Διονύσιος Κόκκινος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 16:17, 11 Δεκεμβρίου 2011

Ο Διονύσιος Κόκκινος (1884-1967) ήταν Έλληνας ιστορικός και λογοτέχνης.

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. O πατέρας του, Αντώνιος, ήταν αγιογράφος^[1]. H μητέρα του, Αγγελική Γιαννοπόυλου, κατάγεται από οικογένεια αγωνιστών του 21΄. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την ιστορία και τη λογοτεχνία. Εξέδωσε την εφημερίδα «Μέλλον» στα 1908 με 1909 που εξέφραζε τις ιδέες της ομάδας των Κοινωνιολόγων του Αλέξανδρου Παπαναστασίου^[2]. Εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, Καθημερινή, Πατρίδα, Πρωτεύουσα, Ελληνικόν Μέλλον, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος, ως φιλολογικός συνεργάτης, χρονογράφος, ανταποκριτής. Έγραψε δεκάδες δημοσιεύματα με τα ψευδώνυμα «Μακκαβαίος», «Άριελ», «Βουλεβαρδιέρος», «Παλαιός». Επίσης διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τον Οκτώβριο του 1935 μέχρι το Φεβρουάριο του 1954, ενώ εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1955. Υπήρξε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου.

Συγγραφικό έργο

Από την θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης έχει πρόσβαση σε εκτεταμένο πρωτογενές ιστορικό υλικο αλλά και σημαντική δευτερογενή βιβλιογραφία: το 1931 δίνει το Εισαγωγή εις την Ελληνικήν Επανάστασιν στα πλαίσια και της εκατονταετηρίδος της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Είχε ξεκινήσει ήδη από το 1930 να δημοσιεύει από τις στήλες της εφημερίδας Πρωΐα κείμενα για την ιστορία του 1821. Το 1933 ολοκληρώνεται η σύνθεση της πεντάτομης ιστορίας του. Η Ακαδημία Αθηνών του απονέμει το «Έπαθλο της Ελληνικής Λέσχης της Αλεξάνδρειας» μετά από σχετική εισήγηση του Σωκράτη Κουγέα. Τον Μάρτιο του 1947, το ίδιο ίδρυμα, του απονέμει το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών», βραβεύοντάς τον για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του και το 1950 εκλέγεται μέλος της. Τον Δεκέμβριο του 1960 παραδίδει ολοκληρωμένη την δωδεκάτομη ΄΄Ελληνική Επανάσταση΄΄.

Ο Κόκκινος υπήρξε συγγραφέας και μυθιστορημάτων. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το Ο τελευταίος, διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Ο Νουμάς, στα 1906^[3]. Άλλα του έργα είναι: Η κυρία με το άσπρο άλογο (1922), Η μυστική φωλιά(1924), Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό, Ο ίλιγγος. Επίσης έγραψε σειρά θεατρικούς διαλόγους οι οποίοι εκδόθηκαν σε τόμο το 1924 με τον τίτλο ΄΄Θέατρο της ζωής΄΄. Σ΄αυτόν τον τόμο περιέχονται τα έργα: ΄΄Ο Οθέλλος΄΄,΄΄Ο κληρονόμος του Διαμαντή΄΄, ΄΄Τα περασμένα΄΄, ΄΄Ασήμαντη είδησις΄΄, ΄΄Η επικίνδυνη΄΄,΄΄Τίμια γυναίκα΄΄, ΄΄Όπως ο Ορέστης΄΄,΄΄Κρίνο στο φθινόπωρο΄΄,΄΄Τα δεσμά΄΄.

Παράλληλα ασχολήθηκε και με την τεχνοκριτική.

Παραπομπές

↑ Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκεστα 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στηνΑθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5[1]
↑ *Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1400 [2]
↑ Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11

Βιβλία του Διονυσίου Κόκκινου

Το θέατρο της ζωής, εκδ.Ζηκάκης, Αθήνα, 1924
Η ελληνική επανάστασις, τομ.1-6, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα, 1976
Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος: 1800-1945, τομ. 1-4, εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 1978

Δημοσιεύματα του Διονυσίου Κόκκινου

Νιόνιος Κόκκινος. «Ο τελευταίος». Ο Νουμάς Τόμ. 4,τ/χ. 216 (1906),σελ.10-11. http://xantho.lis.upatras.gr/kosmopolis/index.php/noumas/issue/view/1269.

Δ. Κόκκινος, Ζάκυνθος, Νέα Εστία,τ/χ.22-24,(1927),σελ.1148-1149[3]
Δ. Κόκκινος, Η χρονογραφία-η ζωγραφική και η γλυπτική, Νέα Εστία, τ/χ. 94 (1930),σελ. 1221-1223 [4]
Δ. Κόκκινος, Η ζωγραφική-κριτική, Νέα Εστία, τ/χ.97 (1931),σελ.46-47[5]

Εξωτερικές συνδέσεις

Κόκκινος Διονύσιος, Ε.ΚΕ.ΒΙ.[6]
Ηλίας Βενέζης, Διονύσιος Α. Κόκκινος, Νέα Εστία,τομ.81, τ/χ.952(1967),σελ.339-340[7]
Θανάσης Πετσάλης Διομήδης, Διονύσιος Κόκκινος. Δοκιμή για μια σύνθεση, Νέα Εστία, τομ.82 ,τ/χ.968,(1967),σελ.1394-1395[8]
Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1396-1401 [9]
Θεόδωρος Ξύδης, Ο Κόκκινος και η Ηλεία, Νέα Εστία, τομ.82 τ/χ.968 (1967), σελ.1402-1405[10]

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[1] Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκεστα 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στηνΑθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5[1]

[2] *Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1400 [2]

[3] Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11

[1]

[2]

[3]

@@ Γραμμή 3: / Γραμμή 3: @@
 Γεννήθηκε στον [[Πύργος Ηλείας|Πύργο Ηλείας]]. O πατέρας του, Αντώνιος, ήταν αγιογράφος<ref>Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκεστα 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στηνΑθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5[http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110029&code=6787&zoom=800] </ref>. H μητέρα του, Αγγελική Γιαννοπόυλου, κατάγεται από οικογένεια αγωνιστών του 21΄. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την ιστορία και τη λογοτεχνία. Εξέδωσε την εφημερίδα ''«Μέλλον»'' στα [[1908]] με [[1909]] που εξέφραζε τις ιδέες της ομάδας των ''Κοινωνιολόγων'' του [[Αλέξανδρος Παπαναστασίου|Αλέξανδρου Παπαναστασίου]]<ref>*Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1400 [http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110028&code=8548&zoom=800]</ref>. Εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, [[Καθημερινή]], [[Πατρίς (Εφημερίδα Πύργου)|Πατρίδα]], Πρωτεύουσα, Ελληνικόν Μέλλον, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος, ως φιλολογικός συνεργάτης, χρονογράφος, ανταποκριτής. Έγραψε δεκάδες δημοσιεύματα με τα ψευδώνυμα «Μακκαβαίος», «Άριελ», «Βουλεβαρδιέρος», «Παλαιός».   Επίσης διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τον [[Οκτώβριος|Οκτώβριο]] του [[1935]] μέχρι το Φεβρουάριο του  [[1954]], ενώ εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το [[1955]]. Υπήρξε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]].
 ==Συγγραφικό έργο==
-Από την θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης έχει πρόσβαση σε εκτεταμένο πρωτογενές ιστορικό υλικο αλλά και σημαντική δευτερογενή βιβλιογραφία: το [[1931]] δίνει την ΄΄Εισαγωγήν εις την Ελληνικήν Επανάστασιν΄΄ στα πλαίσια και της εκατονταετηρίδος της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Είχε ξεκινήσει ήδη από το [[1930]] να δημοσιεύει από τις στήλες της εφημερίδας ΄΄Πρωΐα΄΄ κείμενα για την ιστορία του [[1821]]. Το [[1933]] ολοκληρώνεται η σύνθεση της πεντάτομης ιστορίας του. Η [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημία Αθηνών]] του απονέμει το ΄΄Έπαθλο της Ελληνικής Λέσχης της Αλεξάνδρειας΄΄ μετά από σχετική εισήγηση του [[Σωκράτης Κουγέας|Σωκράτη Κουγέα]]. Τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[1947]], το ίδιο ίδρυμα, του απονέμει το ΄΄Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών΄΄, βραβεύοντάς τον για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του και το [[1950]] εκλέγεται μέλος της.  Τον [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του [[1960]] παραδίδει ολοκληρωμένη την δωδεκάτομη ΄΄Ελληνική Επανάσταση΄΄.
+Από την θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης έχει πρόσβαση σε εκτεταμένο πρωτογενές ιστορικό υλικο αλλά και σημαντική δευτερογενή βιβλιογραφία: το [[1931]] δίνει το ''Εισαγωγή εις την Ελληνικήν Επανάστασιν'' στα πλαίσια και της εκατονταετηρίδος της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Είχε ξεκινήσει ήδη από το [[1930]] να δημοσιεύει από τις στήλες της εφημερίδας ''Πρωΐα'' κείμενα για την ιστορία του [[1821]]. Το [[1933]] ολοκληρώνεται η σύνθεση της πεντάτομης ιστορίας του. Η [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημία Αθηνών]] του απονέμει το «Έπαθλο της Ελληνικής Λέσχης της Αλεξάνδρειας» μετά από σχετική εισήγηση του [[Σωκράτης Κουγέας|Σωκράτη Κουγέα]]. Τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[1947]], το ίδιο ίδρυμα, του απονέμει το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών», βραβεύοντάς τον για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του και το [[1950]] εκλέγεται μέλος της.  Τον [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του [[1960]] παραδίδει ολοκληρωμένη την δωδεκάτομη ΄΄Ελληνική Επανάσταση΄΄.
-Ο Κόκκινος υπήρξε συγγραφέας και μυθιστορημάτων. Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα με το ΄΄Ο τελευταίος΄΄, διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό ΄΄Ο Νουμάς΄΄, στα [[1906]]<ref>Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11</ref>. Άλλα του έργα είναι: ''Η κυρία με το άσπρο άλογο'' (1922), ''Η μυστική φωλιά''(1924), ''Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό'', ''Ο ίλιγγος''. Επίσης έγραψε σειρά θεατρικούς διαλόγους οι οποίοι εκδόθηκαν σε τόμο το [[1924]] με τον τίτλο ΄΄Θέατρο της ζωής΄΄. Σ΄αυτόν τον τόμο περιέχονται τα έργα: ΄΄Ο Οθέλλος΄΄,΄΄Ο κληρονόμος του Διαμαντή΄΄, ΄΄Τα περασμένα΄΄,  ΄΄Ασήμαντη είδησις΄΄, ΄΄Η επικίνδυνη΄΄,΄΄Τίμια γυναίκα΄΄, ΄΄Όπως ο Ορέστης΄΄,΄΄Κρίνο στο φθινόπωρο΄΄,΄΄Τα δεσμά΄΄.
+Ο Κόκκινος υπήρξε συγγραφέας και μυθιστορημάτων. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το ''Ο τελευταίος'', διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό [[Ο Νουμάς]], στα [[1906]]<ref>Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11</ref>. Άλλα του έργα είναι: ''Η κυρία με το άσπρο άλογο'' (1922), ''Η μυστική φωλιά''(1924), ''Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό'', ''Ο ίλιγγος''. Επίσης έγραψε σειρά θεατρικούς διαλόγους οι οποίοι εκδόθηκαν σε τόμο το [[1924]] με τον τίτλο ΄΄Θέατρο της ζωής΄΄. Σ΄αυτόν τον τόμο περιέχονται τα έργα: ΄΄Ο Οθέλλος΄΄,΄΄Ο κληρονόμος του Διαμαντή΄΄, ΄΄Τα περασμένα΄΄,  ΄΄Ασήμαντη είδησις΄΄, ΄΄Η επικίνδυνη΄΄,΄΄Τίμια γυναίκα΄΄, ΄΄Όπως ο Ορέστης΄΄,΄΄Κρίνο στο φθινόπωρο΄΄,΄΄Τα δεσμά΄΄.
 Παράλληλα ασχολήθηκε και με την τεχνοκριτική.