Υστεροβυζαντινή περίοδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Stauracius (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 3: Γραμμή 3:
Παρόλο που ήταν μια δύσκολη εποχή και η αυτοκρατορία έδινε αγώνα επιβίωσης, με τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση, με εμφυλίους πολέμους και με σταδιακή συρρίκνωση της εδαφικής έκτασής της, η καλλιτεχνική και πνευματική δραστηριότητα παραδόξως γνώρισαν νέα άνθηση<ref>[http://www.mbp.gr/html/gr/mo_ysterovys.htm Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης]</ref>.
Παρόλο που ήταν μια δύσκολη εποχή και η αυτοκρατορία έδινε αγώνα επιβίωσης, με τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση, με εμφυλίους πολέμους και με σταδιακή συρρίκνωση της εδαφικής έκτασής της, η καλλιτεχνική και πνευματική δραστηριότητα παραδόξως γνώρισαν νέα άνθηση<ref>[http://www.mbp.gr/html/gr/mo_ysterovys.htm Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης]</ref>.


Κύριοι εκφραστές αυτής της περιόδου είναι οι [[Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων]], [[Θεόδωρος Μετοχίτης]], [[Μανουήλ Μοσχόπουλος]], [[Μάξιμος Πλανούδης]] κ.ά.
Κύριοι εκφραστές αυτής της περιόδου είναι οι [[Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων]], [[Θεόδωρος Μετοχίτης]], [[Μανουήλ Μοσχόπουλος]], [[Μάξιμος Πλανούδης]], [[Νικηφόρος Χούμνος|Nικηφόρος Χούμνος]] κ.ά.


== Δείτε επίσης ==
== Δείτε επίσης ==

Έκδοση από την 13:55, 24 Μαΐου 2014

Η Υστεροβυζαντινή περίοδος ή Περίοδος των Παλαιολόγων ή Παλαιολόγεια Αναγέννηση είναι μια ιστορική περίοδος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ξεκινά το 1261, όταν η πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, που ως τότε βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων, ανακαταλαμβάνεται από τον Mιχαήλ H΄ Παλαιολόγο. Η περίοδος λήγει με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453. Η δυναστεία των Παλαιολόγων παραμένει στο θρόνο της αυτοκρατορίας ολόκληρο αυτό το διάστημα, στο οποίο παρατηρείται μια άνθηση και ανανέωση της βυζαντινής τέχνης και φιλοσοφίας με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την στροφή προς την κλασική αρχαιότητα.

Παρόλο που ήταν μια δύσκολη εποχή και η αυτοκρατορία έδινε αγώνα επιβίωσης, με τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση, με εμφυλίους πολέμους και με σταδιακή συρρίκνωση της εδαφικής έκτασής της, η καλλιτεχνική και πνευματική δραστηριότητα παραδόξως γνώρισαν νέα άνθηση[1].

Κύριοι εκφραστές αυτής της περιόδου είναι οι Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων, Θεόδωρος Μετοχίτης, Μανουήλ Μοσχόπουλος, Μάξιμος Πλανούδης, Nικηφόρος Χούμνος κ.ά.

Δείτε επίσης

Παραπομπές

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο / Η παλαιολόγεια περίοδος: η τελευταία αναλαμπή του Βυζαντίου