Ακκαδική αυτοκρατορία

Οι Ακκάδιοι ήταν αρχαίος Βιβλικός λαός. Ήταν οι βόρειοι γείτονες των Σουμερίων στη Μεσοποταμία κατά την 3η χιλιετία π.Χ.. Ο Σαργών ιδρυτής της Ακκαδικής δυναστείας, αφού υποτάσσει το βασιλέα της Ουρούκ, επεκτείνει την κυριαρχία του σε ολόκληρη την Κάτω Μεσοποταμία μέχρι το Ντιλμούν. Ο ρόλος του θεωρείται καθοριστικός λόγω της διοικητικής οργάνωσης που επέβαλε. Έθεσε επικεφαλής των πόλεων διοικητές που ορίζονταν από το κέντρο. Αντικατέστησε τη γλώσσα των Σουμερίων με μία σημιτική (ακκαδική), από το όνομα της νέας πρωτεύουσας Ακκάδ, με σφηνοειδή γραφή. Ο εγγονός του Ναράμ-Σιν εδραιώνει την ισχύ της αυτοκρατορίας και την αυξάνει σε μέγεθος. Ονομάζεται "βασιλέας των τεσσάρων περιοχών του κόσμου" γιατί η αυτοκρατορία του εκτείνεται από τη Μεσόγειο και την Παλαιστίνη μέχρι τον Περσικό Κόλπο και το σημερινό Ιράν. Επί της βασιλείας του Ναράμ-Σιν υπάρχει και μία ιδεολογική αλλαγή, η θεοποίηση του εν ζωή βασιλιά. Στη διάρκεια βασιλείας των διαδόχων του ο Ακκαδικός πολιτισμός αποσταθεροποιείται λόγω συνεχών εξεγέρσεων των σουμεριακών πόλεων και πιέσεων που ασκούν νομαδικοί λαοί, από τα δυτικά οι Αμορραίοι και από τα βόρεια οι Γκούτιοι.
Θεωρείται από σύγχρονους γλωσσολόγους ότι από τη γλώσσα αυτού του αρχαίου λαού, την «Ακκαδική», προήλθε η Βαβυλωνιακή, καθώς και η Ασσυριακή γλώσσα. Ως γεωγραφικός τόπος η Ακκάδ αναφέρεται μόνο στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση Κεφ: 10, 10.) και σφηνοειδείς επιγραφές αρχαίων μνημείων.

Πηγές

MONDADORI Σύγχρονη Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ 1 (1993-1994)