Ήτα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
{{πηγές|17|09|2011}} |
πηγές |
||
Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{πηγές|17|09|2011}} |
|||
{{Α-Ω|letter=Eta uc lc}} |
{{Α-Ω|letter=Eta uc lc}} |
||
Το γράμμα '''ήτα''' (κεφαλαίο '''Η''', πεζό '''η''') είναι το έβδομο γράμμα του [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικού αλφαβήτου]]. Στο [[ευκλείδειο αλφάβητο]] κατείχε την όγδοη θέση. |
Το γράμμα '''ήτα''' (κεφαλαίο '''Η''', πεζό '''η''') είναι το έβδομο γράμμα του [[Ελληνικό αλφάβητο|ελληνικού αλφαβήτου]]. Στο [[ευκλείδειο αλφάβητο]] κατείχε την όγδοη θέση. |
||
Γραμμή 5: | Γραμμή 4: | ||
Στο [[ελληνικό σύστημα αρίθμησης]] έχει αριθμητική αξία η´='''8'''. |
Στο [[ελληνικό σύστημα αρίθμησης]] έχει αριθμητική αξία η´='''8'''. |
||
Προέρχεται από το [[φοινικικό αλφάβητο|φοινικικό γράμμα]] ''heth'' [[Αρχείο:Phoenician heth.png|20px]] και σε ορισμένα τοπικά αλφάβητα της αρχαίας Ελλάδας διατήρησε και την μορφή αυτήν. Στα περισσότερα αλφάβητα συμβόλιζε τον δασύ ήχο του πνεύματος της [[δασεία|δασείας]] και προφερόταν ως {{Πολυτονικό|ἡτα}} ''(hēta)''. Στο ιωνικό αλφάβητο όμως, επειδή η [[ιωνική διάλεκτος]] απώλεσε τον αρχικό δασύ φθόγγο στις λέξεις («ψίλωση»), κατέληξε να προφέρεται ως {{Πολυτονικό|ἠτα}} ''(ēta)'' και να συμβολίζει το [[μακρόχρονο φωνήεν|μακρόχρονο]] [[φωνήεν]] [ē]. Όταν όμως καθιερώθηκε το ιωνικό αλφάβητο σε πολλές περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, προέκυψε η ανάγκη να αποδίδεται με κάποιον τρόπο ο δασύς φθόγγος, μια και το ήτα ήταν πλέον [ē]. Έτσι κατέληξαν να χρησιμοποιούνται τα δύο μισά του Η, το μεν αριστερό '''ἧτα''' (├) ως δασύς φθόγγος, το δε δεξιό για να αποδώσει την έλλειψη δασύτητας '''ἦτα''' (┤). Τα πνεύματα δασεία ({{Πολυτονικό| '''῾'''}} ) και ψιλή ({{Πολυτονικό|'''᾿'''}}) όπως τα ξέρουμε σήμερα προέκυψαν από το αριστερό και το δεξί μισό του '''Η''' αντίστοιχα. |
Προέρχεται από το [[φοινικικό αλφάβητο|φοινικικό γράμμα]] ''heth'' [[Αρχείο:Phoenician heth.png|20px]] και σε ορισμένα τοπικά αλφάβητα της αρχαίας Ελλάδας διατήρησε και την μορφή αυτήν. Στα περισσότερα αλφάβητα συμβόλιζε τον δασύ ήχο του πνεύματος της [[δασεία|δασείας]] και προφερόταν ως {{Πολυτονικό|ἡτα}} ''(hēta)''. Στο ιωνικό αλφάβητο όμως, επειδή η [[ιωνική διάλεκτος]] απώλεσε τον αρχικό δασύ φθόγγο στις λέξεις («ψίλωση»), κατέληξε να προφέρεται ως {{Πολυτονικό|ἠτα}} ''(ēta)'' και να συμβολίζει το [[μακρόχρονο φωνήεν|μακρόχρονο]] [[φωνήεν]] [ē]. Όταν όμως καθιερώθηκε το ιωνικό αλφάβητο σε πολλές περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, προέκυψε η ανάγκη να αποδίδεται με κάποιον τρόπο ο δασύς φθόγγος, μια και το ήτα ήταν πλέον [ē]. Έτσι κατέληξαν να χρησιμοποιούνται τα δύο μισά του Η, το μεν αριστερό '''ἧτα''' (├) ως δασύς φθόγγος, το δε δεξιό για να αποδώσει την έλλειψη δασύτητας '''ἦτα''' (┤). Τα πνεύματα δασεία ({{Πολυτονικό| '''῾'''}} ) και ψιλή ({{Πολυτονικό|'''᾿'''}}) όπως τα ξέρουμε σήμερα προέκυψαν από το αριστερό και το δεξί μισό του '''Η''' αντίστοιχα.<ref>Jeffery, Lilian H. (1961). ''The local scripts of archaic Greece.'' Oxford: Clarendon, p. 28.</ref> |
||
Στη σύγχρονη προφορά ταυτίζεται με το '''[[ι]].''' Η εξέλιξη αυτή στην προφορά πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο της κοινής ελληνικής και ονομάστηκε [[ιωτακισμός]]). |
Στη σύγχρονη προφορά ταυτίζεται με το '''[[ι]].''' Η εξέλιξη αυτή στην προφορά πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο της κοινής ελληνικής και ονομάστηκε [[ιωτακισμός]]).<ref>G. Horrocks (1997): ''Greek: A History of the Language and Its Speakers.'' London: Addison Wesley</ref> |
||
Το '''Η''' αντιστοιχεί στο λατινικό '''[[H]] [[h]],''' όταν συμβολίζει τον ήχο της δασείας (π.χ. {{Πολυτονικό| '''῾'''}}Ελλάς → '''H'''ellas), αλλά στο '''[[E]] [[e]]''' (π.χ. Άρ'''η'''ς → Ar'''e'''s) ή στο '''[[I]] [[i]],''' όταν συμβολίζει φωνήεν (π.χ. Αθ'''ή'''να → Ath'''i'''na). |
Το '''Η''' αντιστοιχεί στο λατινικό '''[[H]] [[h]],''' όταν συμβολίζει τον ήχο της δασείας (π.χ. {{Πολυτονικό| '''῾'''}}Ελλάς → '''H'''ellas), αλλά στο '''[[E]] [[e]]''' (π.χ. Άρ'''η'''ς → Ar'''e'''s) ή στο '''[[I]] [[i]],''' όταν συμβολίζει φωνήεν (π.χ. Αθ'''ή'''να → Ath'''i'''na). |
||
Το '''Η''' συμβόλιζε σε ένα αρχαιότερο [[ελληνικό σύστημα αρίθμησης]], το [[ακροφωνικό σύστημα αρίθμησης]], τον αριθμό 100, από το πρώτο γράμμα της λέξης {{πολυτονικό|ἑκατό }}που γράφονταν '''ΗΕΚΑΤΟΝ''' → ἑκατόν (όπου το αρχικό '''Η''' αντικαταστάθηκε τελικά από το πνεύμα της [[δασεία|δασείας]]). |
Το '''Η''' συμβόλιζε σε ένα αρχαιότερο [[ελληνικό σύστημα αρίθμησης]], το [[ακροφωνικό σύστημα αρίθμησης]], τον αριθμό 100, από το πρώτο γράμμα της λέξης {{πολυτονικό|ἑκατό }}που γράφονταν '''ΗΕΚΑΤΟΝ''' → ἑκατόν (όπου το αρχικό '''Η''' αντικαταστάθηκε τελικά από το πνεύμα της [[δασεία|δασείας]]). |
||
==== Πηγές ==== |
|||
<references/> |
|||
==== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==== |
==== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==== |
Έκδοση από την 13:33, 17 Σεπτεμβρίου 2011
Το γράμμα ήτα (κεφαλαίο Η, πεζό η) είναι το έβδομο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Στο ευκλείδειο αλφάβητο κατείχε την όγδοη θέση.
Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία η´=8.
Προέρχεται από το φοινικικό γράμμα heth και σε ορισμένα τοπικά αλφάβητα της αρχαίας Ελλάδας διατήρησε και την μορφή αυτήν. Στα περισσότερα αλφάβητα συμβόλιζε τον δασύ ήχο του πνεύματος της δασείας και προφερόταν ως ἡτα (hēta). Στο ιωνικό αλφάβητο όμως, επειδή η ιωνική διάλεκτος απώλεσε τον αρχικό δασύ φθόγγο στις λέξεις («ψίλωση»), κατέληξε να προφέρεται ως ἠτα (ēta) και να συμβολίζει το μακρόχρονο φωνήεν [ē]. Όταν όμως καθιερώθηκε το ιωνικό αλφάβητο σε πολλές περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, προέκυψε η ανάγκη να αποδίδεται με κάποιον τρόπο ο δασύς φθόγγος, μια και το ήτα ήταν πλέον [ē]. Έτσι κατέληξαν να χρησιμοποιούνται τα δύο μισά του Η, το μεν αριστερό ἧτα (├) ως δασύς φθόγγος, το δε δεξιό για να αποδώσει την έλλειψη δασύτητας ἦτα (┤). Τα πνεύματα δασεία ( ῾ ) και ψιλή (᾿) όπως τα ξέρουμε σήμερα προέκυψαν από το αριστερό και το δεξί μισό του Η αντίστοιχα.[1]
Στη σύγχρονη προφορά ταυτίζεται με το ι. Η εξέλιξη αυτή στην προφορά πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο της κοινής ελληνικής και ονομάστηκε ιωτακισμός).[2]
Το Η αντιστοιχεί στο λατινικό H h, όταν συμβολίζει τον ήχο της δασείας (π.χ. ῾Ελλάς → Hellas), αλλά στο E e (π.χ. Άρης → Ares) ή στο I i, όταν συμβολίζει φωνήεν (π.χ. Αθήνα → Athina).
Το Η συμβόλιζε σε ένα αρχαιότερο ελληνικό σύστημα αρίθμησης, το ακροφωνικό σύστημα αρίθμησης, τον αριθμό 100, από το πρώτο γράμμα της λέξης ἑκατό που γράφονταν ΗΕΚΑΤΟΝ → ἑκατόν (όπου το αρχικό Η αντικαταστάθηκε τελικά από το πνεύμα της δασείας).