Κώστας Κοτζιάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Sarant (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Lugnuts (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 20: Γραμμή 20:
[[Κατηγορία:Έλληνες πολιτικοί|Κοτζιάς]]
[[Κατηγορία:Έλληνες πολιτικοί|Κοτζιάς]]
[[Κατηγορία:Έλληνες υπουργοί Πρωτευούσης|Κοτζιάς]]
[[Κατηγορία:Έλληνες υπουργοί Πρωτευούσης|Κοτζιάς]]

[[en:Konstantinos Kotzias]]

Έκδοση από την 15:23, 26 Μαρτίου 2010

Ο Κώστας Κοτζιάς γεννήθηκε το 1892. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Διετέλεσε πρόεδρος του Εμπορικού συλλόγου Αθηνών καθώς και πρόεδρος της Ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Το 1934 εκλέχτηκε Δήμαρχος Αθηναίων. Το 1936 χρημάτισε υπουργός πρωτευούσης επί Πρωθυπουργίας Ιωάννη Μεταξά. Τον Ιούλιο του 1940 φέρεται να έχει ανάμιξη σε γερμανική αντιμεταξική κίνηση ανατροπής του Ιωάννη Μεταξά. Όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του ο Ι. Μεταξάς με ημερομηνία 19 Ιουλίου 1940: "Εξηγήσεις Κοτζιά, δηλώσεις αφοσιώσεως. Αλλά... το γεγονός μένει". Το 1941 μετά τον θάνατο του Ι. Μεταξά, ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ του ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης, τον οποίο και αρνήθηκε. Το 1951 επανεκλέχτηκε δήμαρχος Αθηναίων. Το ίδιο έτος πέθανε απο καρδιά. Επίσης είχε εκδόσει την εφημερίδα Χρονικά (1921).

Ο Κώστας Κοτζιάς υπήρξε ένας από τους πιο ενθουσιώδεις υμνητές τόσο του Μπενίτο Μουσολίνι όσο περισσότερο του Αδόλφου Χίτλερ στην Ελλάδα. Σημειώνεται ότι ο Κώστας Κοτζιάς ως δήμαρχος της Αθήνας είχε υποδεχθεί τον Σεπτέμβριο του 1936, στο αεροδρόμιο της πόλης, τον υπουργό προπαγάνδας της χιτλερικής Γερμανίας Γιόζεφ Γκαίμπελς, ενώ είχε επισκεφθεί ο ίδιος αρκετές φορές τη γερμανική και ιταλική πρωτεύουσα. Χαρακτηριστικές είναι οι εντυπώσεις του από την επίσημη επίσκεψή του στη φασιστική Ιταλία, που περιγράφονται σε ομιλία του που εκδόθηκε από το Ιταλικό Ινστιτούτο της Αθήνας (23.1.35). Ενδεικτικά, στην ομιλία του αναφέρει:

Εις την Ιταλίαν δημιουργείται, εδημιουργήθη ήδη, νέος τύπος ανθρώπου, νέος την αντίληψιν, τους προσανατολισμούς του, τον προορισμόν του, αλλ' ιδίως νέος ως προς την επίγνωσιν καθηκόντων και υποχρεώσεων. Εκεί δεν υφίσταται Δικτατορία υπό την στενήν έννοιαν ή υπό την έννοιαν, ήν προσέλαβεν ενταύθα η Δικτατορία. Δεν ασκείται βία υλική, αλλά πειθώ. Δεν εκβιάζεται το άτομον, αλλά μόνον του το άτομον υποβάλλεται, μόνον του προσαρμόζεται εις το δημιουργηθέν περιβάλλον, μόνον του εισέρχεται εις το πλαίσιον όπερ εχάραξε το Κράτος. Πας εντός πλαισίου αισθάνεται την άνεσιν και την θαλπωρήν, πας εκτός αυτού, μοιραίως, στερείται των καταπληκτικών πλεονεκτημάτων.

Τα παιδάκια, μετά την λήξιν των μαθημάτων, με επικεφαλής ανά τάξιν τον κοσμήτορα μαθητήν, με παράγγελμα διδόμενον παρ' αυτού, «έν δύο» συντεταγμένα, σημειώνω ιδιαιτέρως πειθαρχημένα, και με ύφος σοβαρότατον, φθάνουν προ της εξωθύρας όπου αναμένει ο γονεύς. Εκεί μετά το παράγγελμα: Χαιρετισμόν εις τον Ντούτσε, την ύψωσιν της δεξιάς εις Ρωμαϊκόν χαιρετισμόν και την αναφώνησιν «α Νόι - Δικός μας» λύουν τους ζυγούς και παραλαμβάνονται από την άλλην ωργανωμένην κρατικήν δύναμιν, την οικογένειαν.

Η Κυριακή δεν είναι ημέρα σχόλης και παιδικής αταξίας. Είναι ημέρα γυμνασίων, Αγώνων, εκδρομών. Πάντοτε όμως εις ομάδας πειθαρχούσας, με νέους έχοντας τεταμένον το πρόσωπον προς το μέλλον, πιστεύοντας εις εαυτούς, εις τον εμπνευστήν των, εις το Κράτος.

Ο Ιταλός ήλλαξε νοοτροπίαν, χαρακτήρα, αντίληψιν περί του προορισμού του ατόμου εν τη νεωτάτη κοινωνία και πολιτεία, ήν διεμόρφωσεν ο Φασισμός, ήν ενεπνεύσθη και ενέπνευσεν η προσωπικότης του Μπενίτο Μουσολίνι.

Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά: την Ιωάννα, σύζυγο Δρακοπούλου, τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Κοτζιά.[1]