Δαγοβέρτος Α΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δαγοβέρτος Α΄
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Dagobert Ier (Γαλλικά)
Γέννηση611 (περίπου)[1]
Θάνατος19  Ιανουαρίου 639[1] ή 19  Ιανουαρίου 639[2][3][4]
Σαιν-Ντενί[1]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΒασιλική Σαιν-Ντενί
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[5]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα[5]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης[1]
Οικογένεια
ΣύζυγοςGormatrude[6]
Nanthild[6]
Wulfégonde[6]
Berchilde[7]
ΣύντροφοςRagnétrude[8]
ΤέκναΣιγιβέρτος Γ΄[9]
Κλόβις Β΄[10][11]
Ρεγιντρούδη[11]
ΓονείςΧλωτάριος Β΄[11] και Βερτρούδη[1]
ΑδέλφιαΧαριβέρτος Β΄[1]
Merowech[12]
Emma of Austrasia[13]
Berta[14]
Enimia
ΟικογένειαΜεροβίγγειοι[1]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒασιλέας των Φράγκων
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Δαγοβέρτος Α΄, (Λατινική γλώσσα: Dagobertus Ι, περί το 603 - 19 Ιανουαρίου 639) μέλος του Οίκου των Μεροβιγγείων ήταν βασιλιάς της Αυστρασίας (623 - 629), βασιλιάς της Νευστρίας και της Βουργουνδίας (629 - 639) και Βασιλιάς όλων των Φράγκων (629 - 634).[15] Ήταν ο τελευταίος, πού άσκησε πραγματικά τη βασιλική εξουσία και ο πρώτος που τάφηκε στη Βασιλική Σαιν-Ντενί στο Παρίσι.[16][17]

Βασιλιάς της Αυστρασίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δαγοβέρτος Α΄ ήταν πρωτότοκος γιος τού Χλωτάριου Β΄ της Νευστρίας και της Χαλδετρούδης, ενώ γιαγιά του ήταν η Φρεδεγόνδη.[18] Ο πατέρας του έμεινε ο μόνος βασιλιάς όλων των Φράγκων (613), το 623 πιέστηκε από τους ευγενείς της Αυστρασίας που ζήτησαν δικό τους ηγεμόνα να κάνει τον Δαγοβέρτο Α΄ βασιλιά στην Αυστρασία.[19][20] Την εποχή που ήταν ακόμα παιδί ασκούσαν την κηδεμονία του οι πανίσχυροι μεγιστάνες Αρνούλφος του Μετς γενάρχης του Οίκου των Καρολιδών και ο Πεπίνος του Λάντεν.[21] Ο Χλωτάριος Β΄ προσπάθησε να ελέγξει τις ασταθείς συμμαχίες που δημιούργησαν οι ευγενείς την περίοδο που ήταν βασιλιάς ο Δαγοβέρτος.[22] Αρχικά ο Χλωτάριος δεν έδωσε στο βασίλειο του γιου του την Αλσατία, τη Βοζ και την Αρντέν αλλά οι Αυστρασιανοί ευγενείς ύστερα από έντονη πίεση τον ανάγκασαν να προσθέσει στο βασίλειο του Δαγοβέρτου Α΄ και τις περιοχές αυτές. Ο Δαγοβέρτος Α΄ δημιούργησε ένα νέο δουκάτο στη νοτιοδυτική Αυστρασία το μετέπειτα Δουκάτο της Αλσατίας επειδή οι Βουργουνδοί και οι Αλαμανοί είχαν φιλοδοξίες στις περιοχές, περιείχε τη Βοζ και τις Βουργουνδιακές Πύλες. Πρώτος δούκας ορίστηκε ο Γκαντουά που ίδρυσε πολλά μοναστήρια στην Αλσατία και τη Βουργουνδία, το δουκάτο θα μείνει ανεξάρτητο μέχρι την πτώση των Μεροβίγγειων.[23] Ο Χλωτάριος Β΄ και ο Δαγοβέρτος Α΄ είχαν υπό τον έλεγχο τους τις περιοχές αυτές στις αρχές του 7ου αιώνα, αργότερα με απαίτηση των αριστοκρατών που ήθελαν την αυτονομία τους έγιναν ανεξάρτητα βασίλεια.[24]

Ενωμένη βασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νόμισμα με παράσταση του Δαγοβέρτου Α΄.

Με τον θάνατο του πατέρα του (629) ο Δαγοβέρτος Α΄ κληρονόμησε τα βασίλεια της Νευστρίας και της Βουργουνδίας. Ο ετεροθαλής αδελφός του Χαριβέρτος Β΄ από τον δεύτερο γάμο του πατέρα του με τη Σιχίλντε διεκδίκησε τη Νευστρία αλλά ο Δαγοβέρτος το αρνήθηκε, ο αδελφός της Σιχίλντε Μπρόντουλφ προσπάθησε να κάνει κατάσχεση της Νευστρίας για τον ανεψιό του αλλά ο Δαγοβέρτος τον δολοφόνησε. Ο Δαγοβέρτος Α΄ παρέδωσε αργότερα στον Χαριβέρτο την Ακουιτανία σαν "δώρο παρηγοριάς".[25] Ο Δαγόβερτος Α΄ προχώρησε σε συνθήκη με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ηράκλειο που είχε σαν αποτέλεσμα το υποχρεωτικό βάπτισμα των Ιουδαίων σε ολόκληρο το βασίλειο του.[26] Με την ίδια συνθήκη έκανε σημαντικά βήματα για να προστατεύσει το εμπόριο σε σταθμούς γύρω από τον Ρήνο όπως την Ουτρέχτη, την περιοχή απειλούσαν οι Άβαροι.[27]

Υπό τη βασιλεία του Δαγοβέρτου Α΄ και του πατέρα του το σύνολο των Φραγκικών λαών είχε ασπαστεί την Καθολική Εκκλησία, παρόλα αυτά στάθηκαν αδιάφοροι για την ενοποίηση της Γαλατίας. Ο Χλωτάριος Β΄ δεν είχε στόχο να υποτάξει τους γείτονες του στη Νευστρία, προτίμησε μία πολιτική συνεργασίας.[28] Η τακτική αυτή δεν τους εμπόδιζε να κάνουν επιδρομές με στόχο τις λεηλασίες, ο Δαγοβέρτος Α΄ κέρδισε από μία επιδρομή του στην Ισπανία 200.000 χρυσά σολίδια.[29] Ο ιστορικός Ίαν Γουντ γράφει ότι ο Δαγοβέρτος Α΄ ήταν ο "πλουσιότερος από όλους τους Μεροβίγγειους βασιλείς", υποστήριξε τον Σισενάνδο να ανέβει στον θρόνο των Βησιγότθων της Ισπανίας, σε αντάλλαγμα ο Σισενάνδος του έδωσε ένα χρυσό πιάτο βάρους πεντακοσίων λιρών.[30] Ο Χαριβέρτος και ο γιος του Χιλπέριχος δολοφονήθηκαν (632), ο Δαγοβέρτος Α΄ κατέλαβε τη Βουργουνδία και την Ακουιτανία, έγινε ο ισχυρότερος Μεροβίγγειος βασιλιάς και ηγεμόνας στη δύση. Ο Δαγοβέρτος Α΄ προχώρησε σε εκστρατεία με έναν μεγάλο στρατό εναντίον του ηγεμόνα των Σλάβων Βένδων Σάμο, οι Βένεδοι είχαν λεηλατήσει πολλούς Γερμανικούς λαούς που ζούσαν στα ανατολικά και είχαν θανατώσει μεγάλο αριθμό εμπόρων.[31] Ο στρατός του Δαγοβέρτου Α΄ ηττήθηκε, οι σύμμαχοι του ωστόσο Αλαμανοί και Λομβαρδοί μπόρεσαν να εκδιώξουν τους Βένεδοι.[32][33] Οι Σάξονες με πλεονέκτημα την κατάσταση αυτή του υποσχέθηκαν να τον βοηθήσουν με τον όρο να ακυρώσει το αφιέρωμα 500 αγελάδων που έδινε ετήσια στους Αυστρασιανούς. Ο Δαγοβέρτος Α΄ δέχτηκε αλλά όπως γράφει ο συγγραφέας Φρέντεγκαρ ήταν ανεπαρκές επειδή οι Βένεδοι επιτέθηκαν ξανά την επόμενη χρονιά.[34]

Βασιλιάς της Νευστρίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο μπρούτζινος θρόνος του Δαγοβέρτου Α΄.

Οι ευγενείς της Αυστρασίας εξεγέρθηκαν υπό την ηγεσία του Μαγιορδόμου Πεπίνου του Λάντεν. Ο Δαγοβέρτος Α΄ υπέκυψε τοποθετώντας τον τρίχρονο γιο του Σιγιβέρτο Γ΄, του παραχώρησε βασιλική εξουσία όπως είχε κάνει ο πατέρας του με τον ίδιον όταν ήταν έντεκα ετών. Ο ιστορικός Ίαν Γουντ τονίζει ότι η διαίρεση αυτή των βασιλείων "θα έχει καθοριστικό ρόλο στη γενική δομή της Μεροβίγγειας Φραγκίας για πολλά χρόνια".[35] Μετέφερε την πρωτεύουσα στο Παρίσι, έχτισε στο Μέερσμπουργκ το παλιότερο κάστρο που βρίσκεται σήμερα στη Γερμανία. Βαθιά θρησκευόμενος ο Δαγοβέρτος Α΄ οικοδόμησε τη Βασιλική Σαιν-Ντενί στη θέση που βρισκόταν παλιότερα ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων στο Παρίσι, επίσκοπος στο Στρασβούργο διορίστηκε ο Άγιος Αρμπογκάστ.[36] Ο Φρέντεγκαρ τονίζει ότι ο Δαγοβέρτος εκδήλωνε την πίστη του με πολλούς τρόπους "ήταν δίκαιος το ίδιος σε πλούσιους και φτωχούς", "κοιμόταν και έτρωγε λιγότερο προκειμένου να φροντίσει να είναι ευτυχισμένοι οι υπήκοοι του".[37] Οι εικόνες αυτές που παρουσίασε ο ίδιος όσο και ο πατέρας του οδήγησαν τον ιστορικό Πάτρικ Γκίαρι στο συμπέρασμα ότι η βασιλεία τους ήταν το "απόγειο της Μεροβίγγειας μοναρχίας".[38]

Ο Δαγοβέρτος Α΄ ήταν ένας από τους κορυφαίους Φράγκους βασιλείς στην ιστορία, τα εδάφη του είχαν επεκταθεί σε τέτοιο βαθμό όπου ακόμα και ευγενείς από τη Βαυαρία του είχαν δηλώσει την υποτέλεια τους.[39] Πέθανε πρόωρα όπως οι περισσότεροι Μεροβίγγειοι βασιλείς σε ηλικία μόλις 36 ετών, ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους Μεροβίγγειους βασιλείς που σύμφωνα με τον ιστορικό Τζων Ουάλας-Χάντριλλ "είχε τη σκληρή ενέργεια του Κλόβις Α΄ και την πονηριά του Καρλομάγνου".[40] Άφησε το βασίλειο ισχυρό και ενωμένο αλλά η ενότητα δεν συνεχίστηκε επειδή οι Αυστρασιανοί και οι Νευστροί είχαν διαφορετικά συμφέροντα σε σχέση με τους Βουργούνδιους και τους Ακουιτανούς.[41] Η ταφή του έγινε στη Βασιλική Σαιν-Ντενί την οποία είχε ιδρύσει ο ίδιος, ήταν ο πρώτος Φράγκος βασιλιάς που τάφηκε εκεί.[42] Η ταφή του Δαγοβέρτου Α΄ δημιούργησε μια μακρόχρονη παράδοση στην οποία η Βασιλική Σαιν-Ντενί έγινε ο τόπος ταφής των Γάλλων βασιλέων.[43]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τάφος του Δαγοβέρτου Α΄ - 13ος αι.

Ο συγγραφέας τού "Χρονικού τού Φρέντεγκαρ" κατακρίνει τον Δαγοβέρτο Α΄ για το ότι "είχε τρεις συζύγους σχεδόν ταυτόχρονα, καθώς και αρκετές παλλακίδες".[44] Την εποχή που ο Άγιος Ιουδικαέλ ήρθε στο Κλισί να επισκεφτεί τον Δαγοβέρτο προτίμησε να μη δειπνίσει με τον βασιλιά λόγω της ανηθικότητάς του αλλά με τον επίσκοπο.[45] Το Χρονικό ονομάζει τις συζύγους του: Νάντιλντ, Βουλφεγκούντις και Μπερχίλντις και αναφέρει ότι ο κατάλογος με τις παλλακίδες θα ήταν υπερβολικά μακρύς. Το 625/6 ο Δαγοβέρτος νυμφεύτηκε τη Γκορματρούντε, κόρη τού Μπρουνούλφε Β΄ κόμη των Αρδεννών και αδελφή της μητριάς του Σιχίλντε, δεν απέκτησαν απογόνους. Το 629/630 τη διαζεύχθηκε και έκανε την υπηρέτρια του από την προσωπική του ακολουθία, τη Νάντιλντ, νέα του σύζυγο. Είχε τέκνο:

Σύντομα μετά το γάμο αυτόν ο Δαγοβέρτος Α΄ έκανε με τη Ραγκνετρούντε ένα τέκνο:

Εκτιμάται, ότι κόρη του ήταν και η:

  • Ρεγιντρούδη 660-665 - 730-740, παντρεύτηκε τον Τέοντο δούκα της Βαυαρίας ή τον Θεοδοβέρτο δούκα της Βαυαρίας (γιο του Τέοντο) από τον Οίκο των Αγιλολφιδών.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  2. ↑ p67240.htm#i672396.
  3. ↑ «Proleksis enciklopedija» (Κροατικά) 16685.
  4. ↑ Dalibor Brozović, Tomislav Ladan: «Hrvatska enciklopedija» (Κροατικά) Ινστιτούτο Λεξικογραφίας «Μίροσλαβ Κρλέζα». 1999. 13674. ISBN-13 978-953-6036-31-8. ISBN-10 953-6036-31-2.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 102. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  7. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 103. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  8. ↑ books.google.cz/books?id=bEP3TBmNXK4C&dq=regnitrude+I.+of+austrasia&hl=cs&source=gbs_navlinks_s.
  9. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 105-106. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  10. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 110-112. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  12. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 97-97. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  13. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 98. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  14. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 99. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  15. ↑ Oldfield 2014, σ. 218
  16. ↑ Williams 2005, σ. 52
  17. ↑ Duby 1991, σ. 134
  18. ↑ Frassetto 2003, σ. 139
  19. ↑ Frassetto 2003, σ. 139
  20. ↑ Geary 1988, σ. 154
  21. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σ. 77
  22. ↑ Frassetto 2003, σ. 121
  23. ↑ Geary 1988, σ. 177
  24. ↑ Geary 1988, σσ. 154–155
  25. ↑ Deutsch 2013, σ. 96
  26. ↑ Meriaux 2019, σ. 144
  27. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σ. 79
  28. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σσ. 76–77
  29. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σ. 78
  30. ↑ Wood 1994, σ. 65
  31. ↑ James 1988, σ. 105
  32. ↑ Jaques 2011, σ. 1109
  33. ↑ James 1988, σ. 106
  34. ↑ James 1988, σ. 106
  35. ↑ Wood 1994, σ. 145
  36. ↑ Farmer 2011, σ. 26
  37. ↑ Durant 1950, σ. 460
  38. ↑ Geary 2002, σ. 153
  39. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σ. 80
  40. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σ. 80
  41. ↑ Wallace-Hadrill 2004, σ. 80
  42. ↑ Frassetto 2003, σ. 140
  43. ↑ Horne 2004, σ. 6
  44. ↑ Durant 1950, σσ. 94, 460
  45. ↑ James 1988, σ. 101

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Deutsch, Lorant (2013). Metronome: A History of Paris from the Underground Up. New York: St. Martin's Press.
  • Duby, Georges (1991). France in the Middle Ages 987–1460: From Hugh Capet to Joan of Arc. Oxford: Blackwell Publishers.
  • Durant, Will (1950). The Age of Faith. The Story of Civilization. Vol. IV. New York: Simon and Schuster.
  • Farmer, Hugh (2011). Oxford Dictionary of Saints. Oxford and New York: Oxford University Press.60-7.
  • Frassetto, Michael (2003). Encyclopedia of Barbarian Europe: Society in Transformation.
  • Geary, Patrick J. (1988). Before France and Germany: The Creation & Transformation of the Merovingian World. Oxford and New York: Oxford University Press.
  • Geary, Patrick J. (2002). The Myth of Nations: The Medieval Origins of Europe. Princeton, NJ: Princeton University Press.
  • Horne, Alistair (2004). La Belle France: A Short History. New York: Vintage. ISBN 978-1-40003-487-1.
  • Jaques, Tony (2011). Dictionary of Battles and Sieges: P–Z. Vol. 3. Westport, CT: Greenwood Press.
  • James, Edward (1988). The Franks. Oxford: Blackwell.
  • Meriaux, Charles (2019). "A One-Way Ticket to Francia: Constantinople, Rome, and Northern Gaul in the Mid-Seventh Century". In Stefan Esders; Yaniv Fox; Yitzhak Hen;
  • Laury Sarti (eds.). East and West in the Early Middle Ages: The Merovingian Kingdoms in Mediterranean Perspective. Cambridge and New York: Cambridge University Press.
  • Oldfield, Paul (2014). Sanctity and Pilgrimage in Medieval Southern Italy, 1000–1200. Cambridge and New York: Cambridge University Press.
  • Wallace-Hadrill, J. M. (2004). The Barbarian West, 400–1000. Malden, MA: Wiley-Blackwell.
  • Williams, Rose (2005). The Lighter Side of The Dark Ages. London: Anthem Press.
  • Wood, Ian (1994). The Merovingian Kingdoms, 450–751. London and New York: Longman.


Δαγοβέρτος Α΄
Γέννηση: 603 Θάνατος: 19 Ιανουαρίου 639
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Χλωτάριος Β΄ 		Βασιλιάς της Αυστρασίας

623-629 		Διάδοχος
Σιγιβέρτος Γ΄
Βασιλιάς των Φράγκων

629-634 		Διάδοχος
Κενό
Επόμενος κάτοχος : Θευδέριχος Γ΄
Βασιλιάς της Νευστρίας και της Βουργουνδίας

629-639 		Διάδοχος
Κλόβις Β΄
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δαγοβέρτος_Α΄&oldid=10147359"