Άνυδρο Φθιώτιδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 2: Γραμμή 2:
{{πηγές|11|12|2010}}
{{πηγές|11|12|2010}}


To '''Άνυδρο''' (πληθυσμός 233 κατοίκοι-απογραφή 2001) είναι ένα χωριό του Νομού Φθιώτιδας και βρίσκεται σε υψόμετρο 280 μ., στην νότια πλευρά του όρους [[Όθρυς]]. Με το σχέδιο ''Καποδίστριας'' έγινε διαμέρισμα του Δήμου Στυλίδας.
'''ΙΣΤΟΡΙΚΟ'''.
Το Άνυδρο Φθιώτιδας είναι χωρίο που εδρεύει στην ανατολική Φθιώτιδα, στους πρόποδες, νότια πλευρά του ορεινού όγκου της Όθρυς. Το χωριό αυτό δημιουργήθηκε μετά από διαδοχικές μετακινήσεις των κατοίκων από το κεντρικό οροπέδιο του ορεινού όγκου της Όθρυς.
Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, το χωριό αυτό είχε την έδρα του σε οροπέδιο στο εσωτερικό του βουνού Όθρυς με όνομα Νίκη ή Νίκοβα. Στην τότε θέση του χωριού υπάρχει σήμερα ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής. Η γύρω δε περιοχή ονομάζεται σήμερα επίσης Αγία Παρασκευή. Σε απόσταση 250 μέτρων περίπου βορειοδυτικά βρίσκεται μια μικρή πηγή από την οποίαν οι τότε κάτοικοι τροφοδοτούνταν με νερό. Ο οικισμός εκτείνονταν γύρω από αυτή την περιοχή και ήταν σχετικά αραιοκατοικημένος. Οι κάτοικοι είχαν ως κύρια απασχόληση την κτηνοτροφία και την γεωργία. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι έστελναν κάθε έτος, αντιπροσώπους στην κοινότητα, προκειμένου να παραλάβουν τους φόρους υποτέλειας προς την τότε οθωμανική αυτοκρατορία. Πέραν αυτού του γεγονότος καμία άλλη εμπλοκή δεν είχαν με την τότε εξουσία και ζούσαν ανεξάρτητοι. Η κοινότητα είχε αναπτύξει κτηνοτροφία και κάποιες στοιχειώδεις καλλιέργειες και έτσι κατάφερναν και ζούσαν φτωχοί μεν αλλά ανεξάρτητοι. Επίσης η κοινότητα κατάφερε να συντηρεί και σχολείο στο οποίο και έστελναν τα παιδιά τους για τα στοιχειώδη γράμματα.
Προς τέλη του 18ο αιώνος ένα συγκεκριμένο γεγονός διατάραξε την κοινότητα και την ανάγκασε να μεταναστεύσει νοτιότερα. Το γεγονός αυτό έχει εξιστορηθεί από τους παλαιότερους ως εξής.


==Ιστορία του χωριού==


Το χωριό δημιουργήθηκε μετά από διαδοχικές μετακινήσεις των κατοίκων από το κεντρικό οροπέδιο του ορεινού όγκου της Όθρυς. Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, το χωριό βρισκόταν σε οροπέδιο στο εσωτερικό του βουνού Όθρυς και ονομαζόταν Νίκη ή Νίκοβα. Στην τότε θέση του χωριού υπάρχει σήμερα ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής ενώ και η γύρω περιοχή ονομάζεται σήμερα επίσης Αγία Παρασκευή.
'''Η σφαγή της Νίκοβας.'''.
Δύο έφιπποι τούρκοι εστάλησαν από τον Τούρκο Αγά οποίος έδρευε στο Τσερνοβίτι- στα όρια της σημερινής κοινότητας Παλαιοκερασιάς- για να εισπράξουν τους φόρους. Στην βρύση – που βρίσκεται και σήμερα βορειοδυτικά της σημερινής Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής- συναντούν μια κοπέλα του χωριού η είχε πάει και αυτή να πάρει νερό. Επειδή άρεσε στους τούρκους, αυτοί ζήτησαν να προσχωρήσουν σε περισσότερες σχέσεις. Η κοπέλα για να αποφύγει τα χειρότερα έκανε έναν ελιγμό και τους είπε ‘Να πάω το νερό στο σπίτι και έρχομαι να συναντηθούμε στην ‘Βουζανότρυπα’ ή ‘Μπουζανότρυπα’. Οι ‘Βουζανότρυπες’ είναι τρύπες κατακόρυφες με βάθος περίπου τα 10-12 μέτρα. Οι ‘Βουζανότρυπες’ βρίσκονται νότια των ερειπίων του παλιού ναού του Αγίου Παντελεήμονα. Σήμερα μόνο ελάχιστα ερείπια του ναού αυτού σώζονται. Πηγαίνοντας η κοπέλα στο σπίτι προλαβαίνει και ειδοποιεί τα αδέρφια της σχετικά με το γεγονός. Οι τούρκοι πηγαίνουν στο σημείο συνάντησης και συλλαμβάνονται από τα αδέλφια και άλλους συγγενείς και ρίχνονται μέσα στις ‘Βουζανότρυπες’. Δεν υπάρχει σαφής μαρτυρία αν σκότωσαν ή όχι τους τούρκους εισπράκτορες πριν τους ρίξουν μέσα στις τρύπες.
Όπως ήταν φυσικό οι τούρκοι αφού δεν είδαν να επιστρέφουν οι Εισπράκτορες που είχαν στείλει κατάλαβαν ότι κάτι κακό συνέβη σ’ αυτούς. Γι αυτό εξαγριώθηκαν, ετοίμασαν και έστειλαν ένα απόσπασμα. Φθάνοντας το απόσπασμα στο χωριό άρχισε γενική σφαγή. Χαρακτηριστικό είναι ότι η επίθεση των τούρκων βρήκε τους μαθητές στου χωριού στο σχολείο. Εγκατέλειψαν τις πλάκες στις οποίες τότε έγραφαν και πετάχτηκαν αμέσως έξω και άρχισαν να τρέχουν προς την νοτιοδυτική κατεύθυνση. Το μέρος σχετικά απότομο αλλά παρ’ όλα αυτά οι έφιπποι τούρκοι του αποσπάσματος μετά από περίπου 30 λεπτά συνέλαβαν και έσφαξαν επί τόπου όλα τα παιδιά του σχολίου. Στο σημείο της σφαγής των παιδιών του σχολείου (Βόρεια του σημερινού εξωκκλησίου που είναι στο όνομα του Σωτήρος) υπάρχουν ακόμη και σήμερα οι πέτρινες πλάκες από τα μνήματα που έφτιαξαν οι χωρικοί οι οποίοι κατάφεραν να κρυφτούν και να διαφύγουν την σφαγή. Οι τούρκοι κατάσφαξαν ότι βρήκαν μπροστά τους, λεηλάτησαν το χωριό και βάζοντας σε διάφορα σημεία φωτιές εγκατέλειψαν το χωριό.
Όλα αυτά διασώθηκα από προφορικές μαρτυρίες γερόντων.


Σε απόσταση 250 μέτρων περίπου βορειοδυτικά βρίσκεται μια μικρή πηγή από την οποίαν οι τότε κάτοικοι τροφοδοτούνταν με νερό. Ο οικισμός εκτείνονταν γύρω από αυτή την περιοχή και ήταν σχετικά αραιοκατοικημένος. Οι κάτοικοι είχαν ως κύρια απασχόληση την κτηνοτροφία και την γεωργία. Πάντως η κοινότητα μπορούσε και συντηρούσε σχολείο.


Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι έστελναν κάθε έτος, αντιπροσώπους στην κοινότητα, προκειμένου να παραλάβουν τους φόρους υποτέλειας προς την τότε οθωμανική αυτοκρατορία.
'''Πρώτη μετεγκατάσταση στον Άγιο Κωνσταντίνο.'''
Μετά από αυτό το συμβάν. Οι λιγοστοί κάτοικοι που απέμειναν συγκέντρωσαν όλα τα υπάρχοντά τους και αποφάσισαν να φύγουν σε άλλο σημείο. Αυτό διότι αφ ενός μεν η καταστροφή ήταν μεγάλη και αφ ετέρου διότι έπρεπε να αφήσουν την εντύπωση στους Τούρκους ότι προκάλεσαν ολοκληρωτική καταστροφή και συνεπώς δεν χρειάζονταν να επιστρέψουν στο χωρίο για νέους βαρύτερους ενδεχομένως φόρους. Αποφάσισαν – παραδόξως – να κινηθούν νοτιοανατολικά δηλαδή να πλησιάσουν λίγο προς το χωρίο Τσερνοβίτι (στα όρια της σημερινής κοινότητας Παλαιοκερασιά). Επέλεξαν να εγκατασταθούν σε επίσης γνωστό σημείο σήμερα στο οποίο και έκτισαν κατ’ αρχήν εκκλησάκι (το σημερινό εξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου) και γύρω από την εκκλησία άρχισαν να κτίζουν με ξερολιθιά τις κατοικίες τους. Σε πολύ κοντινή απόσταση από το εξωκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου βρίσκεται πηγή με τρεχούμενο νερό πράγμα το οποίο έκανε το χωρίο να αναπτυχθεί στην γύρω περιοχή.
Λέγεται μάλιστα χαρακτηριστικά ότι το πρωί άκουγαν τα κοκόρια από το χωριό Τσερνοβίτι όπου έδρευε και κατοικούσε ο τούρκος Αγάς παρ’ όλο που το σημείο βρίσκεται μέσα σε μια μικρή χαράδρα. Αυτό κράτησε μερικές δεκαετίες. Ωστόσο οι κάτοικοι παρατήρησαν ότι παρά τις προσπάθειές τους, προκοπή δεν είχαν. Η γεωργική τους παραγωγή περιορισμένη και το μέρος για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας σχετικά περιορισμένο. Ένα σημείο που τους είχε πολύ προβληματίσει ήταν ότι είχαν παρατηρήσει ότι οι γυναίκες τους δεν γεννούσαν φυσιολογικά και πολύ συχνά είχαν αποβολές. Την δημιουργηθείσα κατάσταση την απέδωσαν στο κλίμα της περιοχής και έτσι αποφάσησαν να εγκαταλήψουν το μέρος και να μεταναστέυσουν σε άλλο σημείο για άλλη μια φορά.


Κάποια χρονιά όμως, σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες, δύο έφιπποι Τούρκοι πηγαίνοντας για την είσπραξη των φόρων συνάντησαν μια κοπέλα από το χωριό στη βρύση, που βρίσκεται βορειοδυτικά της σημερινής Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής. Οι δύο Τούρκοι επιδίωξαν να συνάψουν σχέση με την κοπέλα αλλά τελικά τα αδέρφια της τελευταίας του έπιασαν και τους πέταξαν σε τρύπες κατακόρυφες βάθους περίπου 10-12 μέτρων που βρίσκονται νότια των ερειπίων του παλιού ναού του Αγίου Παντελεήμονα, τις λεγόμενες στις '''Βουζανότρυπες'''.


Όταν οι δύο έφιπποι εισπράκτορες δεν επέστρεψαν στάλθηκε στην περιοχή στρατιωτικό απόσπασμα που έκαψε και λεηλάτησε το χωριό αφού σκότωσε πολλούς από τους κατοίκους του. ('''Η σφαγή της Νίκοβας.''')
'''Δεύτερη μετεγκατάσταση στην σημερινή θέση.'''
‘Όταν έφυγαν από την θέση του Αγίου Κωνσταντίνου κατευθύνθηκαν νότια και έφτασαν στην σημερινή περιοχή του χωριού Ανύδρου στις πρόποδες του ορεινού όγκου, νότια πλευρά του όρους της Όθρεως. Η θέα είναι πανοραμική. Από την θέση αυτή ατενίζει κανείς τον Μαλλιακό κόλπο καθώς και τις απέναντι οροσειρές του Καλλίδρομου, της Οίτης ακόμα και του Παρνασσού, την Εύβοια και την εκβολή του ποταμού Σπερχειού.
Όταν έφθασαν στην περιοχή αυτή οι ηλικιωμένοι αποφάσισαν για το συγκεκριμένο μέρος της εγκατάστασής τους. Υπήρξαν δύο γνώμες η μία ομάδα πρότεινε το μέρος στο οποίο βρίσκεται σήμερα το χωρίο για το λόγο ότι το μέρος είναι αρκετά πετρώδης και γι αυτό δεν θα λάσπωνε τόσο. Η άλλη γνώμη πρότεινε την εγκατάσταση σε δυτικότερη θέση – σημερινή ονομασία Καμπιά- με το σκεπτικό ότι το έδαφος εκεί είναι περισσότερο καλλιεργήσιμο. Και στις δύο περιοχές νερό δεν υπήρχε. Στην πρώτη όμως περιοχή υπήρχαν δύο πηγάδια. Τελικώς επικράτησε η πρώτη άποψη. Στο νέο μέρος δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό. Οι κάτοικοι έπαιρναν νερό από δύο πηγάδια τα οποία και σήμερα βρίσκονται 5 λεπτά έξω από το χωριό. Αυτό καθιστούσε το χωρίο αδύνατο να καλλιεργήσει κήπους και να αναπτύξει πράσινο. Ακριβώς επειδή δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό αποφάσισαν να μετονομάσουν το χωρίο σε Άνυδρο. Οι κάτοικοι συνήθισαν να εργάζονται στα κτήματά τους σε απόσταση και να καλλιεργούν χωράφια αρκετά μακριά από το χωρίο. Στο χωρίο κτίζεται εκκλησία στο όνομα του Αγίου Δημητρίου και κάθε χρόνο 26 Οκτωβρίου γίνεται αντίστοιχο πανηγύρι.


Οι λιγοστοί κάτοικοι που απέμειναν αποφάσισαν να φύγουν και να ξαναχτίσουν το χωριό τους σε κάποιο άλλο σημείο. Επέλεξαν να κινηθούν νοτιοανατολικά δηλαδή να πλησιάσουν λίγο προς το χωρίο Τσερνοβίτι(στα όρια της σημερινής κοινότητας Παλαιοκερασιά) και εγκαταστάθηκαν στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το εξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου. Καθώς όμως η η παραγωγή στην περιοχή ήταν περιορισμένη και παρατήρησαν ότι οι γυναίκες συχνά είχαν αποβολές, εγκατέλειψαν και αυτό το σημείο και κατευθύνθηκαν νότια και έφτασαν στην σημερινή περιοχή του χωριού Ανύδρου.
Στο νέο μέρος δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό. Οι κάτοικοι έπαιρναν νερό από δύο πηγάδια τα οποία και σήμερα βρίσκονται 5 λεπτά έξω από το χωριό. Αυτό καθιστούσε το χωρίο αδύνατο να καλλιεργήσει κήπους και να αναπτύξει πράσινο. Ακριβώς επειδή δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό αποφάσισαν να μετονομάσουν το χωρίο σε Άνυδρο. Στις 17 –Ιουλίου – 1930 επίσημα πλέον με το ΦΕK 251/17-7-1930 η μέχρι τότε κοινότητα γνωστή με το όνομα Νίκοβα μετονομάζεται σε Άνυδρο.Το 1964 η κοινότητα με πολύ προσπάθεια και προσωπική εργασία των κατοίκων υδροδοτείται από πηγές οι οποίες βρίσκονται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το χωρίο και έτσι σταματά η πολύχρονη ταλαιπωρία.


'''Μετονομασία.'''
Στις 17 –Ιουλίου – 1930 επίσημα πλέον με το ΦΕK 251/17-7-1930 η μέχρι τότε κοινότητα γνωστή με το όνομα Νίκοβα μετονομάζεται σε Άνυδρο.

Τρίτη μετεγκατάσταση – διάσπαση της κοινότητας.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο δίνεται στους κατοίκους διευκολύνσεις να αγοράσουν οικόπεδα στην θέση που είναι σήμερα η παραλιακή Κοινότητα του Καραβομύλου. Και αυτό επειδή το παραλιακό αυτό μέρος είναι περισσότερο έφορο, αρκετοί κάτοικοι έχουν στην γύρω περιοχή ‘ψήφους’ δηλαδή κτήματα (Ελαιοπερίβολα) τα οποία προήλθαν από την διανομή του έκανε το κράτος σε αγρότες το 1922 και επειδή βρίσκεται πιο κοντά σε αστικά κέντρα. Έτσι οι μισοί και πλέον κάτοικοι –κυρίως Ελαιοκαλλιεργητές- εγκαταλείπουν σταδιακά το σημερινό Άνυδρο και εγκαθίστανται στην σημερινή κοινότητα Καραβομύλου. Ένα μέρος των κατοίκων εξακολουθεί και παραμένει στο σημερινό Άνυδρο. Ο Καραβόμυλος αποκτά δική του διοικητική κοινότητα – η κοινότητα Καραβομύλου.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο δίνεται στους κατοίκους διευκολύνσεις να αγοράσουν οικόπεδα στην θέση που είναι σήμερα η παραλιακή Κοινότητα του Καραβομύλου. Και αυτό επειδή το παραλιακό αυτό μέρος είναι περισσότερο έφορο, αρκετοί κάτοικοι έχουν στην γύρω περιοχή ‘ψήφους’ δηλαδή κτήματα (Ελαιοπερίβολα) τα οποία προήλθαν από την διανομή του έκανε το κράτος σε αγρότες το 1922 και επειδή βρίσκεται πιο κοντά σε αστικά κέντρα. Έτσι οι μισοί και πλέον κάτοικοι –κυρίως Ελαιοκαλλιεργητές- εγκαταλείπουν σταδιακά το σημερινό Άνυδρο και εγκαθίστανται στην σημερινή κοινότητα Καραβομύλου. Ένα μέρος των κατοίκων εξακολουθεί και παραμένει στο σημερινό Άνυδρο. Ο Καραβόμυλος αποκτά δική του διοικητική κοινότητα – η κοινότητα Καραβομύλου.






'''Το Άνυδρο υδροδοτείται!.'''
Το 1964 η κοινότητα με πολύ προσπάθεια και προσωπική εργασία των κατοίκων υδροδοτείται από πηγές οι οποίες βρίσκονται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το χωρίο και έτσι σταματά η πολύχρονη ταλαιπωρία. Πρόεδρος κατά την περίοδο αυτή ήταν ο Δημήτριος Μαντζίκος.
Την δεκαετία του ’80 ο κεντρικός δρόμος Άνυδρο – Γέφυρα Ανύδρου γίνεται άσφαλτος.



'''Το Άνυδρο διαμέρισμα Δήμου Στυλίδας.'''
Με το σχέδιο της τοπικής αυτοδιοίκησης ‘Καποδίστριας’ η κοινότητα Ανύδρου γίνεται διαμέρισμα του Δήμου Στυλίδας και η διοίκηση της μέχρι τότε κοινότητας μεταφέρεται στον Δήμο Στυλίδας.
To Άνυδρο, βρίσκεται σε υψόμετρο 280 μ. από την θάλασσα και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 βρέθηκε να έχει 233 κατοίκους.
Με το σχέδιο ‘Καλλικράτης ’ και ο Καραβόμυλος ανήκει πλέον – ως διαμέρισμα – διοικητικά στον Δήμο Στυλίδας.
[[Κατηγορία:Χωριά του νομού Φθιώτιδας]]
[[Κατηγορία:Χωριά του νομού Φθιώτιδας]]

Έκδοση από την 22:24, 9 Φεβρουαρίου 2011

To Άνυδρο (πληθυσμός 233 κατοίκοι-απογραφή 2001) είναι ένα χωριό του Νομού Φθιώτιδας και βρίσκεται σε υψόμετρο 280 μ., στην νότια πλευρά του όρους Όθρυς. Με το σχέδιο Καποδίστριας έγινε διαμέρισμα του Δήμου Στυλίδας.

Ιστορία του χωριού

Το χωριό δημιουργήθηκε μετά από διαδοχικές μετακινήσεις των κατοίκων από το κεντρικό οροπέδιο του ορεινού όγκου της Όθρυς. Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, το χωριό βρισκόταν σε οροπέδιο στο εσωτερικό του βουνού Όθρυς και ονομαζόταν Νίκη ή Νίκοβα. Στην τότε θέση του χωριού υπάρχει σήμερα ένα μικρό εκκλησάκι προς τιμήν της Αγίας Παρασκευής ενώ και η γύρω περιοχή ονομάζεται σήμερα επίσης Αγία Παρασκευή.

Σε απόσταση 250 μέτρων περίπου βορειοδυτικά βρίσκεται μια μικρή πηγή από την οποίαν οι τότε κάτοικοι τροφοδοτούνταν με νερό. Ο οικισμός εκτείνονταν γύρω από αυτή την περιοχή και ήταν σχετικά αραιοκατοικημένος. Οι κάτοικοι είχαν ως κύρια απασχόληση την κτηνοτροφία και την γεωργία. Πάντως η κοινότητα μπορούσε και συντηρούσε σχολείο.

Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι έστελναν κάθε έτος, αντιπροσώπους στην κοινότητα, προκειμένου να παραλάβουν τους φόρους υποτέλειας προς την τότε οθωμανική αυτοκρατορία.

Κάποια χρονιά όμως, σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες, δύο έφιπποι Τούρκοι πηγαίνοντας για την είσπραξη των φόρων συνάντησαν μια κοπέλα από το χωριό στη βρύση, που βρίσκεται βορειοδυτικά της σημερινής Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής. Οι δύο Τούρκοι επιδίωξαν να συνάψουν σχέση με την κοπέλα αλλά τελικά τα αδέρφια της τελευταίας του έπιασαν και τους πέταξαν σε τρύπες κατακόρυφες βάθους περίπου 10-12 μέτρων που βρίσκονται νότια των ερειπίων του παλιού ναού του Αγίου Παντελεήμονα, τις λεγόμενες στις Βουζανότρυπες.

Όταν οι δύο έφιπποι εισπράκτορες δεν επέστρεψαν στάλθηκε στην περιοχή στρατιωτικό απόσπασμα που έκαψε και λεηλάτησε το χωριό αφού σκότωσε πολλούς από τους κατοίκους του. (Η σφαγή της Νίκοβας.)

Οι λιγοστοί κάτοικοι που απέμειναν αποφάσισαν να φύγουν και να ξαναχτίσουν το χωριό τους σε κάποιο άλλο σημείο. Επέλεξαν να κινηθούν νοτιοανατολικά δηλαδή να πλησιάσουν λίγο προς το χωρίο Τσερνοβίτι(στα όρια της σημερινής κοινότητας Παλαιοκερασιά) και εγκαταστάθηκαν στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το εξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου. Καθώς όμως η η παραγωγή στην περιοχή ήταν περιορισμένη και παρατήρησαν ότι οι γυναίκες συχνά είχαν αποβολές, εγκατέλειψαν και αυτό το σημείο και κατευθύνθηκαν νότια και έφτασαν στην σημερινή περιοχή του χωριού Ανύδρου.

Στο νέο μέρος δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό. Οι κάτοικοι έπαιρναν νερό από δύο πηγάδια τα οποία και σήμερα βρίσκονται 5 λεπτά έξω από το χωριό. Αυτό καθιστούσε το χωρίο αδύνατο να καλλιεργήσει κήπους και να αναπτύξει πράσινο. Ακριβώς επειδή δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό αποφάσισαν να μετονομάσουν το χωρίο σε Άνυδρο. Στις 17 –Ιουλίου – 1930 επίσημα πλέον με το ΦΕK 251/17-7-1930 η μέχρι τότε κοινότητα γνωστή με το όνομα Νίκοβα μετονομάζεται σε Άνυδρο.Το 1964 η κοινότητα με πολύ προσπάθεια και προσωπική εργασία των κατοίκων υδροδοτείται από πηγές οι οποίες βρίσκονται αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το χωρίο και έτσι σταματά η πολύχρονη ταλαιπωρία.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο δίνεται στους κατοίκους διευκολύνσεις να αγοράσουν οικόπεδα στην θέση που είναι σήμερα η παραλιακή Κοινότητα του Καραβομύλου. Και αυτό επειδή το παραλιακό αυτό μέρος είναι περισσότερο έφορο, αρκετοί κάτοικοι έχουν στην γύρω περιοχή ‘ψήφους’ δηλαδή κτήματα (Ελαιοπερίβολα) τα οποία προήλθαν από την διανομή του έκανε το κράτος σε αγρότες το 1922 και επειδή βρίσκεται πιο κοντά σε αστικά κέντρα. Έτσι οι μισοί και πλέον κάτοικοι –κυρίως Ελαιοκαλλιεργητές- εγκαταλείπουν σταδιακά το σημερινό Άνυδρο και εγκαθίστανται στην σημερινή κοινότητα Καραβομύλου. Ένα μέρος των κατοίκων εξακολουθεί και παραμένει στο σημερινό Άνυδρο. Ο Καραβόμυλος αποκτά δική του διοικητική κοινότητα – η κοινότητα Καραβομύλου.