Ούγκο Τσάβες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
GrouchoBot (συζήτηση | συνεισφορές)
6.782 επεξεργασίες
μ r2.7.2) (Ρομπότ: Προσθήκη: tk:Ugo Çawez
Γραμμή 174: Γραμμή 174:
[[tet:Hugo Chávez]]
[[tet:Hugo Chávez]]
[[th:อูโก ชาเบซ]]
[[th:อูโก ชาเบซ]]
[[tk:Ugo Çawez]]
[[tl:Hugo Chávez]]
[[tl:Hugo Chávez]]
[[tr:Hugo Chávez]]
[[tr:Hugo Chávez]]

Έκδοση από την 19:48, 6 Μαρτίου 2013

Ούγκο Τσάβες
Ο Ούγκο Τσάβες
52ος Πρόεδρος της Βενεζουέλας
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
2 Φεβρουαρίου 1999
ΑντιπρόεδροςΙσαΐας Ροδρίγκες
Αδίνα Μπαστίδας
Ντιοσδάδο Καμπέγιο
Χοσέ Βισέντε Ρανχέλ
Χόρχε Ροδρίγκες
Ραμόν Καρριζάλες
Ελίας Χάουα
ΠροκάτοχοςΡαφαέλ Καλντέρα
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση28  Ιουλίου 1954, Σαμπανέτα,Μπαρίνας,
Βενεζουέλα
Θάνατος5  Μαρτίου 2013[1][2][3]
Βενεζουέλα
ΥπηκοότηταΒενεζουέλα
Πολιτικό κόμμαΠέμπτο Κίνημα Δημοκρατίας(1997-2008)
Ηνωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα(2008-τώρα)
ΣύζυγοςΝάνσι Κολμενάρες
Μαρισαμπέλ Ροδρίγκες(διαζευγμένος)
Παιδιά4
ΣπουδέςMilitary Academy of the Bolivarian Army
ΕπάγγελμαΣτρατιωτικός
Πολιτικός
Βραβεύσειςβραβείο Καντάφι
Τάγμα του Φρανσίσκο Μορασάν (27  Ιανουαρίου 2014)[4]
Μεγάλο κολάρο του Τάγματος του Πρίγκιπα Ενρίκε (8  Νοεμβρίου 2001)[5]
Τάγμα του Ελευθερωτή
Τάγμα του Φρανσίσκο ντε Μιράντα
Order of the Star of Carabobo
Εθνικό Τάγμα Χοσέ Μαρτίν (17  Νοεμβρίου 1999)[6]
National Order of Merit Carlos Manuel de Cespedes (2004)[7]
Κορδέλα του Τάγματος της Δημοκρατίας της Σερβίας (6  Μαρτίου 2013)[8]
Τάγμα των Ομεϋαδών
Τάγμα του Ουατσαμόνγκα
Τάγμα της Φιλίας - Λευκορωσία (23  Ιουλίου 2008)
Blue Planet Award (2008)
honorary doctor of the University of International Business and Economics (2001)[9]
Τάγμα του Αουγκούστο Σέζαρ Σαρντίνο (11  Ιανουαρίου 2007)
Μετάλλιο της Ανατολικής Δημοκρατίας της Ουρουγουάης (15  Μαρτίου 2006)[10]
Τάγμα του Σταυρού του Νότου
Order of the Liberator General San Martín
Τάγμα της Δημοκρατίας της Σερβίας
Τάγμα της Τιμής και της Δόξας
ΘρήσκευμαΡωμαιοκαθολικός
Υπογραφή
Ιστοσελίδαhttp://www.chavez.org.ve
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ούγκο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας ή Ούγκο Τσάβες ή Ούγο Τσάβες (ισπανικά: Hugo Rafael Chávez Frías, ΔΦΑ: [ˈuɣo rafaˈel ˈtʃaβes ˈfɾi.as] 28 Ιουλίου 1954 - 5 Μαρτίου 2013) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός, Πρόεδρος της Βενεζουέλας. Εξελέγη Πρόεδρος το 1998 και επανεξελέγη το 2006 και το 2012. Ακολουθώντας τη δική του πολιτική ιδεολογία του Μπολιβαριανισμού και "σοσιαλισμού για τον 21ο αιώνα" επέβαλε νέο Σύνταγμα, περιφερειακά δημοκρατικά συμβούλια, την κρατικοποίηση σειράς στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, αύξηση κυβερνητικών δαπανών στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης, και μείωσε το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω από το όριο της φτώχιας. Απομάκρυνε επιτυχώς τη χώρα του από τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και συνεργάστηκε στενά με τις κυβερνήσεις της Κίνας και της Ρωσίας. Η διακυβέρνησή του συνδέθηκε επίσης με σειρά κατασταλτικών μέτρων εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου, εκτεταμένη διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό, και χειραγώγηση της Δικαιοσύνης. Χρηματοδοτώντας προγράμματα κρατικής πρόνοιας δια μέσου των εσόδων από την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, καθώς και ελέγχοντας τα Μέσα ενημέρωσης, ο Τσάβες διατήρησε υψηλή δημοφιλία κατά τις πρώτες του θητείες στην προεδρία, η οποία και σταδιακά εξασθένησε, χωρίς ποτέ να του στερήσει την κυριαρχία, έως και τον πρόωρο θανάτό του.

Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1954. Έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση στους αλεξιπτωτιστές. Παντρεύτηκε 2 φορές και σήμερα είναι διαζευγμένος από τη Μαρισαμπέλ Ροδρίγκες. Έχει 4 παιδιά.

Αποτυχημένο πραξικόπημα και συνέπειες

Το 1983 ίδρυσε το Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 (Movimiento Bolivariano Revolucionario 200, MBR-200). Στις 4 Φεβρουαρίου 1992, ο Τσάβες με το MBR-200 πραγματοποίησε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του προέδρου Κάρλος Άντρες Πέρες, με 18 νεκρούς και 60 τραυματίες. Η απόπειρα για την κατάληψη της εξουσίας απέτυχε και μια ακόμα προσπάθεια, το Νοέμβριο του 1992, είχε αποτέλεσμα την κατάληψη του κτηρίου της κρατικής τηλεόρασης. Στη διάρκεια αυτού του γεγονότος, το οποίο επίσης απέτυχε, ο Τσάβες βρισκόταν στη φυλακή.


Έπειτα από δύο χρόνια, του έδωσε αμνηστία ο Πρόεδρος Ραφαέλ Καλντέρα (Rafael Caldera). Αναδόμησε το MBR και το έκανε πολιτικό κομμα με το όνομα «Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία» (MVR).

Πρόεδρος

Ο Τσάβες εξελέγη Πρόεδρος στις εκλογές της 6 Δεκεμβρίου 1998 με τη μεγαλύτερη συμμετοχή των τελευταίων 4 δεκαετιών, της τάξεως του 56,2%. Ο Τσάβες εφάρμοσε το πολιτικό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς. Στις 2 Φεβρουαρίου 1999, ορκίστηκε Πρόεδρος και διά δημοψηφίσματος δημιούργησε Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Ακολούθησε η νίκη του στις βουλευτικές εκλογές, με το κόμμα του να καταλαμβάνει τις 120 επί συνόλου 131 εδρών.

Βάσει του νέου Συντάγματος, η χώρα μετονομάστηκε σε «Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας», για να τιμηθεί ο ήρωας της ανεξαρτησίας, Σιμόν Μπολιβάρ. Η θητεία του προέδρου αυξήθηκε σε 6 χρόνια και επετράπη η δεύτερη θητεία των Προέδρων. Οι πολιτειακές αλλαγές εγκρίθηκαν σε δημοψήφισμα, το Δεκέμβριο του 1999. Τον Ιούλιο του 2000 διεξήχθησαν εκλογές για την Εθνοσυνέλευση. Ταυτόχρονα, ο Τσάβες πέτυχε την επανεκλογή του στην προεδρία. Την περίοδο 2000-2001 κυβέρνησε με διατάγματα.

Ταραχές, πραξικόπημα και αντιπραξικόπημα

Αρχείο:HugoChavez1823.jpeg
Ο Ούγκο Τσάβες στο Παγκοσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του 2005, στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας.

Στις 9 Απριλίου 2002, τα συνδικάτα κήρυξαν απεργία. Στις 11 Απριλίου, στη διάρκεια διαδηλώσεων κατά της απόλυσης του προέδρου μεγάλης εταιρείας πετρελαίου, ξέσπασε βία, με 17 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Γιατροί ανέφεραν ότι πολλά από τα θύματα είχαν πυροβοληθεί από ελεύθερους σκοπευτές, ωστόσο η έρευνα έχει παγώσει και δεν είναι με ακρίβεια γνωστό το τι έγινε εκείνη την ημέρα.

Στο μεταξύ, παραιτήθηκε ο διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων, Λούκας Ρινκόν Ρομέρο (Lucas Rincon Romero), αφού πρώτα ανακοίνωσε σε εθνικό δίκτυο την παραίτηση του Τσάβες (ωστόσο, ο Τσάβες ανέφερε αργότερα ότι συνελήφθη όμηρος). Νέος πρόεδρος αυτοανακηρύχθηκε ο Πέδρο Καρμόνα, πρόεδρος του συνδέσμου βιομηχάνων και εμπόρων της Βενεζουέλας υποστηριζόμενος από το στρατό. Ο νέος ηγέτης άλλαξε ξανά το όνομα της χώρας σε Δημοκρατία της Βενεζουέλας, αλλά οι υποστηρικτές του Τσάβες προκάλεσαν αντιπραξικόπημα. Τη νύχτα του Σαββάτου, στις 13 Απριλίου 2002 ο Τσάβες επέστρεψε στην ηγεσία, τερματίζοντας τη συντομότερη κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας. Ο Lucas Rincon Romero επαναδιορίστηκε διοικητής του Στρατού και το 2003 έγινε Υπουργός Εσωτερικών.

Το Δεκέμβριο του 2002, η κυβέρνηση Τσάβες αντιμετώπισε την απεργία των συνδικάτων, η οποία κράτησε 2 μήνες. Τον Αύγουστο του 2003, η Αντιπολίτευση ξεκίνησε τη διαδικασία για την καθαίρεση του Τσάβες. Το αρμόδιο Συμβούλιο απέρριψε την πρόταση και η ψηφοφορία έγινε στις 15 Αυγούστου 2004. Το 59,25% ήταν κατά της ανατροπής της απόφασης για καθαίρεση του Προέδρου. Το Μάιο του 2004, συνελήφθησαν 126 Κολομβιανοί, προσκείμενοι στον Ρομπέρτο Αλόνσο (Roberto Alonso), που θεωρείται αρχιτέκτονας του πραξικοπήματος του 2002. Οι συλληφθέντες κατηγορήθηκαν ως παραστρατιωτικοί. Οι σχέσεις της χώρας του με την Κούβα αναθερμάνθηκαν με την υπογραφή της Πρωτοβουλίας Μπολίβαρ για την Αμερική το Μάιο του 2005, από τους Τσάβες και Κάστρο. Αντίθετα, με τις ΗΠΑ ο Τσάβες είναι έντονα επικριτικός στην εξωτερική τους πολιτική. Κατηγόρησε την Αμερική ότι επιθυμεί τη δολοφονία του· τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ο Αμερικανός τηλευαγγελιστής Πατ Ρόμπερτσον ζήτησε δημόσια τη δολοφονία του και στη συνέχεια ζήτησε συγνώμη. Ο ίδιος είχε συγκρίνει τον ηγέτη της Βενεζουέλας με τον Χίτλερ.

Η κυβέρνηση του Τσάβες αποδεδειγμένα χρηματοδοτούσε τους αντάρτες FARC στην Κολομβία, οι οποίοι συνδέονται με τον έλεγχο του εμπορίου ναρκωτικών και πολλαπλές απαγωγές. Η πιο γνωστή απαγωγή είναι αυτή της Ίνγκριντ Μπετανκούρ, γνωστής δημοσιογράφου με επικριτικά προς τον Τσάβες δημοσιεύματα και αντίπαλή του για το προεδρικό αξίωμα της Βενεζουέλας.

Επανεκλογή

Στις προεδρικές εκλογές της 3 Δεκεμβρίου 2006 ο Τσάβες επανεξελέγη από τον πρώτο γύρο για έξι ακόμα χρόνια και ο αντίπαλός του, σοσιαλδημοκράτης Μανουέλ Ροσάλες, κυβερνήτης της πετρελαιοπαραγωγού επαρχίας Σούλια, παραδέχτηκε αμέσως την ήττα του. Ο Τσάβες συγκέντρωσε περί το 63% των ψήφων. Οι διεθνείς παρατηρητές επιβεβαίωσαν ότι δεν υπήρξε ζήτημα νοθείας.

Η επανεκλογή του για τρίτη φορά ερμηνεύεται από τον Τσάβες ως ψήφος υπέρ του σοσιαλιστικού του σχεδίου. «Οι Βενεζουελάνοι δεν ψήφισαν εμένα, ψήφισαν για ένα σοσιαλιστικό σχέδιο» [11]. Τη βραδιά της επανεκλογής του φώναζε στους χιλιάδες οπαδούς του που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το προεδρικό μέγαρο Μιραφλόρες: «Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση! Το πεπρωμένο έχει γραφτεί». «Μια νέα εποχή ξεκίνησε», συνέχιζε, «Δείξαμε ότι η Βενεζουέλα είναι κόκκινη! ...Κανείς δεν πρέπει να φοβάται το σοσιαλισμό ...Ο σοσιαλισμός είναι ανθρώπινος. Ο σοσιαλισμός είναι αγάπη. ...Κάτω ο ιμπεριαλισμός! Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο κόσμο!» [12] Εξαπέλυσε, επίσης, νέα επίθεση στο "διάβολο" Τζορτζ Μπους. Πριν τις εκλογές είχε δηλώσει ότι θα αφιερώσει τη νίκη του στον ασθενή Κουβανό ηγέτη Κάστρο. Ο Τσάβες είχε εξαγγείλει προεκλογικά την επιτάχυνση της αγροτικής μεταρρύθμισης με τη διανομή σε ακτήμονες μεγάλων γεωργικών «τσιφλικιών» και την ενίσχυση του κρατικού ελέγχου στο πετρελαϊκό μονοπώλιο της χώρας.

Στις 10 Ιανουαρίου 2007 ο Τσάβες ορκίστηκε για μια ακόμα θητεία. Την ίδια χρονιά, παρά τις αντιδράσεις, προώθησε την παράταση της θητείας του ως το 2012. Στις 2 Νοεμβρίου του 2007 η Εθνοσυνέλευση με 160 ψήφους υπέρ και 7 κατά ενέκρινε τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που είχε προτείνει η κυβέρνηση του Τσάβες ανοίγοντας το δρόμο για την παραμονή του στην εξουσία και την επόμενη δεκαετία.[13]

Πρώτη ήττα το 2007

Ο Τσάβες υπέστη την πρώτη του ήττα με την καταψήφιση των σχεδιαζόμενων από τον ίδιο συνταγματικών τροποποιήσεων. Στο σχετικό δημοψήφισμα στις 2 Δεκεμβρίου του 2007 οι πολίτες με οριακή πλειοψηφία 50,7% έναντι 49,2%, απέρριψαν το πακέτο των μεταρρυθμίσεων που προσπάθησε να περάσει ο Τσάβες. Με τις ματαιωθείσες μεταρρυθμίσεις, ο Τσάβες θα μπορούσε να διεκδικεί εφ’ όρου ζωής την επανεκλογή του, να καταργήσει την αυτονομία της κεντρικής τράπεζας, να ενισχύσει τον έλεγχό του στις ένοπλες δυνάμεις και να περιορίσει την ελευθεροτυπία σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.[14]

Εξελίξεις το 2009-10

Το 2009 το Κοινοβούλιο ενέκρινε τροπολογία του Συντάγματος με βάση την οποία καταργούνται οι περιορισμοί στην ανανέωση της θητείας προσώπων που εκλέγονται σε διάφορα αξιώματα απευθείας από το λαό, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου.[15] Συνακόλουθα, προκηρύχθηκε η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, ώστε ο Τσάβες να διεκδικήσει και τρίτη συνεχόμενη προεδρική θητεία, το 2012.

Στις 11 Φεβρουαρίου του 2009 σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Τσάβες ανακοίνωσε ότι αποτράπηκε απόπειρα πραξικοπήματος . Σύμφωνα με ανακοίνωση, συνελήφθησαν εν ενεργεία στρατιωτικοί, που βρίσκονταν σε επαφές με στρατιωτικό στις ΗΠΑ. Διαβεβαίωσε επίσης ότι η κατάσταση τέθηκε υπό έλεγχο.[16]

Στο δημοψήφισμα, που διεξήχθη στις 15 Φεβρουαρίου του 2009, το 54% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της κατάργησης του Συνταγματικού Αρθρου το οποίο περιόριζε στις δύο θητείες την παραμονή του ίδιου προσώπου στο ανώτατο αξίωμα της χώρας.[17] Αυτό σημαίνει ότι ο Τσάβες μπορεί πλέον να διεκδικήσει και τρίτη προεδρική θητεία. Στις βουλευτικές εκλογές που διενεργήθηκαν το 2010, το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα του προέδρου Τσάβες κέρδισε 94 έδρες, χωρίς όμως αυτοδυναμία (που είναι 110 έδρες), καθώς ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης εξασφάλισε το 52% των ψήφων. [18]

Επανεκλογή 2012

Το 2011 ο Τσάβες ασθένησε σοβαρά από καρκίνο και κατάφερε, έπειτα από θεραπείες, να κερδίσει την μάχη. Στις προεδρικές εκλογές στις 7 Οκτωβρίου 2012 νίκησε τον αντίπαλό του, Ενρίκε Καπρίλες, και εξασφάλισε και νέα θητεία.[19]

Θάνατος

Ο Τσάβες πέθανε, νικημένος από τον καρκίνο, στις 5 Μαρτίου 2013. .[20]

Παραπομπές

  1. ↑ «President Hugo Chavez confirmed dead |BBC News».
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  3. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm1382342. Ανακτήθηκε στις 13  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ www.avn.info.ve/contenido/honduras-rindi%C3%B3-honores-al-comandante-hugo-ch%C3%A1vez-m%C3%A1xima-orden-francisco-moraz%C3%A1n.
  5. ↑ www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
  6. ↑ archive.ph/sXXeJ.
  7. ↑ web.archive.org/web/20111005015126/http://www.rnv.gov.ve/noticias/index.php?act=ST&f=3&t=11529.
  8. ↑ web.archive.org/web/20131020130246/http://www.predsednik.rs/node/574.
  9. ↑ (Κινεζικά) Ministry of Education of the People's Republic of China. www.moe.gov.cn/s78/A22/xwb_left/moe_829/tnull_44386.html. Ανακτήθηκε στις 11  Απριλίου 2019.
  10. ↑ «Resolución N° 223/006. ENTREGA DE MEDALLA DE LA REPUBLICA ORIENTAL DEL URUGUAY. HUGO CHAVEZ FRIAS». National Directorate of Official Printings and Publications. 20  Μαρτίου 2006. Ανακτήθηκε στις 15  Ιουνίου 2020.
  11. ↑ Patrick Moser, "Venezuela's re-elected Chavez vows socialism, doubt US intentions", Associated Press
  12. ↑ Ian James, Chavez wins re-election by wide margin, Associated Press
  13. ↑ in.gr, Ανοίγει ο δρόμος για την παραμονή του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία και μετά το 2012, In.gr, ανακτήθηκε 3 Νοεμβρίου 2007
  14. ↑ Καθημερινή, 4 Δεκεμβρίου 2007.
  15. ↑ Το Βήμα, Βήματα προς επανεκλογή του Τσάβες, 16 Ιανουαρίου 2009.
  16. ↑ Πρώτο Θέμα, Απετράπη πραξικόπημα στη Βενεζουέλα,12 Φεβρουαρίου 2009
  17. ↑ Καθημερινή, «Ναι» στον Τσάβες είπε το 54%, 17 Φεβρουαρίου 2009.
  18. ↑ Μακεδονία, 28-9-2010.
  19. ↑ «Venezuela's Chavez re-elected to extend socialist rule». Reuters. Ανακτήθηκε στις 8-10-2012.  Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |accessdate= (βοήθεια)
  20. ↑ Reuters, Venezuela's Hugo Chavez dead of cancer, 5-3-2013.

Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ούγκο_Τσάβες&oldid=3927019"