Σνεγκούροτσκα

Η Σνεγκούροτσκα από τον Βίκτορ Βασνετσόφ

Σνεγκούροτσκα ή Κόρη του Χιονιού (στα ρώσικα Снегу́рочка, προφορά σύμφωνα με το ΔΦΑ: [snʲɪˈgurətɕkə]), είναι το όνομα ενός κοριτσιού το οποίο αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα ρωσικών λαϊκών παραμυθιών, αλλά και σημαντικός χαρακτήρας της πρωτοχρονιάτικης μυθολογίας.

Ο Α.Ν. Αφανάσιεφ (А. Н. Афанасьев) μελέτησε παραμύθια με χαρακτήρα τη Σνεγκούροτσκα στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του «Ποιητικές απόψεις των Σλάβων στη φύση» .

Σε μια έκδοση αυτού του παραμυθιού, η Σνεγκούροτσκα είναι η κόρη της Άνοιξης και του Πάγου, η οποία επιθυμεί τη συντροφιά κοινών θνητών. Της αρέσει ένας βοσκός με το όνομα Λελ, αλλά η καρδιά της δε μπορεί να γνωρίσει την αγάπη. Η μητέρα της την λυπάται και της δίνει αυτή τη δυνατότητα, αλλά μόλις τον αγαπά, η καρδιά της ζεσταίνεται και λιώνει. Αυτή η έκδοση του παραμυθιού έγινε θεατρικό έργο από τον Αλεξάντρ Οστρόφσκι το 1873, με μουσική επένδυση από τον Τσαϊκόφσκι, χωρίς επιτυχία.

Το 1878 ο συνθέτης Λεόν Μίνκους (Léon Minkus) και ο συνθέτης μπαλέτου Μάριους Πετίπα σκηνοθέτησαν μια έκδοση τηςΣνεγκούροτσκα με τίτλο «Η Κόρη του Χιονιού» για το Αυτοκρατορικό Μπαλέτο του τσάρου. Η ιστορία προσαρμόστηκε σε όπερα από τον Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ με το όνομα «Η κόρη του χιονιού» το 1882 και γνώρισε τεράστια επιτυχία. Η Σνεγκούροτσκα εμφανίζεται ως ένα πανέμορφο, ξανθό κορίτσι ντυμένο με λευκά και μπλε ρούχα.

Αργότερα σε δυο ταινίες που γυρίστηκαν κατά την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης: μια ταινία κινουμένων σχεδίων του 1952, με μέρος της μουσικής του Ρίμσκι-Κορσάκοφ με το ίδιο όνομα και μια ταινία του 1969, υπό τη διεύθυνση του Παβέλ Καντοτσνίκοφ (Pavel Kadochnikov), με μουσική του Βλαδισλάβ Κλαντνίσκυ (Vladislav Kladnitsky). Ο Ρούθ Άντερσον (Ruth Sanderson) ξανάγραψε την ιστορία στο βιβλίο με εικόνες με τίτλο The Snow Princess (Η Πριγκίπισσα του Χιονιού), στο οποίο όταν η πριγκίπισσα ερωτεύεται δεν πεθαίνει αμέσως, αλλά γίνεται θνητή.

Σε μια άλλη έκδοση, από τη συλλογή του Λουί Λεζέ (Louis Leger) Contes Populaires Slaves, ένα άτεκνο ζευγάρι μεγάλης ηλικίας έφτιαξαν ένα κορίτσι από χιόνι, το οποίο ζωντάνεψε. Μεγάλωσε γρήγορα και κάποια μέρα μια παρέα από κορίτσια την προσκάλεσαν για μια βόλτα στο δάσος. Εκεί άναψαν μια μικρή φωτιά και άρχισαν να διασκεδάζουν πηδώντας πάνω από τη φωτιά. Όταν η Σνεγκούροτσκα προσπάθησε να πηδήξει έλιωσε και εξατμίστηκε σε ένα μικρό σύννεφο. Την ιστορία αυτή περιέλαβε ο Άντριου Λάνγκ (Andrew Lang) στο «The Pink Fairy Book» (Ροζ Νεραϊδοβιβλίο).

Σήμερα η Σνεγκούροτσκα είναι περισσότερο γνωστή ως η εγγονή και βοηθός του Ντεντ Μορόζ, του ρωσικού αντίστοιχου χαρακτήρα του Άϊ Βασίλη. Ακόμη και πριν τη Σοβιετική επανάσταση, κρεμούσαν φιγούρες της Σνεγκούροτσκα στο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Στη σημερινή της μορφή άρχισε να εμφανίζεται όταν δόθηκε επίσημα άδεια εορτασμού της Πρωτοχρονιάς από το Σοβιετικό καθεστώς, το 1935. Σε βιβλία της εποχής για την διακόσμηση Χριστουγεννιάτικων δένδρων, η Σνεγκούροτσκα εμφανίζεται ως εγγονή, βοηθός του Ντέντ Μορόζ, να μεσολαβεί στην επικοινωνία των παιδιών με αυτόν. Στις αρχές του 1937, ο Παππούς του Χιονιού με την Παρθένα του Χιονιού εμφανίζονται μαζί σε χριστουγεννιάτικα δέντρα στο Σπίτι των Εθνών στη Μόσχα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• The Snowmaiden (Η Κόρη του Χιονιού)
• Snegurochka
• Snowflake (Χιονονιφάδα), η έκδοση του Lang