Δοκός Ύδρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προσθήκη υψομέτρου
MedMan (συζήτηση | συνεισφορές)
τυπογρ. και άλλα λάθη, πληθυσμός βάσει νέας απογραφής
Γραμμή 20: Γραμμή 20:
|όνομαδιαίρεσης3 =Πρωτεύουσα
|όνομαδιαίρεσης3 =Πρωτεύουσα
|διαίρεση3 =Δοκός
|διαίρεση3 =Δοκός
|πληθυσμός =43
|πληθυσμός =17
|ημ.απογραφής =2001
|ημ.απογραφής =2011
|πυκνότητα =
|πυκνότητα =
|ιστότοπος =
|ιστότοπος =
Γραμμή 28: Γραμμή 28:


== Ιστορία ==
== Ιστορία ==
Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Απεροπία, λόγω της άπειρης θέας που της προσφέρει η στρατηγική της θέση, με αυτό το όνομα αναφέρεται και από τον Παυσανία.<ref>[http://perseus.uchicago.edu/perseus-cgi/citequery3.pl?dbname=GreekTexts&getid=0&query=Paus.%202.34.10 Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις 2.34.10]</ref> Το Δοκός, το απέκτησε κατά την Βυζαντινή περίοδο καθώς αποτελεί πέρασμα για την Ύδρα αλλά και για την Ερμιόνη, για την δεύτερη δε μέσω του [[Βούπορθμος|Βούπορθμού]] όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα η σημερινή χερσόνησος Μουζάκι στην ηπειρωτική πλευρά του περάσματος. Είναι ένα από τα λίγα ελληνικά νησιά γένους αρσενικού.
Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Απεροπία, λόγω της άπειρης θέας που της προσφέρει η στρατηγική της θέση, με αυτό το όνομα αναφέρεται και από τον Παυσανία.<ref>[http://perseus.uchicago.edu/perseus-cgi/citequery3.pl?dbname=GreekTexts&getid=0&query=Paus.%202.34.10 Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις 2.34.10]</ref> Το ''Δοκός'', το απέκτησε κατά την Βυζαντινή περίοδο καθώς αποτελεί πέρασμα για την Ύδρα αλλά και για την Ερμιόνη, για την δεύτερη δε μέσω του [[Βούπορθμος|Βούπορθμου]], όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα η σημερινή χερσόνησος Μουζάκι στην ηπειρωτική πλευρά του περάσματος. Είναι ένα από τα λίγα ελληνικά νησιά γένους αρσενικού.
Το νησί είναι ορεινό, βραχώδες, με υψόμετρο 308 μ. και ανέκαθεν αποτελούσε ένα καλά κρυμμένο στρατηγικό σημείο. Στην ανατολική του πλευρά υπάρχουν τα ερείπια ενός μεγάλου Βυζαντινού - Ενετικού κάστρου. Στα χρόνια της επανάστασης του [[1821]] χρησιμοποιήθηκε από τον στόλο της [[Ύδρα]]ς σαν χειμερινό αγκυροβόλιο.
Το νησί είναι ορεινό, βραχώδες, με υψόμετρο 308 μ. και ανέκαθεν αποτελούσε ένα καλά κρυμμένο στρατηγικό σημείο. Στην ανατολική του πλευρά υπάρχουν τα ερείπια ενός μεγάλου Βυζαντινού - Ενετικού κάστρου. Στα χρόνια της επανάστασης του [[1821]] χρησιμοποιήθηκε από τον στόλο της [[Ύδρα]]ς σαν χειμερινό αγκυροβόλιο.


== Πληθυσμός ==
== Πληθυσμός ==
Ο Δοκός στην [[απογραφή]] του [[2001]] βρέθηκε να έχει 43 κατοίκους. Την επισκέπτονται κάθε χρόνο φυσιολάτρες όπου απολαμβάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στην βόρεια παραλία της.
Ο Δοκός στην [[απογραφή]] του [[2011]] βρέθηκε να έχει 17 κατοίκους. Τον επισκέπτονται κάθε χρόνο φυσιολάτρες όπου απολαμβάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στην βόρεια παραλία της.


== Αρχαιολογία ==
== Αρχαιολογία ==
Το νησί σύμφωνα με [[αρχαιολογία|αρχαιολογικές]] έρευνες είχε κατοικηθεί από την [[εποχή του χαλκού]], πριν 6.000 χρόνια. Λείψανα της εποχής εκείνης βρέθηκαν κατά μήκος όλης της παραλίας. Η πρωιμότατη κατοίκηση της Δοκού, τεκμαίρεται από την ίδρυση δύο μόνιμων εγκαταστάσεων της Πρωτοελλαδικής II περιόδου(2800-2300 π.Χ.) στη βόρεια ακτή της νήσου, επάνω στο Ακρωτήριο Μύτη Κομμένη και στη θέση Λέδεζα, ερμηνεύεται στο πλαίσιο της έντονης ναυτικής δραστηριότητας των φορέων του πρωτοελλαδικού πολιτισμού και της μεγάλης ακμής του θαλάσσιου εμπορίου, στον χώρο του Αργωσαρονικού και στο Μυρτώο πέλαγος, κατά τπ β΄μισό της 3ης χιλιετίας π.Χ.<ref>Γιάννος Λώλος, Δοκός, στο Βλαχόπουλος Ανδρέας (επιμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου,εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 2005,σελ195-196</ref> Το [[1975]] βρέθηκε κοντά στην ακτή το αρχαιότερο γνωστό [[Ναυάγιο του Δοκού|ναυάγιο]] χρονολογημένο μεταξύ 2500-2000 π.Χ.<ref>[http://www.fhw.gr/chronos/02/mainland/gr/eh/economy/trade/index2.html Το ναυάγιο του Δοκού]</ref> Το ναυάγιο αυτό συνιστά απτή μαρτυρία μείζονος σημασίας για την άσκηση ναυτηλίας στηνευρύτερη περιοχή. Εντοπισμένο σε μικρή απόσταση από τη νότια βραχώδη ακτή του Ακρωτηρίου Κομμένη, μεγάλο μέρος του οποίου ανελκύσθηκε και μελετήθηκε από το [[Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών]] κατά τα έτη 1989-92. Επάνω στο ίδιο ακρωτήριο, πολύ αργότερα, κατά τους ύστερους μυκηναϊκούς χρόνους, ακμάζει ένας οχυρωμένος οικισμός σημαντικής έκτασης, ενώστη γειτονική [[Λέδεζα]] ανγνωρίζεται η ύπαρξη ισχυρού Μυκηναϊκού περιβόλου, προορισμένου για την προστασία πηγής νερού και για τη συγκέντρωση των κοπαδιών.<ref>Γιάννος Λώλος, όπ.π.σελ.196</ref>
Το νησί σύμφωνα με [[αρχαιολογία|αρχαιολογικές]] έρευνες είχε κατοικηθεί από την [[εποχή του χαλκού]], πριν 6.000 χρόνια. Λείψανα της εποχής εκείνης βρέθηκαν κατά μήκος όλης της παραλίας. Η πρωιμότατη κατοίκηση του Δοκού, τεκμαίρεται από την ίδρυση δύο μόνιμων εγκαταστάσεων της Πρωτοελλαδικής II περιόδου(2800-2300 π.Χ.) στη βόρεια ακτή της νήσου, επάνω στο Ακρωτήριο Μύτη Κομμένη και στη θέση Λέδεζα, ερμηνεύεται στο πλαίσιο της έντονης ναυτικής δραστηριότητας των φορέων του πρωτοελλαδικού πολιτισμού και της μεγάλης ακμής του θαλάσσιου εμπορίου, στον χώρο του Αργωσαρονικού και στο Μυρτώο πέλαγος, κατά το β΄ μισό της 3ης χιλιετίας π.Χ.<ref>Γιάννος Λώλος, Δοκός, στο Βλαχόπουλος Ανδρέας (επιμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου,εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 2005,σελ195-196</ref> Το [[1975]] βρέθηκε κοντά στην ακτή το αρχαιότερο γνωστό [[Ναυάγιο του Δοκού|ναυάγιο]], χρονολογημένο μεταξύ 2500-2000 π.Χ.<ref>[http://www.fhw.gr/chronos/02/mainland/gr/eh/economy/trade/index2.html Το ναυάγιο του Δοκού]</ref> Το ναυάγιο αυτό συνιστά απτή μαρτυρία μείζονος σημασίας για την άσκηση ναυτηλίας στηνευρύτερη περιοχή. Εντοπισμένο σε μικρή απόσταση από τη νότια βραχώδη ακτή του Ακρωτηρίου Κομμένη, μεγάλο μέρος του οποίου ανελκύσθηκε και μελετήθηκε από το [[Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών]] κατά τα έτη 1989-92. Επάνω στο ίδιο ακρωτήριο, πολύ αργότερα, κατά τους ύστερους μυκηναϊκούς χρόνους, ακμάζει ένας οχυρωμένος οικισμός σημαντικής έκτασης, ενώ στη γειτονική [[Λέδεζα]] ανγνωρίζεται η ύπαρξη ισχυρού Μυκηναϊκού περιβόλου, προορισμένου για την προστασία πηγής νερού και για τη συγκέντρωση των κοπαδιών.<ref>Γιάννος Λώλος, όπ.π.σελ.196</ref>


==Βυζάντινη μεσαιωνική περίοδος==
==Βυζάντινη μεσαιωνική περίοδος==
Στα μέσα του 7ου αι, μ.Χ. επάνω σε υψηλό οχυρό λόφο, συγκροτείται καστροπολιτεία, στη βορειοανατολική πλευρά του Όρμου Σκίντου. Φαίνεται ότι δημιουργήθηκε από φυγάδες, προερχόμενους από τις γύρω περιοχές, και υπολογίζεται οτι καταστράφηκε από τους Άραβες το φθινόπωρο τπυ 673 μ.Χ.
Στα μέσα του 7ου αι. μ.Χ. επάνω σε υψηλό οχυρό λόφο, συγκροτείται καστροπολιτεία, στη βορειοανατολική πλευρά του Όρμου Σκίντου. Φαίνεται ότι δημιουργήθηκε από φυγάδες, προερχόμενους από τις γύρω περιοχές και υπολογίζεται οτι καταστράφηκε από τους Άραβες το φθινόπωρο τπυ 673 μ.Χ.
Στη διάρκεια των αιώνων ,και μέχρι σήμερα,ο Δοκός υπήρξε τόπος περιστασιακήςδιαμονής βοσκών και αλιέων, αλλά και λατόμων.<ref>όπ.π.σελ.196</ref>
Στη διάρκεια των αιώνων και μέχρι σήμερα ο Δοκός υπήρξε τόπος περιστασιακής διαμονής βοσκών και αλιέων, αλλά και λατόμων.<ref>όπ.π.σελ.196</ref>


== Ιστορική λαογραφία ==
== Ιστορική λαογραφία ==
Γραμμή 53: Γραμμή 53:


== Σημειώσεις ==
== Σημειώσεις ==
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη Δοκό παρέχει ο [[Ελληνικός Πλοηγός]] 2ος τόμος και ιδιαίτερα ο '''ΧΕΕ-130''' που καλύπτει όλες τις ΒΑ. ακτές της Πελοποννήσου και τον [[Αργολικός κόλπος|Αργολικό Κολπο]].
Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τον Δοκό παρέχει ο [[Ελληνικός Πλοηγός]] 2ος τόμος και ιδιαίτερα ο '''ΧΕΕ-130''' που καλύπτει όλες τις ΒΑ. ακτές της Πελοποννήσου και τον [[Αργολικός κόλπος|Αργολικό Κολπο]].
Στο ανατολικό άκρο του νησιού λειτουργεί [http://www.faroi.com/gr/dokos_gr.htm φάρος], ο οποίος χτίστηκε το 1923 <ref>[http://www.plefsimag.gr/thearticle.php?articleid=824 Φάροι του Αιγαίου]</ref>
Στο ανατολικό άκρο του νησιού λειτουργεί [http://www.faroi.com/gr/dokos_gr.htm φάρος], ο οποίος χτίστηκε το 1923 <ref>[http://www.plefsimag.gr/thearticle.php?articleid=824 Φάροι του Αιγαίου]</ref>



Έκδοση από την 10:35, 31 Ιουλίου 2014

Συντεταγμένες: 37°19′59.83″N 23°19′27.82″E / 37.3332861°N 23.3243944°E / 37.3332861; 23.3243944

Δοκός
Γεωγραφία
ΑρχιπέλαγοςΑιγαίο Πέλαγος
Νησιωτικό σύμπλεγμαΝησιά Αργοσαρωνικού
Έκταση12,5 km²
Υψόμετρο293 μ
Υψηλότερη κορυφή-
Χώρα
ΠεριφέρειαΑττικής
ΝομόςΑττικής
ΠρωτεύουσαΔοκός
Δημογραφικά
Πληθυσμός17 (απογραφής 2011)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Δοκός είναι νησί του Αργοσαρωνικού το οποίο βρίσκεται απέναντι από την Ερμιόνη, στο στενό ανάμεσα Ύδρας, Ερμιόνης και Σπετσών.

Ιστορία

Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Απεροπία, λόγω της άπειρης θέας που της προσφέρει η στρατηγική της θέση, με αυτό το όνομα αναφέρεται και από τον Παυσανία.[1] Το Δοκός, το απέκτησε κατά την Βυζαντινή περίοδο καθώς αποτελεί πέρασμα για την Ύδρα αλλά και για την Ερμιόνη, για την δεύτερη δε μέσω του Βούπορθμου, όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα η σημερινή χερσόνησος Μουζάκι στην ηπειρωτική πλευρά του περάσματος. Είναι ένα από τα λίγα ελληνικά νησιά γένους αρσενικού. Το νησί είναι ορεινό, βραχώδες, με υψόμετρο 308 μ. και ανέκαθεν αποτελούσε ένα καλά κρυμμένο στρατηγικό σημείο. Στην ανατολική του πλευρά υπάρχουν τα ερείπια ενός μεγάλου Βυζαντινού - Ενετικού κάστρου. Στα χρόνια της επανάστασης του 1821 χρησιμοποιήθηκε από τον στόλο της Ύδρας σαν χειμερινό αγκυροβόλιο.

Πληθυσμός

Ο Δοκός στην απογραφή του 2011 βρέθηκε να έχει 17 κατοίκους. Τον επισκέπτονται κάθε χρόνο φυσιολάτρες όπου απολαμβάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στην βόρεια παραλία της.

Αρχαιολογία

Το νησί σύμφωνα με αρχαιολογικές έρευνες είχε κατοικηθεί από την εποχή του χαλκού, πριν 6.000 χρόνια. Λείψανα της εποχής εκείνης βρέθηκαν κατά μήκος όλης της παραλίας. Η πρωιμότατη κατοίκηση του Δοκού, τεκμαίρεται από την ίδρυση δύο μόνιμων εγκαταστάσεων της Πρωτοελλαδικής II περιόδου(2800-2300 π.Χ.) στη βόρεια ακτή της νήσου, επάνω στο Ακρωτήριο Μύτη Κομμένη και στη θέση Λέδεζα, ερμηνεύεται στο πλαίσιο της έντονης ναυτικής δραστηριότητας των φορέων του πρωτοελλαδικού πολιτισμού και της μεγάλης ακμής του θαλάσσιου εμπορίου, στον χώρο του Αργωσαρονικού και στο Μυρτώο πέλαγος, κατά το β΄ μισό της 3ης χιλιετίας π.Χ.[2] Το 1975 βρέθηκε κοντά στην ακτή το αρχαιότερο γνωστό ναυάγιο, χρονολογημένο μεταξύ 2500-2000 π.Χ.[3] Το ναυάγιο αυτό συνιστά απτή μαρτυρία μείζονος σημασίας για την άσκηση ναυτηλίας στηνευρύτερη περιοχή. Εντοπισμένο σε μικρή απόσταση από τη νότια βραχώδη ακτή του Ακρωτηρίου Κομμένη, μεγάλο μέρος του οποίου ανελκύσθηκε και μελετήθηκε από το Ινστιτούτο Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών κατά τα έτη 1989-92. Επάνω στο ίδιο ακρωτήριο, πολύ αργότερα, κατά τους ύστερους μυκηναϊκούς χρόνους, ακμάζει ένας οχυρωμένος οικισμός σημαντικής έκτασης, ενώ στη γειτονική Λέδεζα ανγνωρίζεται η ύπαρξη ισχυρού Μυκηναϊκού περιβόλου, προορισμένου για την προστασία πηγής νερού και για τη συγκέντρωση των κοπαδιών.[4]

Βυζάντινη μεσαιωνική περίοδος

Στα μέσα του 7ου αι. μ.Χ. επάνω σε υψηλό οχυρό λόφο, συγκροτείται καστροπολιτεία, στη βορειοανατολική πλευρά του Όρμου Σκίντου. Φαίνεται ότι δημιουργήθηκε από φυγάδες, προερχόμενους από τις γύρω περιοχές και υπολογίζεται οτι καταστράφηκε από τους Άραβες το φθινόπωρο τπυ 673 μ.Χ. Στη διάρκεια των αιώνων και μέχρι σήμερα ο Δοκός υπήρξε τόπος περιστασιακής διαμονής βοσκών και αλιέων, αλλά και λατόμων.[5]

Ιστορική λαογραφία

Η παρακάτω ιστορία είναι καταγεγραμμένη ως ιστορικό γεγονός και στοιχείο της λαογραφίας, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθεί ως σκωπτικό σε πρόσωπα, καταστάσεις ή τόπους αλλά και ούτε για τέτοια χρήση από αναγνώστη προορίζεται.

Μετά την ενηλικίωση του Όθωνα και αφού ανέλαβε πλήρως τα καθήκοντά Βασιλέως της Ελλάδος, ζήτησε από διοικητικούς τεχνοκράτες της εποχής (Βαυαρούς και Έλληνες) να προβούν σε νέα πληρέστερη διοικητική διαίρεση της Ελληνικής επικράτειας έτσι ώστε ο χώρος να διοικείται ορθότερα.
Τότε λοιπόν μεταξύ πολλών άλλων περιοχών δημιουργήθηκε μέγα πρόβλημα στη κατανομή εδαφών ελεύθερων όπως ήταν και η νήσος Δοκός μεταξύ των επαρχιών της Πελοποννήσου, Ύδρας και Σπετσών. Τότε αποφασίσθηκε να δώσουν τη λύση οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες και να υποβάλουν εισηγήσεις. Όταν όμως έμαθαν στην Ύδρα, οι Υδραίοι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε το νεοσύστατο Βασίλειο, στη συγκέντρωσή τους κάποιος πετάχτηκε και είπε: -Μωρέ είναι δυνατόν ο Δοκός ν΄ ανήκει στους Σπετσιώτες; Εκεί ορέ θα αναστηθούν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας δεν ακούτε τον παπά κάθε Κυριακή που λέει, «Προς δοκό ανάστασιν νεκρών» αυτό δε λέει; Έ αυτό ήταν! Σε μας ανήκει το νησί!
Εν τω μεταξύ μαθαίνουν και οι Σπετσιώτες το λόγο που επιμένουν οι Υδραίοι και πράγματι συμφωνούν ως προς αυτόν (!), αλλά ασφαλώς όχι να ανήκει στην Ύδρα. Τι να κάνουν όμως δεύτερη Ναυμαχία των Σπετσών; Είχαν λιγότερα σκάφη από τους Υδραίους οι οποίοι για να φέρουν το θέμα ως τετελεσμένο αποφάσισαν όλοι να ρυμουλκήσουν το νησί μπροστά στην Ύδρα. Την επόμενη μέρα 35 πλοία άρχισαν να ρυμουλκούν το Δοκό ενώ λιγότερα των Σπετσιωτών να αγαντάρουν από την άλλη πλευρά πασσαλώνοντας την ακτή και ρίχνοντας τις προσδεμένες σ΄ αυτά άγκυρες στη Θάλασσα!
"Μόλα" οι μεν "αγάντα" οι δε».
Το εγχείρημα μαθεύτηκε στην Αθήνα!
Μόλις άκουσε τα δρώμενα ο Όθωνας που έσπευσαν κάποιοι να τον ενημερώσουν έδωσε αμέσως εντολή σε καθηγητές να σπεύσουν και να ερμηνεύσουν στους Υδραίους και στους Σπετσιώτες τους λόγους του ακατόρθωτου επιχειρήματος.
Όταν δε έφθασαν οι καθηγητές στην Ύδρα οι Υδραίοι λίγο έλειψε να τους πετάξουν στη θάλασσα για τον λόγο ότι δήθεν είναι πληρωμένοι από τους άλλους, όταν δε έφθασαν στις Σπέτσες οι Σπετσιώτες αρνήθηκαν να τους ακούσουν αφού δεν σταματούσαν τη ρυμούλκηση πρώτα οι Υδραίοι. Δύο βδομάδες κράτησε η υπόθεση μέχρι που το τότε Υπουργείο των Ναυτικών έστειλε την κορβέτα ΨΑΡΑ που με άσφαιρες βολές εξανάγκασε τους εμπλεκόμενους σε άμεση λύση του εγχειρήματος.

Σημειώσεις

Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τον Δοκό παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 2ος τόμος και ιδιαίτερα ο ΧΕΕ-130 που καλύπτει όλες τις ΒΑ. ακτές της Πελοποννήσου και τον Αργολικό Κολπο. Στο ανατολικό άκρο του νησιού λειτουργεί φάρος, ο οποίος χτίστηκε το 1923 [6]

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις 2.34.10
  2. Γιάννος Λώλος, Δοκός, στο Βλαχόπουλος Ανδρέας (επιμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου,εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 2005,σελ195-196
  3. Το ναυάγιο του Δοκού
  4. Γιάννος Λώλος, όπ.π.σελ.196
  5. όπ.π.σελ.196
  6. Φάροι του Αιγαίου

Βιβλιογραφία

  • Γιάννος Λώλος, Δοκός, στο Βλαχόπουλος Ανδρέας (επιμ.), Αρχαιολογία-νησιά του Αιγαίου,εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 2005,σελ195-196