Καθεδρικός Λα Σέο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
| Γραμμή 35: | Γραμμή 35: | ||
Το 1360, ανακαινίστηκε η κύρια πρόσοψη και κτίστηκε η λεγόμενη Παρροκιέτα, όλα σε μουδέχαρ ρυθμό. Το μόνο τμήμα που σώζεται είναι η Παρροκιέτα ή ενοριακό παρεκκλήσι του αρχάγγελου Μιχαήλ, το οποίο κατασκευάστηκε ως ένα κλειστό και ανεξάρτητο παρεκκλήσι μέσα στο κτίριο και το οποίο ο αρχιεπίσκοπος Δον Λόπε προόριζε για τόπο ενταφιασμό. Η κατασκευή, σε γοτθικό-μουδέχαρ ρυθμό, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα έργο των αρχιμαστόρων της Αραγονιάς και των κτιστών από τη Σεβίλλη, οι οποίοι κάλυψαν τον εξωτερικό τοίχο με γεωμετρικά σχέδια φτιαγμένα από λεία τούβλα και υαλοποιημένα κεραμικά. Στο εσωτερικό, η οροφή αποτελείται από επιχρυσωμένο ξύλο, επίσης σε Μουδέχαρ ρυθμό. |
Το 1360, ανακαινίστηκε η κύρια πρόσοψη και κτίστηκε η λεγόμενη Παρροκιέτα, όλα σε μουδέχαρ ρυθμό. Το μόνο τμήμα που σώζεται είναι η Παρροκιέτα ή ενοριακό παρεκκλήσι του αρχάγγελου Μιχαήλ, το οποίο κατασκευάστηκε ως ένα κλειστό και ανεξάρτητο παρεκκλήσι μέσα στο κτίριο και το οποίο ο αρχιεπίσκοπος Δον Λόπε προόριζε για τόπο ενταφιασμό. Η κατασκευή, σε γοτθικό-μουδέχαρ ρυθμό, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα έργο των αρχιμαστόρων της Αραγονιάς και των κτιστών από τη Σεβίλλη, οι οποίοι κάλυψαν τον εξωτερικό τοίχο με γεωμετρικά σχέδια φτιαγμένα από λεία τούβλα και υαλοποιημένα κεραμικά. Στο εσωτερικό, η οροφή αποτελείται από επιχρυσωμένο ξύλο, επίσης σε Μουδέχαρ ρυθμό. |
||
=== Αναγέννηση === |
|||
[[Image:La Seo.jpg|thumb|left|Το δεξί εγκάρσιο κλίτος, με το παρεκκλήσι το Γαμπριέλ Θαπόρτα, του 16ου αιώνα.]] |
|||
Το 1403, ο παλιός τρούλος κατέρρευσε. Ο [[Αντίπαπας Βενέδικος ΙΓ΄]], γεννημένος στην Αραγονία, ξεκίνησε την ανακατασκευή του κτιρίου. Τα ρομανικά ιερά ανυψώθηκαν, προστέθηκαν δύο πύργοι στην άκρη των ιερών και ένας νέος τρούλος κατασκευάστηκε στο σχήμα παπικής τριάρας. Διακοσμήθηκε το 1409 από τον αρχιμάστορα Μοχάμεντ Ραμί, και μπορεί να τον είδε ο Βενέδικτος ΙΓ΄ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην πόλη το 1410. |
|||
Η κύρια Αγία Τράπεζα κατασκευάστηκε όταν αρχιεπίσκοπος ήταν ο Δον Δαλμάου δε Μουρ ι Θερβέγιο (1431-1456). Ο Δαλμάου Μουρ επικεντρώθηκε στον εξωραϊσμό του εσωτερικού του κτιρίου, αναλαμβάνοντας, πέρα από την κύρια Αγία Τράπεζα, τη χορωδία και άλλες μικρότερες κατασκευές. |
|||
Τις 14 Σεπτεμβρίου 1485, ο Πέδρο δε Αρμπουές, επικεφαλής ιεροεξεταστής της Αραγωνίας, δολοφονήθηκε στον καθεδρικό καθώς προσευχόταν ενώ φορούσε κράνο και αλυσιδωτή πανοπλία. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της κακής αποδοχής που είχε η [[Ιερά Εξέταση]] στην Αραγονία, οπου φάνηκε ως επίθεσα από τον επικεφαλής των φουέρος. Συγκεκριμένα, μερικές από τις πιο ισχυρές οικογένειες, ανάμεσα σε όσους είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό - όπως οι Σάντεθ, Μοντέθα, Πατερνόι και Σαντάνχελ - ενοχοποιήθηκαν για την δολοφονία. Ως αποτέλεσμα, ξέσπασε λαϊκό κίνημα ενάντια στους Εβραίους: «εννιά βρέθηκαν εκτελεσμένοι, μαζί με δύο αυτοκτονίες, 13 θανάτους στη πυρά και 4 που καταδικάστηκαν ως συνένοχοι», σύμφωνα με το αρχείο του Χερόνιμο Θουρίτα. Ο Πέδρο δε Αρμπουές αγιοποιήθηκε από τον πάπα Πίο Θ΄ το 1867. Ο τάφος του, σχεδιασμένος από τον Χιλ Μορλάνες τον πρεσβύτερο, βρίσκεται μέσα στον καθεδρικό, στο παρεκκλήσι του Σαν Πέδρο Αρμπουές. |
|||
Κατά τη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, ο καθεδρικός ήταν ένα από τα κέντρα πολυφωνικής μουσικής της Αραγονίας. Οι μουσικοί Μελτσόρ Ρομπλέδο, Σεμπαστιάν Αγουιλέρα δε Ερέδια, Πέδρο Ρουιμόντε, Ντιέγο Πόντακ, Χουσέπε Χιμένεθ και Άνδρες δε Σόλα, μεταξύ άλλων, εργάστηκαν και συνέθεσαν εδώ. |
|||
=== Πρόσφατοι αιώνες === |
|||
Η μακροχρόνια διαμάχη ανάμεσα στα συμβούλια του Ελ Πιλάρ και του Λα Σέο ήταν γνωστή στον 17ο αιώνα. Το καθεδρικό συμβούλιο του Ελ Πιλάρ μάλιστα μήνυσε για να κερδίσει την επισκοπική έδρα, μια μήνυση η οποία αποφασίστηκε από τον Φίλιππο Δ΄ ότι ήταν υπέρ του Λα Σέο. Οι διαμάχες δεν έληξαν μέχρι το 1676, όταν ο Πάπας Κλήμης Ι΄ βρήκε τη σολομόντια λύση να ενώσει τα δύο συμβούλια με τη Βούλα της Ένωσης. |
|||
Επίσης τον 17ο αιώνα, οι παλιοί και ετοιμόρροποι Μουδέχαρ πύργοι κατεδαφίστηκαν και το 1686 ξεκίνησε η κατασκευή ενός νέου. Ο νέος πύργος σχεδιάστηκε το 1683 στην Ρώμη από τον Χουάν Μπαουτίστα Κοντίνι σε μπαρόκ ρυθμό, και η κατασκευή του άρχισε το 1686 και ολοκληρώθηκε το 1704, με την τοποθέτηση του οβελού. |
|||
Η μπροστινή πρόσοψη κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα σε ιταλικό μπαρόκ ρυθμό και έχει ξεκάθαρα μια νεοκλασσική πτυχή. Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χουλιάν Γιάρθα, μαθητής του Βεντούρα Ροδρίγκεθ. |
|||
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, έλαβε χώρα μια διεξοδική ανακαίνιση του κτιρίου, η οποία διήρκησε 23 χρόνια, από το 1975 μέχρι το 1998. Συνολικά, η κυβέρνηση της Αραγονίας, η αρχιεπισκοπή της Σαραγόσα και το μητροπολιτικό συμβούλιο, το Τμήμα εκπαίδευσης και πολιτισμού της Ισπανίας και η Κάχα δε Αόρρος δε λα Ινμακουλάδα ξόδευσαν περισσότερες από 2 δις πεσέτες. |
|||
{{σε χρήση}} |
{{σε χρήση}} |
||
Έκδοση από την 16:07, 17 Οκτωβρίου 2014
Συντεταγμένες: 41°39′16″N 0°52′33″W / 41.65456°N 0.87585°W
| Αρχιτεκτονική Μουδέχαρ της Αραγωνίας | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 Η πρόσοψη του ναού | |
 | |
| Χώρα μέλος |  Ισπανία |
| Τύπος | Πολιτιστικό |
| Κριτήρια | iv |
| Ταυτότητα | 378 |
| Περιοχή | Ευρώπη και Βόρεια Αμερική |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 1986 (10η συνεδρίαση) |
| Επεκτάσεις | 2001 |
Ο καθεδρικός του Σωτήρος (ισπανικά: Catedral del Salvador) είναι ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός ο οποίος βρίσκεται στη Σαραγόσα, Ισπανία. Βρίσκεται στην Πλάθα δε λα Σέο και είναι ευρέως γνωστός ως Λα Σέο (La Seo, στα αραγωνικά σημαίνει «έδρα»), για να ξεχωρίζεται από τον κοντινό Ελ Πιλάρ. Οι δύο ναοί μοιράζονται το καθεστώς του καθεδρικού ναού της μητρόπολης της Σαραγόσα. Ο ναός ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO ως τμήμα της μουδέχαρ αρχιτεκτονικής της Αραγονίας, με την επέκτασή του το 2001.
Ιστορία
Η τοποθεσία του Λα Σέο έχει την προέλευσή της στην παλιά ρωμαϊκή αγορά. Σε αντίθεση με τις αγορές άλλων ρωμαϊκών πόλεων, η αγορά της Καισαρααουγούστρας δεν βρισκόταν στη συμβολή των ποταμών Κάρδος και Δηκουμάνος, αλλά κοντά στον ποταμό Έβρο, διπλά στο ποτάμιο λιμάνι. Η αγορά, πέρα από το γεγονός ότι ήταν το πολιτικό και εμπορικό κέντρο της πόλης, διέθεται και τον κύριο ναό. Το μουσείο της αγοράς βρίσκεται πίσω από την Πλάθα δελ Πιλάρ, απέναντι από την πρόσοψη του ναού. Δεν έχουν βρεθεί υπολείματα ούτε βησιγοτθικής ούτε μοζαραβικής εκκλησίας.
Τέμενος
Ο Χάνας μπεν Αμπντάλα ας Σανάνι (? - 718), μαθητής κάποιου κοντά στον Μωάμεθ, έχτισε το κύριο τέμενο της Σαρακούστα αλ Μπάιντα, Σαραγόσα λα Μπάνκα, σύμφωνα με τον αλ-Χουμαουιντί (1029-1095). Το κύριο τέμενος είναι σίγουρα ένα από τα παλαιότερα των Αλ-Ανταλούς. Το κτίριο επεκτάθηκε δύο φορές, μία τον 9ο αιώνα και άλλη μία τον 11ο αιώνα, την εποχή του Τάιφα βασιλιά της Σαραγοσα, Μουντίρ Α΄. Κατά την αποκατάσταση το 1999, ανακααλύφθηκαν αρκετά λείψανα, όπως το εντύπωμα του μιναρέ στους εξωτερικούς τοίχους και το δάπεδο της αρχαίας κατασκευής. Επιπλέον, η είσοδος βρισκόταν στο ίδιο μέρος με αυτή του σημερινού καθεδρικού.
Παρά την άφιξη του Αλφόνσο Α' στην Σαραγόσα, δεν διατάχθηκε η άμεσα κατεδάφιση του τεμένους. Έδωσε στους μουσουλμάνους ένα χρόνο για να φύγουν από την πόλη, και στις 4 Οκτωβρίου 1121, το κτίριο καθαγιάστηκε στο όνομα του Σαν Σαλβαδόρ, και έγιναν οι απαραίτητες μετατροπές ώστε το κτίριο να χρησιμοποιηθεί για χριστιανικούς σκοπούς.
Ρωμανικός καθεδρικός
Η κατεδάφιση του τεμένους και η κατασκευή του ύστερου ρομανικού καθεδρικού ξεκίνησε το 1140. Η νέα εκκλησία, με τη διάταξη βασιλικής, αποτελούταν από ένα εγκάρσιο και τρία κλίτη που τελειώνουν σε τρία ιερά, κτισμένα από πέτρα, και έμοιαζε πολύ στηλιστικά με τον καθεδρικό της Χάκα, από τον οποίο δανείστηκε αρκετά στοιχεία. Πέρα από το κτίριο της εκκλησίας αυτό καθέ αυτό, είχε αρχείο, νοσοκομείο, αναψυκτήριο και πλευρικούς διαδρόμους. Από αυτήν την εποχή διατηρείται το κατώτερο τμήμα δύο από των ιερών, με μικρά παράθυρα ανάμεσα στα κιονόκρανα που είναι διακοσμημένα με τους λεγόμενους «καρώ ζακ» στο εξωτερικό και, στο εσωτερικό, μια σειρά αγαλμάτων που είναι παρόντα κρυμένα πίσω από την κύρια αγία τράπεζα. Η κατασκευή του αρχικού καθεδρικού συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του 13ου αιώνα.
Από το 1204 μέχρι τον 15ο αιώνα, όλοι οι βασιλείς της Αραγονίας στέφονταν σε αυτό τον ναό, ένα ειδικό καθεστώς το οποίο παραχωρήθηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄. Ο βασιλιάς, ο οποίος την προηγούμενη νύχτα φυλούσε σκοπιά στον εξοπλισμό του στην Αλχαφερία, θα έφτανε από εκεί με πομπή. Η τελετή περιλάμβανε τέσσερα τμήματα: την ανάληψη των όπλων, το χρίσμα με το ιερό λάδι, τη τοποθέτηση του στέμματος και του βασιλικού εμβλήματος και όρκος στο καταστατικό και τις ελευθερίες του βασιλείου της Αραγονίας. Ο τελευταίος βασιλιάς που στέφθηκε στο Λα Σέο ήταν ο Κάρολος Α΄. Οι επόμενοι βασιλιάδες χρειαζόταν μόνο να ορκίζονται στο καταστατικό. Στο νάο λάμβαναν χώρα επίσης βασιλικοί γάμοι, βαπτίσια και ταφές.
Γοτθικός-Μουδέχαρ καθεδρικός
Το 1318, ο πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ δημιούργησε την αρχιεπισκοπή της Σαραγόσα, καθιστώντας την ανεξάρτητη από την έδρα της Ταρραγόνα, και αυτό το κτίριο έγινε ο μητροπολιτικός ανός. Από αυτό το σημείο, οι προσθήκες έγιναν με τη χρήση φθηνών υλικών που βρίσκονταν κοντά σε αφθονία: τούβλα και γύψο. Υπό την επίβλεψη του αρχιεπισκόπου Πέδρο Λόπεθ δε Λούνα (1317-1345), κατασκευάστηκε μία τρίκλητη (διατηρώντας τα τρία κλίτη) γοτθική εκκλησία, διατηρώντας τα ρομανικά ιερά. Το κεντρικό κλίτος ήταν πολύ ψηλότερο από τα πλευρικά, και έτσι ήταν δυνατό να δημιουργηθούν παράθυρα από το 1447 τα οποία μπορούσαν να καλυφθούν σε βιτρώ. Το 1346, ο Μουδέχαρ τρούλος άρχισε να παρέχει φως στην Αγία Τράπεζα, με την συμμετοχή των αρχιμαστόρων Χουάν δε Μπαρμπάστρο και Ντομίγκο Σερράνο. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1376, όταν ο Δον Λόπε Φερνάνδεθ δε Λούνα ήταν ήδη αρχιεπίσκοπος, δημιουργώντας ένα ευρύχωρο, ευήλιο γοτθικό καθεδρικό.
Το 1360, ανακαινίστηκε η κύρια πρόσοψη και κτίστηκε η λεγόμενη Παρροκιέτα, όλα σε μουδέχαρ ρυθμό. Το μόνο τμήμα που σώζεται είναι η Παρροκιέτα ή ενοριακό παρεκκλήσι του αρχάγγελου Μιχαήλ, το οποίο κατασκευάστηκε ως ένα κλειστό και ανεξάρτητο παρεκκλήσι μέσα στο κτίριο και το οποίο ο αρχιεπίσκοπος Δον Λόπε προόριζε για τόπο ενταφιασμό. Η κατασκευή, σε γοτθικό-μουδέχαρ ρυθμό, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα έργο των αρχιμαστόρων της Αραγονιάς και των κτιστών από τη Σεβίλλη, οι οποίοι κάλυψαν τον εξωτερικό τοίχο με γεωμετρικά σχέδια φτιαγμένα από λεία τούβλα και υαλοποιημένα κεραμικά. Στο εσωτερικό, η οροφή αποτελείται από επιχρυσωμένο ξύλο, επίσης σε Μουδέχαρ ρυθμό.
Αναγέννηση
Το 1403, ο παλιός τρούλος κατέρρευσε. Ο Αντίπαπας Βενέδικος ΙΓ΄, γεννημένος στην Αραγονία, ξεκίνησε την ανακατασκευή του κτιρίου. Τα ρομανικά ιερά ανυψώθηκαν, προστέθηκαν δύο πύργοι στην άκρη των ιερών και ένας νέος τρούλος κατασκευάστηκε στο σχήμα παπικής τριάρας. Διακοσμήθηκε το 1409 από τον αρχιμάστορα Μοχάμεντ Ραμί, και μπορεί να τον είδε ο Βενέδικτος ΙΓ΄ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην πόλη το 1410.
Η κύρια Αγία Τράπεζα κατασκευάστηκε όταν αρχιεπίσκοπος ήταν ο Δον Δαλμάου δε Μουρ ι Θερβέγιο (1431-1456). Ο Δαλμάου Μουρ επικεντρώθηκε στον εξωραϊσμό του εσωτερικού του κτιρίου, αναλαμβάνοντας, πέρα από την κύρια Αγία Τράπεζα, τη χορωδία και άλλες μικρότερες κατασκευές.
Τις 14 Σεπτεμβρίου 1485, ο Πέδρο δε Αρμπουές, επικεφαλής ιεροεξεταστής της Αραγωνίας, δολοφονήθηκε στον καθεδρικό καθώς προσευχόταν ενώ φορούσε κράνο και αλυσιδωτή πανοπλία. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της κακής αποδοχής που είχε η Ιερά Εξέταση στην Αραγονία, οπου φάνηκε ως επίθεσα από τον επικεφαλής των φουέρος. Συγκεκριμένα, μερικές από τις πιο ισχυρές οικογένειες, ανάμεσα σε όσους είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό - όπως οι Σάντεθ, Μοντέθα, Πατερνόι και Σαντάνχελ - ενοχοποιήθηκαν για την δολοφονία. Ως αποτέλεσμα, ξέσπασε λαϊκό κίνημα ενάντια στους Εβραίους: «εννιά βρέθηκαν εκτελεσμένοι, μαζί με δύο αυτοκτονίες, 13 θανάτους στη πυρά και 4 που καταδικάστηκαν ως συνένοχοι», σύμφωνα με το αρχείο του Χερόνιμο Θουρίτα. Ο Πέδρο δε Αρμπουές αγιοποιήθηκε από τον πάπα Πίο Θ΄ το 1867. Ο τάφος του, σχεδιασμένος από τον Χιλ Μορλάνες τον πρεσβύτερο, βρίσκεται μέσα στον καθεδρικό, στο παρεκκλήσι του Σαν Πέδρο Αρμπουές.
Κατά τη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, ο καθεδρικός ήταν ένα από τα κέντρα πολυφωνικής μουσικής της Αραγονίας. Οι μουσικοί Μελτσόρ Ρομπλέδο, Σεμπαστιάν Αγουιλέρα δε Ερέδια, Πέδρο Ρουιμόντε, Ντιέγο Πόντακ, Χουσέπε Χιμένεθ και Άνδρες δε Σόλα, μεταξύ άλλων, εργάστηκαν και συνέθεσαν εδώ.
Πρόσφατοι αιώνες
Η μακροχρόνια διαμάχη ανάμεσα στα συμβούλια του Ελ Πιλάρ και του Λα Σέο ήταν γνωστή στον 17ο αιώνα. Το καθεδρικό συμβούλιο του Ελ Πιλάρ μάλιστα μήνυσε για να κερδίσει την επισκοπική έδρα, μια μήνυση η οποία αποφασίστηκε από τον Φίλιππο Δ΄ ότι ήταν υπέρ του Λα Σέο. Οι διαμάχες δεν έληξαν μέχρι το 1676, όταν ο Πάπας Κλήμης Ι΄ βρήκε τη σολομόντια λύση να ενώσει τα δύο συμβούλια με τη Βούλα της Ένωσης.
Επίσης τον 17ο αιώνα, οι παλιοί και ετοιμόρροποι Μουδέχαρ πύργοι κατεδαφίστηκαν και το 1686 ξεκίνησε η κατασκευή ενός νέου. Ο νέος πύργος σχεδιάστηκε το 1683 στην Ρώμη από τον Χουάν Μπαουτίστα Κοντίνι σε μπαρόκ ρυθμό, και η κατασκευή του άρχισε το 1686 και ολοκληρώθηκε το 1704, με την τοποθέτηση του οβελού.
Η μπροστινή πρόσοψη κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα σε ιταλικό μπαρόκ ρυθμό και έχει ξεκάθαρα μια νεοκλασσική πτυχή. Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χουλιάν Γιάρθα, μαθητής του Βεντούρα Ροδρίγκεθ.
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, έλαβε χώρα μια διεξοδική ανακαίνιση του κτιρίου, η οποία διήρκησε 23 χρόνια, από το 1975 μέχρι το 1998. Συνολικά, η κυβέρνηση της Αραγονίας, η αρχιεπισκοπή της Σαραγόσα και το μητροπολιτικό συμβούλιο, το Τμήμα εκπαίδευσης και πολιτισμού της Ισπανίας και η Κάχα δε Αόρρος δε λα Ινμακουλάδα ξόδευσαν περισσότερες από 2 δις πεσέτες.
 |
Αυτό το λήμμα υπόκειται σε έντονη επεξεργασία αυτή τη στιγμή και για αρκετή ώρα. |
