Γιούρι Βλάσοφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιούρι Βλάσοφ
1960
Προσωπικές Πληροφορίες
Γέννηση13 Φεβρουαρίου 1935
Μακιγίβκα, Σοβιετική Ένωση
Θάνατος13 Φεβρουαρίου 2021 (86 ετών) Μόσχα, Ρωσία
Έτη δραστηριοποίησης1956 – 1968
Ύψος1,85 μ.
Άθλημα
Χώρα Σοβιετική Ένωση
ΆθλημαΆρση βαρών
Αγώνισμα+ 90 κιλά

Ο Γιούρι Πετρόβιτς Βλάσοφ (ρωσικά: Юрий Петрович Власов‎‎, 5 Δεκεμβρίου 1935 – 13 Φεβρουαρίου 2021) ήταν Σοβιετικός / Ρώσος αθλητής της άρσης βαρών, συγγραφέας και πολιτικός. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 και του 1964, όπου κέρδισε το χρυσό και το αργυρό μετάλλιο, αντίστοιχα. Και στις δύο διοργανώσεις ήταν ο σημαιοφόρος της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε τέσσερις παγκόσμιους τίτλους και σημείωσε 34 παγκόσμια ρεκόρ.[1][2] Αποσύρθηκε το 1968 και έγινε εξέχων συγγραφέας και αργότερα πολιτικός. Ήταν μέλος του Συνεδρίου των Λαϊκών Βουλευτών της Σοβιετικής Ένωσης (1989) και στη συνέχεια της Ρωσικής Κρατικής Δούμας (1993).[3]

Πρώτα χρόνια και αθλητική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στη Μακιγίβκα της Ουκρανικής ΣΣΔ. Ο πατέρας του ήταν ο Πιοτρ Βλάσοφ (1905–1953), στρατιωτικός δημοσιογράφος, εκπρόσωπος και σύνδεσμος της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΚ στο Γιανάν (Κίνα, επαρχία Σαανσί) και η μητέρα του η Μαρία Ντανόλοβνα Βλάσοβα (το γένος Λίμαρ), Κοζάκα του Κουμπάν.[1][4] Ο πατέρας του εργάστηκε ως Γενικός Πρόξενος στη Σαγκάη και στη συνέχεια Πρέσβης στη Βιρμανία.[5] Και οι δύο γονείς του γεννήθηκαν στη Ρωσία.[6]

Με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Μαρία Βλασόβα με τα δύο παιδιά της, αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Σαράτοφ. Η μητέρα του ήταν βιβλιοθηκάριος και χάρη σε αυτή ο Γιούρι εθίστηκε στην ανάγνωση.[7][8] Μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε, ζύγιζε περίπου 90 κιλά, αλλά είχε ήδη εντυπωσιακό μυϊκό σύστημα - ούτε ένα γραμμάριο περίσσειας λίπους. Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή Σουβόροφ στο Σαράτοφ (1946–53) και στη συνέχεια στην Ακαδημία Αεροπορίας Ζουκόφσκι στη Μόσχα, από την οποία αποφοίτησε με άριστα το 1959. Το 1956, ενώ σπούδαζε στην Ακαδημία, ενδιαφέρθηκε για την άρση βαρών, εντάχθηκε στην αθλητική κοινωνία των Ενόπλων Δυνάμεων και σύντομα έγινε Master of Sports της ΕΣΣΔ (1957) με την κατάρριψη των πρώτων ρεκόρ της Σοβιετικής Ένωσης, στο αρασέ με 144,5 κιλά και στο επολέ-ζετέ με 183 κιλά. Έγινε περισσότερο γνωστός το 1958 όταν τερμάτισε τρίτος στο πρωτάθλημα της χώρας.[1] Στις 22 Απριλίου 1959 κατέρριψε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ ανυψώνοντας 151,5 κιλά στο αρασέ, ενώ την ίδια ημέρα πέτυχε και επίδοση ρεκόρ και στο ζετέ με 197,5 κιλά.[9] Μεταξύ 1959 και 1963 παρέμεινε αήττητος κερδίζοντας όλες τις διοργανώσεις στις οποίους συμμετείχε, με σπουδαιότερη επιτυχία στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη, όπου σημείωσε τρία παγκόσμια ρεκόρ και έγινε ο πρώτος άνδρας που ανύψωσε στο επολέ-ζετέ περισσότερα από 200 κιλά (202,5).[2][3][10] Στις 10 Σεπτεμβρίου 1960 στην ιταλική πρωτεύουσα μπροστά σε 11.500 θεατές και στην κατηγορία άνω των 90 κιλών ανύψωσε συνολικά 537,5 κιλά, 25 περισσότερα από τον δεύτερο. Η επίδοση ήταν ρεκόρ κόσμου 20 κιλά περισσότερα από την προηγούμενη επίδοση.[11][12][13] Ανακηρύχθηκε ο καλύτερος αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1960 και ο «Ισχυρότερος Άνθρωπος στον Πλανήτη».[5][14] Ήταν ο πρώτος αθλητής της Σοβιετικής Ένωσης και κατέκτησε την πρωτιά στη μεγαλύτερη κατηγορία βάρους μετά την μεταπολεμική επικράτηση των Αμερικανών.[10] Πηγαίνοντας ενάντια στα στερεότυπα που συνδέονταν με την άρση βαρών,[15] θεωρούνταν διανοούμενος με γυαλιά.[16]

Ο Βλάσοφ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964

Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 τερμάτισε δεύτερος, πίσω από έναν άλλο Σοβιετικό αρσιβαρίστα, τον Λεόνιντ Ζαμποτίνσκι. Ο Βλάσοφ κατέρριψε παγκόσμια ρεκόρ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 και στόχευε να αποσυρθεί από τους αγώνες με το χρυσό μετάλλιο. Ήταν απογοητευμένος από τα κόλπα τακτικής που έπαιξε ο Ζαμποτίνσκι κατά τη διάρκεια του τελικού αγώνα, το οποίο θεώρησε ανέντιμο - ο Ζαμποτίνσκι απέτυχε εσκεμμένα στη δεύτερη προσπάθειά του και μιλούσε και συμπεριφέροταν σαν να μην αγωνιζόταν για το χρυσό μετάλλιο. Στην πραγματικότητα, ο Ζαμποτίνσκι απλώς τοποθετήθηκε πίσω από τον Βλάσοφ στις προσπάθειες, ο οποίος ξεκίνησε πρώτος τον αγώνα, και στην τελευταία του προσπάθεια θα όριζε (και θα σήκωνε) οποιοδήποτε βάρος απαιτούνταν για να κερδίσει τον συνολικό διαγωνισμό.[9] Στις 18 Οκτωβρίου 1964, η αίθουσα του Ολυμπιακού Σταδίου του Τόκιο δεν μπόρεσε να φιλοξενήσει όλους όσους ήθελαν να δουν τη μονομαχία μεταξύ του θριαμβευτή της Ολυμπιάδας της Ρώμης και του σημαντικότερου ανταγωνιστή του. Η μονομαχία έθεσε αλλεπάλληλα ρεκόρ κόσμου και έληξε με νίκη του Ζαμποτίνσκι με σύνολο 572,5 κιλά καταρρίπτοντας το παγκόσμιο ρεκόρ στο ζετέ με 217,5 κιλά στη τελευταία του προσπάθεια έναντι συνόλου 570 κιλών του Βλάσοφ, που ανύψωσε 210 κιλά στο ζετέ. Όλες οι εφημερίδες του Τόκιο έγραψαν: «Όποιος δεν έχει δει τον αγώνα μεταξύ Βλάσοφ και Ζαμποτίνσκι, δεν έχει δει τους Ολυμπιακούς Αγώνες!».[17][18]

Αν και ο Βλάσοφ ανακοίνωσε την αποχώρησή του μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964, επανήλθε στην προπόνηση ανώτατου επιπέδου το 1966 για οικονομικούς λόγους. Έκανε το τελευταίο του παγκόσμιο ρεκόρ στις 15 Μαΐου 1967, ανυψώνοντας στο αρασέ 199 κιλά,[9] για το οποίο έλαβε 850 ρούβλια. Συνολικά κατέρριψε 7 παγκόσμια ρεκόρ στο ντεβελοπέ, 7 στο αρασέ, 9 στο ζετέ και 11 στο σύνολο.[1] Αποχώρησε οριστικά από την ενεργό δράση τον Ιούνιο του 1968. Την ίδια περίοδο αποχώρησε επίσης από τον Σοβιετικό Στρατό, όπου εργαζόταν ως εκπαιδευτής αθλημάτων. Κατείχε τον βαθμό του λοχαγού. Το 1969, ενώ έδινε διαλέξεις στη Νορβηγία, του ζητήθηκε να σηκώσει 200 κιλά, κάτι που έκανε εύκολα παρά το διάλειμμα ενός έτους από την προπόνηση.[19]

Επιτεύγματα άρσης βαρών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ολυμπιακοί Αγώνες χρυσό μετάλλιο : 1960
  • Ολυμπιακοί Αγώνες ασημένιο μετάλλιο : 1964
  • Τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής (1959, 1961–1963)
    • 2η θέση : 1964.
  • Πρωτάθλημα Ευρώπης χρυσό μετάλλιο (6) : 1959–1964
  • Πρωτάθλημα ΕΣΣΔ (5) : 1959–63
  • Σημείωσε 34 παγκόσμια ρεκόρ και 41 ρεκόρ ΕΣΣΔ.
Ο Βλάσοφ (κέντρο) στο Ολυμπιακό βάθρο το 1960, με το χρυσό μετάλλιο

Κληρονομιά και βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του, ο Βλάσοφ συμπεριλαμβανόταν συχνά σε διεθνείς αντιπροσωπείες που επισκέπτονταν ξένους ηγέτες, όπως ο Φιντέλ Κάστρο και ο Σαρλ ντε Γκωλ. Ήταν αγαπημένος του Νικίτα Χρουστσόφ. Ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ του πρόσφερε θέση προσωπικού συμβούλου για την Κίνα και ο Γιούρι Αντρόπωφ επόπτευε το βιβλίο του «Ημερολόγια του Βλαντίμιροφ».[20]

Ο Βλάσοφ ενέπνευσε πολλούς μετέπειτα αθλητές της άρσης βαρών στη Σοβιετική Ένωση.[21][22] Ο Νταβίντ Ρίγκερτ, Ολυμπιονίκης του 1976 και άλλος ένας από τους μεγάλους Σοβιετικούς αρσιβαρίστες, είπε: «Ήταν το είδωλο εκατομμυρίων αθλητών και για κάποιους ήταν ακόμη και ο ιδρυτής της ρωσικής άρσης βαρών».[23] Ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, 7 φορές Μίστερ Ολύμπια, θεώρησε τον Βλάσοφ ως βασικό κίνητρο για την καριέρα του ως bodybuilder και strongman. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1961 στη Βιέννη, όταν ο Σβαρτσενέγκερ ήταν μόλις 14 ετών. Ο Βλάσοφ δεν θυμήθηκε τι είπε στον Σβαρτσενέγκερ τότε, αλλά θυμήθηκε ότι ήταν ενθουσιασμένος μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και ενθάρρυνε τον Σβαρτσενέγκερ να συνεχίσει την προπόνηση δύναμης. Το 1988, ενώ γύριζε την ταινία Αποστολή Εκτός Έδρας στη Μόσχα, ο Σβαρτσενέγκερ επέμενε να συναντήσει τον Βλάσοφ, ο οποίος του έδωσε τη φωτογραφία του με την υπογραφή «Στο είδωλό μου, Γιούρι Βλάσοφ». [8][22]

Για τις νίκες του στην άρση βαρών, ο Βλάσοφ τιμήθηκε με το Τάγμα του Λένιν (1960) και το Τάγμα του Παράσημου Τιμής (1964 ή 1965).[14][12] Ήταν μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων και της Ένωσης Ρώσων Συγγραφέων.

Ο Βλάσοφ επικεφαλής της σοβιετικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964

Αθλητικές δραστηριότητες μετά την αποχώρηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η υγεία του Βλάσοφ επιδεινώθηκε ξαφνικά το 1978–79, η οποία σχετιζόταν με νευρικό κλονισμό λόγω των συγγραφικών του δραστηριοτήτων. Αργότερα έκανε χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη που οφείλονταν σε τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της καριέρας του.[4] Στη δεκαετία του 1980 επέστρεψε στον αθλητισμό ως αξιωματούχος - μεταξύ 1985 και 1987 ήταν πρόεδρος της Σοβιετικής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών και από το 1987 έως το 1989 ήταν επικεφαλής της Σοβιετικής Ομοσπονδίας Bodybuilding.[5] Ως αθλητής που δεν έκανε χρήση αναβολικών, έμεινε έκπληκτος από τη μαζική χρήση αναβολικών στεροειδών από αρσιβαρίστες και bodybuilders εκείνα τα χρόνια.[20]

Συνέχισε να προπονείται με βάρη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Το 2004, σε ηλικία 69 ετών, πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό στη Μόσχα και σήκωσε 185 κιλά στο ζετέ. Μέχρι τότε είχε μειώσει το σωματικό του βάρος στα 109 κιλά,[20] ενώ το μέγιστο βάρος του ήταν 136,4 κιλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964.[19]

Συγγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βλάσοφ έγινε επαγγελματίας συγγραφέας και δημοσιογράφος πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση– τα διηγήματά του δημοσιεύτηκαν από τις σοβιετικές εφημερίδες το 1959. Το 1961 κέρδισε το βραβείο καλύτερης αθλητικής ιστορίας από την Ένωση Σοβιετικών Συγγραφέων. Ξεκινώντας από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1962, παρακολουθούσε διεθνείς αγώνες όχι μόνο ως αρσιβαρίστας, αλλά και ως ειδικός ανταποκριτής στη μεγάλη σοβιετική εφημερίδα Ιζβέστια. Πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Υπερνικώντας τον εαυτό σου.[5]

Αφού αποσύρθηκε τόσο από τους αγώνες όσο και από τη στρατιωτική θητεία, το 1968 ο Βλάσοφ αφιερώθηκε στη συγγραφή. Δημοσίευσε πάνω από 15 μυθιστορήματα, με πιο αξιοσημείωτο την τριλογία Φλεγόμενος Σταυρός (1991–93) για τη ζωή κατά τη διάρκεια και μετά τη Ρωσική Επανάσταση, και περισσότερες από 10 συλλογές διηγημάτων. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών. Το 1973 επιμελήθηκε και δημοσίευσε τα ημερολόγια του πατέρα του με τίτλο Ημερολόγια του Βλαντίμιροφ, τα οποία μεταφράστηκαν σε έξι γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών και κινεζικών.[1] Σε αυτό το βιβλίο, χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο του πατέρα του, Βλαντίμιροφ.[24]

Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βλάσοφ εξελέγη στο Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών της Σοβιετικής Ένωσης για την περιοχή Λουμπλίνσκι της Μόσχας το 1989 και αποχώρησε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.[5]

Το 1993 εξελέγη στην Κρατική Δούμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.[21] Η θητεία του τον οδήγησε σε σημαντική απομάκρυνση από την προηγούμενη πολιτική του. Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής πολιτικής του σταδιοδρομίας και της πολύ πρώιμης σταδιοδρομίας του στη Δούμα, ο Βλάσοφ ήταν υποστηρικτής των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και μέλος της φιλελεύθερης Διαπεριφερειακής Ομάδας Αντιπροσώπων, μαζί με τους Αντρέι Ζαχάρωφ και Μπορίς Γέλτσιν. Οι θέσεις του μετά έγιναν περισσότερο εθνικιστικές και αντισημιτικές.[25]

Ο Βλάσοφ το 1993

Ο Βλάσοφ έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις ρωσικές προεδρικές εκλογές του 1996. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, τοποθετήθηκε ως «πατριώτης» που πολεμούσε τόσο τον κομμουνισμό όσο και μία υποτιθέμενη «σιωνιστική συνωμοσία» εναντίον του ρωσικού λαού.[26] Τελικά, έλαβε μόνο το 0,2 % των ψήφων στον πρώτο γύρο των εκλογών.[3] Όπως παρατήρησαν οι The Times, την πόρτα του Κρεμλίνου την πέρασε μόνον ως καμάρι του σοβιετικού αθλητισμού.[21] Μετά τα πενιχρά αποτέλεσματα των εκλογών, αποσύρθηκε από την πολιτική.[15]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βλάσοφ παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1957, τη Νατάλια Μοντόροβα, φοιτήτρια του Ινστιτούτου Τεχνών της Μόσχας που επισκεπτόταν το γυμναστήριό του για να ζωγραφίσει αθλητές. Είχαν μία κόρη την Γελένα. Ο Βλάσοφ ξαναπαντρεύτηκε το 1976, μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου, τη Λαρίσα Σεργκέεβνα Βλάσοβα, μία φοιτήτρια 21 χρόνια νεότερή του.[12] Στα απομνημονεύματά του, ο Βλάσοφ αναφέρει ότι είχε άλλη μια κόρη, ίσως με τη Λαρίσα.[4] Πέθανε από φυσικά αίτια στις 13 Φεβρουαρίου 2021, στη Μόσχα.[27]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «INTERNATIONAL OLYMPIC COMMITTEE : Yuri VLASOV». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. [νεκρός σύνδεσμος]
  2. 2,0 2,1 «IWF : Yuri Vlasov celebrates 81st birthday». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  3. 3,0 3,1 3,2 «Russian Weightlifter And Olympic Gold Medalist Yury Vlasov Dies At 85». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  4. 4,0 4,1 4,2 Yury Vlasov (1989). Chapter 9 Αρχειοθετήθηκε 2021-10-23 στο Wayback Machine. στο Справедливость силы. Lenizdat. (ISBN 5-289-00374-6).
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Yury Vlasov. sports-reference.com
  6. «Справочник по истории Коммунистической партии и Советского Союза 1898 - 1991 [Handbook of the history of the Communist Party and the Soviet Union 1898 - 1991]». knowbysight.info. Ανακτήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2021. 
  7. «Γιούρι Βλασόφ: Ο διανοούμενος αρσιβαρίστας με τα 31 παγκόσμια ρεκόρ». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  8. 8,0 8,1 «Yuri Vlasov: The Soviet hero who inspired Arnold Schwarzenegger». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  9. 9,0 9,1 9,2 YURY VLASOV: Biography. chidlovski.net
  10. 10,0 10,1 «Strongest Weightlifters in Olympics History». Ανακτήθηκε στις 29 Μαρτίου 2022. 
  11. «INTERNATIONAL OLYMPIC COMMITTEE : ROME 1960 WEIGHTLIFTING 90KG HEAVYWEIGHT MEN RESULTS». Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2022. 
  12. 12,0 12,1 12,2 «Юрий Петрович Власов». Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2022. 
  13. «Ο σοβιετικός ολυμπιονίκης από ατσάλι δεν είναι πια εδώ!». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  14. 14,0 14,1 ВЛАСОВ Юрий Петрович. biograph.comstar.ru (στα Ρωσικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2007. 
  15. 15,0 15,1 «Юрий Петрович Власов / Yuriy Vlasov». Peoples.ru. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2010. 
  16. «О спорт, в твоей силе – твоя слабость!». Bumer.ru. Οκτώβριος 2005. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2010. 
  17. «Жаботинский, Леонид Жаботинский». Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2022. 
  18. «INTERNATIONAL OLYMPIC COMMITTEE : TOKYO 1964 WEIGHTLIFTING 90KG HEAVYWEIGHT MEN RESULTS». Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2022. 
  19. 19,0 19,1 Yury Vlasov (1989). Chapter 8 Αρχειοθετήθηκε 2016-08-22 στο Wayback Machine. στο Справедливость силы. Lenizdat. (ISBN 5-289-00374-6).
  20. 20,0 20,1 20,2 «Олимпийский чемпион по тяжелой атлетике Юрий ВЛАСОВ: В 70 лет поднимаю 185 килограммов "Самый сильный человек планеты" отпраздновал юбилей и после 9 лет затворничества дал интервью корреспонденту "КП"». Rezeptsport.ru. 15 Δεκεμβρίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2007. 
  21. 21,0 21,1 21,2 «Ο διανοούμενος αρσιβαρίστας δεν μένει πια εδώ…». Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2022. 
  22. 22,0 22,1 «Outstanding Russian sportsman Yuri Vlasov». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 
  23. «Weightlifting legend who inspired Arnold Schwarzenegger dies age 85». Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2022. 
  24. Petr Parfenovich Vladimirov (1975). The Vladimirov diaries: Yenan, China, 1942–1945. Doubleday. ISBN 978-0-385-00928-7. 
  25. Bohlen, Celestine (2 Μαρτίου 1999). «Russia's Stubborn Strains of Anti-Semitism». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2018. 
  26. «Yuri Vlasov». www.cs.ccsu.edu. CCSU. 1996. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2018. 
  27. «Legendary Olympic weightlifting champion Yury Vlasov dies at age of 85». Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]