Αλέν ντε Μπενουά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλέν ντε Μπενουά
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση11  Δεκεμβρίου 1943[1][2][3]
Saint-Symphorien
ΨευδώνυμοFabrice Laroche[4], Martial Laurent[5], Cédric de Gentissard[5], Tanguy Gallien[5], Frédéric Laurent[5], Robert de Herte[5], David Barney[5], Pierre Dolabella[5], Maxime Meyer[5], Jean-Pierre Dujardin[5], Frédéric Toulouze[5], Jean-Louis Cartry[5], Pierre Jacob[5], Julien Valserre[5], Pierre Carlet[5], Jean-Pierre Hébert[6], Maiastra[7][8], Gilles Foumier[9], Mortimer Davidson, Fabrice Valclérieux, Éric Saint-Léger, Éric Lecendreux και Éric Dumesnil
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΝεοπαγανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[10][11][12]
ΣπουδέςLycée Montaigne
Λύκειο Λουί-λε-Γκραν
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος
συγγραφέας
δοκιμιογράφος
πολιτικός ακτιβιστής
θεωρητικός της πολιτικής
δημοσιογράφος[13]
Αξιοσημείωτο έργοVu de droite
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνικιστικό κίνημα προόδου
Οικογένεια
Οικογένειαde Benoist family
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςPrix de l'essai (1978)
Ιστότοπος
www.alaindebenoist.com
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αλέν ντε Μπενουά είναι γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόσοφος, ιδρυτής του κόμματος Nouvelle Droite (Νέα Δεξιά) και επικεφαλής του γαλλικού think-tank GRECE (Ελλάδα)[14].[15]

Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπενουά γεννήθηκε στην Τουρ, Αντρ-ε-Λουάρ) και σπούδασε στη Σορβόνη. Έχει σπουδάσει δίκαιο, φιλοσοφία, κοινωνιολογία και ιστορία των θρησκειών. Είναι θαυμαστής του Ευρωπαϊκού εθνικισμού και του νεο-παγανισμού. Είναι ο συντάκτης δύο περιοδικών: το Nouvelle Ecole (New School) από το 1968 και το Krisis από το 1988. Τα κείμενά του έχουν εμφανιστεί στο Mankind Quarterly, Tyr, Chronicles, Le Figaro. Το περιοδικό New Left, Telos, έχει επίσης δημοσιεύσει έργα του. Το 1978, έλαβε το βραβείο Prix de l'essai από την Γαλλική ακαδημία για το βιβλίο του, "Vu de droite: Anthologie critique des idées contemporaines" (Copernic, 1977). Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 50 βιβλία, συμπεριλαμβανομένου και του "Being Pagan".[16][17][18][19]

Οι θεωρίες και οι απόψεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει επηρεαστεί από τους Αντόνιο Γκράμσι, Ernst Jünger, Jean Baudrillard, Georges Dumézil, Ernest Renan, Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ, Βιλφρέντο Παρέτο, Γκυ Ντεμπόρ, Arnold Gehlen, Stéphane Lupasco, Helmut Schelsky, Κόνραντ Λόρεντς, από το Γερμανικό συντηρητικό επαναστατικό κόμμα, από τους αντικομφορμιστές της δεκαετίας του 30, τον Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ και φιλοσόφους του κομμουνιταρισμού όπως ο Alasdair MacIntyre and Charles Taylor. Ο Μπενουά αντιτίθεται στην Παγκοσμιοποίηση, στον Χριστιανισμό, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τις ελεύθερες αγορές, τον νεο- φιλελευθερισμό, τη Δημοκρατία και την Ισότητα. Το έργο του έχει επηρεάσει το κίνημα της ακροδεξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ έχει παρευρεθεί παρουσίασε σε συνέδριο του Ινστιτούτου Εθνικής Πολιτικής που φιλοξενείται από τον αμερικανό ακροδεξιό Ρίτσαρντ Σπένσερ. Ωστόσο, έχει αποστασιοποιηθεί από το κίνημα.[20] Αντιτίθεται στον Ζαν-Μαρί Λε Πεν, στον ρατσισμό και τον Αντισημιτισμό. Έχει αντιταχθεί στην αραβική μετανάστευση στη Γαλλία, ενώ παράλληλα υποστηρίζει τους δεσμούς με τον Ισλαμικό πολιτισμό.[21][22] Υποστηρίζει τον «εθνοπλουραλισμό», στον οποίο οι οργανικές, εθνικές κουλτούρες και έθνη πρέπει να ζουν και να αναπτύσσονται ανεξάρτητα.[23] Έχει ασκήσει έντονη κριτική στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει αναφέρει στο παρελθόν ότι "Καλύτερα να φορέσει το κράνος ενός στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού από το να ζήσει με μια διατροφή των χάμπουργκερ στο Μπρούκλιν".[24]Το 1991, ανέφερε επίσης ότι οι Ευρωπαίοι υποστηρικτές του πρώτου πολέμου στον Περσικό Κόλπο ήταν «δοσίλογοι του αμερικανικού συστήματος».[25] Αντιτίθεται στην πολιτική βία λέγοντας ότι "οικοδομεί μια σχολή σκέψης και όχι ένα πολιτικό κίνημα". Ενώ διαμαρτυρήθηκε ότι χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες υποφέρουν από "ομογενοποίηση". Θεωρεί τον εαυτό του, τόσο αριστερό όσο και δεξιό, αν και έχει επικρίνει τη σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία.[26]

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι επικριτές του, όπως ο Thomas Sheehan, υποστηρίζουν ότι ο Μπενουά έχει αναπτύξει έναν επαναπροσδιορισμό του φασισμού. Ο Ρότζερ Γκρίφιν, [27]υποστηρίζει ότι η Nouvelle Droite βασίζεται σε Φασίστες ιδεολόγους, όπως ο Αρμίν Μολέρ με τέτοιο τρόπο που επιτρέπει στον Μπενουά να διεκδικήσει μια «μετα-πολιτική» στάση, αλλά η οποία ωστόσο έχει υπολείμματα φασιστικών ιδεολογικών στοιχείων.[28] Οι επικριτές του, ισχυρίζονται επίσης, ότι οι απόψεις του υπενθυμίζουν τις ναζιστικές προσπάθειες αντικατάστασης του γερμανικού χριστιανισμού με τον παγανισμό.[29] Σημειώνουν ότι η απόρριψη του Μπενουά για την Γαλλική Επανάσταση και τα Δικαιώματα του Ανθρώπου τον συνδέουν με φασίστες, και εθνικιστές.[30]

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλία στην Γαλλική γλώσσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Salan devant l'opinion (sous le pseudonyme de Fabrice Laroche) (Saint-Just, 1963).
  • Les Indo-Européens (G.E.D., 1966).
  • L'Empirisme logique et la Philosophie du Cercle de Vienne (Nouvelle École, 1970).
  • Nietzsche: Morale et « Grande Politique » (GRECE, 1973).
  • Konrad Lorenz et l'Éthologie moderne (Nouvelle École, 1975).
  • Vu de droite. Anthologie critique des idées contemporaines (Copernic, 1977). (grand prix de l'essai de l'Académie française 1978)
  • Les Bretons (Les Cahiers de la Bretagne réelle, n°396 bis, 1978).
  • Les Idées à l'endroit (Libres-Hallier, 1978).
  • Le Guide pratique des prénoms (« Robert de Herte » et [sic] Alain de Benoist), coll. « Hors-série d'“Enfants-Magazine” » (Publications Groupe Média, 1979).
  • Comment peut-on être païen ? (Albin Michel, 1981).
  • Les Traditions d'Europe (Paris: Labyrinthe, 1982).
  • Orientations pour des années décisives (Labyrinthe, 1982).
  • Fêter Noël. Légendes et Traditions (Atlas-Edena, 1982).
  • Démocratie : le problème (Labyrinthe, 1985)
  • (in collaboration with Andre Béjin & Julien Freund) Racismes, Antiracismes (Paris: Librairie des Méridiens, 1986)
  • (with Thomas Molnar) L'éclipse du sacré: discours et résponses (Paris: Table ronde, 1986)
  • Europe, Tiers monde, même combat (Robert Laffont, 1986).
  • Le Grain de sable. Jalons pour une fin de siècle (Labyrinthe, 1994).
  • Nationalisme : Phénoménologie et Critique (GRECE, 1994).
  • Démocratie représentative et Démocratie participative (GRECE, 1994).
  • Nietzsche et la Révolution conservatrice (GRECE, 1994).
  • L'Empire intérieur (Fata Morgana, 1995).
  • La Ligne de mire. Discours aux citoyens européens, t. 1 : 1972–1987 (Labyrinthe, 1995).
  • Famille et Société. Origine, Histoire, Actualité (Labyrinthe, 1996).
  • La Ligne de mire. Discours aux citoyens européens, t. 2 : 1988–1995 (Labyrinthe, 1996).
  • Céline et l'Allemagne, 1933–1945. Une mise au point (Le Bulletin célinien, 1996).
  • Horizon 2000. Trois entretiens avec Alain de Benoist (GRECE, 1996).
  • La Légende de Clovis (Cercle Ernest Renan, 1996).
  • Indo-Européens : à la recherche du foyer d'origine (Nouvelle École, 1997).
  • Ernst Jünger. Une bio-bibliographie (Guy Trédaniel, 1997).
  • Communisme et Nazisme. 25 réflexions sur le totalitarisme au XXe siècle (Labyrinthe, 1998).
  • L'Écume et les Galets. 1991–1999 : dix ans d'actualité vue d'ailleurs (Labyrinthe, 2000).
  • Jésus sous l'œil critique des historiens (Cercle Ernest Renan, 2000).
  • Bibliographie d'Henri Béraud (Association rétaise des Amis d'Henri Béraud, 2000).
  • Dernière Année. Notes pour conclure le siècle (L'Âge d'Homme, 2001).
  • Jésus et ses Frères (Cercle Ernest Renan, 2001).
  • Louis Rougier. Sa vie, son œuvre (Cercle Ernest Renan, 2002).
  • Charles Maurras et l'Action française. Une bibliographie, BCM, 2002
  • Qu'est-ce qu'un militant ? (sous le pseudonyme de Fabrice Laroche, réédition d'un article paru en 1963) (Ars Magna, 2003).
  • Critiques-Théoriques (L'Âge d'Homme, 2003).
  • Au-delà des droits de l'homme. Pour défendre les libertés (éditions Krisis, 2004).
  • Bibliographie générale des droites françaises. 1, Arthur de Gobineau, Gustave Le Bon, Édouard Drumont, Maurice Barrès, Pierre Drieu La Rochelle, Henry de Montherlant, Thierry Maulnier, Julien Freund (Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2004), 609 p.
  • Bibliographie générale des droites françaises. 2, Georges Sorel, Charles Maurras, Georges Valois, Abel Bonnard, Henri Béraud, Louis Rougier, Lucien Rebatet, Robert Brasillach (Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2004), 472 p.
  • Bibliographie générale des droites françaises. 3, Louis de Bonald, Alexis de Tocqueville, Georges Vacher de Lapouge, Léon Daudet, Jacques Bainville, René Benjamin, Henri Massis, Georges Bernanos, Maurice Bardèche, Jean Cau (Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2005), 648 p.
  • Bibliographie générale des droites françaises. 4, Joseph de Maistre, Ernest Renan, Jules Soury, Charles Péguy, Alphonse de Chateaubriant, Jacques Benoist-Méchin, Gustave Thibon, Saint-Loup (Marc Augier), Louis Pauwels (Éditions Dualpha, coll. « Patrimoine des lettres », Coulommiers, 2005), 736 p.
  • Jésus et ses Frères, et autres écrits sur le christianisme, le paganisme et la religion (éditions Les Amis d'Alain de Benoist, 2006).
  • C'est-à-dire. Entretiens-Témoignages-Explications (2 volumes) (éditions Les Amis d'Alain de Benoist, 2006).
  • Nous et les autres. Problématique de l'identité (éditions Krisis, 2006).
  • Carl Schmitt actuel (éditions Krisis, 2007).
  • Demain, la décroissance ! Penser l'écologie jusqu'au bout (Edite, 2007).
  • Dictionnaire des prénoms : d'hier et d'aujourd'hui, d'ici et d'ailleurs (Jean Picollec, 2009).
  • Mémoire vive / Entretiens avec François Bousquet (Éditions de Fallois, Collection « Littérature », 2 mai 2012).
  • Edouard Berth ou le socialisme héroïque. Sorel, Maurras, Lenine (Pardès, 2013).
  • Les Démons du Bien, Du nouvel ordre moral à l'idéologie du genre (Pierre-Guillaume de Roux, 2013).

Βιβλία μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού
  • Η θρησκεία της Ευρώπης
  • Η γενεαλογία της ηθικής του Νίτσε

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) SNAC. w6n14z1m. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Babelio. 160400.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000015767. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ www.theses.fr/2016PA080034/document. σελ. 91.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 www.theses.fr/2016PA080034/document.
  6. ↑ www.theses.fr/2016PA080034/document. σελ. 162.
  7. ↑ Philippe Lamy: «Le Club de l'Horloge (1974-2002)». Le Club de l'horloge (1974-2002). σελ. 268.
  8. ↑ www.lemonde.fr/archives/article/1979/06/23/un-cheval-de-troie_2776338_1819218.html.
  9. ↑ www.phdn.org/negation/taguieff-heritage-nazi-1981.html.
  10. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb118912339. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  11. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo20201080963. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  12. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jo20201080962. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  13. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jx20051019003. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  14. ↑ Michael Böhm, Alain de Benoist und die Nouvelle Droite, LIT Verlag Münster, 2008, p. 47.
  15. ↑ ″A big splash from France's new wave from the right″, The Economist, 14 July 1979
  16. ↑ Trouble on the right; recent gains by the extreme-right leader Jean-Marie Le Pen have left conservatives and moderates confused about whether to imitate or attack him; France The Atlantic February 1985
  17. ↑ de Benoist, Alain. «Preface: The New Right: Forty Years After». Στο: Sunic, Tomislav. Against Democracy and Equality. ISBN 978-1-907166-25-9. In contrast, on this side of the Atlantic, a liberal is primarily a spokesman of individualism, a supporter of free trade, and an opponent of the state (and also a supporter of America). 
  18. ↑ Kennedy, Dana (30 Ιανουαρίου 2017). «The French Ideologues Who Inspired the Alt-Right». The Daily Beast. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2017. 
  19. ↑ Mohdin, Aamna (30 January 2018). «The alt-right are targeting disgruntled white male lefties to join their movement». Quartz. https://qz.com/1176355/how-richard-spencer-and-the-alt-right-are-adopting-left-wing-language-to-recruit-leftie-men/. Ανακτήθηκε στις 23 August 2018. 
  20. ↑ ″The Marcuse factor″, Modern Age, 22 March 2005.
  21. ↑ Under cover story The Guardian (London) 14 August 1987.
  22. ↑ ″Posthistoire: Has History Come to an End?″, CLIO, 1 January 1994.
  23. ↑ ″Making hate safe again in Europe: right cultural revolutionaries″, The Nation, 19 September 1994.
  24. ↑ Interview on Christianity by Alain de Benoist
  25. ↑ Hellman, John (2002). Communitarian Third Way: Alexandre Marc and Ordre Nouveau, 1930-2000. McGill-Queen's Press. σελ. 196. 
  26. ↑ «European Son : An Interview with Alain de Benoist» (PDF). Ia600300.us.archive.org. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2015. 
  27. ↑ Griffin, Roger (2000). «Between metapolitics and apoliteia: the Nouvelle Droite's strategy for conserving the fascist vision in the 'interregnum'». Modern & Contemporary France 8 (1): 35–53. doi:10.1080/096394800113349. 
  28. ↑ Sheehan, Thomas (Spring 1981). «Myth and Violence: The Fascism of Julius Evola and Alain de Benoist». Social Research 48 (1): 45–73. https://archive.org/details/sim_social-research_spring-1981_48_1/page/45. «Pages 66–67: To summarize: De Benoist's fascism is at odds with Evola's metaphysics but agrees with his social and political philosophy.... [F]or de Benoist, the organic State is an ideal that men can set for themselves and perhaps, with force, establish.». 
  29. ↑ Sunic, Tomislav (Winter 1995). «Marx, Moses, and the Pagans in the Secular City». CLIO 24 (2): 169–188. https://archive.org/details/sim_clio_winter-1995_24_2/page/169. «In the age that is heavily laced with the Biblical message, many modern pagan thinkers, for their criticism of biblical monotheism, have been attacked and stigmatized either as unrepentant atheists or as spiritual standard-bearers of fascism. Particularly Nietzsche, Heidegger, and more recently Alain de Benoist came under attack for allegedly espousing the philosophy which, for their contemporary detractors, recalled the earlier national socialist attempts to "dechristianize" and "repaganize" Germany. See notably the works by Alfred Rosenberg, Der Mythus des 20. Jahrhunderts(München: Hoheneichen Verlag, 1933). Also worth noting is the name of Wilhelm Hauer, Deutscher Gottschau (Stuttgart: Karl Gutbrod, 1934), who significantly popularized Indo-European mythology among national socialists: on pages 240–54 Hauer discusses the difference between Judeo-Christian Semitic beliefs and European paganism.». 
  30. ↑ Backes, Uwe· Moreau, Patrick (2011). The Extreme Right in Europe: Current Trends and Perspectives. Vandenhoeck & Ruprecht. σελ. 335. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλέν_ντε_Μπενουά&oldid=10471829"