1016/0735-6757(86)90080-X }}</ref> Οι Rauber και Heard αναφέρουν ότι η προσεκτική εξέταση μελετών περιπτώσεων (case studies) των αρχών του 20ού αιώνα, δείχνουν ότι δημόσιες και επαγγελματικές αντιλήψεις της τοξικότητας της ρικίνης «δεν αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια τις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής διαχείρισης».<ref name="pmid4082461">{{cite journal | author = Rauber A, Heard J | title = Castor bean toxicity re-examined: a new perspective | journal = Vet Hum Toxicol | volume = 27 | issue = 6 | pages = 498–502 |date=December 1985 | pmid = 4082461 | doi = }}</ref>

===Υπερδοσολογία===
Πιο σοβαρά επεισόδια δηλητηρίασης στον άνθρωπο είναι το αποτέλεσμα της από του στόματος κατάποση σπερμάτων του φυτού, 5-20 των οποίων θα μπορούσε να αποδειχθεί μοιραίο για έναν ενήλικα. Ωστόσο, υπήρχε μία περίπτωση 37χρονης γυναίκας που επέζησε ύστερα από πρόσληψη 30 σπερμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2013.<ref>{{cite news |url=http://www.sltrib.com/sltrib/news/56953989-78/amp-woman-north-ricin.html.csp |title=Survived after injesting 30 castor beans |accessdate=2014-08-03 |publisher=The Salt Lake Tribune | date=October 3, 2013}}</ref> Τα θύματα συχνά εμφανίζουν πρόδηλη ναυτία, διάρροια, ταχυκαρδία, υπόταση, και επιληπτικές κρίσεις εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι και μια εβδομάδα.<ref name="Ujváry_2010"/> Οι συγκεντρώσεις ρικίνης ή ρικινίνης στο αίμα, στο πλάσμα ή στα ούρα μπορούν να μετρηθούν για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση.Οι εργαστηριακές εξετάσεις συνήθως περιλαμβάνουν ανοσοδοκιμασία ή υγρή χρωματογραφία-φασματομετρία μάζας.<ref name="isbn0-9626523-7-7">{{cite book | author = Baselt RC | title = Disposition of Toxic Drugs and Chemicals in Man | publisher = Biomedical Publications | location = Seal Beach, California | year = 2011 | pages = 1497–1499| isbn = 978-0-9626523-8-7 | edition = Ninth }}</ref>
==Παραπομπές==
==Παραπομπές==

Έκδοση από την 18:05, 10 Απριλίου 2015

Η ρικίνη είναι μια εξαιρετικά τοξική φυσικώς απαντώμενη λεκτίνη που απαντάνται στους σπόρους του φυτού ρετσινολαδιά (Ricinus communis). Μία δόση καθαρής ρικίνης σε σκόνη με μέγεθος ολίγων κόκκων επιτραπέζιου αλατιού μπορεί να επιφέρει τον θάνατο σε ενήλικα άνθρωπο.[1] Η μέση θανατηφόρο δόση (LD 50) ρικίνης είναι περίπου 22 μικρογραμμάρια ανά χιλιόγραμμο σωματικού βάρους (1,78 χιλιοστόγραμμα για τον μέσο ενήλικα). Χαρη σύγκρισης, ένα τυπικό δισκίο παρακεταμόλης (ακεταμινοφαίνη) περιέχει 500 mg ακεταμινοφαίνης και μια χαμηλή δόση ασπιρίνης περιέχει 81 mg ασπιρίνης.[2]Η στοματική πρόσληψη ρικίνης αποβαίνει πολύ λιγότερο τοξικέή και εκτιμάται ότι η θανατηφόρος δόση στον άνθρωπο είναι περίπου 1 χιλιοστόγραμμο ανά χιλιόγραμμο.[2]

Τοξικότητα

Η ρικίνη είναι πολύ δηλητηριώδης είτε εισπνέεται είτε λαμβάνεται με ένεση είτε με κατάποση. Δρα ως τοξίνη με αναστολή της πρωτεϊνικής σύνθεσης.[3] Αποτρέπει κύτταρα από τη "συναρμολόγηση" διαφόρων αμινοξέων προς πρωτεΐνες σύμφωνα με τα μηνύματα που λαμβάνονται από το αγγελιοφόρο RNA σε μία διαδικασία που διενεργείται από το κύτταρο στα ριβοσώματα, δηλαδή το πιο βασικό επίπεδο του μεταβολισμού των κυττάρων, που είναι απαραίτητη για όλα τα ζωντανά κύτταρα και έτσι για την ίδια τη ζωή. Η ρικίνη είναι ανθεκτική, αλλά όχι αδιαπέραστη, στον μεταβολισμό από πεπτιδάσες. Με κατάποση, η παθολογία της ρικίνης περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στον γαστρεντερικό σωλήνα, όπου μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς του βλεννογόνου. Με την κατάλληλη θεραπεία, οι περισσότεροι ασθενείς θα έχουν πλήρη ανάκαμψη.[4][5]

Επειδή τα συμπτώματα που προκαλούνται προέρχονται από την αποτυχία σύνθεσης πρωτεϊνών από τα κύτταρα, κάνουν την εμφάνισή τους μετά από μια όχι σταθερή καθυστέρηση που εκτείνεται από λίγες ώρες μέχρι μια πλήρη ημέρα μετά την έκθεση. Αντίδοτο έχει αναπτυχθεί από τον στρατό του Ηνωμένου Βασιλείου, αν και δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί σε ανθρώπους.[6][7] Ένα άλλο αντίδοτο που αναπτύχθηκε από τον στρατό των ΗΠΑ, έχει αποδειχθεί ότι είναι ασφαλές και αποτελεσματικό σε πειραματόζωα (ποντίκια) με ένεση όταν αίμα πλούσιο σε αντισώματα αναμιγνύεται με ρικίνη, ενώ έγιναν και κάποιες δοκιμές σε ανθρώπους.[8] Συμπτωματική και υποστηρικτική θεραπεία είναι διαθέσιμες. Οι επιζώντες συχνά αναπτύσσουν μακροχρόνια βλάβη ορισμένων οργάνων. Η ρικίνη προκαλεί ισχυρή διάρροια και τα θύματα μπορεί να πεθάνουν από το κυκλοφορικό σοκ. Ο θάνατος επέρχεται συνήθως μέσα σε 3-5 ημέρες από την έκθεση.[9]

Οι σπόροι συνθλίβονται σε μια μορφή ελαιοτριβείου για την εξαγωγή καστορελαίου. Αυτή η διαδικασία αφήνει ως κατάλοιπο τα στερεά τμήματα των σπερμάτων, που ονομάζονται "πίτα", "πίτα τουελαίου", και "πίτα σύνπλιψης". Ενώ οι "πίτες" που προέρχονται από σύνθλιψη καρύδας, φιστικιών και βαμβακιού μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε ως [[ζωοτροφή|ζωοτροφές] ή / και λιπάσματα, η τοξική φύση τουςτους εμποδίζει από το να χρησιμοποιούνται ως ζωοτροφές, εκτός εάν η ρικίνη πρώτα απενεργοποιηθεί με κλίβανο[10] Τυχαία κατάποση "πίτας" από σπέρματα του ricinus communis που έχει χρησιμοποιηθεί ως λίπασμα έχει αναφερθεί ότι είναι υπεύθυνη για θανατηφόρα δηλητηρίαση από ρικίνη σε ζώα.[3][11]

Οι θάνατοι από κατάποση σπόρων του φυτού είναι σπάνιοι, εν μέρει λόγω του δύσπεπτου περιβλήματός τους, και επειδή το σώμα μπορεί, αν και με δυσκολία, να υποβάλει σε διαδικασία πέψης τη ρικίνη.[12] Ο πολτός από οκτώ σπέρματα θεωρείται επικίνδυνος για ενήλικο άτομο.[13] Οι Rauber και Heard αναφέρουν ότι η προσεκτική εξέταση μελετών περιπτώσεων (case studies) των αρχών του 20ού αιώνα, δείχνουν ότι δημόσιες και επαγγελματικές αντιλήψεις της τοξικότητας της ρικίνης «δεν αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια τις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής διαχείρισης».[14]

Υπερδοσολογία

Πιο σοβαρά επεισόδια δηλητηρίασης στον άνθρωπο είναι το αποτέλεσμα της από του στόματος κατάποση σπερμάτων του φυτού, 5-20 των οποίων θα μπορούσε να αποδειχθεί μοιραίο για έναν ενήλικα. Ωστόσο, υπήρχε μία περίπτωση 37χρονης γυναίκας που επέζησε ύστερα από πρόσληψη 30 σπερμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2013.[15] Τα θύματα συχνά εμφανίζουν πρόδηλη ναυτία, διάρροια, ταχυκαρδία, υπόταση, και επιληπτικές κρίσεις εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι και μια εβδομάδα.[3] Οι συγκεντρώσεις ρικίνης ή ρικινίνης στο αίμα, στο πλάσμα ή στα ούρα μπορούν να μετρηθούν για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση.Οι εργαστηριακές εξετάσεις συνήθως περιλαμβάνουν ανοσοδοκιμασία ή υγρή χρωματογραφία-φασματομετρία μάζας.[16]

Παραπομπές

  1. ↑ «What Makes Ricin So Deadly[1] - What Makes Ricin So Deadly». Anthony Sabella. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «EFSA Scientific Opinion: Ricin (from Ricinus communis) as undesirable substances in animal feed [1] - Scientific Opinion of the Panel on Contaminants in the Food Chain». Efsa.europa.eu. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2010. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Ujváry I (2010). Krieger R, επιμ. Hayes´ Handbook of Pesticide Toxicology (Third έκδοση). Elsevier, Amsterdam. σελίδες 119–229. ISBN 978-0-12-374367-1. 
  4. ↑ Schep LJ, Temple WA, Butt GA, Beasley MD (November 2009). «Ricin as a weapon of mass terror—separating fact from fiction». Environ Int 35 (8): 1267–71. doi:10.1016/j.envint.2009.08.004. PMID 19767104. 
  5. ↑ Kopferschmitt J, Flesch F, Lugnier A, Sauder P, Jaeger A, Mantz JM (April 1983). «Acute voluntary intoxication by ricin». Hum Toxicol 2 (2): 239–42. doi:10.1177/096032718300200211. PMID 6862467. 
  6. ↑ Rincon P (2009-11-11). «Ricin 'antidote' to be produced». BBC News. http://news.bbc.co.uk/1/hi/sci/tech/8351666.stm. Ανακτήθηκε στις 2010-09-01. 
  7. ↑ «Human trial proves ricin vaccine safe, induces neutralizing antibodies; further tests planned». University of Texas Southwestern Medical Center. 30 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2012. 
  8. ↑ Karen Fleming-Michael (1 Σεπτεμβρίου 2005). «Vaccine for ricin toxin developed at Detrick lab». Dcmilitary.com. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2010. 
  9. ↑ «The Emergency Response Safety and Health Database: Biotoxin: RICIN». Centers for Disease Control and Prevention (CDC). 1 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2011. 
  10. ↑ «Oil cake (chemistry)». Encyclopedia Britannica. 
  11. ↑ Soto-Blanco B, Sinhorini IL, Gorniak SL, Schumaher-Henrique B (June 2002). «Ricinus communis cake poisoning in a dog». Vet Hum Toxicol 44 (3): 155–6. PMID 12046967. 
  12. ↑ Aplin PJ, Eliseo T (September 1997). «Ingestion of castor oil plant seeds». Med. J. Aust. 167 (5): 260–1. PMID 9315014. 
  13. ↑ Wedin GP, Neal JS, Everson GW, Krenzelok EP (May 1986). «Castor bean poisoning». Am J Emerg Med 4 (3): 259–61. doi:10.1016/0735-6757(86)90080-X. PMID 3964368. 
  14. ↑ Rauber A, Heard J (December 1985). «Castor bean toxicity re-examined: a new perspective». Vet Hum Toxicol 27 (6): 498–502. PMID 4082461. 
  15. ↑ «Survived after injesting 30 castor beans». The Salt Lake Tribune. October 3, 2013. http://www.sltrib.com/sltrib/news/56953989-78/amp-woman-north-ricin.html.csp. Ανακτήθηκε στις 2014-08-03. 
  16. ↑ Baselt RC (2011). Disposition of Toxic Drugs and Chemicals in Man (Ninth έκδοση). Seal Beach, California: Biomedical Publications. σελίδες 1497–1499. ISBN 978-0-9626523-8-7. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ρικίνη&oldid=5174759"