Λύσανδρος Δικαιόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μ Προσθήκη προτύπου πύλης ποδοσφαίρου, μικροαλλαγές |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
[[Αρχείο:Δικαιόπουλος Λύσανδρος.png|thumb|right|180px|Ο Λύσανδρος Δικαιόπουλος.]] |
[[Αρχείο:Δικαιόπουλος Λύσανδρος.png|thumb|right|180px|Ο Λύσανδρος Δικαιόπουλος.]] |
||
Ο '''Λύσανδρος Δικαιόπουλος''' ([[Σμύρνη]], [[1916]] - [[Αθήνα]], 3/5/[[1938]]) υπήρξε [[Έλληνας]] αμυντικός [[ποδοσφαιριστής]], ο οποίος απεβίωσε έπειτα από θανάσιμο τραυματισμό στο κεφάλι το Μάιο του 1938. Ήταν η δεύτερη φορά που [[Έλληνας]] ποδοσφαιριστής υπέστη θανατηφόρο ατύχημα αγωνιζόμενος σε ποδοσφαιρικό αγώνα, έξι χρόνια έπειτα από το θάνατο του 17χρονου τερματοφύλακα του Απόλλωνα Πάτρας Γιάννη Φωτίου.<ref>Το πρώτο θανατηφόρο ατύχημα είχε συμβεί |
Ο '''Λύσανδρος Δικαιόπουλος''' ([[Σμύρνη]], [[1916]] - [[Αθήνα]], 3/5/[[1938]]) υπήρξε [[Έλληνας]] αμυντικός [[ποδοσφαιριστής]], ο οποίος απεβίωσε έπειτα από θανάσιμο τραυματισμό στο κεφάλι το Μάιο του 1938. Ήταν η δεύτερη φορά που [[Έλληνας]] ποδοσφαιριστής υπέστη θανατηφόρο ατύχημα αγωνιζόμενος σε ποδοσφαιρικό αγώνα, έξι χρόνια έπειτα από το θάνατο του 17χρονου τερματοφύλακα του Απόλλωνα Πάτρας Γιάννη Φωτίου.<ref>Το πρώτο θανατηφόρο ατύχημα είχε συμβεί στις 28 Μαΐου 1932 σε αγώνα της Β΄ κατηγορίας Πατρών μεταξύ Απόλλωνα και Εθνικού Πατρών. Στο 6΄ ο 17χρονος τερματοφύλακας του Απόλλωνα Γιάννης Φωτίου έπεσε στα πόδια του προελαύνοντος Πισπιρίγκου, την ώρα που ο επιθετικός του Εθνικού ετοιμαζόταν να σουτάρει. Το σουτ του Πισπιρίγκου βρήκε τον Φωτίου στο στήθος και τον άφησε νεκρό ακαριαία χωρίς να προλάβει να του δώσει τις πρώτες βοήθειες ο ιατρός του αγώνα. Η κηδεία έγινε με έξοδα της Ε.Π.Σ. Πατρών και το πρωτάθλημα διακόπηκε. Ο Πισπιρίγκος, που ήταν από τους πιο ήσυχους ποδοσφαιριστές της Πάτρας, συνελήφθη αλλά αργότερα αφέθηκε ελεύθερος αφού το χτύπημα δεν ήταν εσκεμμένο, ούτε είχε δώσει αφορμή παλιότερα,[http://srv-web1.parliament.gr/display_doc.asp?item=43999&seg=11099 "Αθλητικόν πένθος εις Πάτρας", εφ. "Αθλητικός Τύπος", 1/6/1932, ψηφ. σελ. 216] και [http://srv-web1.parliament.gr/display_doc.asp?item=44008&seg=11108 "Τα θύματα της μοίρας", εφ. "Αθλητικό Βήμα", 6/5/1938, ψηφ. σελ. 269.] </ref> |
||
==Βιογραφικό== |
==Βιογραφικό== |
||
Έκδοση από την 17:25, 27 Μαρτίου 2013
Ο Λύσανδρος Δικαιόπουλος (Σμύρνη, 1916 - Αθήνα, 3/5/1938) υπήρξε Έλληνας αμυντικός ποδοσφαιριστής, ο οποίος απεβίωσε έπειτα από θανάσιμο τραυματισμό στο κεφάλι το Μάιο του 1938. Ήταν η δεύτερη φορά που Έλληνας ποδοσφαιριστής υπέστη θανατηφόρο ατύχημα αγωνιζόμενος σε ποδοσφαιρικό αγώνα, έξι χρόνια έπειτα από το θάνατο του 17χρονου τερματοφύλακα του Απόλλωνα Πάτρας Γιάννη Φωτίου.[1]
Βιογραφικό
Η οικογένειά του
Ο Δικαιόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη, από όπου ήρθε η οικογένειά του το 1922 με τη μικρασιατική καταστροφή. Η οικογένειά του ήταν σχετικά εύπορη. Την εποχή του ατυχήματος ο πατέρας του είχε αποβιώσει. Κατοικούσε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στην περιοχή του Αγ. Σώστη Ν. Κόσμου, λεωφόρος Συγγρού 171. Ως πολίτης εργαζόταν ως πιανίστας, ενώ την εποχή του ατυχήματος υπηρετούσε τη θητεία του ως σμηνίτης στη Ναυτική Αεροπορική Βάση Φαλήρου.
Ποδοσφαιριστής υπήρξε και ένας αδερφός του που έπαιξε στην ΑΕΚ, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδος το 1939.
Η καριέρα του
Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία σε ανεπίσημα σωματεία κοντά στην περιοχή κατοικίας του, πρώτα στους Αργοναύτες Καλλιθέας και στη συνέχεια στη Μικρασιατική Δουργούτη, που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια ανεπισήμων σωματείων 1934. Το 1934-35 ο Δικαιόπουλος έπαιξε για πρώτη φορά σε επίσημο πρωτάθλημα με την Ένωση Ηρακλείου στην Γ΄ κατηγορία. Διακρίθηκε ιδιαίτερα βοηθώντας το σύλλογό του να φτάσει στην τελική φάση του πρωταθλήματος. Οι εμφανίσεις του έγιναν αντιληπτές από τους υπεύθυνους της ΑΕΚ και την επόμενη σεζόν βρέθηκε στην ΑΕΚ, όπου έμεινε δύο χρονιές αλλά την πρώτη χρονιά έπαιξε κυρίως στη Β΄ ομάδα.
Το 1937-38 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο έκανε εξαιρετική σεζόν και καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα ως οπισθοφύλακας. Διακρινόταν για την ορμή και την αυτοθυσία του και υπήρχε διάχυτη η αντίληψη ότι σύντομα θα τον καλούσαν στην Εθνική ομάδα. Αλλά η μοίρα άλλα του είχε γράψει.
Το τραγικό ατύχημα
Την Πρωτομαγιά του 1938, και ενώ είχε λήξει το πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ, διοργανώθηκε φιλικός αγώνας Παναθηναϊκού-ΑΕΚ στο γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ο οποίος έληξε 0-0. Στο 7ο λεπτό του αγώνα ο Δικαιόπουλος σε προσπάθειά του να εξουδετερώσει με κεφαλιά μια επίθεση των αντιπάλων συγκρούστηκε με ορμή με τον Τζανετή της ΑΕΚ, ο οποίος πήδησε ταυτόχρονα. Έπεσαν και δύο στο έδαφος με φόρα. Ο Τζανετής έπεσε με το μέτωπο αλλά πρόλαβε να προστατευτεί με τα χέρια του και σηκώθηκε σχεδόν αμέσως λίγο ζαλισμένος και με μικρομώλωπες. Όμως, ο Δικαιόπουλος έπεσε άτσαλα και χτύπησε στο έδαφος με το πίσω μέρος του κεφαλιού του μένοντας ακίνητος. Το παιχνίδι διακόπηκε προσωρινά.
Ο ιατρός και παλιός αθλητής Μ. Μαρσέλλος που παρακολουθούσε τον αγώνα έσπευσε επί τόπου και διέγνωσε τη σοβαρότητα του χτυπήματος. Ο παίκτης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού σε κατάσταση αφασίας, συνοδευόμενος από την ολοφυρόμενη μητέρα του που είχε έρθει να τον καμαρώσει αγωνιζόμενο. Στο Ερυθρό οι γιατροί διαπίστωσαν πως το τραύμα ήταν θανάσιμο, αφού είχε υποστεί κάταγμα στη βάση του κρανίου και διάσειση. Του έγινε παρακέντηση για την αφαίρεση του εσωτερικού αιματώματος αλλά ο αθλητής δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις του. Επέζησε σχεδόν δύο 24ωρα χάρις τη γερή του κράση και έσβησε στις 10.30 π.μ. της 3ης Μαΐου 1938 στα χέρια της μητέρας του και των συμπαικτών του Τάσου Κρητικού και Κώστα Ζώγα που τον είχαν επισκεφτεί.
Ο θάνατός του συγκίνησε την αθηναϊκή κοινωνία και ιδιαιτέρως τον αθλητικό κόσμο. Η κηδεία του στο Α΄ νεκροταφείο ήταν πάνδημος και σε αυτήν παρέστησαν επίσημες αρχές με επικεφαλής τον φίλαθλο Υπουργό-Διοικητή Πρωτευούσης Κων. Κοτζιά. Παρόντες ήταν οι συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό, οι παίκτες της ΑΕΚ, όπου αγωνιζόταν την προηγούμενη σεζόν, πολλοί ποδοσφαιριστές άλλων συλλόγων, άγημα σμηνιτών που απέδωσε τιμές, τα συμβούλια της ΕΠΟ, της ΕΠΣΑ, των συλλόγων Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, Π.Α.Ο. Δάφνης, Απόλλωνα, Αστέρα Αθηνών, Ολυμπιακού Πειραιά, Ατρομήτου Αθηνών, Μικρασιατικής, Ποσειδώνα Γλυφάδας, ενώ στεφάνια κατέθεσαν και εκπρόσωποι των εφημερίδων "Αθλητισμός" και "Αθλητικό Βήμα". Η ΕΠΣΑ αποφάσισε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στους αμέσως προσεχείς αγώνες και οι παίκτες να αγωνιστούν με μαύρο περιβραχιόνιο. Τηλεγραφήματα έφτασαν και από επαρχιακούς συλλόγους.
Συνέπεια του θανάτου του Δικαιόπουλου ήταν η απόφαση της πολιτείας να υποχρεώσει τους συλλόγους στο εξής να ασφαλίζουν έντεκα ποδοσφαιριστές τους ανωνύμως ώστε όσοι αγωνίζονται να έχουν ασφάλεια. Στην δε οικογένεια του Δικαιόπουλου η πολιτεία παραχώρησε ειδική σύνταξη για τη χήρα μητέρα του και προικοδότησε την άγαμη αδερφή του.
Σύλλογοι που αγωνίστηκε
- Αργοναύτες Καλλιθέας: ανεπίσημος ως το 1933.
- Μικρασιατική Δουργούτη: πρωταθλήτρια ανεπισήμων σωματείων 1934.
- Ένωση Ηρακλείου: Γ΄ ΕΠΣ Αθηνών 1934-35.
- Α.Ε.Κ.: Α΄ Ε.Π.Σ. Αθηνών 1935-36 και 1936-37.
- Παναθηναϊκός: Α΄ ΕΠΣ Αθηνών 1937-38.
Πηγές
Αναφορές
- ↑ Το πρώτο θανατηφόρο ατύχημα είχε συμβεί στις 28 Μαΐου 1932 σε αγώνα της Β΄ κατηγορίας Πατρών μεταξύ Απόλλωνα και Εθνικού Πατρών. Στο 6΄ ο 17χρονος τερματοφύλακας του Απόλλωνα Γιάννης Φωτίου έπεσε στα πόδια του προελαύνοντος Πισπιρίγκου, την ώρα που ο επιθετικός του Εθνικού ετοιμαζόταν να σουτάρει. Το σουτ του Πισπιρίγκου βρήκε τον Φωτίου στο στήθος και τον άφησε νεκρό ακαριαία χωρίς να προλάβει να του δώσει τις πρώτες βοήθειες ο ιατρός του αγώνα. Η κηδεία έγινε με έξοδα της Ε.Π.Σ. Πατρών και το πρωτάθλημα διακόπηκε. Ο Πισπιρίγκος, που ήταν από τους πιο ήσυχους ποδοσφαιριστές της Πάτρας, συνελήφθη αλλά αργότερα αφέθηκε ελεύθερος αφού το χτύπημα δεν ήταν εσκεμμένο, ούτε είχε δώσει αφορμή παλιότερα,"Αθλητικόν πένθος εις Πάτρας", εφ. "Αθλητικός Τύπος", 1/6/1932, ψηφ. σελ. 216 και "Τα θύματα της μοίρας", εφ. "Αθλητικό Βήμα", 6/5/1938, ψηφ. σελ. 269.