Δεσποτάτο της Σερβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 14: Γραμμή 14:
* [[Τζούρατζ Μπράνκοβιτς]], 1444-1456
* [[Τζούρατζ Μπράνκοβιτς]], 1444-1456
* [[Λαζάρ Μπράνκοβιτς]], 1456-1458
* [[Λαζάρ Μπράνκοβιτς]], 1456-1458
:* [[Μιχαήλ Άγγελος Δούκας]], 1458
:* [[Μιχαήλ Άγγελος της Σερβίας|Μιχαήλ Άγγελος]], 1458
:* [[Ελένη Παλαιολογίνα Μπράνκοβιτς|Ελένη Παλαιολόγου]], 1458
:* [[Ελένη Παλαιολογίνα Μπράνκοβιτς|Ελένη Παλαιολόγου]], 1458
* [[Στεφάν Μπράνκοβιτς]], 1458-1459
* [[Στεφάν Μπράνκοβιτς]], 1458-1459

Έκδοση από την 14:22, 25 Σεπτεμβρίου 2013

Το Δεσποτάτο το 1455-1459

Το Δεσποτάτο της Σερβίας (σερβικά : Српска деспотовина) ήταν ένα σερβικό μεσαιωνικό κρατίδιο που δημιουργήθηκε το 1402 όταν ο Στέφανος Λαζάρεβιτς, γιος του πρίγκιπα Λάζαρ Χρεμπελιάνοβιτς έλαβε από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον τίτλο του Δεσπότη. Η Σμεντέρεβο η πρωτεύουσα χτίστηκε από τον Δεσπότη Γεώργιο Μπράνκοβιτς. Μετά το θάνατο του δεσπότη Γεωργίου το 1456 στη Σερβία ξεκίνησε δυναστική έριδα για τον θρόνο μεταξύ των διαδόχων του που διευκόλυνε την κατάρρευση του κράτους και το 1459 το δεσποτάτο τελικά έπεσε στα χέρια των Τούρκων.

Ιστορία

Μετά την Μάχη του Κοσσυφοπεδίου και τον θάνατο του πρίγκιπα Λάζαρου το κρατιδιό του αντιμετώπισε πρόβλημα μεγάλο κυρίως από το Ουγγρικό βασίλειο. [1]. Δεδομένου ότι ο πρίγκιπας ήταν υποτελής της Ουγγαρίας και έτσι ο Ούγγρος βασιλιάς ήθελε ο διάδοχος να είναι υποτελείς του[2]. Έτσι επιτέθηκε στην πριγκίπισσα Μίλιτσα Χρεμπελιάνοβιτς το φθινόπωρο του 1389[3]. Ο γιος της, πρίγκιπας Βούκ Λαζάρεβιτς ήρθε σε επαφή με τους Οθωμανούς ζητώντας τη βοήθεια τους όπως κι έγινε το 1390. Ωστόσο σε αντάλλαγμα ο σουλτάνος Βαγιαζίτ ζήτησε να δώσει η Μίλιτσα την μικρότερη κόρη της Όλιβερ για το χαρέμι του και κάθε χρόνο οι ευγενείς της να εμφανίζονται στην αυλή του και να δηλώνουν την υποταγή τους[4].

Τελευταίος δεσπότης ήταν ο Στεφάν Τομάσεβιτς ο οποίος έχανε συνεχώς εδάφη από τους Οθωμανούς και 1459 έχασε οριστικά την ηγεμονία του. Το 1404 ο βασιλιάς της Ουγγαρίας Σιγμούδος έδωσε κάποια εδάφη από την επικράτεια του στους Δεσπότες της Σερβίας αλλά κι αυτά χάθηκαν από τους Οθωμανούς το 1522.

Δεσπότες

Παραπομπές

  1. Станојевић Станоје (2008) [1910], „VIII Борба српскога народа с Турцима“ (на српском језику), Историја српскога народа Београд: Логос арт, стр, стр. 161-165, ISBN 978-86-7360-097-0
  2. Фајфрић Жељко (2009), „10. Питање наслеђа“ (на српском језику), Кнез Лазар и деспот Стефан, Сремска Митровица: Tabernakl, стр. 89, ISBN 978-86-85269-08-0
  3. Ћоровић Владимир (2010), „Четврти период 1, Срби између Турака и Мађара“ (на српском језику), Историја Срба, Београд: Mikibook, стр. 257-263, ISBN 978-86-87463-10-3
  4. Fajfrić Željko (2008), „Bajazit (1389-1402)“ (на српском језику), Turski sultani, Sremska Mitrovica: Tabernakl, стр. 40-48, ISBN 978-86-85269-28-8
CC-BY-SA
Μετάφραση
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Српска деспотовина της Σερβικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).