Ιμάμης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
| Γραμμή 15: | Γραμμή 15: | ||
{{reflist|2}} |
{{reflist|2}} |
||
==Βιβλιογραφία== |
|||
*Bayhom-Daou Tamima (2001), «The Imam's Knowledge and the Quran according to al-Faḍl b. Shādhān al-Nīsābūrī (d. 260 A.H./874 A.D.)», Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Vol. 64, No. 2 188-207. |
|||
*Halm H. 1991, ''Shiism'', Edinburgh University Press, Edinburgh. |
|||
*Sachedina Abdulaziz (1978), «A Treatise on the Occultation of the Twelfth Imāmite Imam», Studia Islamica, No. 48, 109-124. |
|||
[[Κατηγορία:Ισλάμ]] |
[[Κατηγορία:Ισλάμ]] |
||
Έκδοση από την 10:19, 9 Αυγούστου 2009
Με τον όρο ιμάμ (ελληνοπ. ιμάμης) εννοείται ο καθοδηγητής, η κεφαλή της μουσουλμανικής κοινότητας. Ο τίτλος χρησιμοποιείται στο Κοράνιο ως αναφορά σε καθοδηγητές και στον Αβραάμ[1].
Η εννοιολογική θεμελίωση του θρησκευτικού αυτού λειτουργήματος υπήρξε διαφορετική, στις δύο μείζονες μουσουλμανικές σέκτες. Η σοβαρότερη διαφοροποίηση θεμελίωσε τμήμα της πολιτικής και θρησκευτικής βάσης για τον διαχωρισμό ανάμεσα στο σουνιτικό και σιιτικό Ισλάμ[2].
Σουνιτισμός
Για τους Σουνίτες ο ιμάμ ήταν συνώνυμος με τον καλιφά και υποδείκνυε τον διάδοχο του Μωάμεθ, ο οποίος αναλάμβανε τον διαχειριστικό και πολιτικό, αλλά όχι θρησκευτικό έλεγχο της κοινότητας. Τον όριζαν άνθρωποι, υπέπιπτε σε σφάλματα, αλλά παρά τα προσωπικά του αμαρτήματα ήταν σύμβολο υπακοής, εφόσον ακολουθούσε τις επιταγές του Ισλάμ. Συνεπώς, στο σουνιτικό Ισλάμ ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως ως τίτλος με ελάσσονα σημασία για την ισλαμική θεολογία[3].
Σιιτισμός
Αντίθετα, στην ιστορία των σιιτικών σεκτών του Ισλάμ ο ιμάμ είναι απόλυτος πνευματικός καθοδηγητής. Αναφέρεται ως αλ μαχντί (ο ορθά καθοδηγούμενος). Στον ιμαμιτικό σιισμό η πίστη σε έναν μεσσιανικό Ιμάμ, τον τελευταίο, δωδέκατο στη σειρά διαδοχής, δεν είναι μόνον βασική διακήρυξη του ισλαμικού «συμβόλου πίστεως», αλλά επίσης το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται o Ιμαμισμός ως θρησκεία[4]. Ο Ιμαμισμός θεωρείται πως άρχισε να προβάλλει ως ανεξάρτητη σιιτική σέκτα στην πρώιμη περίοδο των Αβασιδών[5]. Επίσης δακρίνεται από άλλες μορφές του Σιιτισμού, για παράδειγμα Ζαντιγιά και Καζανιγιά για το γεγονός ότι απορρίπτει κάθε μορφή ακτιβισμού και μεσιανισμού και από την έμφαση στον ρόλο του ιμάμ ως ύψιστης θρησκευτικής εξουσίας[6].
Σημειώσεις-παραπομπές
- ↑ imam. (2009) στην Encyclopædia Britannica. Ανάκτηση 09/08/2009, από Encyclopædia Britannica Online: http://www.britannica.com/EBchecked/topic/283354/imam .
- ↑ Religions:Muslims.
- ↑ Imam στην LookLex Encyclopedia, ανάκτηση 09/08/2009.
- ↑ Abdulaziz Sachedina (1978), «A Treatise on the Occultation of the Twelfth Imāmite Imam», Studia Islamica, No. 48, 109-124.
- ↑ Halm H. 1991, Shiism, Edinburgh University Press, Edinburgh, κεφ. ii.
- ↑ Tamima Bayhom-Daou (2001), «The Imam's Knowledge and the Quran according to al-Faḍl b. Shādhān al-Nīsābūrī (d. 260 A.H./874 A.D.)», Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Vol. 64, No. 2 188-207.
Βιβλιογραφία
- Bayhom-Daou Tamima (2001), «The Imam's Knowledge and the Quran according to al-Faḍl b. Shādhān al-Nīsābūrī (d. 260 A.H./874 A.D.)», Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Vol. 64, No. 2 188-207.
- Halm H. 1991, Shiism, Edinburgh University Press, Edinburgh.
- Sachedina Abdulaziz (1978), «A Treatise on the Occultation of the Twelfth Imāmite Imam», Studia Islamica, No. 48, 109-124.