Κάρολος των Βουρβόνων (1788-1855): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ καθαρισμός με τη χρήση AWB
μ Ρομπότ: Προσθήκη: eu:Karlos Maria Isidro Borboikoa
Γραμμή 57: Γραμμή 57:
[[en:Infante Carlos, Count of Molina]]
[[en:Infante Carlos, Count of Molina]]
[[es:Carlos María Isidro de Borbón]]
[[es:Carlos María Isidro de Borbón]]
[[eu:Karlos Maria Isidro Borboikoa]]
[[fr:Charles de Bourbon (1788-1855)]]
[[fr:Charles de Bourbon (1788-1855)]]
[[gl:Carlos María Isidro de Borbón]]
[[gl:Carlos María Isidro de Borbón]]

Έκδοση από την 20:53, 2 Μαρτίου 2010

Κάρλος Μαρία

Ο Ινφάντης δον Κάρλος Μαρία (1788 - 1855), ή ελληνικότερα Κάρολος Μάριος, ήταν ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Ισπανίας Καρόλου Δ' και της Μαρίας Λουίζας της Πάρμας, ο πρώτος από τους Καρλιστές διεκδικητές του ισπανικού Στέμματος. Το 1808 ο βασιλιάς της Γαλλίας Ναπολέων Α' έπεισε τον πατέρα του Κάρλος, Κάρολο Δ', και τον πρωτότοκο αδελφό του, Φερδινάνδο Ζ', να απαρνηθούν τα δικαιώματα τους στο ισπανικό Στέμμα. Ο απολυταρχικού χαρακτήρα όμως Κάρλος αρνήθηκε να το κάνει, πιστεύοντας ότι η βασιλεία του είναι απεσταλμένη από τον Θεό.

Παρέμεινε αιχμάλωτος των Γάλλων (1788 - 1814) μαζί με ολόκληρη την οικογένεια του. Επέστρεψαν στην Μαδρίτη (1814) και ο Κάρλος παντρεύτηκε την Πορτογαλίδα ινφάντα και ανιψιά του, Μαρία Φραγκίσκη της Μπραγκάνζα (1800 - 1834) (κόρη του βασιλιά Ιωάννη ΣΤ' και της αδελφής του, Καρλόττας.

Απώλεια των νόμιμων δικαιωμάτων του στον θρόνο

Δεν πήρε αρχικά ενεργό μέρος στην διακυβέρνηση της χώρας και αυτό το εκμεταλλεύθηκε ο αδελφός του βασιλιάς Φερδινάνδος, ώστε αρχικά να παραχωρήσει Σύνταγμα στον λαό. Ο Κάρλος ήταν αμετάπειστος στο ότι η βασιλεία έχει θεία προέλευση και έπρεπε ο βασιλιάς να διοικεί απολυταρχικά έχοντας μόνος του όλες τις εξουσίες, ενώ υπήρχαν πολλοί συντηρητικοί που ήθελαν να τον δουν βασιλιά. Στις ταραχές που ξέσπασαν (1820 - 1823) απειλήθηκε σοβαρά αλλά δεν δέχθηκε επίθεση.

Τον Μάιο του 1830 ο Φερδινάνδος Ζ' δημοσίευσε το "αντίβαρο" του Σαλικού Νόμου, ένα διάταγμα με το οποίο θα μπορούσαν και κόρες με τον σύζυγο τους να διαδεχθούν τον βασιλιά στον θρόνο, κάτι που δεν κατοχυρώθηκε τελικά. Ο Κάρλος ήταν με τις προηγούμενες συνθήκες ο νόμιμος διάδοχος, αφού ο αδελφός του δεν είχε γιους. Οι οπαδοί του Κάρλος θεώρησαν την "Άδεια" αυτή προϊόν αρρωστημένης σκέψης και πίεζαν προκειμένου να τον ανεβάσουν στην εξουσία, αλλά αυτός δεν ικανοποιείτο μόνο με τα λόγια. Ο Φερδινάνδος για να απαλλαγεί από αυτόν τον έστειλε στην Πορτογαλία (Μάρτιος 1833) και σε έναν μήνα τον κάλεσε πίσω να δώσει όρκο πίστης και υποταγής στην κόρη του Ισαβέλλα, πριγκίπισσα των Αστουριών, που την ανακήρυξε διάδοχο του, κάτι που ο Κάρλος αμέσως αρνήθηκε.

Αναποτελεσματικές προσπάθειες να γίνει βασιλιάς

Ο δον Κάρλος κατά Isidoro Magués (1837)

Τον Σεπτέμβριο 1833 με τον θάνατο του Φερδινάνδου, η σύζυγος του, Χριστίνα, ανακηρύχθηκε αντιβασίλισσα για λογαριασμό της ανήλικης κόρης της Ισαβέλλας. Ο εξοργισμένος Κάρλος με δήλωση του αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ισπανίας σαν Κάρολος Ε' , και ο στρατός της Χριστίνας τον απείλησε ότι θα τον συλλάβει. Αυτός κατέφυγε τότε στην Πορτογαλία όπου κυριαρχούσε άλλος εμφύλιος, την ίδια στιγμή που στην Ισπανία οι Καρλικές δυνάμεις δημιουργούσαν τις πρώτες ταραχές.

Όταν η πλευρά του Μιχαήλ Α' της Πορτογαλίας ηττήθηκε στην Πορτογαλία ο Κάρλος δραπέτευσε στην Αγγλία. Η Αγγλική κυβέρνηση του πρόσφερε το τεράστιο ποσό των 30.000 λιρών προκειμένου να απαρνηθεί όλα τα δικαιώματα του στον Ισπανικό και Πορτογαλικό θρόνο, που όμως αρνήθηκε χωρίς συζήτηση. Πέρασε στην Γαλλία όπου συγκέντρωσε δυνάμεις στα Ανατολικά Πυρηναία.

Εν τω μεταξύ η νύφη του, Χριστίνα, τον αποκήρυξε από όλα τα δικαιώματα του στον Ισπανικό θρόνο ακόμα και από αυτό του ινφάντη, κάτι που επιβεβαιώθηκε και από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας (1837).

Ο Κάρολος έμεινε 5 χρόνια στην Ισπανία, περνώντας επικίνδυνες στιγμές, αφού εξαναγκαζόταν συχνά να καταφύγει στους λόφους για να γλυτώσει την ζωή του. Μερικοί υποστήριζαν τα βασιλικά προνόμια του Κάρλος λόγω του ότι ήθελαν περισσότερα προνόμια στις Βασκικές επαρχίες. Υπήρχαν στιγμές που ο Κάρλος έφτασε κοντά στην επιτυχία, με αποκορύφωμα το Καλοκαίρι του 1837, όταν ο στρατός του ενώθηκε με αυτόν της Ναβάρρας έξω από τα περίχωρα της Μαδρίτης. Ήλπιζε ότι θα καταλάβει την πόλη χωρίς αιματηρή σύγκρουση, κάτι που είδε τελικά ότι ήταν αδύνατο, οπότε και σε λίγες μέρες ο Κάρλος αποφάσισε να αποσυρθεί.

Ο Κάρλος διόρισε (Ιούνιο 1838) τον Ραφαήλ Μαρότο σαν αρχιστράτηγο. Τον Φεβρουάριο 1839 πυροβόλησε 4 Καρλιστές στρατηγούς, κάτι που έκανε τον Κάρλο να τον εκδιώξει από την θέση του. Ο Μαρότο τότε βάδισε στην Τουλούζη, όπου ζούσε ο Κάρλος, τον οποίο και αιχμαλώτισε. Ο Κάρολος αναγκάστηκε να ανακηρύξει ξανά τον Μαρότο αρχιστράτηγο κάτι που έφερε πολλές δυσαρέσκειες. Τελικά ο Μαρότο (1839) αφού συνεννοήθηκε με τον αρχιστράτηγο της Χριστίνας εγκατέλειψε τον Κάρολο και τέθηκε στην διάθεση της μεγάλης του αντιπάλου.

Το 1845 παραιτήθηκε από τα δικαιώματα του υπέρ του μεγαλύτερου γιου του, Καρόλου Λουδοβίκου.

Κληρονόμοι

Με την πρώτη σύζυγο του Μαρία Φραγκίσκη της Μπραγκάνζα απέκτησε 3 γιους :

Το 1838 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την μεγαλύτερη αδελφή της πρώτης συζύγου του Μαρία Τερέζα της Μπραγκάνζα χωρίς να κάνει παιδιά λόγω της μεγάλης ηλικίας της.

Πηγές

  • Αγγλική Wikipedia
  • First Carlist WarHolt, Edgar. The Carlist Wars in Spain. Chester Springs, Pennsylvania: Dufour Editions, 1967.