Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα
Partido Socialista Brasileiro
ΣυντομογραφίαPSB, ΒΣΚ
ΠρόεδροςΚάρλος Σικέιρα
Ίδρυση6 Αυγούστου 1947 (αρχικό)
2 Ιουλίου 1985
(επανίδρυση)
Διάσπαση απόΕθνική Δημοκρατική Ένωση
ΠροκάτοχοςΔημοκρατική Αριστερά
ΈδραΜπραζίλια
ΕφημερίδαFolha Socialista
(1947-1964)
Μέλη648.012[1]
Πολιτικό φάσμαΚεντροαριστερά ως αριστερά
Διεθνής προσχώρησηΠροοδευτική Συμμαχία[2]
Φόρουμ του Σάο Πάολο (1991-2019)
Χρώματα     Κόκκινο
     Άσπρο
     Κίτρινο
Αριθμός κόμματος40
Βουλή των Αντιπροσώπων
32 / 513
Γερουσία
3 / 81
Κυβερνήτες
3 / 27
Συνελεύσεις κρατιδίων
71 / 1.059
Δήμαρχοι
327 / 5.566
Δημοτικοί Σύμβουλοι
3.484 / 51.748
Ιστότοπος
http://www.psb40.org.br/
Πολιτικό σύστημα στη Βραζιλία
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Το Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα ( πορτογαλικά: Partido Socialista Brasileiro‎) είναι ένα πολιτικό κόμμα στη Βραζιλία. Ιδρύθηκε το 1947, το 1965 εξαλείφθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς μαζί με άλλα κόμματα, και ιδρύθηκε εκ νέου μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το 1985. Ήταν μέρος της κυβερνώσας συμμαχίας το 2007-2014, και συμμετείχε στην πολιτική συμμαχία «Για τη Συνεχή Αλλαγή της Βραζιλίας» που υποστήριξε την Ντίλμα Ρούσεφ, την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Βραζιλίας.

Από το 2014 μέχρι σήμερα, το Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1947-1965: Το πρώτο ΒΣΚ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1945 μία ομάδα σοσιαλιστών λόγιων και πολιτικών, γύρω στα 63 άτομα, που ήταν αντιπολίτευση στο καθεστώς Νέου Κράτους του Ζετούλιο Βάργκας, ίδρυσαν τη Δημοκρατική Αριστερά ( Esquerda Democrática - ED ), ένα οργανωμένο κίνημα που υποστήριξε τις κοινωνικές αλλαγές, τις αστικές και πολιτικές ελευθερίες. Η ΔΑ διέφερε από την Εθνική Δημοκρατική Ένωση, (União Democrática Nacional - UDN), το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου, το οποίο υποστήριξε την ελεύθερη αγορά και τον οικονομικό φιλελευθερισμό, καθώς και από τους κομμουνιστές που υποστήριξαν τον Σταλινισμό.[3][4]



Το 1946 η Δημοκρατική Αριστερά έγινε πολιτικό κόμμα, και τον Αύγουστο του 1947 μετονομάστηκε σε Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πρώτος πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Τζοάο Μαγνκαμπέιρα. Στο 1ο συνέδριο του κόμματος, το 1947, επιβεβαιώθηκε η σοσιαλιστική του ιδεολογία: υποστήριξε δομικές μεταρρυθμίσεις, την εθνικοποίηση των οικονομικά στρατηγικών τομέων, την επέκταση στα δικαιώματα των εργαζομένων και τη διασφάλιση υγείας και εκπαίδευσης.[3] Στις εκλογές του 1950, υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος ήταν ο Μανγκαμπέιρα, ο οποίος έχασε (0,12%) από τον Ζετούλιο Βάργκας (48,7%). Στις βουλευτικές εκλογές το ΒΣΚ κέρδισε μία έδρα στη Σερζίπε. Το κόμμα συμμετείχε στο κίνημα «Το πετρέλαιο είναι δικό μας», που οδήγησε στην ίδρυση της Πετρομπράς, το 1953. και στο κρατικό μονοπώλιο στην παραγωγή και διακίνηση πετρελαίου.[3] Στις εκλογές του 1955, το ΒΣΚ υποστήριξε τον υποψήφιο της Εθνικής Δημοκρατικής Ένωσης, τον Ζουαρέζ Τάβορα, ο οποίος ήρθε δεύτερος (30,3%).

Κατά την Προεδρία του Τζάνγκο Γκούλαρντ, η οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα επιδεινώθηκε. Το έτος 1964 άρχισε με διαδηλώσεις υπέρ και κατά του Τζάνγκο και του προγράμματός του για Βασικές Μεταρρυθμίσεις. Στις 31 Μαρτίου η κυβέρνηση ανατράπηκε με πραξικόπημα, ενώ ο Τζάνγκο εξορίστηκε στην Ουρουγουάη. Ακολούθησε μία περίοδος στρατιωτικής χούντας κατά την οποία περιορίστηκαν πολλές ελευθερίες και δικαιώματα. Τον Οκτώβριο του 1965, με τον 2ο Ιδρυτικό Νόμο, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης εξαλείφθηκαν, με συμπεριλαμβανόμενο το ΒΣΚ. Μόνο δύο κόμματα διατηρήθηκαν: το κυβερνών ΑΡΕΝΑ και το αντιπολιτευόμενο Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα, και οι σοσιαλιστές μοιράστηκαν μεταξύ αυτών.[3]

1985-σήμερα: Το νέο ΒΣΚ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 2 Ιουλίου 1985, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, το Βραζιλιάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα ιδρύθηκε εκ νέου από μία ομάδα φοιτητών και καθηγητών πανεπιστημίου, και με την υποστήριξη της παλιάς Δημοκρατικής Αριστεράς. Πρώτος πρόεδρος του επανιδρυμένου κόμματος ήταν ο λεξικογράφος Αντόνιο Χουάις. Το κόμμα παρέμεινε πιστό στην δημοκρατική σοσιαλιστική ιδεολογία του, και στόχευσε σε μία κεντροαριστερή θέση.[7] Τον Μάιο του 1987 διεξήχθη το πρώτο Συνέδριο του επανιδρυμένου κόμματος, στο οποίο ο γερουσιαστής Τζαμίλ Χαντάτ εξελέγη πρόεδρος της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής και ο Ρομπέρτο Αμαράλ Γενικός Γραμματέας του κόμματος. Αποφάσισαν να αντιπολιτευτούν στην κυβέρνηση του Προέδρου Ζοζέ Σάρνεϊ και έθεσαν 10 άμεσους στόχους, όπως αγροτικές μεταρρυθμίσεις, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, άρση των απαγορεύσεων στις απεργίες, ενότητα στα συνδικάτα και το μέγιστο 40 ώρες εργασίας εβδομαδιαία.[3]

To ΒΣΚ είχε μία έδρα στη Συντακτική Συνέλευση του 1988 για το νέο Σύνταγμα. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο βουλευτής του κόμματος στην Παρά δολοφονήθηκε από γαιοκτήμονες. Στις προεδρικές εκλογές του 1989, το κόμμα στήριξε τον υποψήφιο του Κόμματος Εργαζομένων, τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα.[3] Το 1990 ο Μιγκέλ Άραες, ο κυβερνήτης του Περναμπούκο, προσχώρησε στο ΒΣΚ δίνοντάς του μία ώθηση για τις επόμενες εκλογές. Το 1993, στο 4ο συνέδριο του ΒΣΚ, ο Άραες εκλέχθηκε πρόεδρος του κόμματος. Το 1997, στο έκτο συνέδριο του ΒΣΚ στη Μπραζίλια εορτάστηκε η επέτειος των 50 χρόνων του κόμματος. [7][3]

Στις δημοτικές εκλογές του 2000 133 υποψήφιοι του κόμματος εκλέχτηκαν δήμαρχοι. Στις προεδρικές εκλογές του 2002 το ΒΣΚ παρουσίασε δικό του υποψήφιο, τον τότε κυβερνήτη του Ρίο ντε Τζανέιρο, Άντονι Γκαροτίνο, ο οποίος υποστηρίχθηκε και από τα άλλα τρία κόμματα της συμμαχίας «Βραζιλιάνικη Ελπίδα», συγκέντρωσε το 17,9% των ψήφων και ήρθε τρίτος. Το 2010 το ΒΣΚ αναδείχθηκε ως μεγάλη πολιτική δύναμη όταν από το κόμμα εκλέχτηκαν 6 κυβερνήτες κρατιδίων. Το 2012 το κόμμα κέρδισε 444 δημαρχεία, επιτυγχάνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό επανεκλογής δημάρχων: 71%.[3][7]

Αποτελέσματα εκλογών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προεδρικές εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος
εκλογών
Υποψήφιος
Πρόεδρος
Υποψήφιος
Αντιπρόεδρος
Υποστήριξη 1ος Γύρος 2ος Γύρος Αποτέλεσμα
Ψήφοι % Ψήφοι %
1950
Τζοάο Μανγκαμπέιρα (ΒΣΚ)
9.466 0,12% (#4) Έχασε Red XN
Αλίπια Κορέιο Νέτο

(ΒΣΚ)

10.800 0,15% (#5) Έχασε Red XN
1955 Ζουάρεζ Ταβόρα ΕΔΕ ΕΔΕ, Χριστιανοδημοκρατικό,

Λιμπερατόρ, ΒΣΚ

2.610.462 30,27% (#2) Έχασε Red XN
Μίλτον Κάμπος ΕΔΕ 3.384.739 41,70% (#2) Έχασε Red XN
1960 Ενρίκε Τεισέιρα Λοτ (ΣΔΚ) ΣΔΚ, Εργατικό, Κοινωνικό Εργατικό, Ρεπουμπλικάνικο Εργατικό, ΒΣΚ 3.846.825 32,94% (#2) Έχασε Red XN
Τζάνγκο Γκουλάρ ΒΕΚ ΒΕΚ, ΣΔΚ, Κοινωνικό Εργατικό, ΒΣΚ, Ρεπουμπλικάνικο Εργατικό 4.547.010 36,10% (#1) Νίκη ΝαιY
Στρατιωτική δικτατορία 1964 - 1985
1989 Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα (ΚΕ)
Ζοζέ Πάουλο Μπισόλ (ΒΣΚ)
ΚΕ, ΒΣΚ, ΚΚΒ 11.622.673 16,1% (#2) 31.076.364 47,0% (#2) Έχασε Red XN
1994 Αλοΐζιο Μερκαντάντε KE KE, ΒΣΚ, ΚΚΒ, Πολίτες, Πράσινοι,

ΕΣΚΕ

17.122.127 27,0% (#2) Έχασε Red XN
1998 Λεονέλ Μπριζόλα ΔΕΚ ΚΕ, ΔΕΚ, ΒΣΚ, ΚΚΒ, ΒΚΚ 21.475.211 31,7% (#2) Έχασε Red XN
2002
Άντονι Γκαροτσίνο (ΒΣΚ)
Ζοζέ Αντόνιο Φιγκερέντο

(ΒΣΚ)

ΒΣΚ, ΓΚΕ, ΧΕΚ 15.180.097 17,86% (#3) Έχασε Red XN
2006 Κανένας Κανένας - - - - -
2010 Ντίλμα Ρούσεφ (ΚΕ) Μικέλ Τεμέρ (ΒΔΚ) ΚΕ, ΒΔΚ, ΦΚ, ΒΣΚ, ΔΕΚ, ΚΚΒ, ΚΧΚ, Ρεπουμπλικάνοι, XEK, Μπορούμε 47.651.434 46,9% (#1) 55.752.529 56,1% (#1) Νίκη ΝαιY
2014
Μαρίνα Σίλβα

(ΒΣΚ)


Μπέτο Αλμπουκέρκε (ΒΣΚ)
ΒΣΚ, ΑΚΑ, ΠΡΚ, Πολίτες,

Ελεύθερη Πατρίδα, ΚΦΚ

22.176.619 21,32% (#3) - Έχασε Red XN
2018 Κανένας Κανένας

Βουλευτικές εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλογές Αρχηγός Συμμαχία Βουλή των Αντιπροσώπων Γερουσία Θέση στην κυβέρνηση
Ψήφοι % Έδρες +/– Έδρες +/–
1986
Αντόνιο Χουάις
450.948 1.0
1 / 487
Αύξηση 1 N/A Σταθερό 0 Αντιπολίτευση
1990
Τζαμίλ Χαντάτ
756.034 1,9
11 / 502
Αύξηση 10 N/A Σταθερό 0 Αντιπολίτευση
1994
Μιγκέλ Αράες
995.298 2,2
15 / 513
Αύξηση 4 N/A Σταθερό 0 Αντιπολίτευση
1998 2.273.751 3,4
19 / 513
Αύξηση 4
3 / 81
Αύξηση 2 Αντιπολίτευση
2002 4.616.860 5,3
22 / 513
Αύξηση 3
4 / 81
Αύξηση 1 Αντιπολίτευση
2006
Εντουάρντο Κάμπος
5.732.464 6,2
27 / 513
Αύξηση 3
3 / 81
Μείωση 1 Κυβερνώσα συμμαχία
2010 Λουλαϊστές:

«Για Διαρκή Αλλαγή της Βραζιλίας»

6.851.053 7.1
34 / 513
Αύξηση 7
3 / 81
Σταθερό 0 Κυβερνώσα συμμαχία
2014 Κάρλος Σικέιρα 6.267.878 6.5
34 / 513
Σταθερό 0
7 / 81
Αύξηση 4 Αντιπολίτευση
2018 5.386.400 5.5
32 / 513
Μείωση 2
2 / 81
Μείωση 5 Αντιπολίτευση


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. http://inter04.tse.jus.br/ords/dwtse/f?p=2001:104:::NO[νεκρός σύνδεσμος]:::
  2. «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2014. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 «PSB History». 
  4. Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO SOCIALISTA BRASILEIRO (1947-1965)». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2020. 
  5. Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO SOCIALISTA BRASILEIRO (PSB-1985)». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2020. 
  6. Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO SOCIALISTA BRASILEIRO (1947-1965)». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2020. 
  7. 7,0 7,1 7,2 Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO SOCIALISTA BRASILEIRO (PSB-1985)». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2020.