Πολιτική επιστήμη

Ετυμολογικώς "πόλις" είναι στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα το κράτος, ενώ η κατά τη δημώδη νέα Ελληνική πόλη στην Αρχαία Ελληνική καλείται "άστυ". Έτσι, καθώς "πόλις"=κράτος, έχουμε τα κάτωθι παράγωγα: (α) "πολίτης"/"πολίτις"-"πολίτιδα" δημωδώς το θηλυκό (β) "πολιτικός"/"πολιτική"/"πολιτικό(ν)", "πολιτικώς", (γ) "πολιτεία"=πολίτευμα (δ) "πολιτειακός"/"πολιτειακή"/"πολιτειακό(ν)", (ε) "πολιτειακώς" (στ) "πολιτεύομαι"=είμαι πολίτης/πολίτιδα (ζ) "συμπολίτευσις", (η) "αντιπολίτευσις", (θ) "συμπολιτεία", (ι) "πολίτευμα", (ια) "πολιτευτής"/"πολιτεύτιδα"-"πολιτεύτρια", (ιβ) "πολιτειολόγος"(η άλλη ονομασία του "Πολιτικού Επιστήμονα), (ιγ) "πολιτειολογία"(= η άλλη ονομασία της "Πολιτικής Επιστήμης"), (ιδ) "συμπολιτευτικός"/"συμπολιτευτική"/"συμπολιτευτικό(ν)", (ιε) "συμπολιτευτικώς", (ιστ) "αντιπολιτευτικός"/"αντπολιτεύτική"/"αντιπολιτευτικό(ν)", (ιζ) "αντιπολιτευτικώς, (ιη) "πολιτισμός", (ιθ) "πολιτισμολόγος"(=ο επιστήμονας μελέτης των πολιτισμών), (κ) "πολιτσμολόγία"(=η επιστήμη μελέτης των πολιτισμών), (κα) "πολιτισμικός"/"πολιτισμική"/"πολιτισμικό(ν)", (κβ) "πολιτισμικώς", (κγ) "πολιτιστικός"/Πολιτιστική"/"πολιτιστικό(ν)" (κδ) "πολιτιστικώς" Εδώ επισημαίνω χάριν απλώς μίας απαραίτητης διευκρίνισης, ότι το "πολιτιστικός" καί το "πολιτισμικός" αν καί στην Ελληνική γλώσσα έχουν την ιδίαν ακριβώς ρίζα, διαφέρουν εννοιολογικώς, καθώς το επίθετο "πολιτιστικός" αναφέρεται στα υλίκά τεκμήρια(π.χ. μνημεία, αρχαία νομίσματα, αγάλματα κ.λ.π.), ενώ το "πολιτισμικός" αναφέρεται στα άϋλα, όπως τα ήθη καί τα έθιμα των διαφόρων εθνών, οι θρησκευτικές αντιλήψεις τους κ.λ.π. καί οι διαχρονικές επιδράσεις τους. (κε) "συμπολιτειακός"/"συμπολιτειακή"/"συμπολιτειακό(ν)", (κστ) "συμπολιτειακώς", (κζ) "πόλεμος", (κη) "πολεμικός"/"πολεμική"/"πολεμικό(ν)", (κθ) "πολεμικώς", (λ) "πολεμιστής", (λα) "πολεμίστρα", (λβ) "πολεμολόγος", (λγ) "πολεμολογία", είναι η επιστήμη, η οποία μελετά τον πόλεμο σαν ένα κοινωνικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό, οικονομικό, δημογραφικό, εθνολογικό, φυλετικό κ.λ.π. διαχρονικό φαινόμενο, (λδ) "πολεμογόνος", είναι ο επιστήμονας ο ενασχολούμενος με την πολεμολογία, (λε) "πολεμογονικός"/"πολεμογονική"/"πολεμογονικό(ν)", (λστ) "πολεμογονικώς", (λζ) "πολεμολογικός"/"πολεμολογική"/"πολεμολογικό(ν)", (λη) "πολεμολογικώς", (λθ) "πολεμοχαρής"-"πολεμοχαρές", (μ) "φιλοπόλεμος"/"φιλοπόλεμη"/"φιλοπόλεμο(ν), (μα) "φιλοπολεμικός"/"φιλοπολεμική"/"φιλοπολεμικόν", (μβ) "φιλοπολεμικώς"

Αντιθέτως, καθώς το "άστυ" είναι η δημωδώς καλουμένη πόλη στη Νέα Ελληνική, θα πρέπει να το προσέχουμε στην ενασχόλησή μας επί τέτοιων θεμάτων. Ότι στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα "πόλις"=κράτος καί "άστυ"=πόλη με τη σημερινή δημώδη έννοια, θα μας το δείξει το κάτωθι απτό παράδειγμα. Όταν αναφερόμαστε στο επίμαχο κράτος, αναφερόμαστε στις "Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής" ή Αγγλιστί "United States of America". Αντιθέτως, όταν αναφερόμαστε σε κάποιαν από τις όποιες πόλεις τους, τότε προφανώς υποχρεούμαστε καί αναφερόμαστε με τις λέξεις "city" καί "town", αναλόγως του αριθμού των κατοίκων τους. Έτσι ακριβώς καί στην Αρχαία Ελληνική, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι "πόλις"=κράτος καί "άστυ"=πόλη με τη δημώδη έννοια. Παράγωγα της λέξης "άστυ" είναι τα κάτωθι: (α) "αστός"/"αστή", (β) "αστείο(ν)", (γ) "αστεϊσμός", (δ) "(υπερ)αστικός"/"(υπερ)αστική"/"(υπερ)αστικό(ν)", (ε) "(υπερ)αστικώς" (στ) "αστυφιλία", (ζ) "αστυνομία" (η) "αστυνομικός"/"αστυνομική"/"αστυνομικό(ν)" (θ) "αστυνομικώς" (ι) "αστυφιλικός"/"αστυφιλική"/"αστυλικό(ν)" (ια) "αστυφιλικώς" (ιβ) αστικοποίηση" (ιγ) "αστικοποιώ"/"αστικοποιούμαι" (ιδ) "αστειότητα" (ιε) "αστυνόμευσις"/"αστυνόμευση" (ιστ) "αστυνομεύω"/"αστυνομεύομαι"

Άρα, η διαφορά των δύο τόσο διαφορετικών λέξεων, του "άστεως" καί της "πόλεως", μας δεικνύει καί την ουσιαστική διαφορά του περιεχομένου των παραγομένων εξ αυτών εννοιών. Άρα, οφείλουμε να προσέχουμε τέτοιες λεπτεπίλεπτες έννοιες εντός της Ελληνικής γλώσσης. Επομένως, κάθε αναφορά περί "Πολιτικής Επιστήμης" θα πρέπει να συναρτάται βάσει αυτών ακριβώς των γλωσσικών καί των ακολούθων ιστορικών καταβολών της "Πολιτικής Επιστήμης".

Πολιτική επιστήμη είναι η κοινωνική επιστήμη που μελετά τις σχέσεις εξουσίας μέσα σε μια κοινωνία. Μελετά τους θεσμούς, το λόγο και έργα τους που έχουν υποχρεωτικό χαρακτήρα, τα πολιτικά συστήματα και τις πολιτικές ιδέες. Η σύγχρονη πολιτική επιστήμη αποτελεί εξέλιξη της Επιστήμης του Κράτους και της Θετικής Κοινωνιολογίας, που αρχικά μελετούσαν τις σχέσεις εξουσίας οι οποίες προκύπτουν μόνο από το κράτος.

Παραπομπές

Η "Πολιτική Επιστήμη" θεμελιώθηκε στην Αρχαίαν Ελλάδα, καθώς υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, αναφερομένων επί της Πολιτικής Φιλοσοφίας. Χαρακτηριστικώς, ορισμένα σημαντικά κείμενά τους, είναι τα κάτωθι: Τα Ομηρικά Έπη, επί των οποίων αναφέρονται συνελεύσεις του Αχαϊκού στρατού στην ραψωδία Β ή συσκέψεις των αρχηγών στη ραψωδία Κ, ενώ αντιστοίχως αναφέρονται πολιτικές συγκεντρώσεις καί συσκέψεις αρχηγών στην Οδύσσεια, καθώς στη ραψωδία β περιγράφεται συνέλευση των Ιθακησίων καί στη ραψωδία θ περιγράφει συγκέντρωση των Φαιάκων ευγενών καί την αποκάλυψη του Οδυσσέα. Έτσι, στο Όμηρο, έχουμε την πρώιμη παράθεση κάποιων ιχνών "Πολιτικής Επιστήμης", ενώ ταυτοχρόνως καί ο Ησίοδος επί του ποιήματός του "Έργα καί Ημέραι", προτρέποντας περί δικαιοσύνης, υποταγής προς τα κελεύσματα των κυβερνώντων, τους άρχοντες προς υποταγή στα ηθικά κελεύσματα καί προτρέποντας περί καθορισμένων ηλικιών γάμου καί αγροτικών εργασιών, προφανώς παραθέτει κρίσιμα στοιχεία "πολιτικής Επιστήμης" μίας αγροτικής οικονομίας περί τον όγδοον προχριστιανικόν αιώνα. Εν συνεχεία, ο Ξενοφώντας(περ. 445/440-355/353π.α.χ.χ.) με τα έργα του "Αθηναίων Πολιτεία", "Λακεδαιμονίων Πολιτεία", "Οικονομικός" καί "Πόροι ή περί προσόδων", παραθέτει κρίσιμα στοιχεία περί της πολιτειακής κατάστασης των Αθηναίων καί των Λακεδαιμονίων της εποχής του, καθώς καί της τότε Αθηναϊκής οικονομίας, της βασιζομένης επί των μεταλλείων, των πολλών μετοίκων, δηλαδή Ελλήνων εξ άλλων πόλεων, των πολλών λαϊκών ελευθεριών, λόγω των οποίων ο ίδιος ο Ξενοφώντας οργιζόταν ως αριστοκράτης καί δεν δίστασε να πολεμήσει εναντίον της πατρίδας του της Αθήνας, χάριν της Σπάρτης. Έτσι, όσες ενστάσεις υπάρχουν περί της "Λακεδαιμονίων Πολιτείας" ότι τάχα δεν την συνέγραψε ο Ξενοφώντας, θα πρέπει να τις απορρίψουμε λόγω του αρρήκτου δεσμού τους με το υπόλοιπο έργο του Ξενοφώντα. Στην ίδιαν ακριβώς κατηγορία υπάγεται καί η "Κύρου Παιδεία" του Ξενοφώντα, μέσω της οποίας επαινείται το Περσικό παιδαγωγικό σύστημα, λόγω του εκεί Περσικού δεσποτικού πολιτεύματος. Εν συνεχεία, ο Αριστοτέλης(384-322π.α.χ.χ.) προώθησε την "Πολιτική Επιστήμη", μέσω των έργων του "πολιτικά", επί του οποίου ανέλυσε διεξοδικώς την τότε πολιτειακή δομή των Ελληνικών πόλεων-κρατών, "Αθηναίων Πολιτεία", μέσω του οποίου αφού παραθέτει το ιστορικό της Αθηναϊκής πολιτειακής εξέλιξης εν συνεχεία παραθέτει καί το σύνολο της υφισταμένης Αθηναϊκής νομοθεσίας, "οικονομικός" μέσω του οποίου περιγράφει διεξοδικώς την τότε οικονομία των Ελληνικών πόλεων-κρατών, ούτως ώστε μέσω αυτών συμβάλλει στην παροχή χρησίμου υλικού. Εκεί ο Αριστοτέλης αναλύει διεξοδικώς τόσο στα "Πολιτικά" όσον καί στην "Αθηναίων Πολιτεία", την διάκριση της νομοθετικής, της δικαστικής καί της εκτελεστικής αρχής, επηρεάζοντας τον Μοντεσκιέ, περιγράφει διεξοδικώς την ανάδειξη ανά πόλη-κράτος ή τον έλεγχο των διαφόρων αξιωματούχων κ.λ.π. Επίσης, ο ρήτορας Ισοκράτης μέσω του λόγου του "Αρεοπαγιτικός" προτρέπει του Αθηναίους στην επιστροφή τους προς μία συντηρητική μορφή δημοκρατίας, κατά την θέσπισή της από τον Κλεισθένη καί τον Σόλωνα καί με την κατάργηση των μεταρρυθμίσεων του Περικλή, μέσω των οποίων καταργούνταν πλείστες λαϊκές ελευθερίες. Αντίστοιχο φαινόμενο σήμερα, θα ήταν η επιστροφή στο σύνταγμα του 1975, με την επαναγφορά των καταργηθεισών προεδρικών εξουσιών το 1985/1986 καί με κατάργηση των μεταγενεστέρων προσθηκών, όπως οι ανεξάρτητες αρχές. Άρα, ο Ισοκράτης μπορεί να θεωρηθεί "συντηρητικός δημοκράτης" βάσει της "Πολιτικής Επιστήμης" καί της "Πολιτικής Φιλοσοφίας", ενώ αντιθέτως ο αρχηγός των ολιγαρχικών Κριτίας της περιόδου 404-403π.α.χ.χ. με σημερινούς όρους θα ονομαζόταν ως "φασίστας", "δικτάτορας", κ.λ.π. καί θα παρομοιαζόταν μάλλον με τον Δημήτριον Ιωαννίδη έπί του προκειμένου. Επίσης, ο Ισοκράτης αναμείχθηκε σε πολλές εξελίξεις των Ελληνικών πόλεων-κρατών καί πρωταγωνίστησε στη δημιουργία της Δευτέρας Αθηναϊκής Συμμαχίας. Όμως, παροιμιώδης είναι η "προς Δημόνικον" επιστολή του Ισοκράτη, αντιγραφείσα πολλαπλώς ανά τους αιώνες καί τις χιλιετίες, καθώς κατά την ανάληψιν των καθηκόντων των διαφόρων ηγεμόνων, η προσφώνηση προς αυτούς ήταν ουσιαστικώς η απαγγελία του συγκεκριμένου λόγου. Μικρό δείγμα είναι η φράση εξ αυτής ακριβώς της επιστολής του Ισοκράτη "προς Δημόνικον", βάσει της οποίας αναφέρει: "τό τής πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοίς άρχουσιν", δηλαδή "΄΄ολης της πόλης το ήθος εξομοιώνεται προς τους άρχοντες". Επίσης, ο φιλόσοφος Πλάτωνας(428-347π.α.χ.χ.) ασχολήθηκε με την "Πολιτική Φιλοσοφία" συμβάλλοντας με συγκεκριμένα έργα, τα οποία είναι τα έργα του "Νόμοι", "Πολιτεία", "Όροι", "Γοργίας ή περί της ρητορικής", "Πολιτικός ή περί της βασιλείας", "Ευθύφρων ή περί του οσίου", "Μίνως ή περί νόμων". Ακόμα καί στις επιστολές του υπάρχουν σχετικές αναφορές του περί της ανάμειξής του όσον αφορά την προσπάθεια επιβολής επί της Σικελίας ενός καθεστώτος βάσει των ιδεών του. Ακόμα την "Πολιτική Φιλοσοφία" καί την "Πολιτική Επιστήμη" προώθησαν καί οι Σοφιστές, οι οποίοι συνέβαλαν πάρα πολύ στην προώθηση πολλών μεγάλων αλλαγών σε βάθος χιλιετιών. Η φράση του σοβιστή Αλκιδάμαντα "Πάντας αφήκεν ελευθέρους θεός' ουδένα γάρ δούλον η φύσις πεποίηκεν", δηλαδή "Όλους τους άφησε ελευθέρους ο θεός, διότι η φύση δεν έχει κάνει κανέναν δούλον", επηρέασε καθοριστικώς τη Φιλοσοφική επιχειρηματολογία των αντιπάλων καί των υπερμάχων της δουλείας. Η θέση του Ευριπίδη(480-405π.α.χ.χ.) "δούλου τόδ' είπας' τό μή λέγειν ά τις φρονεί", δηλαδή "αυτό εδώ που λές είναι γνώρισμα δούλου' το να μη λέγει κάποιος αυτά που φρονεί", έδειξε ότι πολλές φορές, η δουλεία δεν είναι σωματική αλλά ψυχική. Ο τραγωδός Σοφοκλής στην τραγωδία του "Αντιγόνη" διαφωτίζει καί διδάσκει, ότι ουσιαστικώς όταν αναφερόμαστε στην έννοια "Κράτος", εννοούμε τρία(3) πράγματα: τους κυβερνώντες, τον λαό καί το έδαφος, το καθοριζόμενο βάσει των συνόρων καί άρα όσοι νομίζουν ότι "Κράτος=κυβέρνηση" απλώς είναι ανόητοι. Σχετικώς, αναφέρει τα κάτωθι, ο Σοφοκλής, παραθέτοντας τον διάλογο του Κρέοντα καί του υιού του Αίμονα.

Αρχαίο κείμενο

ΑΙΜΩΝ: "-Πόλις γάρ ουκ έσθ' ήτις ανδρός έσθ' ενός". ΚΡΕΩΝ: "-Ου τού κρατούντος η πόλις νομίζεται;" ΑΙΜΩΝ: "Καλώς ερήμης γ' άν σύ γής άρχοις μόνος"

Μετάφραση "Κάκτου"

ΑΙΜΟΝΑΣ: "-Πόλη καμιά δεν είναι ενός ανθρώπου." ΚΡΕΟΝΤΑΣ: "-Στον άρχοντά της δεν ανήκει η πόλη;" ΑΙΜΟΝΑΣ: "-Όμορφα θα βασίλευες μόνος στην ερημιά."

Πηγή: Σοφοκλή "Αντιγόνη", στίχοι 731-733.

Αυτός ο μικρός διάλογος ενδεχομένως επηρέασε καθοριστικώς καί τον Κωνσταντίνο ΙΒ΄ Παλαιολόγο, καθώς κατά την απόρριψη της πρότασης του Μωάμεθ Β΄ περί φυγής του προς την Πελοπόννησο με παραχώρηση πολλών προνομίων, απήντησε το κάτωθι σαφές:

"Τό δέ τήν πόλιν σοί δούναι, ούτ' εμόν εστί ούτ' άλλου των οικούντων εν αυτή. Κοινή γάρ γνώμη αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν καί ου φεισόμεθα τής ζωής ημών", δηλαδή:

"Το να σου παραδώσω αφ' ετέρου την πόλη, ούτε δικό μου είναι ούτε κάποιου άλλου από όσους κατοικούν σε αυτήν. Διότι με κοινή γνώμη αυτοπροαιρέτως θα πεθάνουμε καί δεν θα φεισθούμε τη ζωή μας".

Όπως βλέπουμε, η απάντηση του Αίμονος, προς τον Κρέοντα, γραφείσα ήδη το 442/441π.α.χ.χ. από τον Σοφοκλή, αντανακλάται το 1.453μ.α.χ.χ., παρελθόντων 1.884-1.885 ετών, στην απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΒ΄ Παλαιολόγου. Άρα, κατανοούμε ότι "Κράτος" καί "Κυβέρνηση" δεν ταυτίζονται.

Αλλά καί μετά την εποχή των Αρχαίων Ελλήνων διανοουμένων, η "Πολιτική Φιλοσοφία" καί η "Πολιτική Επιστήμη" συνεχίστηκαν, όσον καί αν ορισμένοι αρνούνται να το δεχθούν λόγω της αγνοίας τους ή λόγω του φανατισμού τους. Το "έδικτον περί παιδείας" του αυτοκράτορα Ιουλιανού(361-363μ.α.χ.χ.), βάσει του οποίου απαγορευόταν η διδασκαλία των Ελληνικών κειμένων εκ μέρους χριστιανών διδασκάλων, λόγω της αντιμετώπισής τους ως τυπικών γραμματικών κειμένων, με το επιχείρημα "Είναι αισχρό για λίγα χρήματα να διδάσκουν κάποιοι τα ακριβώς αντίθετα από εκείνα που πιστεύουν", είναι χαρακτηριστικό δείγμα "Πολιτικής Φιλοσοφίας" καί προώθησης της "Πολιτικής Επιστήμης", διότι πλέον θέτει το διαχρονικό ερώτημα στους διδασκάλους/στις διδασκαλίδες καί στους καθηγητές/στις καθηγήτριες, κατά πόσον είναι απλώς "διεκπεραιωτές/διεκπεραιώτιδες ορισμένης διδακτέας ύλης" ή αντιθέτως είναι "φορείς καί φάροι ορισμένων ηθικών αξιών καί προτύπων". Εν συνεχεία, ο κατά τους Αυγουστίνος Ιππώνας, έγραψε το έργο με τον τίτλο "Περί της Πολιτείας του Θεού", προτείνοντας μίαν ορισμένην αντίληψιν περί της χριστιανικής ηθικής καί κοινωνικής πρακτικής. Τους επομένους αιώνες, οι Ανθρωπιστές(ξενικώς "Ουμανιστές") καί οι Διαφωτιστές προώθησαν συγκεκριμένες θέσεις, μέσω των οποίων η ανθρώπινη διαβίωση βελτιώθηκε, καθώς εδράσθησαν στην αντίληψιν των Αρχαίων Ελλήνων. Ο Κάρολος Λουδοβίκος του Σεκοντάτ, βάρώνος του Μοντεσκιέ, ή απλώς Μοντεσκιέ, μελετώντας τον Αριστοτέλη, πρότεινε τη διάκριση των αρχών σε "νομοθετική", σε "δικαστική" καί σε "εκτελεστική". Ο Ιταλός Καίσαρας Μπεκαρία, πρότεινε την ελάφρυνση των ποινών καί την ανθρώπινη αντιμετώπιση των κρατουμένων, βάσει των κάτωθι αρχών: -σκοπός της ποινής δεν είναι η τιμωρία, είναι αντιθέτως ο σωφρονισμός, οπότε πρέπει να είναι σχετικώς λογική ως ποινή, -σύντομη εκδίκαση των κατηγορουμένων χάριν αποδόσεως δικαιοσύνης καί αθώωσης ή καταδίκης τους, αλλιώς ακόμα καί οι ένοχοι/ένοχες, με την παρέλευση μεγάλου διαστήματος δεν συνειδητοποιούν τον λόγο της τιμωρίας τους -καλλίτερα μία μικρή αλλά σίγουρη ποινή παρά μία μεγάλη πλήν αβέβαιη ποινή Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Αβραάμ Λίνκολν κατήργησε τη δουλεία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής καί οι διάδοχοί του, με κυριότερο τον πρόεδρο Ιωάννη Κέννεντυ κατήργησαν τις πολλές κοινωνικές διακρίσεις κατά των Αφρικανών στις νότιες πολιτείες. Οι Γάλλοι από του 1.903μ.α.χ.χ. θέσπισαν επισήμως "Κοσμικό Κράτος" ουδέτερο έναντι όλων ανεξαιρέτως των θρησκειών, χωρίς χρηματοδότηση κ.λ.π. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να λησμονήσουμε στην "Πολιτική Φιλοσοφία" καί την "Πολιτική Επιστήμη" τον Ιταλό Νικόλαο Μακκιαβέλι, τον συγγραφέα του "Ηγεμόνα", μέσω του οποίου διδάσκει τον τρόπο πραγματοποίησης όλων ανεξαιρέτως των ανθρωπίνων πολιτικών φιλοδοξιών; Πώς θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τον φιλόσοφο Ιωάννη Λοκ, ο οποίος ήδη με τη διδασκαλία του από του 1.689-1.690μ.α.χ.χ. διδάσκει ότι μεταξύ των πολιτών καί των κυβερνήσεων υπάρχει ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" μέσω του οποίου οι πολίτες πληρώνουν φόρους καί οι κυβερνήσεις υπηρετούν καί προστατεύουν τους πολίτες καί ότι αν οι κυβερνήσεις παραβιάσουν το "κοινωνικό συμβόλαιο" τότε οι κοινωνίες δικαιούνται να τις ανατρέψουν; Εδώ προφανώς εναρμονίζεται καί το άρθρο 120.4Σ. του ισχύοντος Ελληνικού συντάγματος. Αλλά πέραν αυτού, ακόμα καί αν δεχθούμε την θέση του Ρουσσώ περί "γενικής βούλησης" καί άρα περί εκλογών καί δημοψηφισμάτων, όσον αφορά την ανατροπή μίας κυβέρνησης, επί του προκειμένου, αυτό δεν αναιρεί την ουσία των λεγομένων του Λοκ. Έτσι, θα πρέπει να σκεφθούμε ότι προφανώς υπάρχει μία ευρύτερη "Πολιτική Φιλοσοφία", εξέλιξη της οποίας είναι καί η "Πολιτική Επιστήμη" εν πολλοίς, καθώς το σύνολο των συγχρόνων πολιτικών ηγητόρων, ασχέτως αν συμφωνούν ή διαφωνούν οι άνθρωποι προς τις θέσεις τους, εξέδωσαν συγγράμματα "Πολιτικής Φιλοσοφίας", χάριν απτής αποτύπωσης των λεγομένων τους. Έτσι, όσον αφορά τους συγχρόνους πολιτικούς ηγήτορες, ο Κάρολος Μαρξ καί ο Φρειδερίκος Ένγκελς εξέδωσαν το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" το 1.848μ.α.χ.χ., ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου εξέδωσε το "Δημοκρατικό Μανιφέστο" τον Φεβρουάριο 1.922μ.α.χ.χ., καί συνέγραψε το έργο "Εθνικισμός-Κοινωνιολογική μελέτη" το 1.916μ.α.χ.χ., επανεκδοθέντα το 1.992μ.α.χ.χ. από τις εκδόσεις "ΑΠ.Α.ΧΑΡΙΣΗΣ-δημιουργία", ο Μάο Τσε Τουνγκ συνέγραψε το "Κόκκινο Βιβλίο", ο Αδόλφος Χίτλερ συνέγραψε το βιλβίο "Ο Αγών μου", αλλά καί άλλοι πολιτικοί ηγήτορες συνέγραψαν παρόμοια βιβλία "Πολιτικής ΦΙλοσοφίας", μέσω των οποίων, ασχέτως των όποιων διαφωνιών μας ως ανθρώπων, η "Πολιτική Επιστήμη", δηλαδή η επιστήμη μελέτης των πολιτικών εξελίξεων, προωθείται σε μεγάλο βαθμό προϊόντος του χρόνου καί άρα οφείλουμε να τα προσεγγίζουμε, όταν ενδιαφερόμαστε για τέτοια θέματα, όχι με τον φανατισμό των "θρησκολήπτων οπαδών" ή των "ορκισμένων εχθρών" αλλά με την ουδέτερη οπτική των φιλοσόφων καί κυρίως των μελισσών, οι οποίες αφού καθίσουν σε όλα τα φυτά χάριν συλλογής των απαραιτήτων συστατικών καί αποβολής των αχρήστων καί περιττών κατά την παρασκευή του μέλιτος από την κυψέλη.