Συνθήκη του Νυμφαίου (1214): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 17: | Γραμμή 17: | ||
*[[Γεώργιος Οστρογκόρσκι]], ''History of the Byzantine State'', Rugters University, 1969. |
*[[Γεώργιος Οστρογκόρσκι]], ''History of the Byzantine State'', Rugters University, 1969. |
||
[[Κατηγορία: |
[[Κατηγορία:Συνθήκες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]] |
||
[[Κατηγορία:Αυτοκρατορία της Νίκαιας|*]] |
[[Κατηγορία:Αυτοκρατορία της Νίκαιας|*]] |
||
[[Κατηγορία:Νίκαια Βιθυνίας]] |
[[Κατηγορία:Νίκαια Βιθυνίας]] |
||
Έκδοση από την 07:50, 26 Ιουλίου 2014
Η Συνθήκη του Νυμφαίου υπογράφτηκε το 1214 ανάμεσα στην Λατινική αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης και στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας σημαίνοντας το τέλος της προέλασης των Λατίνων στην Βυζαντινή Μικρά Ασία
Ιστορικό πλαίσιο
Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας εκλέχθηκε αυτοκράτορας και του αποδόθηκαν και περιοχές της βορειοδυτικής Μικράς Ασίας αν και ουσιαστικά δεν τις ήλεγχε.[1] Αναγκαστικά έπρεπε να χρησιμοποιήσει το στρατό για να υποτάξει αυτές τις περιοχές. Ωστόσο, ο Βαλδουίνος αρχικά ήταν απασχολημένος στο μέτωπο της Θράκης εναντίον των Βουλγάρων (μάχη της Ανδριανούπολης).[2] Ο Θεόδωρος Λάσκαρης βρήκε έτσι το χρόνο να ανασυντάξει τις Ρωμαϊκές δυνάμεις και, με ορμητήριο τη Νίκαια, μπόρεσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το Σουλτανάτο του Ρουμ.
Ο Ερρίκος της Φλάνδρας, αδερφός του Βαλδουίνου, ανέβηκε στο θρόνο και το 1206 άρχισε τις ετοιμασίες για εισβολή στη Μικρά Ασία, ωστόσο έως το 1211 δεν έγινε κάποια σοβαρή προσπάθεια κατάληψης της Βιθυνίας.[3] Τον Οκτώβριο του 1211 πέτυχε σημαντική νίκη στη μάχη του Ρυνδακού ποταμού και έφτασε εως την Πέργαμο και το Νυμφαίο, ωστόσο οι τακτικές άτακτου πολέμου των Βυζαντινών προκαλούσαν βραδυπορία στο στρατό του Ιωάννη.[3] Λόγω των συνεπειών του πολέμου και για τις δύο πλευρές υπογράφηκε τελικά η συνθήκη του Νυμφαίου, σταματώντας έτσι την περαιτέρω εισβολή των Λατίνων στην Μικρά Ασία. Έτσι, οι Λατινικές κτήσεις περιορίστηκαν στα παράλια της Βιθυνίας και της Μυσίας.
Μεθεόρτια
Και οι δύο πλευρές με αυτή τη συνθήκη αποδέχτηκαν ότι δεν ήταν αρκετά δυνατές ώστε να υποτάξει η μία την άλλη. Ο Θεόδωρος πλέον μπορούσε να συγκεντρωθεί στον πόλεμο εναντίον των Σελτζούκων και να καταφέρει διατηρήσει τα ανατολικά σύνορα της Νίκαιας άθικτα. Το 1224 και μετά τη μάχη του Ποιμάνενου η αυτοκρατορία της Νίκαιας περιόρισε τους Λατίνους μόνο στην πόλη της Νικομήδειας. Αυτή η συνθήκη ωφέλησε την αυτοκρατορία της Νίκαιας στα κατοπινά χρόνια αφού υπήρξε χρόνος αναδιοργάνωσης για τους Βυζαντινούς ώστε να ξεκινήσουν την επιχείρηση ανακατάληψης της Πόλης που πραγματοποιήθηκε το 1261 .[4]
Παραπομπές
Πηγή
- Γεώργιος Οστρογκόρσκι, History of the Byzantine State, Rugters University, 1969.