Ελληνική πεζογραφία 1830-1880: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Elena153 (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μυθιστόρημα-διήγημα-βιβλιογραφία
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
Η πεζογραφική παραγωγή των πρώτων δεκαετιών του ελληνικού κράτους ήταν μέχρι πρόσφατα ελάχιστα μελετημένη και υπήρχε η άποψη ότι η ποσότητα των έργων ήταν μικρή και η ποιότητα χαμηλή. Τουλάχιστον ως προς την ποσότητα οι νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι η παραγωγή είναι πολύ πιο πλούσια απ΄ ότι πιστευόταν, και ως προς την ποιότητα έχει αναθεωρηθεί η άποψη ότι τα έργα της περιόδου δεν έχουν καμία σχέση με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Η πεζογραφική παραγωγή των πρώτων δεκαετιών του ελληνικού κράτους ήταν μέχρι πρόσφατα ελάχιστα μελετημένη και υπήρχε η άποψη ότι η ποσότητα των έργων ήταν μικρή και η ποιότητα χαμηλή. Τουλάχιστον ως προς την ποσότητα οι νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι η παραγωγή είναι πολύ πιο πλούσια απ΄ ότι πιστευόταν, και ως προς την ποιότητα έχει αναθεωρηθεί η άποψη ότι τα έργα της περιόδου δεν έχουν καμία σχέση με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.


Στην πεζογραφία της περιόδου κυριαρχεί το μυθιστόρημα. Λιγοστά είναι τα δείγματα διηγημάτων. Κυρίαρχη γλώσσα είναι η καθαρεύουσα, με αρκετές διαβαθμίσεις από απλή καθαρεύουσα, ομιλουμένη των αστικών κέντρων, ως την αρχαΐζουσα. Τα βασικά είδη μυθιστορήματος που καλλιεργούνται είναι το ρομαντικό ερωτικό (συχνά με επιστολική μορφή, όπως ο ''Λέανδρος'' του [[Παναγιώτης Σούτσος|Παναγιώτη Σούτσου]] και ο ''Θέρσανδρος'' του Κύπριου Επ. Φραγκούδη) και το ιστορικό μυθιστόρημα. Δεν λείπουν έργα με πιο ρεαλιστικές αναφορές στην σύγχρονη πραγματικότητα, όπως ''Ο Ζωγράφος'', του [[Γρηγόριος Παλαιολόγος|Γρ. Παλαιολόγου]], η ''Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι'' του Χ. Δημόπουλου, ο ''Πίθηκος Ξουθ'', του Ιάκωβου Πιτσιπίου. Εξέχουσα θέση στο σύνολο της παραγωγής κατέχουν τα έργα ''Πάπισσα Ιωάννα'' του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ροΐδη]] και ο ''Λουκής Λάρας'' του [[Δημήτριος Βικέλας|Βικέλα]].
Στην πεζογραφία της περιόδου κυριαρχεί το μυθιστόρημα. Λιγοστά είναι τα δείγματα διηγημάτων. Κυρίαρχη γλώσσα είναι η καθαρεύουσα, με αρκετές διαβαθμίσεις από απλή καθαρεύουσα, ομιλουμένη των αστικών κέντρων, ως την αυστηρή αρχαΐζουσα. Τα βασικά είδη μυθιστορήματος που καλλιεργούνται είναι το ρομαντικό ερωτικό (συχνά με επιστολική μορφή, όπως ο ''Λέανδρος'' του [[Παναγιώτης Σούτσος|Παναγιώτη Σούτσου]] και ο ''Θέρσανδρος'' του Κύπριου Επ. Φραγκούδη) και το ιστορικό μυθιστόρημα. Δεν λείπουν έργα με πιο ρεαλιστικές αναφορές στην σύγχρονη πραγματικότητα, όπως ''Ο Ζωγράφος'', του [[Γρηγόριος Παλαιολόγος|Γρ. Παλαιολόγου]], η ''Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι'' του Χ. Δημόπουλου, ο ''Πίθηκος Ξουθ'', του Ιάκωβου Πιτσιπίου. Εξέχουσα θέση στο σύνολο της παραγωγής κατέχουν τα έργα ''Πάπισσα Ιωάννα'' του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ροΐδη]] και ο ''Λουκής Λάρας'' του [[Δημήτριος Βικέλας|Βικέλα]].


==Το μυθιστόρημα==
=='''Τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της περιόδου'''==
Το μυθιστόρημα είναι το κατ΄ εξοχήν είδος που αναπτύχθηκε τότε. Φυσικά επρόκειτο για νέο είδος, αφού στην προγενέστερη παραγωγή δεν υπάρχουν δείγματα μυθιστορημάτων. Οι συγγραφείς τότε χρησιμοποιούσαν τον όρο "μυθιστορία" ή το "ρωμανόν", απόδοσεις του αντίστοιχου γαλλικού όρου romance, και γνώριζαν ότι αυτό το είδος ήταν καινοφανές στα νεοελληνικά γράμματα. Γι΄ αυτό και οι πρώτοι συγγραφείς διεκδικούσαν τα πρωτεία της συγγραφής του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος. Ο [[Παναγιώτης Σούτσος]], που δημοσίεσε τον "Λέανδρο" το 1835, επισήμως είναι ο συγγραφέας του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος. Όμως ο Ιάκωβος Πιτσιπιός είχε προαναγγείλει το 1834 τη δημοσίευση μυθιστορίας, που τελικά έγινε το 1839. ("Η ορφανή της Χίου" ). Τέλος και ο Γρηγόριος Παλαιολόγος διεκδικούσε τα πρωτεία, παρ' όλο που το έργο του δημοσιεύθηκε το 1839. ("Ο Πολυπαθής").

Η πεζογραφία εθεωρείτο εκείνη την περίοδο δευτερεύουσα σε σχέση με την ποίηση, και το μυθιστόρημα πολλοί το απέρριπταν, επειδή πίστευαν ότι ασκούσε βλαβερή επίδραση στα "χρηστά ήθη" , κυρίως γιατί ήταν ξενόφερτο είδος. Γι' αυτό και οι περισσότεροι συγγραφείς στους προλόγους τους τόνιζαν ότι το έργο τους είχε κυρίως ηθικοπλαστική πρόθεση, ότι σκόπευε να συνδυάσει το τερπνόν (που εδώ ήταν κυρίως η συγκίνηση) με το ωφέλιμον.

Οι επικρίσεις κατά των μυθιστορημάτων δεν έπαυαν όσο το είδος αυτό εξαπλωνόταν. Αντιθέτως, η πληθώρα μεταφράσεων ξένων (κυρίως γαλλικών) έργων, συνετέλεσε στην αύξηση των αντιδράσεων καθώς θεωρήθηκε ότι αυτά ειδικά έβλαπταν τα ήθη και διέφθειραν τους νέους και τις γυναίκες, που ήταν το κατ΄ εξοχήν αναγνωστικό κοινό. Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων αυτών ήταν η επίθεση το 1856 από το περιοδικό "Αθηνά" κατά του περιοδικού "Πανδώρα", που δημοσίευε μεταφράσεις μυθιστορημάτων αλλά και πρωτότυπα έργα. Ο εκδότης της "Πανδώρας", Νικόλαος Δραγούμης, απάντησε τεκμηριωμένα εξετάζοντας γενικά την ιστορία του μυθιστορήματος, την εξέλιξή του στην Ευρώπη, τα ελληνικά δείγματα και τα δημοσιευθέντα στο περιοδικό του έργα, προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες και υπερβολικές. Παρά ταύτα, λίγο καιρό μετά η "Πανδώρα" διέκοψε τη δημοσίευση "μυθιστοριών" και την αντικατέστησε με ιστορικά αφηγήματα. Σχετική με τις αντιδράσεις αυτές πιθανόν να είναι και η στροφή, από το 1850, στο ιστορικό μυθιστόρημα, καθώς και η μεταγενέστερη απαξίωση σχεδόν του συνόλου της παραγωγής της περιόδου.
===Τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της περιόδου===
*1834 ''Λέανδρος'', του [[Παναγιώτης Σούτσος|Π.Σούτσου]]. Το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα.
*1834 ''Λέανδρος'', του [[Παναγιώτης Σούτσος|Π.Σούτσου]]. Το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα.
*1835 ''Ο Εξόριστος του 1831'' του [[Αλέξανδρος Σούτσος|Αλ. Σούτσου]].
*1835 ''Ο Εξόριστος του 1831'' του [[Αλέξανδρος Σούτσος|Αλ. Σούτσου]].
Γραμμή 16: Γραμμή 22:
*1862 ''Η Ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως'' , [[Στέφανος Ξένος|Στέφανου Ξένου]]
*1862 ''Η Ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως'' , [[Στέφανος Ξένος|Στέφανου Ξένου]]
*1862 ''Αι τελευταίαι ημέραι του Αλή Πασά '', Κων/νου Ράμφου
*1862 ''Αι τελευταίαι ημέραι του Αλή Πασά '', Κων/νου Ράμφου
*1864 ''Η Χαριτίνη'', Π.Σούτσου
*1864 ''Η Χαριτίνη'', [[Παναγιώτης Σούτσος|Π.Σούτσου]]
*1866 ''Πάπισσα Ιωάννα'', [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Εμμ. Ροΐδη]]
*1866 ''Πάπισσα Ιωάννα'', [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Εμμ. Ροΐδη]]
*1870 ''Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι'', Ανωνύμου (αποδίδεται στον Χαρίλαο Δημόπουλο)
*1870 ''Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι'', Ανωνύμου (αποδίδεται στον Χαρίλαο Δημόπουλο)
*1871 ''Οι Κρητικοί Γάμοι'', [[Σπυρίδων Ζαμπέλιος|Σπυρίδωνος Ζαμπελίου]]
*1871 ''Οι Κρητικοί Γάμοι'', [[Σπυρίδων Ζαμπέλιος|Σπυρίδωνος Ζαμπελίου]]
*1879 ''Λουκής Λάρας'', [[Δημήτριος Βικέλας|Δημητρίου Βικέλα]]
*1879 ''Λουκής Λάρας'', [[Δημήτριος Βικέλας|Δημητρίου Βικέλα]]
==Το διήγημα==
Το διήγημα κατά τη συγκεκριμένη περίοδο καλλιεργήθηκε πολύ λιγότερο από το μυθιστόρημα. Ωστόσο, η πρώτη αυτοτελής έκδοση διηγημάτων έγινε σχετικά νωρίς, το 1845, με το διηγήματα του Ιωάννη Δεληγιάννη. Ο πιο παραγωγικός συγγραφέας διηγημάτων ήταν ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής]], που εξέδωσε τρεις τόμους (1855, 1857, 1859). Τα διηγήματά του όμως δεν διαδραματίζονται στην Ελλάδα και έχουν μικρή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Πολλά από αυτά είναι διασκευές ή μεταφράσεις ξένων έργων.
==Τα περιοδικά==
Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα της περιόδου δημοσιεύονταν πρώτα σε περιοδικά και αργότερα εκδίδονταν αυτοτελώς. Τα περιοδικά αυτά δεν ήταν λογοτεχνικά με τη σημερινή έννοια του όρου. Ήταν μάλλον περιοδικά εγκυκλοπαιδικά- ποικίλης ύλης που απευθύνονταν σε ευρύ κοινό με στόχο κυρίως να διευρύνουν τις γνώσεις τους. Οι σχετικές με λογοτεχνία ενότητές τους περιελάμβαναν πρωτότυπα ή μεταφρασμένα διηγήματα και μυθιστορήματα και περιηγήσεις.
Κάποια από τα περιοδικά αυτά είναι:
* "Ευτέρπη" (1847-1855)
* "Πανδώρα" (1850-1872)
* "Θελξινόη" (Κωνσταντινούπολη 1855-1857)
*"Αποθήκη των ωφελίμων και τερπνών γνώσεων" (Σύρος, 1847-1848, Κων/πολη 1849)
==Βιβλιογραφία==
*Η παλαιότερη πεζογραφία μας, εκδ. Σοκόλη, Εισαγωγικός τόμος και τόμος Γ'
*Ν. Βαγενά, " Οι αρχές της πεζογραφίας του ελληνικού κράτους" , στο: Ν. Βαγενά, ''Η ειρωνική γλώσσα'', εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2004
* Σ. Ντενίση,''Το ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα και ο sir Walter Scott (1830-1880)'', Καστανιώτης, Αθήνα 1994
* Κ.Θ.Δημαράς, ''Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας'', σελ. 271-289,327-338
*Απ. Σαχίνη, ''Θεωρία και άγνωστη ιστορία του μυθιστορήματος στην Ελλάδα (1760-1870)'', εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1992


[[Κατηγορία:Ελληνική λογοτεχνία]]
[[Κατηγορία:Ελληνική λογοτεχνία]]

Έκδοση από την 06:15, 5 Ιουλίου 2006

Η πεζογραφική παραγωγή των πρώτων δεκαετιών του ελληνικού κράτους ήταν μέχρι πρόσφατα ελάχιστα μελετημένη και υπήρχε η άποψη ότι η ποσότητα των έργων ήταν μικρή και η ποιότητα χαμηλή. Τουλάχιστον ως προς την ποσότητα οι νεότερες έρευνες έχουν δείξει ότι η παραγωγή είναι πολύ πιο πλούσια απ΄ ότι πιστευόταν, και ως προς την ποιότητα έχει αναθεωρηθεί η άποψη ότι τα έργα της περιόδου δεν έχουν καμία σχέση με την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Στην πεζογραφία της περιόδου κυριαρχεί το μυθιστόρημα. Λιγοστά είναι τα δείγματα διηγημάτων. Κυρίαρχη γλώσσα είναι η καθαρεύουσα, με αρκετές διαβαθμίσεις από απλή καθαρεύουσα, ομιλουμένη των αστικών κέντρων, ως την αυστηρή αρχαΐζουσα. Τα βασικά είδη μυθιστορήματος που καλλιεργούνται είναι το ρομαντικό ερωτικό (συχνά με επιστολική μορφή, όπως ο Λέανδρος του Παναγιώτη Σούτσου και ο Θέρσανδρος του Κύπριου Επ. Φραγκούδη) και το ιστορικό μυθιστόρημα. Δεν λείπουν έργα με πιο ρεαλιστικές αναφορές στην σύγχρονη πραγματικότητα, όπως Ο Ζωγράφος, του Γρ. Παλαιολόγου, η Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι του Χ. Δημόπουλου, ο Πίθηκος Ξουθ, του Ιάκωβου Πιτσιπίου. Εξέχουσα θέση στο σύνολο της παραγωγής κατέχουν τα έργα Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη και ο Λουκής Λάρας του Βικέλα.

Το μυθιστόρημα

Το μυθιστόρημα είναι το κατ΄ εξοχήν είδος που αναπτύχθηκε τότε. Φυσικά επρόκειτο για νέο είδος, αφού στην προγενέστερη παραγωγή δεν υπάρχουν δείγματα μυθιστορημάτων. Οι συγγραφείς τότε χρησιμοποιούσαν τον όρο "μυθιστορία" ή το "ρωμανόν", απόδοσεις του αντίστοιχου γαλλικού όρου romance, και γνώριζαν ότι αυτό το είδος ήταν καινοφανές στα νεοελληνικά γράμματα. Γι΄ αυτό και οι πρώτοι συγγραφείς διεκδικούσαν τα πρωτεία της συγγραφής του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος. Ο Παναγιώτης Σούτσος, που δημοσίεσε τον "Λέανδρο" το 1835, επισήμως είναι ο συγγραφέας του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος. Όμως ο Ιάκωβος Πιτσιπιός είχε προαναγγείλει το 1834 τη δημοσίευση μυθιστορίας, που τελικά έγινε το 1839. ("Η ορφανή της Χίου" ). Τέλος και ο Γρηγόριος Παλαιολόγος διεκδικούσε τα πρωτεία, παρ' όλο που το έργο του δημοσιεύθηκε το 1839. ("Ο Πολυπαθής").

Η πεζογραφία εθεωρείτο εκείνη την περίοδο δευτερεύουσα σε σχέση με την ποίηση, και το μυθιστόρημα πολλοί το απέρριπταν, επειδή πίστευαν ότι ασκούσε βλαβερή επίδραση στα "χρηστά ήθη" , κυρίως γιατί ήταν ξενόφερτο είδος. Γι' αυτό και οι περισσότεροι συγγραφείς στους προλόγους τους τόνιζαν ότι το έργο τους είχε κυρίως ηθικοπλαστική πρόθεση, ότι σκόπευε να συνδυάσει το τερπνόν (που εδώ ήταν κυρίως η συγκίνηση) με το ωφέλιμον.

Οι επικρίσεις κατά των μυθιστορημάτων δεν έπαυαν όσο το είδος αυτό εξαπλωνόταν. Αντιθέτως, η πληθώρα μεταφράσεων ξένων (κυρίως γαλλικών) έργων, συνετέλεσε στην αύξηση των αντιδράσεων καθώς θεωρήθηκε ότι αυτά ειδικά έβλαπταν τα ήθη και διέφθειραν τους νέους και τις γυναίκες, που ήταν το κατ΄ εξοχήν αναγνωστικό κοινό. Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων αυτών ήταν η επίθεση το 1856 από το περιοδικό "Αθηνά" κατά του περιοδικού "Πανδώρα", που δημοσίευε μεταφράσεις μυθιστορημάτων αλλά και πρωτότυπα έργα. Ο εκδότης της "Πανδώρας", Νικόλαος Δραγούμης, απάντησε τεκμηριωμένα εξετάζοντας γενικά την ιστορία του μυθιστορήματος, την εξέλιξή του στην Ευρώπη, τα ελληνικά δείγματα και τα δημοσιευθέντα στο περιοδικό του έργα, προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες και υπερβολικές. Παρά ταύτα, λίγο καιρό μετά η "Πανδώρα" διέκοψε τη δημοσίευση "μυθιστοριών" και την αντικατέστησε με ιστορικά αφηγήματα. Σχετική με τις αντιδράσεις αυτές πιθανόν να είναι και η στροφή, από το 1850, στο ιστορικό μυθιστόρημα, καθώς και η μεταγενέστερη απαξίωση σχεδόν του συνόλου της παραγωγής της περιόδου.

Τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της περιόδου

Το διήγημα

Το διήγημα κατά τη συγκεκριμένη περίοδο καλλιεργήθηκε πολύ λιγότερο από το μυθιστόρημα. Ωστόσο, η πρώτη αυτοτελής έκδοση διηγημάτων έγινε σχετικά νωρίς, το 1845, με το διηγήματα του Ιωάννη Δεληγιάννη. Ο πιο παραγωγικός συγγραφέας διηγημάτων ήταν ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, που εξέδωσε τρεις τόμους (1855, 1857, 1859). Τα διηγήματά του όμως δεν διαδραματίζονται στην Ελλάδα και έχουν μικρή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Πολλά από αυτά είναι διασκευές ή μεταφράσεις ξένων έργων.

Τα περιοδικά

Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα της περιόδου δημοσιεύονταν πρώτα σε περιοδικά και αργότερα εκδίδονταν αυτοτελώς. Τα περιοδικά αυτά δεν ήταν λογοτεχνικά με τη σημερινή έννοια του όρου. Ήταν μάλλον περιοδικά εγκυκλοπαιδικά- ποικίλης ύλης που απευθύνονταν σε ευρύ κοινό με στόχο κυρίως να διευρύνουν τις γνώσεις τους. Οι σχετικές με λογοτεχνία ενότητές τους περιελάμβαναν πρωτότυπα ή μεταφρασμένα διηγήματα και μυθιστορήματα και περιηγήσεις. Κάποια από τα περιοδικά αυτά είναι:

  • "Ευτέρπη" (1847-1855)
  • "Πανδώρα" (1850-1872)
  • "Θελξινόη" (Κωνσταντινούπολη 1855-1857)
  • "Αποθήκη των ωφελίμων και τερπνών γνώσεων" (Σύρος, 1847-1848, Κων/πολη 1849)

Βιβλιογραφία

  • Η παλαιότερη πεζογραφία μας, εκδ. Σοκόλη, Εισαγωγικός τόμος και τόμος Γ'
  • Ν. Βαγενά, " Οι αρχές της πεζογραφίας του ελληνικού κράτους" , στο: Ν. Βαγενά, Η ειρωνική γλώσσα, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2004
  • Σ. Ντενίση,Το ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα και ο sir Walter Scott (1830-1880), Καστανιώτης, Αθήνα 1994
  • Κ.Θ.Δημαράς, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, σελ. 271-289,327-338
  • Απ. Σαχίνη, Θεωρία και άγνωστη ιστορία του μυθιστορήματος στην Ελλάδα (1760-1870), εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1992