Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν
Γέννηση25  Ιουνίου 1926[1][2][3]
Κλάγκενφουρτ[4][5]
Θάνατος17  Οκτωβρίου 1973[1][2][3]
Ρώμη[6][5]
Συνθήκες θανάτουθανατηφόρο δυστύχημα
ΚατοικίαΡώμη
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστρία
Ιδιότηταποιητής[7], συγγραφέας[7], δημοσιογράφος, σεναριογράφος, φιλόσοφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, λιμπρετίστας και μεταφραστής[8]
Σημαντικά έργαThe thirtieth Year, Malina, d:Q1213742, d:Q1198878 και d:Q2288570
ΒραβεύσειςAnton Wildgans Prize (1971), Μέγα Κρατικό Βραβείο Θεατρικής Λογοτεχνίας (1968), Βραβείο Γκέοργκ Μπύχνερ (1964) και Literaturpreis der Stadt Bremen (1957)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν (Ingeborg Bachmann, 25 Ιουνίου 1926 – 17 Οκτωβρίου 1973) ήταν Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέας.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ίγκεμποργκ Μπάχμαν γεννήθηκε στο Κλάγκενφουρτ, στο αυστριακό κρατίδιο της Καρινθίας. Μελέτησε φιλοσοφία, ψυχολογία, Γερμανική φιλολογία και νομική στα πανεπιστήμια του Ίνσμπουργκ, Γκρατς και Βιέννης. Το 1949 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφίας από το πανεπιστήμιο της Βιέννης για τη διατριβή της με τίτλο Η κριτική κατανόηση της υπαρξιακής φιλοσοφίας του Μάρτιν Χάιντεγκερ.[9] Σύμβουλος διατριβής ήταν ο Βίκτορ Κραφτ. Μετά την αποφοίτησή της, η Μπάχμαν εργάστηκε ως σεναριογράφος και συντάκτρια στον συμμαχικό ραδιοσταθμό Rot-Weiss-Rot, ένα επάγγελμα το οποίο την βοήθησε να αποκτήσει συνολική γνώμη για τη σύγχρονη λογοτεχνία, ενώ της παρείχε αρκετό εισόδημα ώστε να μπορεί να εργαστεί ως συγγραφέας. Επιπλέον, τα πρώτα ραδιοφωνικά δράματα δημοσιεύθηκαν από τον σταθμό. Σε αυτήν την περίοδο ήρθε σε επαφή με τον Χανς Βάιγκελ και τον συγγραφικό κύκλο γνωστό ως Ομάδα 47,[10] της οποίας μέλη ήταν οι Ίλσε Έσινγκερ, Πάουλ Σέλαν, Χάινριχ Μπελ, Μαρσέλ Ράιχ-Ρανίτσκι και Γκύντερ Γκρας.

Το 1953 μετακόμισε στη Ρώμη, όπου πέρασε τον περισσότερο χρόνο γράφοντας ποιήματα, δοκίμια και σύντομες ιστορίες, καθώς και λιμπρέτα σε συνεργασία με τον Χανς Βέρνερ Χέντζε, τα οποία γρήγορα τους απέφεραν διεθνή φήμη και πολυάριθμα βραβεία. Η σχέση της με τον Ελβετό συγγραφέα Μαξ Φρις (1911-1991) επηρέασε την απεικόνιση του δεύτερου πρωταγωνιστή στο μυθιστόρημα του Φρις Gantenbein. Η απιστία του Φρις είχε ως αποτέλεσμα το χωρισμό τους το 1962, ο οποίος είχε σημαντικό αντίκτυπο στην Μπάχμαν.

Τη νύχτα τις 25/26 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε πυρκαγιά στη κρεβατοκάμαρά της και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σαν' Ετζένιο, Ρώμη, για θεραπεία. Οι τοπικές αρχές απέδωσαν την πυρκαγιά σε αναμμένο τσιγάρο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής παρουσίασε στερητικό σύνδρομο από κατάχρηση βαρβιτουρικών.[11] Οι θεράποντες ιατροί δεν γνώριζαν αυτή τη συνήθειά της και μπορεί να οδήγησε στο θάνατό της στις 17 Οκτωβρίου 1973. Ετάφη στο κοιμητήριο Άνναμπιχλ, στο Κλάγκενφουρτ.

Προς τιμήν της θεσπίστηκε το 1977 το βραβείο Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο στο Κλάγκενφουρτ, στο φεστιβάλ γερμανόφωνης λογοτεχνίας.[12]

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Μπάχμαν ήταν κυρίως γνωστή για τις δύο ποιητικές συλλογές, Die gestundete Zeit και Anrufung des Grossen Bären. Μετά το θάνατό της έγινε δημοφιλής στους φεμινιστές αναγνώστες, ενώ η ενασχόληση φεμινιστών ακαδημαϊκών με το έργο της οδήγησε σε ένα κύμα μελέτης της τράβηξε την προσοχή και προς το υπόλοιπο έργο της.[13]

Η λογοτεχνική δουλειά της Μπάχμαν εστιάζει σε θέματα όπως τα προσωπικά όρια, η στοιχειοθέτηση της αλήθειας και η φιλοσοφία της γλώσσας, το τελευταίο στην παράδοση του Αυστριακού φιλόσοφου Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Πολλά από τα έργα της αφορούν την πάλη των γυναικών για επιβίωση και για να έχουν φωνή στην μεταπολεμική αυστριακή κοινωνία. Στις ιστορίες της αντιμετωπίζει επίσης την ιστορικότητα του ιμπεριαλισμού και του φασισμού, και συγκεκριμένα, την επιμονή των ιμπεριαλιστικών ιδεών στο παρόν.[14] Στη διδακτορική διατριβή της εκφράζει την αυξανόμενη απογοήτευσή της στον Χαϊντεγκεριανό υπαρξισμό, κάτι που επιλύθηκε μερικώς από το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τον Βιτγκενστάιν, του οποίου το Tractatus Logico-Philosophicus επηρέασε σημαντικά τη σχέση της με τη γλώσσα.[15]

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποιητικές συλλογές
  • 1953: Die gestundete Zeit
  • 1956: Anrufung des Grossen Bären
  • 2000: Ich weiß keine bessere Welt. (αδημοσίευτα ποιήματα)
  • 2006: Να λέω λόγια σκοτεινά
Ραδιοφωνικά έργα
  • 1952: Ein Geschäft mit Träumen
  • 1955: Die Zikaden
  • 1959: Der gute Gott von Manhattan
Λιμπρέτα
  • 1960: Der Prinz von Homburg
  • 1965: Der junge Lord
Μυθιστορήματα
  • 1961: Το τριακοστό έτος/ η Undine φεύγει (Das Dreissigste jahr)
  • 1966: Η περίπτωση Φράντσα (Der Fall Franza)
  • 1971: Ο Ιβάν, ο Μαλίνα κι εγώ (Malina)
  • 1972: Ρέκβιεμ για τη Φάννυ Γκόλντμαν, (Requiem für Fanny Goldmann)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11889805f. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Ingeborg-Bachmann. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118505602. Ανακτήθηκε στις 21  Ιουλίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 Anna Gadzinski: «KALLIOPE Austria». (Γερμανικά) KALLIOPE Austria. Ομοσπονδιακό Υπουργείο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων. Βιέννη. 2  Σεπτεμβρίου 2015. σελ. 141-142. ISBN-13 978-3-9503655-5-9.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ 7,0 7,1 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/111056. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  9. ↑ Brinker-Gabler, Gisela· Zisselsberger, Markus (2004). If We Had the Word: Ingeborg Bachmann Views and Reviews. Riverside, CA, USA: Ariadne Press. σελίδες 2. ISBN 978-1-57241-130-2. 
  10. ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/47945/Ingeborg-Bachmann
  11. ↑ http://www.fembio.org/english/biography.php/woman/biography/ingeborg-bachmann/
  12. ↑ Bachmann-Preis - Tage der deutschsprachigen Literatur, retrieved on 2013-11-25.
  13. ↑ Lennox, Sara (2006). Cemetery of the Murdered Daughters. Amherst MA: University of Massachusetts Press. σελίδες 43–50. ISBN 978-1-55849-552-4. 
  14. ↑ Lennox, Sara (2006). Cemetery of the Murdered Daughters. Amherst MA: University of Massachusetts Press. σελίδες 294–295. ISBN 978-1-55849-552-4. 
  15. ↑ http://jetzt.sueddeutsche.de/texte/anzeigen/313072/Ingeborg-Bachmann
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ίνγκεμποργκ_Μπάχμαν&oldid=10357010"