Αδέλφια της Ιταλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αδέλφια της Ιταλίας
Fratelli d'Italia
ΠρόεδροςΤζόρτζια Μελόνι
Ίδρυση17 Δεκεμβρίου 2012 (2012-12-17)
Διάσπαση απόΟ Λαός της Ελευθερίας
ΈδραVia della Scrofa 39, Ρώμη
Πτέρυγα νεολαίαςΕθνική Νεολαία
ΙδεολογίαΕθνικός συντηρητισμός[1]
Δεξιός λαϊκισμός[2]
Ευρωσκεπτικισμός[3]
Εθνικισμός[4]
Αντι-μετανάστευση[5]
Πολιτικό φάσμαΑκροδεξιά[6]
Δεξιά[7]
Εθνική προσχώρησηΚεντροδεξιός συνασπισμός
Ευρωπαϊκή προσχώρησηΕυρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές
Ομάδα Ευρωπαϊκού ΚοινοβουλίουΕυρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές
Χρώματα     Μπλε
Βουλή των Αντιπροσώπων
119 / 400
Γερουσία της Δημοκρατίας
65 / 200
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
10 / 76
Περιφερειακά Συμβούλια
79 / 897
Ιστότοπος
www.fratelli-italia.it
Πολιτικό σύστημα της Ιταλίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Τα Αδέλφια της Ιταλίας (ιταλικά: Fratelli d'Italia‎‎, FdI) είναι ένα εθνικο-συντηρητικό πολιτικό κόμμα στην Ιταλία. Χαρακτηρίζεται ως ένα κόμμα της ριζοσπαστικής δεξιάς ή και της ακροδεξιάς[8]. Πρόεδρος του κόμματος είναι η Τζόρτζια Μελόνι, ενώ το όνομα προέρχεται από την αρχή του ιταλικού εθνικού ύμνου[9].

Το κόμμα, το οποίο δημιουργήθηκε από τη διάσπαση του Λαού της Ελευθερίας τον Δεκέμβριο του 2012, είναι ο κύριος κληρονόμος της ιταλικής ακροδεξιάς που εκφράστηκε πρώτα από το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (1946-1995) και την Εθνική Συμμαχία (1995-2009) κατόπιν. [10]

Είναι ο νικητής των γενικών εκλογών της 25ης Σεπτεμβρίου 2022 και ως εκ τούτου, η Πρόεδρος και μέλη του κόμματος θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Ιταλίας.[11]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίδρυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, ο Ινιάτσιο Λα Ρούσα, ένας από τους τρεις εθνικούς συντονιστές του Λαού της Ελευθερίας, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το κόμμα για να σχηματίσει την «Εθνική Κεντροδεξιά», νέο κόμμα που θα συμπεριλάμβανε όχι μόνο δεξιούς, αλλά και χριστιανοδημοκράτες και φιλελεύθερους της Φόρτσα Ιτάλια.[12] Ταυτόχρονα, ο Γκουίντο Κροζέτο και η Τζόρτζα Μελόνι ανακοίνωσαν το σχηματισμό «Αδέλφια της Ιταλίας»,[13] το όνομα του οποίου λήφθηκε από την πρώτη γραμμή του εθνικού ύμνου. Στις 21 Δεκεμβρίου οι δύο ομάδες, που αποτελούνταν κυρίως από πρώην μέλη της Εθνικής Συμμαχίας ένωσαν τις δυνάμεις τους στο σχηματισμό «Αδέλφια της Ιταλίας - Εθνική Κεντροδεξιά».[14]. Παράλληλα σχηματίστηκαν ομάδες του κόμματος στα περισσότερα περιφερειακά συμβούλια[15] και στη Γερουσία.[16] Επιπλέον, δύο ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, προσχώρησαν στο κόμμα.

2013-2018[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις γενικές εκλογές του 2013, το κόμμα έλαβε 2,0% των ψήφων και εννέα έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων.[17] Το κόμμα δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Ενρίκο Λέτα και παρέμεινε στην αντιπολίτευση για όλη τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου.

Το Σεπτέμβριο του 2013, τα Αδέλφια της Ιταλίας ξεκίνησαν μια πολιτική πρωτοβουλία με στόχο τη διεύρυνση της βάσης του κόμματος.[18] Η πρωτοβουλία περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Giulio Terzi di Sant'Agata, πρώην μέλη της Εθνικής Συμμαχίας, πρώην μέλη της Φόρτσα Ιτάλια, πρώην Χριστιανοδημοκράτες, πρώην μέλη της Ένωσης Κέντρου και πρώην μέλη της Λέγκας του Βορρά. Τα κόμματα Η Ιταλία Πρώτα και FareItalia επρόκειτο να συμμετάσχουν στα Αδέλφια της Ιταλίας από το Φεβρουάριο του 2014.[19][20]

Τον Δεκέμβριο του 2013, το Ίδρυμα της Εθνικής Συμμαχίας, αρμόδιο για τη διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων του διαλυμένου κόμματος, εξουσιοδότησε τα Αδέλφια της Ιταλίας να χρησιμοποιήσουν το λογότυπο της Εθνικής Συμμαχίας στις ευρωεκλογές του 2014[21] παρά τις αντιδράσεις άλλων κομμάτων.[22][23] Το Φεβρουάριο του 2014, το κόμμα διοργάνωσε μια συνδιάσκεψη στην οποία τα μέλη και οι οπαδοί συμφώνησαν να αλλάξουν το όνομα του κόμματος τους σε «Αδέλφια της Ιταλίας - Εθνική Συμμαχία» και επανεξέλεξαν τη Μελόνι ως πρόεδρο.[24][25] Στις ευρωεκλογές, το κόμμα έλαβε το 3,7% των ψήφων και δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή.[26]

Τον Οκτώβριο του 2015, εκπρόσωποι των Αδελφών της Ιταλίας, που υποστηρίχθηκαν από πρώην στελέχη της Εθνικής Συμμαχίας που είχαν παραμείνει στο Λαό της Ελευθερίας, αποφάσισαν τη δημιουργία ενός μετώπου υπό την ηγεσία του Τζιάνι Αλεμάνο, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τα Αδέλφια της Ιταλίας νωρίτερα, και συμμάχησε με τον Τζιανφράνκο Φίνι με σκοπό το σχηματισμό ενός μεγαλύτερου κόμματος (συμπεριλαμβανομένων των Αδελφών της Ιταλίας). Έτσι, ο Αλεμάνο ανακοίνωσε τη δημιουργία του «Κινήματος για την Ενωμένη Δεξιά».[27][28]

Η Τζόρτζα Μελόνι στο Παλάτσο ντελ Κουιρινάλε.

Τον Νοέμβριο του 2015, το κόμμα ξεκίνησε μια νέα διαδικασία διεύρυνσης με την ονομασία «Η γη μας». Η διεύρυνση σηματοδοτήθηκε με την προσχώρηση δεξιών πολιτικών από τη Φόρτσα Ιτάλια, την Ελεύθερη Εναλλακτική, και το Κίνημα Πέντε Αστέρων.[29][30][31]

Το 2016, στις δημοτικές εκλογές της Ρώμης, η Μελόνι κατέβηκε για δήμαρχος με την υποστήριξη του Εμείς με τον Σαλβίνι, αλλά απέναντι από τον υποψήφιο με την υποστήριξη του Φόρτσα Ιτάλια. Η Μελόνι κέρδισε το 20,6% των ψήφων, σχεδόν διπλάσιο από τον υποψήφιο της Φόρτσα Ιτάλια, ενώ τα Αδέλφια της Ιταλίας έλαβαν 12,3%.[32] Τον επόμενο χρόνο, στις περιφερειακές εκλογές της Σικελίας, ο Νέλο Μουσουμέτσι, ένας συντηρητικός πολιτικός κοντά στο κόμμα, εξελέγη πρόεδρος της Σικελίας.

Τον Δεκέμβριο του 2017, κατά τη διάρκεια του 2ου συνεδρίου του κόμματος, η Μελόνι επανεξελέγη πρόεδρος, το κόμμα μετονομάστηκε απλώς σε «Αδέλφια της Ιταλίας» και αποκαλύφθηκε το νέο σύμβολο. Στην περίπτωση αυτή, το κόμμα εξέφρασε την ικανοποίησή του για αρκετές προσχωρήσεις από το Φόρτσα Ιτάλια και το Λαϊκή Εναλλακτική.[33][34][35][36] Στο μεταξύ, το κόμμα απέκτησε τρείς έδρες στη Γερουσία της Δημοκρατίας, μετά την προσχώρηση γερουσιαστών από το Φόρτσα Ιτάλια.[37][38] Τέλος, το Alto Adige στην Καρδιά συγχωνεύθηκε με τα Αδέλφια της Ιταλίας.[39]

2018-σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις γενικές εκλογές του 2018 τα Αδέλφια της Ιταλίας έλαβαν το 4,4% των ψήφων και εξέλεξαν 32 βουλευτές και 18 γερουσιαστές. Το κόμμα απέιχε από την διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στην πρώτη κυβέρνηση Κόντε,[40][41] αν και ψήφιζε ορισμένες προτάσεις που προέρχονταν από τη Λέγκα του Βορρά.

Τον Νοέμβριο του 2018, ενόψει των ευρωεκλογών του 2019, το κόμμα εντάχθηκε στην ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,[42][43] ενώ, λίγους μήνες αργότερα έγινε πλήρες μέλος του κόμματος των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών.[44] Επίσης, έγιναν συμφωνίες με άλλα συντηρητικά κόμματα στην Ιταλία,[45][46] συμπεριλαμβομένου του κόμματος του Ραφαέλε Φίτο, Κατεύθυνση Ιταλία.[47][48] Επιπλέον, ενισχύθηκε με άλλους τρείς ευρωβουλευτές, οι οποίοι αποχώρησαν από το Φόρτσα Ιτάλια.[49] Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τα Αδέλφια της Ιταλίας να λάβουν το 6,4% των ψήφων και να εκλέξουν πέντε ευρωβουλευτές.

Μετά τη σύσταση της δεύτερης κυβέρνησης Κόντε, τα Αδέλφια της Ιταλίας τοποθετήθηκαν σταθερά στην αντιπολίτευση.[50][51] Μετά την πτώση και της δεύτερης κυβέρνησης υπό τον Τζουζέπε Κόντε και το σχηματισμό της κυβέρνησης Ντράγκι το κόμμα παρέμεινε στην αντιπολίτευση.[52] Συγχρόνως το κόμμα ενισχύθηκε με προσχωρήσεις βουλευτών και γερουσιαστών.[53]

Ιδεολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πολιτικοί σχολιαστές έχουν περιγράψει τα Αδέλφια της Ιταλίας σαν κόμμα νεοφασιστικό[54], μεταφασιστικό[55], δεξιό[56] ή ακροδεξιό[57], εθνικιστικό[58][59], συντηρητικό[54][60] και κοινωνικά συντηρητικό[61], καθώς και δεξιό λαϊκιστικό[62][63] (κυρίως επειδή συχνά το κόμμα χρησιμοποιεί νατιβιστική, συντηρητική και αντιμεταναστευτική ρητορική[60]). Το κόμμα συχνά περιγράφεται ως ευρωσκεπτικιστικό[60][64][65], με την ηγεσία του να έχει δηλώσει ότι ήθελε να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους των διμερών συμφωνιών με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να τροποποιήσει το Σύνταγμα της Ιταλίας για να δώσει προτεραιότητα στο ιταλικό δίκαιο έναντι του ευρωπαϊκού δικαίου[66][67], ενώ παλαιότερα το κόμμα είχε ταχθεί υπέρ της αποχώρησης της Ιταλίας από την ευρωζώνη[68]. Το 2018 η Μελόνι εγκατέλειψε την ιδέα της αποχώρησης από το ευρώ[69]. Πριν από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία το 2022, το κόμμα ήταν υπέρ των καλύτερων σχέσεων με τη Ρωσία, διατηρώντας όμως και φιλονατοϊκή στάση[60]. Έκτοτε, καταδίκασε την εισβολή και υποσχέθηκε να στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία[70].

Το κόμμα υποστηρίζει πολιτική μηδενικής ανοχής όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση και επιθυμεί να εμποδίσει τους μετανάστες να φτάσουν στα ιταλικά λιμάνια. Παράλληλα, είναι υπέρ της αύξησης των γεννήσεων από Ιταλίδες γυναίκες με στόχο την μείωση της εξάρτησης από την μετανάστευση[71]. Αν και ορισμένα από τα μέλη του κόμματος απορρίπτουν αυτόν το προσδιορισμό, το κόμμα έχει περιγραφεί ως νεοφασιστικό από αναλυτές, εν μέρει επειδή οι ρίζες του κόμματος ανάγονται στο Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα[72], έχει δεσμούς με την ακροδεξιά[73], έχει κάνει έκκληση για υποστήριξη από φασίστες στο facebook[74] και ορισμένα μέλη του κόμματος έχουν δηλώσει την συμπάθεια τους στον ιταλικό φασισμό[75][76][77].

Μερικά μέλη της οικογένειας του Μπενίτο Μουσολίνι, έχουν θέσει υποψηφιότητα με το κόμμα, όπως η Ρακέλε Μουσολίνι (εγγονή του Μπενίτο Μουσολίνι) για το Δημοτικό Συμβούλιο της Ρώμης, καθώς και ο Κάιο Τζούλιο Τσεζάρε Μουσολίνι (δισέγγονος του Μουσολίνι), για τις ευρωεκλογές του 2019[78].

Τον Οκτώβριο του 2021, το κόμμα αποστασιοποιήθηκε από τη Νέα Δύναμη (ένα νεοφασιστικό κόμμα του οποίου όμως οι ρίζες δεν είναι στο Κοινωνικό Κίνημα, αλλά στην Τρίτη Θέση), αφού επιτέθηκαν βίαια στα κεντρικά γραφεία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ιταλίας, ενός εκ των μεγάλων συνδικάτων της χώρας. Παρόλα αυτά οι βουλευτές του κόμματος απείχαν από την κοινοβουλευτική πρόταση για την απαγόρευση της Νέας Δύναμης, καταδικάζοντας "όλους τους ολοκληρωτισμούς". Μια έρευνα του Δεκεμβρίου 2021 από το Fanpage.it, η οποία είχε στόχο να διερευνήσει τις κατηγορίες για ξέπλυμα χρημάτων και παράνομη χρηματοδότηση εκστρατειών του κόμματος, ανακάλυψε ότι η τοπική οργάνωση Μιλάνου είχε σχέση με νεοναζί[79]. Η Μελόνι έχει δηλώσεε στην Corriere della Sera, ότι δεν υπήρχαν «νοσταλγοί του φασισμού, ρατσιστές ή αντισημίτες στο DNA των Αδελφών της Ιταλίας» και ότι ανέκαθεν είχε απαλλαγεί από «διφορούμενους ανθρώπους»[80], ενώ κατά καιρούς έχει επίσης δηλώσει ότι στο κόμμα δεν έχει θέση η νοσταλγία για το φασισμό[81]. Οι κριτικοί ήταν δύσπιστοι ως προς αυτές τις δηλώσεις[80].

Σε εσωκομματικό επίπεδο τα Αδέλφια της Ιταλίας έχουν διάφορες παρατάξεις, μεταξύ των οποίων και μια μικρή παράταξη που ακολουθεί τον φιλελεύθερο συντηρητισμό[82].

Το κόμμα είναι κατά της ευθανασίας και των αμβλώσεων. Επιπλέον έχει περιγραφεί σαν ένα κόμμα που είναι κατά των ΛΟΑΤ και υποστηρίζει την «παραδοσιακή οικογενειακή μονάδα»[83]. Έχει επίσης αναφερθεί ότι το κόμμα συνεργάζεται με «κινήματα κατά των αμβλώσεων και κατά των ΛΟΑΤΚΙ+»[84].

Αποτελέσματα εκλογών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιταλικό Κοινοβούλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουλή των Αντιπροσώπων
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/-
2013 666,035 (8η) 2.0
9 / 630
2018 1,429,550 (5η) 4.4
32 / 630
 Αύξηση 23
Γερουσία της Δημοκρατίας
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/-
2013 590,083 (7η) 1.9
0 / 315
2018 1,286,606 (5η) 4.3
18 / 315
 Αύξηση 18

Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/-
2014 1,004,037 (7η) 3.7
0 / 73
2019 1,726,189 (5η) 6.4
6 / 76
 Αύξηση 6

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Giorgia Meloni emerges as challenger to Salvini on Italian right». Financial Times. 2020-06-05. https://www.ft.com/content/f225692c-a338-4bd2-8dd0-432d40ab5b54. Ανακτήθηκε στις 2022-09-26. 
  2. ↑ Zulianello, Mattia (2019). «Varieties of Populist Parties and Party Systems in Europe: From State-of-the-Art to the Application of a Novel Classification Scheme to 66 Parties in 33 Countries». Government and Opposition. https://www.cambridge.org/core/journals/government-and-opposition/article/varieties-of-populist-parties-and-party-systems-in-europe-from-stateoftheart-to-the-application-of-a-novel-classification-scheme-to-66-parties-in-33-countries/7CB95AE2CA7274D5F4716EC11708ACD8/core-reader. 
  3. ↑ «Giorgia Meloni batte moneta: "Ad Atreju niente euro"». Libero. 22 September 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-04-03. https://web.archive.org/web/20190403035102/https://www.liberoquotidiano.it/news/politica/11830496/Giorgia-Meloni-batte-moneta--.html. Ανακτήθηκε στις 2019-10-29. 
  4. ↑ «Italy | 2018 Elections | CSIS». www.csis.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2023. 
  5. ↑ «Italy | Center for Strategic and International Studies». www.csis.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2022. 
  6. ↑ Politi, James (2017-11-15). «Spectre of immigration sparks rightward turn in Italy». Financial Times. https://www.ft.com/content/bfabfcc2-c882-11e7-aa33-c63fdc9b8c6c. Ανακτήθηκε στις 2023-06-15. 
  7. ↑ Zulianello, Mattia (2020-04). «Varieties of Populist Parties and Party Systems in Europe: From State-of-the-Art to the Application of a Novel Classification Scheme to 66 Parties in 33 Countries» (στα αγγλικά). Government and Opposition 55 (2): 327–347. doi:10.1017/gov.2019.21. ISSN 0017-257X. https://www.cambridge.org/core/journals/government-and-opposition/article/varieties-of-populist-parties-and-party-systems-in-europe-from-stateoftheart-to-the-application-of-a-novel-classification-scheme-to-66-parties-in-33-countries/7CB95AE2CA7274D5F4716EC11708ACD8. 
  8. ↑
  9. ↑ «'Mother, Italian, Christian': Giorgia Meloni, Italy's far-right leader on the cusp of power». France 24 (στα Αγγλικά). 24 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2022. 
  10. ↑ Πέτρος Παπακωνσταντίνου (25 Σεπτεμβρίου 2022). «Η επ-άνοδος της ιταλικής Ακροδεξιάς». Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2022. 
  11. ↑ https://www.cnn.gr/kosmos/story/330031/ekloges-italia-o-diethnis-typos-gia-ti-niki-tis-tzortzia-meloni-kai-tin-strofi-stin-akrodeksia
  12. ↑ «Pdl, la destra in fermento La Russa se ne va e fonda "Centrodestra nazionale"». Corriere della Sera. 18 December 2012. http://archiviostorico.corriere.it/2012/dicembre/18/Pdl_destra_fermento_Russa_fonda_co_0_20121218_6d4f77be-48db-11e2-93a9-096d33c66311.shtml. Ανακτήθηκε στις 16 June 2013. 
  13. ↑ «Meloni e Crosetto dicono addio Ma il Cavaliere si riprende il Pdl». Archiviostorico.corriere.it. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  14. ↑ «Dal Centrodestra nazionale ai Fratelli d'Italia: Giorgia Meloni e Guido Crosetto vicini a Ignazio La Russa». Huffington Post. 20 December 2012. http://www.huffingtonpost.it/2012/12/20/dal-centrodestra-nazionale-ai-fratelli-ditalia_n_2339666.html. Ανακτήθηκε στις 16 June 2013. 
  15. ↑ «Lombardia, nasce il gruppo Centrodestra Nazionale». Milanotoday.it. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  16. ↑ «senato.it - Composizione del Gruppo Fratelli d'Italia - Centrodestra Nazionale nella XVI Legislatura». Leg16.senato.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  17. ↑ «Elezioni 2015». Elezioni.interno.it. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  18. ↑ di Gloria Sabatini (23 Φεβρουαρίου 1976). «Da Atreju nasce l'Officina per l'Italia. Meloni: la sfida è lanciata, ma niente rendite di posizione - Secolo d'Italia». Secoloditalia.it. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  19. ↑ «Ecco programma e fini (anti euro) del Partito della Nazione di Giorgia Meloni». Formiche. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  20. ↑ «A Fiuggi La Casa Comune Della Destra Per Fare Il Partito Della Nazione | Prima L'Italia». Primalitalia.net. 13 Φεβρουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  21. ↑ «FdI utilizzerà logo An ad europee - Top News». ANSA.it. 18 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  22. ↑ «Storace, Menia e Poli Bortone, il trio che si coalizza per contendere la destra al duo Meloni-La Russa». Formiche. 17 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  23. ↑ «Ecco le macerie della destra italiana: liti, mozioni e veleni». Formiche. 16 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  24. ↑ «Fratelli d'Italia, ritorno di fiamma: le primarie scelgono simbolo e presidente nazionale» (στα Ιταλικά). IlGiornale.it. 26 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  25. ↑ «Fratelli d'Italia-Alleanza Nazionale | Primo congresso nazionale | Fiuggi». Polisblog.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2015. 
  26. ↑ «Dipartimento per gli Affari Interni e Territoriali». elezionistorico.interno.gov.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2020. 
  27. ↑ QuestIT s.r.l. «Archivio Corriere della Sera». Archiviostorico.corriere.it. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2016. 
  28. ↑ Michele Esposito, Ansa. «An, Giorgia Meloni si tiene il simbolo e sconfigge Gianni Alemanno e Gianfranco Fini». Huffington Post. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2016. 
  29. ↑ «Fratelli d'Italia lancia "Terra nostra": a fine novembre la prima assemblea - Secolo d'Italia». Secoloditalia.it. 23 Φεβρουαρίου 1976. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2016. 
  30. ↑ «Nasce Terra nostra, parte il derby a destra tra Fini e Meloni». IlGiornale.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2016. 
  31. ↑ «Fdi, "Terra nostra" per ampliare destra - Italia - La Gazzetta del Mezzogiorno». Lagazzettadelmezzogiorno.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2016. 
  32. ↑ Elezioni Comunali 5 giugno 2016 repubblica.it
  33. ↑ Stefanoni, Franco (12 Μαρτίου 2017). «Fratelli d'Italia: via An e Msi dal simbolo. Entra Santanchè: "Tornata a casa mia"». Corriere della Sera. 
  34. ↑ «Nel dibattito del secondo giorno di Congresso riaffermate le tesi dei patrioti». Secolo d'Italia. 3 Δεκεμβρίου 2017. 
  35. ↑ «La Santanché cambia ancora casacca: "Sono tornata a casa, nella famiglia di Fratelli d'Italia"». L’Huffington Post. 3 Δεκεμβρίου 2017. 
  36. ↑ «Delegazione messinese al congresso di Fratelli d'Italia, aderisce il senatore Mancuso». 4 Δεκεμβρίου 2017. 
  37. ↑ S.p.A, Società Editrice Athesis. «Bertacco "torna a casa": entra in Fratelli d'Italia». L'Arena.it. 
  38. ↑ «Il senatore Amidei passa con Fdi. Video». Affaritaliani.it. 
  39. ↑ «Fratelli d'Italia: nuovo simbolo e rinforzamento del Partito in Trentino». 4 Δεκεμβρίου 2017. 
  40. ↑ «Il governo Conte ha la fiducia». Il Post. 6 Ιουνίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2022. 
  41. ↑ «Chi ha votato la fiducia al governo Conte, partito per partito». Agi. 5 Ιουνίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2018. 
  42. ↑ Pavesi, Giovanna. «Ora la Meloni porta FdI nel gruppo Ue guidato dai polacchi di Visegrad». ilGiornale.it. 
  43. ↑ «Meloni: "Con i Conservatori per cambiare la Ue. Pronta a candidarmi" (video)». Secolo d'Italia. 6 Νοεμβρίου 2018. 
  44. ↑ «Il discorso di Giorgia Meloni al Consiglio dell'ACRE: Fdi entra nella famiglia dei conservatori per salvare l'Europa (foto e video)». Giorgia Meloni. 22 Φεβρουαρίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2022. 
  45. ↑ «Mario Mantovani: "Forza Italia mi ha lasciato solo. Addio Berlusconi, vado con Giorgia Meloni"». https://www.liberoquotidiano.it/news/politica/13358264/mario-mantovani-addio-forza-italia-silvio-berlusconi-mi-ha-lasciato-solo-vado-con-giorgia-meloni.html. Ανακτήθηκε στις 7 luglio 2022. 
  46. ↑ «FdI, Meloni: bene patto federativo con la Destra di Storace». http://www.affaritaliani.it/politica/fdi-meloni-bene-patto-federativo-con-la-destra-di-storace-573268.html?refresh_ce. Ανακτήθηκε στις 7 luglio 2022. 
  47. ↑ «Fitto (Ecr), con Meloni verso gruppo sovranista italiano - Altre news - ANSA Europa». ANSA.it. 6 Νοεμβρίου 2018. 
  48. ↑ «Centrodestra, la marcia di avvicinamento tra Raffaele Fitto e Giorgia Meloni». Affaritaliani.it. 
  49. ↑ «Fratelli d'Italia europee 2019: il programma e tutti i candidati in lista». Money.it. 23 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2019. 
  50. ↑ D'Emilio, Frances (9 September 2019). «Italy's Conte wins first confidence vote in Parliament». AP NEWS. https://www.apnews.com/04335c9ed20c40a59ebecb11289925f3. Ανακτήθηκε στις 12 September 2019. 
  51. ↑ Zampano, Giada (10 September 2019). «Italy's new pro-EU govt wins vote, now faces 2020 budget». AP NEWS. https://apnews.com/1f1b5b5060a94bc7a540a9399639a231. Ανακτήθηκε στις 12 September 2019. 
  52. ↑ «Meloni attacca Salvini: "Non voterò la fiducia a Draghi, a lui Pd e la Boldrini vanno bene?" | Globalist». web.archive.org. 5 Φεβρουαρίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2021. CS1 maint: Unfit url (link)
  53. ↑ Lavinia Greci (28 Οκτωβρίου 2019). «Lascia il M5S per Fratelli d'Italia: gli urlano "venduto" ed è rissa alla Camera». Il Giornale. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2022. 
  54. ↑ 54,0 54,1 Luigi Ceccarini· James L. Newell (2019). «Introduction: The Paradoxical Election». Στο: James L. Newell. The Italian General Election of 2018: Italy in Uncharted Territory. Springer International Publishing. σελ. 5. ISBN 978-3-03-013617-8. 
  55. ↑ «Brothers of Italy, the far-right party on the cusp of power». France 24. Agence France-Press. 24 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2022. ... the post-fascist Brothers of Italy, looks set to do well in Italian elections on September 25. 
  56. ↑
  57. ↑
  58. ↑ Johnson, Miles (5 June 2020). «Giorgia Meloni emerges as challenger to Salvini on Italian right». Financial Times. https://www.ft.com/content/f225692c-a338-4bd2-8dd0-432d40ab5b54. Ανακτήθηκε στις 5 November 2021. 
  59. ↑ «Italy's Salvini calls for elections, raises possibility of far-right rule». NBC News. 11 August 2019. https://www.nbcnews.com/news/world/italy-s-salvini-calls-elections-raises-possibility-far-right-rule-n1040701. Ανακτήθηκε στις 15 March 2020. 
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 60,3 «European Election Watch: Italy». Center for Strategic and International Studies. 4 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2021. 
  61. ↑
  62. ↑ «Berlusconi im Wahlkampf» (στα γερμανικά). ZDF. 1 February 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 April 2019. https://web.archive.org/web/20190403010702/https://www.zdf.de/nachrichten/heute/silvio-berlusconi-dominiert-italienischen-wahlkampf-102.html. Ανακτήθηκε στις 15 August 2022. 
  63. ↑ Zulianello, Mattia (April 2020). «Varieties of Populist Parties and Party Systems in Europe: From State-of-the-Art to the Application of a Novel Classification Scheme to 66 Parties in 33 Countries». Government and Opposition 55 (2): 327–347. doi:10.1017/gov.2019.21. https://www.cambridge.org/core/journals/government-and-opposition/article/varieties-of-populist-parties-and-party-systems-in-europe-from-stateoftheart-to-the-application-of-a-novel-classification-scheme-to-66-parties-in-33-countries/7CB95AE2CA7274D5F4716EC11708ACD8/core-reader. 
  64. ↑ Bailo, Francesco (2020). Online Communities and Crowds in the Rise of the Five Star Movement (e-book έκδοση). Cham, Switzerland. σελ. 102. ISBN 978-3-030-45508-8. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2022. 
  65. ↑ Berti, Carlo· Cossarini, Paolo (2021). The Impact of Populism on European Institutions and Civil Society: Discourses, Practices, and Policies. Springer Nature. σελ. 71. ISBN 978-3-0307-3411-4. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2022. 
  66. ↑ De Feo, Fabrizio (9 March 2014). «Fratelli d'Italia attacca: 'Ci vuole il coraggio di dire addio all'euro'» (στα it). Il Giornale. http://www.ilgiornale.it/news/interni/fratelli-ditalia-attacca-ci-vuole-coraggio-dire-addio-999950.html. Ανακτήθηκε στις 15 August 2022. 
  67. ↑ Sparks, Willis (27 Μαΐου 2021). «Who's afraid of Giorgia Meloni?». GZERO Media. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2021. 
  68. ↑
  69. ↑ «Le giravolte di Meloni sull'euro e il sogno impossibile di un'altra Ue» (στα it). La Stampa. 26 July 2022. https://www.lastampa.it/politica/2022/07/27/news/le_giravolte_di_meloni_sulleuro_e_il_sogno_impossibile_di_unaltra_ue-5479947/. Ανακτήθηκε στις 11 August 2022. 
  70. ↑ «Italy's Meloni: Right-wing government is 'nothing to fear'». Politico Europe. 23 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2022. 
  71. ↑ Sparks, Willis (27 Μαΐου 2021). «Who's afraid of Giorgia Meloni?». GZERO Media. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2021. 
  72. ↑ «'Pensate come state messi se vi devo dare io lezioni di democrazia'» (στα it). Il Post. 30 April 2020. http://www.ilpost.it/2020/04/30/giorgia-meloni-democrazia/. Ανακτήθηκε στις 5 November 2021. 
  73. ↑
  74. ↑ «Così Fratelli d'Italia va a caccia di voti su Facebook sfruttando il fascismo» (στα it). La Stampa. 24 April 2019. https://www.lastampa.it/politica/2019/04/24/news/cosi-fratelli-d-italia-va-a-caccia-di-voti-su-facebook-sfruttando-il-fascismo-1.33697402. Ανακτήθηκε στις 5 November 2021. 
  75. ↑ «Il dirigente di Fratelli d'Italia: 'Dobbiamo essere liberi di poterci definire fascisti'». Globalist (στα Ιταλικά). 23 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2021. 
  76. ↑ «Elezioni, quanti nostalgici del Duce nelle liste di Fratelli d'Italia» (στα it). L'Espresso. 14 July 2020. https://espresso.repubblica.it/attualita/2020/07/14/news/elezioni-quanti-nostalgici-del-duce-nelle-liste-di-fratelli-d-italia-1.350971/. Ανακτήθηκε στις 5 November 2021. 
  77. ↑ «L'inchiesta di Fanpage su Fratelli d'Italia a Milano» (στα it). Il Post. 1 October 2021. https://www.ilpost.it/2021/10/01/fratelli-italia-milano-fanpage/. Ανακτήθηκε στις 11 August 2022. 
  78. ↑ Mantesso, Sean (26 May 2019). «The ghost of Benito Mussolini lingers as far-right popularity surges in Italy». ABC News (Australian Broadcasting Corporation). https://www.abc.net.au/news/2019-05-26/ghost-of-benito-mussolini-lingers-as-far-right-popularity-surges/11131398. Ανακτήθηκε στις 26 May 2019. 
  79. ↑ Broder, David (22 July 2022). «The Future Is Italy, and It's Bleak». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 August 2022. https://web.archive.org/web/20220814193338/https://www.nytimes.com/2022/07/22/opinion/italy-draghi-meloni-government.html. Ανακτήθηκε στις 15 August 2022. 
  80. ↑ 80,0 80,1 Giuffrida, Angela (11 August 2022). «Scepticism over Giorgia Meloni's claim 'fascism is history' in Italian far right». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2022/aug/11/scepticism-over-giorgia-melonis-claims-fascism-is-history-in-italian-far-right. Ανακτήθηκε στις 15 August 2022. 
  81. ↑ Roberts, Hannah (10 Αυγούστου 2022). «I'm not a fascist — I like the Tories, says Italy's far-right leader». Politico Europe. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2022. 
  82. ↑ «Crosetto, il gigante liberale che non ha peli sulla lingua». Il Giornale (στα Ιταλικά). 22 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2021. 
  83. ↑ «Political cheat sheet: Understanding the Brothers of Italy». The Local (Italy edition). 6 September 2022. https://www.thelocal.it/20220906/political-cheat-sheet-understanding-the-brothers-of-italy/. Ανακτήθηκε στις 20 September 2022. 
  84. ↑ Torrisi, Claudia (20 September 2022). «The anti-women agenda of the woman set to be the next Italian prime minister». openDemocracy. https://www.opendemocracy.net/en/5050/giorgia-meloni-far-right-brothers-of-italy-election-prime-minister-racism-gender/. Ανακτήθηκε στις 20 September 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αδέλφια_της_Ιταλίας&oldid=10426940"