Χούντα

Η λέξη Χούντα ("Junta") έχει ισπανική προέλευση και σημαίνει σύνδεσμος ή γενικότερα επιτροπή διοίκησης/ συμβούλιο διοίκησης/ διοίκηση. Στα ισπανικά, ο όρος χρησιμοποιείται ακόμα στην δημόσια διοίκηση (π.χ. στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση), χωρίς να έχει αρνητικό χαρακτήρα. Παράδειγμα αποτελεί η Junta de Comunidades de Castilla-La Mancha (Σύνδεσμος των Κοινοτήτων της Καστίλλης-Λα Μάντσας), η διοίκηση της αυτόνομης κοινότητας της Καστίλλης-Λα Μάντσας της Ισπανίας.

Στην ελληνική γλώσσα και διεθνώς

Στα Ελληνικά κατ' έννοια ο όρος είναι γνωστός από την αρχή του 20ου αιώνα όπως ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος. Ο διεθνής σήμερα όρος Χούντα επικράτησε ιστορικά να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούν και καταλαμβάνουν την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα. Τέτοια πραξικοπήματα γίνονταν στην Μεσόγειο (Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Αίγυπτο, Αιθιοπία, Λιβύη, Πορτογαλία, Ισπανία, στη Λατινική Αμερική, καθώς και στην Ελλάδα.
Παρόλο που υπάρχει (για την Ελλάδα) ιστορικό πραξικοπημάτων, ο όρος αυτός αναφέρεται περισσότερο στην πιο πρόσφατη επταετή περίοδο δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών 1967-1974, πιθανόν λόγω της υιοθέτησης και χρήσης του όρου από εκπομπές στην ελληνική πολλών ξένων ραδιοφωνικών σταθμών, όπως ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας, της Ντόιτσε Βέλλε, του Μπι Mπι Σι, αλλά και για οποιαδήποτε επιβαλλόμενη στρατοκρατία γενικότερα.

Σύγχρονη εποχή

Ο όρος Χουντα επανακαθορίζεται σήμερα στην Ελλάδα ως "σύνδεσμος διοίκησης" για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, με αφορμή την επιβολή του καθεστώτος των Μνημονίων από το 2010 ως τώρα, με μια σειρά κοινοβουλευτικών παραξικοπημάτων αλλά και με τη βίαιη καταστολή εκατοντάδων χιλιάδων διαμαρτυρόμενων πολιτών από την αστυνομία. Αρκετά είναι τα κοινά χαρακτηριστικά με την πιο πρόσφατη επταετή δικτατορία, όπως η ακροδεξιά διακυβέρνηση, η καταστρατήγηση βασικών άρθρων του Συντάγματος με έμφαση στην καταπάτηση κάθε είδους ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, η χρήση των ΜΜΕ για προπαγάνδα  υπέρ του καθεστώτος και για άσκηση τρομοκρατίας στην κοινή γνώμη,  η λογοκρισία σε διάφορες μορφές ενημέρωσης και σε διαφορετικά επίπεδα, η άσκηση υπερβολικής βίας από την αστυνομία, η έμμεση κατάργηση των δικαιωμάτων στην απεργία και τα συλλαλητήρια, η υποβάθμιση της παιδείας και του πολιτισμού, η έξαρση της διαφθοράς στο πολιτικό προσωπικό κ.α.