Βασίλι Τσουικόφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Βασίλι Ιβάνοβιτς Τσουϊκόφ)

Βασίλι Ιβάνοβιτς Τσουϊκόφ
Εντόπιο όνομαВасилий Иванович Чуйков
Ψευδώνυμο"Ο Άνθρωπος με τη Σιδηρά Θέληση"
Γέννηση12 Φεβρουαρίου 1900
Σερεμπριάνιε Προύντι, Όμπλαστ της Τούλα, Ρωσική Αυτοκρατορία
Θάνατος18 Μαρτίου 1982 (82 ετών)
Μόσχα, ΡΣΟΣΔ, Σοβιετική Ένωση
Μέρος ταφήςΜαμάγιεφ Κουργκάν, Βόλγογκραντ, Ρωσία
Χώρα Σοβιετική Ένωση, 1955
Εν ενεργεία1917–1972
Βαθμός Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης (1955–1972)
Διοικήσεις4η Στρατιά
64η Στρατιά
62η Στρατιά
8η Στρατιά Φρουράς
Ομάδα Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία
Στρατιωτική Διοίκηση Κιέβου
Μάχες/πόλεμοιΡωσικός εμφύλιος πόλεμος

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Βασίλι Ιβάνοβιτς Τσουικόφ (12 Φεβρουαρίου 1900 - 18 Μαρτίου 1982) ήταν Σοβιετικός στρατιωτικός. Ήταν ο διοικητής του 62ου Στρατού κατά τη διάρκεια της Μάχης του Στάλινγκραντ. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τσουικόφ ήταν Αρχηγός της Ομάδας Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία (1949–53), διοικητής της Στρατιωτικής Περιφέρειας του Κιέβου (1953–60), Αρχηγός των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων και Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας (1960–64), και επικεφαλής των Σοβιετικών Δυνάμεων Πολιτικής Άμυνας (1961-72).

Του απονεμήθηκε δύο φορές ο τίτλος Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (1944 και 1945) και ο Σταυρός Διακεκριμένων Υπηρεσιών από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις ενέργειές του κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ. Το 1955, ορίστηκε στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά το θάνατό του το 1982, θάφτηκε στο μνημείο του Στάλινγκραντ στο Μαμάγιεφ Κουργκάν.

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος σε μια αγροτική οικογένεια στο χωριό Σερεμπριάνιε Προύντι στην περιοχή Τούλα νότια της Μόσχας, ο Τσουϊκόφ ήταν ο όγδοος από τα 12 παιδιά και ο πέμπτος από οκτώ γιους. Σε ηλικία 12 ετών, έφυγε από το σχολείο και το σπίτι της οικογένειάς του για να κερδίσει τα προς το ζην σε εργοστάσιο στην Αγία Πετρούπολη.[1] Ο Τσουϊκόφ και όλοι οι αδελφοί του έγιναν στρατιώτες και πολέμησαν στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο.[2]

Ρωσική Επανάσταση και εμφύλιος πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της αναταραχής της Ρωσικής Επανάστασης του 1917, ο Τσουϊκόφ έμεινε άνεργος. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ένας μεγαλύτερος αδελφός κανόνισε να προσληφθεί στην Κόκκινη Φρουρά. Το επόμενο έτος, το 1918, εντάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό. [1]

Τον Οκτώβριο του 1918, ο Τσουϊκόφ στάλθηκε στο Νότιο Μέτωπο για να πολεμήσει ενάντια στον Λευκό Στρατό. Την άνοιξη του 1919, έγινε διοικητής του 40ού συντάγματος (αργότερα μετονομάστηκε 43ο), μέρος της 5ης Στρατιάς υπό τον Μιχαήλ Τουχατσέφσκι, που αντιμετώπισε τον Λευκό Στρατό υπό τον Αλεξάντρ Κολτσάκ στη Σιβηρία. [3]

Διακρίθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Από το 1919 έως το 1920 έλαβε δύο βραβεία του Τάγματος της Κόκκινης Σημαίας για γενναιότητα και ηρωισμό. Τραυματίστηκε τέσσερις φορές: η μια εξ αυτών στην Πολωνία το 1920 άφησε ένα θραύσμα στο αριστερό του χέρι, που δεν μπορούσαν να χειρουργήσουν. Αυτό οδήγησε σε μερική παράλυση και τον έκανε προσωρινά να σταματήσει να χρησιμοποιεί τον βραχίονά του. Ο Τσουϊκόφ έφερε αυτή την πολεμική πληγή για το υπόλοιπο της ζωής του και τελικά οδήγησε σε σηψαιμία το 1981, προκαλώντας μια ασθένεια εννέα μηνών και τελικά το θάνατό του. [4]

Μεσοπολεμική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άφησε το σύνταγμά του το 1921 για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε, από την οποία αποφοίτησε το 1925[4]. Λόγω της εξαιρετικής ακαδημαϊκής του απόδοσης, κλήθηκε να παραμείνει στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούνζε για ένα ακόμη έτος για να σπουδάσει κινεζική γλώσσα και ιστορία στο Τμήμα Ανατολικών Σπουδών[5]. Το φθινόπωρο του 1926, προσχώρησε σε μια σοβιετική διπλωματική αντιπροσωπεία, που περιόδευσε στις περιοχέςΧαρμπίν, Τσανγκτσούν, Πορτ Άρθουρ, Νταλιάν, Τιεντσίν και Πεκίνο, πόλεις στη βορειοανατολική και βόρεια Κίνα.

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του το φθινόπωρο του 1927, ο Τσουϊκόφ στάλθηκε στην Κίνα ως στρατιωτικός ακόλουθος. Ταξίδεψε εκτενώς στη νότια Κίνα και στο Σιτσουάν, έμαθε άπταιστα τα κινέζικα και απέκτησε βαθύτερη κατανόηση της κινεζικής πολιτικής και πολιτισμού. Το 1929, κατά τη διάρκεια του Περιστατικού στον Ανατολικό Σιδηρόδρομο της Κίνας, ο Τσουϊκόφ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κίνα, αφού η Σοβιετική Ένωση διέλυσε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Δημοκρατία της Κίνας στις 13 Ιουλίου.

Ο Τσουϊκόφ ανατέθηκε στο Χαμπαρόφσκ και εργάστηκε για στρατιωτικές πληροφορίες υπό τον Βασίλι Μπλιούχερ, διοικητή του Άπω Ανατολικού Στρατού. Ο Σοβιετικός Άπω Ανατολικός Στρατός νίκησε τον Βορειοανατολικό Στρατό του Ζανγκ Τσουλιάνγκ και ο Τσουϊκόφ συμμετείχε σε διαπραγματεύσεις για την αποκατάσταση του σοβιετικού ελέγχου του Ανατολικού Σιδηρόδρομου της Κίνας.[6]

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Φινλανδικός Πόλεμος και Κίνα (1939-1942)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσουϊκόφ ηγήθηκε της 4ης Στρατιάς στη σοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939. Διοίκησε την 9η Στρατιά στον ρωσο-φινλανδικό πόλεμο του 1940.

Τον Δεκέμβριο του 1940, ο Τσουϊκόφ διορίστηκε επικεφαλής Σοβιετικός στρατιωτικός εκπρόσωπος στη Δημοκρατία της Κίνας και σύμβουλος του Τσιάνγκ Κάι-σεκ, του εθνικιστή ηγέτη, στο Τσονγκτσίνγκ . Πριν από την αναχώρησή του για την Κίνα, κλήθηκε να συναντήσει τον Ιωσήφ Στάλιν και τον Σεμιόν Τιμοσένκο, οι οποίοι του έδωσαν εντολή να διασφαλίσει ότι η Κίνα θα παραμείνει στον πόλεμο με την Ιαπωνία, ώστε η Ιαπωνία να μην μπορεί να αμφισβητήσει τη Σοβιετική Ένωση στην Άπω Ανατολή και να επιτρέψει στη Σοβιετική Ένωση να επικεντρωθεί στη γερμανική απειλή από τη Δύση.[7] Ο Στάλιν είπε στον Τσουϊκόφ να δώσει προτεραιότητα στη στήριξη των Εθνικιστών έναντι των Κινέζων Κομουνιστών, ώστε να διασφαλίσει την κινεζική ενότητα ενάντια στην Ιαπωνία.

Ο Τσουϊκόφ έφτασε στην Κίνα με μεγάλη προμήθεια σοβιετικών εξοπλισμών για τον Εθνικιστικό Στρατό, συμπεριλαμβανομένων τανκς, πυροβολικού, μαχητικών και βομβαρδιστικών αεροσκαφών και φορτηγών.[8] Τον Ιανουάριο του 1941, όταν οι εθνικιστές επιτέθηκαν στους κομουνιστές κατά παράβαση της συμμαχίας τους, ο Τσουϊκόφ επικρίθηκε από τον Μάο Τσε Τουνγκ, επειδή δεν σταμάτησε την επιθετικότητα του Τσιάνγκ εναντίον των Κινέζων Κομουνιστών[9]. Ο Τσούικοφ επέμεινε ότι οι εθνικιστές δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σοβιετικά όπλα εναντίον των κομουνιστών, συναντήθηκε με τους κομμουνιστές ηγέτες Τσου Εν Λάι και Γιε Τζιανγίνγκ, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Στάλιν, συνέχισε να υποστηρίζει την εθνικιστική πολεμική προσπάθεια εναντίον της Ιαπωνίας, ακόμη και μετά την υπογραφή του σοβιετικο-ιαπωνικού Συμφώνου Ουδετερότητας τον Απρίλιο του 1941. Στη δεύτερη μάχη της Τσανγκσά τον Σεπτέμβριο του 1941, συμβούλεψε τον Τσιανγκ να μετριάσει την ιαπωνική πολιορκία στην Τσανγκσά επιτιθέμενος στη στρατηγική πόλη Γιτσάνγκ περίπου 400 χλμ βόρεια και η στρατηγική πέτυχε[10]. Τον Μάρτιο του 1942, ανακλήθηκε στην ΕΣΣΔ, η οποία τότε ήταν σε πόλεμο με τη Γερμανία.

Στάλινγκραντ (1942–1943)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσουϊκόφ τέθηκε υπό τη διοίκηση της 64ης Στρατιάς, μιας εφεδρικής μονάδας στην Τούλα, που στάλθηκε στα δυτικά του ποταμού Ντον τον Αύγουστο για να εμποδίσει την 4η Στρατιά Πάντσερ του Χέρμαν Χοτ νότια του Στάλινγκραντ. Αυτή η αμυντική στάση επέτρεψε στα απομεινάρια της 62ης Στρατιάς να σπάσουν την περικύκλωση δυτικά του Καλάχ και να ξεφύγουν από τον ποταμό Ντον. Τον Σεπτέμβριο, ο Τσουϊκόφ διοικούσε τα απομεινάρια της 62ης Στρατιάς, ενισχυμένης με τα κατάλοιπα του 1ου Στρατού Τεθωρακισμένων, για να υπερασπιστεί την πόλη του Στάλινγκραντ.

Αφού έλαβε τις εντολές του, ο Τσουϊκόφ ρωτήθηκε από τον Νικήτα Χρουστσόφ, τον πολιτικό επίτροπο, και τον Αντρέι Γιεριομένκο, διοικητή του Νοτιοανατολικού Μετώπου, για τις σκέψεις του. Απάντησε: "Καταλαβαίνω τις εντολές μου μια χαρά και θα τις εκτελέσω. Θα κάνω ό,τι μπορώ. Είτε θα τους κρατήσω εκτός Στάλινγκραντ ή θα πεθάνω προσπαθώντας."[11]

Έβαλε τις διοικήσεις του στη δυτική όχθη του Βόλγα και έμεινε εκεί καθ' όλη τη διάρκεια της μάχης. Εφάρμοσε αυστηρά την εντολή "ούτε ένα βήμα πίσω" του Στάλιν. Σε μια συνέντευξη κατά τη μεταγενέστερη φάση της μάχης στις 5 Ιανουαρίου 1943 από το αρχηγείο του κοντά στα χαλυβουργεία του Κόκκινου Οκτώβρη, ο Τσουϊκόφ είπε στον Σοβιετικό ανταποκριτή πολέμου Μπέλκιν ότι στις αρχές της μάχης είχε εκτελέσει αρκετούς αξιωματικούς και επιτρόπους για δειλία.[11]

Για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότεροι διοικητές των μεραρχιών δεν ήθελαν πραγματικά να πεθάνουν στο Στάλινγκραντ. Τη στιγμή που κάτι πήγαινε στραβά, άρχιζαν να λένε: "Επιτρέψτε μου να διασχίσω το Βόλγα". Φώναζα "Εγώ είμαι ακόμα εδώ" και έστελνα τηλεγράφημα: "Ένα βήμα πίσω και θα σε πυροβολήσω!" [11]

Ο Τσουϊκόφ στο Στάλινγκραντ τον Δεκέμβριο του 1942.

Η αποφασιστικότητα, που ενστάλαξε στους άντρες του ο Τσουικόφ, επέτρεψε στην 62η Στρατιά να υπερασπιστεί την πόλη ενάντια σε κάθε πρόβλεψη.

Ο Τσουϊκόφ στα ερείπια του Στάλινγκραντ το 1943.

Το Στάλινγκραντ θα αποφασίσει τη μοίρα της μητέρας πατρίδας. Οι άνδρες το κατάλαβαν αυτό. Οι άντρες ήταν σε τέτοια διάθεση, που αν τραυματίζονταν, ακόμη και με σπασμένη σπονδυλική στήλη, είχαν δάκρυα στα μάτια τους, καθώς μεταφέρονταν στην ανατολική όχθη. Έλεγαν στους συντρόφους τους, που τους μετέφεραν: Δεν θέλω να φύγω. Καλύτερα να ταφώ εδώ. Θεωρούσαν ντροπή να μεταφερθούν ως τραυματίες στην άλλη όχθη. [11]

Ο Τσουϊκόφ ανησυχούσε για τη διατήρηση επικοινωνιών με τα στρατεύματά του.

Μετακινηθήκαμε σε άλλο σημείο πιο κοντά εκεί, όπου θα επιτίθετο ο εχθρός. Και μείναμε εκεί. Γνωρίζαμε ότι κάθε επιπλέον μέτρο τηλεφωνικών καλωδίων αύξανε τον κίνδυνο διακοπής της επικοινωνίας μας. Το πιο εγκληματικό, πιο επικίνδυνο πράγμα για έναν διοικητή, ειδικά έναν ανώτερο διοικητή, είναι όταν χάνει τον έλεγχο και τις επικοινωνίες. Πάνω απ' όλα, φοβόμαστε να χάσουμε τον έλεγχο των στρατευμάτων μας. Ίσως να μην μπορώ να στείλω σε έναν από τους διοικητές μου ενισχύσεις, αλλά είναι αρκετό για μένα να πιάσω το τηλέφωνο και να πω το σωστό, μόνο αυτό χρειάζεται. [11]

Στο Στάλινγκραντ, ο Τσουϊκόφ ανέπτυξε τη σημαντική τακτική "εναγκαλισμού με τον εχθρό", με την οποία οι Σοβιετικοί στρατιώτες κρατούσαν τον γερμανικό στρατό τόσο κοντά τους, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η αεροπορική δύναμη, που μπορούσε να αξιοποιήσει η Βέρμαχτ. Ο Τσουϊκόφ είχε παρακολουθήσει από πρώτο χέρι την τακτική blitzkrieg, που είχε χρησιμοποιήσει η Βέρμαχτ σε ολόκληρη τη ρωσική στέπα, οπότε χρησιμοποίησε τους βομβαρδισμούς-χαλί της πόλης από τους Γερμανούς για να τραβήξει μεραρχίες πάντσερ στα ερείπια και το χάος, όπου παρεμποδίστηκε η πρόοδός τους. Εκεί μπορούσαν να καταστραφούν με κοκτέιλ μολότοφ, αντιαρματικά τουφέκια και σοβιετικό πυροβολικό, που λειτουργούσε σε κοντινή απόσταση. Αυτή η τακτική κατέστησε επίσης τη Λουφτβάφε αναποτελεσματική, δεδομένου ότι οι τα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Στούκα δεν μπορούσαν να επιτεθούν στις θέσεις του Κόκκινου Στρατού, χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο τις δυνάμεις τους.[12]

Οι στρατιώτες μας ήξεραν ότι, όσο πιο κοντά ήταν στον εχθρό, τόσο το καλύτερο. Σταμάτησαν να φοβούνται τα άρματα μάχης. Οι του πεζικού έμπαιναν σε τάφρο, ρεματιά ή κτίριο και άρχιζαν να πυροβολούν το εχθρικό πεζικό, που προχωρούσε πίσω από τα τανκς. Τα τανκς κινούνταν και τα αφήναμε στο πυροβολικό μας, το οποίο ήταν δύο έως τριακόσια μέτρα πίσω από τις μπροστινές γραμμές και πυροβολούσαν, όταν έφταναν εντός είκοσι έως πενήντα μέτρων. Και δεν αφήσαμε το πεζικό τους να περάσει. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι αυτή η περιοχή είχε ήδη εκκαθαριστεί, ότι ήταν νεκρό έδαφος. Αλλά αυτό το νεκρό έδαφος ξαναζωντάνευε. [11]

Η άγρια άμυνα του Στάλινγκραντ από την 62η Στρατιά επιβράδυνε τη γερμανική πρόοδο και ανάγκασε τις δυνάμεις του Άξονα να τραβήξουν μονάδες από τις πλευρές έξω από την πόλη για να ενισχύσουν την αστική επίθεση. Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, οι γερμανικές δυνάμεις είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και καθήλωσαν τον Τσουϊκόφ και τους εναπομείναντες αμυντικούς σε αρκετούς μικρούς θύλακες ενάντια στον ποταμό Βόλγα. Σε συνεντεύξεις το 1943, ο Τσουϊκόφ είπε ότι δεν ενημερώθηκε για την αντεπίθεση Επιχείρηση Ουρανός, αλλά μπορούσε να διαισθανθεί ότι κάτι σχεδιάζεται.

Σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό Άντονι Μπίβορ, ο Τσουϊκόφ ένιωθε πικρία και προδομένος, που δεν του είχε ειπωθεί από τη Σοβιετική Ανώτατη Αρχή ότι οι δυνάμεις του στην πόλη χρησιμοποιήθηκαν ως δόλωμα και είχαν δοθεί μόνο αρκετές ενισχύσεις για να αντέξουν, αλλά όχι αρκετές δυνάμεις για να κερδίσουν τη μάχη μες στην πόλη.[13] Όλα τα εφεδρικά αποθέματα αφιερώθηκαν στην αντεπίθεση.

Στις 19 Νοεμβρίου 1942, οι σοβιετικές δυνάμεις ξεκίνησαν μια μαζική επίθεση στα βόρεια και νότια του Στάλινγκραντ, εκμεταλλευόμενοι τα εξασθενημένα άκρα του Άξονα και περικυκλώνοντας την γερμανική 6η Στρατιά, μέρος της 4ης Στρατιάς και της ρουμανικής 3ης και 4ης Στρατιάς σε ένα τεράστιο θύλακα σχεδόν 80 χλμ. από το Στάλινγκραντ ως το Καλάχ στον Ντον. Στις 22 Νοεμβρίου, η 62η Στρατιά του Τσουϊκόφ άλλαξε σε επιθετική στάση και αντεπιτέθηκε για να ανακτήσει συνοικίες και να εμποδίσει τις γερμανικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν την πόλη για να πολεμήσουν αλλού στον θύλακα. Η γερμανική 6η Στρατιά παραδόθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1943.

B' Παγκόσμιος Πόλεμος (Πολωνία και Γερμανία 1943-1945)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη νίκη στο Στάλινγκραντ, η 62η Στρατιά επαναπροσδιορίστηκε ως 8η Σοβιετική Στρατιά Φρουράς. Στη συνέχεια, ο Τσούικοφ ηγήθηκε αυτών ως μέρος του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου και ηγήθηκε της προόδου του στην Πολωνία. Κατά τη διάρκεια της επίθεση Βιστούλα-Οντέρ, συμμετείχαν στη διάσπαση της άμυνας του εχθρού σε βάθος και απελευθέρωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαϊντάνεκ στα περίχωρα της πολωνικής πόλης Λούμπλιν. Απελευθερώθηκε η πόλη Λοτζ, κατελήφθη η πόλη Πόζναν, μια γέφυρα στην αριστερή όχθη του ποταμού Όντερ και αγωνίστηκαν για δύο μήνες στην περιοχή Κουστρίν, προτού τελικά ξεκινήσουν τη σοβιετική επίθεση, που κατέκτησε το Βερολίνο. 

Η πρόοδος του Τσουϊκόφ μέσω της Πολωνίας χαρακτηρίστηκε από τεράστιες προόδους σε δύσκολη έκταση [σε αρκετές περιπτώσεις, κάλυπταν πάνω από 64 χιλιόμετρα σε μια μέρα]. Την 1η Μαΐου 1945, ο Τσουϊκόφ, ο οποίος διέταζε τον στρατό του από το κέντρο του Βερολίνου, ήταν ο πρώτος αξιωματικός των Συμμάχων, που έμαθε για την αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ, καθώς ενημερώθηκε από τον στρατηγό Χανς Κρεμπς, που είχε μεταβεί στο αρχηγείο του Τσουϊκόφ υπό λευκή σημαία. Ο Κρεμπς, με εντολή του Γκαίμπελς, ζήτησε όρους για παράδοση ευνοϊκότερους για τους Γερμανούς, τους οποίους ο Τσουϊκόφ δεν είχε καμία εξουσία να παραχωρήσει και έτσι τους απέρριψε. Στις 2 Μαΐου, δέχτηκε την άνευ όρων παράδοση των δυνάμεων του Βερολίνου από τον στρατηγό Χέλμουτ Βάιντλινγκ, που είχε αναλάβει τη διοίκηση.

Μετά τον πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταπολεμικά, ο Τσουϊκόφ συνέχισε να διοικεί την 8η Στρατιά Φρουράς στη Γερμανία και αργότερα υπηρέτησε ως Αρχηγός της Ομάδας Σοβιετικών Δυνάμεων στη Γερμανία από το 1949 έως το 1953, όταν έγινε διοικητής της Στρατιωτικής Περιοχής του Κιέβου . Ενώ υπηρετούσε σε αυτό το αξίωμα, στις 11 Μαρτίου 1955 προήχθη σε στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης.

Από το 1960 έως το 1964, διετέλεσε αρχηγός των σοβιετικών επίγειων δυνάμεων. Υπηρέτησε επίσης ως αρχηγός της Πολιτικής Άμυνας από το 1961 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1972. Από το 1961 μέχρι το θάνατό του, ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1969, ο Τσουϊκόφ ηγήθηκε της σοβιετικής αντιπροσωπείας στην κηδεία του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. [14]

Ήταν σημαντικός σύμβουλος για το σχεδιασμό του μνημείου μάχης του Στάλινγκραντ στο Μαμάγιεφ Κουργκάν και θάφτηκε εκεί μετά το θάνατό του σε ηλικία 82 ετών.

Η επιτύμβια πλάκα του στρατάρτη Βασίλι Τσουϊκόφ

Απομνημονεύματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • The Beginning of the Road: The Story of the Battle for Stalingrad, London, 1963.
  • Chuikov, Vasili (2003). Mission to China: Memoirs of a Soviet Military Adviser to Chiang Kaishek. Eastbridge. ISBN 978-1-891936-10-4. 
  • Chuikov, Vasili (1978). The end of the Third Reich. Moscow: Progress. ISBN 978-0-8285-0453-9. 

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Jones, p.73
  2. ↑ Jones, p.72
  3. ↑ Jones, p. 74
  4. ↑ 4,0 4,1 Jones, p. 75
  5. ↑ 中东路事件孙中山苏联顾问率苏军大败张学良. China.com (στα Κινεζικά). 24 Μαΐου 2013 [2010]. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2020. 
  6. ↑ 苏联二战名将曾警告蒋介石反内战 结交中共将领. Chinanews.com (στα Κινεζικά). 30 Απριλίου 2015. 
  7. ↑ Dieter Heinzig, The Soviet Union and Communist China, 1945-1950: The Arduous Road to the Alliance, M.E. Sharpe, 2004 pg. 21
  8. ↑ 苏联名将崔可夫的中国情缘：曾长期作为国军顾问 [Famed Soviet General Chuikov's China Connection: Long-Time Military Advisor]. Qiushi.com (στα Κινεζικά). 29 Ιουλίου 2015 [2015]. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2020. 
  9. ↑ Jin Dianqiang 金点强 (21 Αυγούστου 2007) [2007]. 皖南事变时苏军顾问失职内幕 [The Dereliction of Duty of Soviet Advisors in the Southern Anhui Incident]. People.com.cn (στα Κινεζικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2020. 
  10. ↑ 没有这个外国元帅，薛岳第二次长沙会战，可能不会取得如此大胜. Sohu.com (στα Κινεζικά). 8 Σεπτεμβρίου 2018. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 V. Chuikov, "The Stalingrad Transcripts" (interviews on 5 January 1943, and February or March 1943) in Nine Accounts of the War Accessed 2020-07-17
  12. ↑ Craig, William (1973). Enemy at the Gates: the Battle for Stalingrad. New York: Penguin Books, (ISBN 0-14-200000-0), pp. 90, 91
  13. ↑ "Chuikov", Interview of Antony Beevor in WW2History.com
  14. ↑ Vasily I. Chuikov Dies, Washington Post 1982-03-20

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vasily Chuikov στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βασίλι_Τσουικόφ&oldid=10516207"