Κοινοδίκαιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Το [[δίκαιο]] που λειτουργεί σήμερα στη χώρα του [[Ηνωμένο Βασίλειο|Ηνωμένου Βασιλείου]] ανήκει στην ευρύτερη αγγλοαμερικανική δικαιική οικογένεια (ή οικογένεια των χωρών του Common Law) που περιλαμβάνει επίσης τα δίκαια των [[ΗΠΑ|Ηνωμένων Πολιτειών]], της [[Αυστραλία|Αυστραλίας]] και της [[Νέα Ζηλανδία|Νέας Ζηλανδίας]].
Το [[δίκαιο]] που ισχύει σήμερα στη χώρα του [[Ηνωμένο Βασίλειο|Ηνωμένου Βασιλείου]] ανήκει στην ευρύτερη αγγλοαμερικανική δικαιική οικογένεια (ή οικογένεια των χωρών του Common Law) που περιλαμβάνει επίσης τα δίκαια των [[ΗΠΑ|Ηνωμένων Πολιτειών]], της [[Αυστραλία|Αυστραλίας]] και της [[Νέα Ζηλανδία|Νέας Ζηλανδίας]].





Έκδοση από την 17:51, 30 Οκτωβρίου 2006

Το δίκαιο που ισχύει σήμερα στη χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου ανήκει στην ευρύτερη αγγλοαμερικανική δικαιική οικογένεια (ή οικογένεια των χωρών του Common Law) που περιλαμβάνει επίσης τα δίκαια των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.


Φύση

Το Αγγλικό δίκαιο χαρακτηρίζεται για την παλαιότητά του καθώς η θέσπισή του αρχίζει με την κατάληψη των Άγγλων από τους Νορμανδούς τον 11ο αιώνα. Σε αντίθεση με τα δίκαια της ρωμαιογερμανικής οικογένειας (περιλαμβάνει τα δίκαια των χωρών της κεντρικής και νότιας Ευρώπης, μεταξύ αυτών και το ελληνικό), η βάση του Αγγλικού δικαίου δε στηρίζεται στην εξουσία του νομοθέτη, αλλά στη νομολογία. Ενώ αποστολή των Ελλήνων π.χ. δικαστών είναι η ερμηνεία του νόμου, που έχει τεθεί από άλλα όργανα, και η απονομή δικαιοσύνης, οι δικαστές του Αγγλικού δικαίου καλούνται να δημιουργήσουν δικαιικούς κανόνες, απονέμοντας κάθε φορά δικαιοσύνη, κι αυτό λόγω της δεσμευτικής δύναμης του δικαστικού προηγούμενου. Οι κανόνες αυτοί δεν παύουν να είναι δεσμευτικοί και αν ακόμη έχουν πέσει σε αχρησία για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ιστορία

Κατά το μεσαίωνα, τα βασιλικά δικαστήρια ήταν αρμόδια να αντιμετωπίσουν μόνο ορισμένου περιεχομένου υποθέσεις για τις οποίες υπήρχαν ειδικές αγωγές. Έτσι, για τις υπόλοιπες υποθέσεις που ανέκυπταν, οι πολίτες προσέφευγαν στο βασιλιά, ο οποίος τους παρείχε δικαστική προστασία μέσω του Καγκελάριου. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο κλάδοι δικαίου, το δίκαιο των βασιλικών δικαστηρίων (common law) και το δίκαιο του δικαστηρίου της Καγκελαρίας (δίκαιο της επιείκιας, επειδή προσπαθούσε να συμπληρώσει και να αμβλύνει την αυστηρότητα του common law, "equity"). Αργότερα, υπήρξε νομοθετική κινητικότητα η οποία επηρεασμένη από το ρωμαϊκό δίκαιο διαμόρφωσε το ναυτικό, εμπορικό και εκκλησιαστικό δίκαιο, τα οποία αποτέλεσαν τον τρίτο κλάδο δικαίου της Αγγλίας. Για κάθε κλάδο δικαίου, αρμόδιο να αποφανθεί ήταν διαφορετικό είδος δικαστηρίου, μέχρι την ενοποίηση τους με την Judicature Act το 1873.

Η νομολογιακή αυτή φύση του Αγγλικού δικαίου εξακολουθεί να επικρατεί έως σήμερα, παρά τις εκτεταμένες νομοθετικές αναδιαρθρώσεις του 20ου αιώνα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε ένα βαθμό, το Αγγλικό δίκαιο έχει αφήσει την επιρροή του, λόγω της Αγγλικής αποικιοκρατίας, και στο δίκαιο της Κυπριακής Δημοκρατίας έως σήμερα.