Michał Studniarek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Studniarek
Data urodzenia

1976

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Dziedzina sztuki

literatura

Cytaty w Wikicytatach

Michał Studniarek (ur. 10 sierpnia 1976 w Warszawie[1][2]) – polski pisarz, tłumacz i historyk, autor fantasy i horroru.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był członkiem Klubu Tfurców[3], należał do efemerycznej Asocjacji Polskich Pisarzy Fantastycznych założonej w 1999 przez Eugeniusza Dębskiego[4][5]. W 2000 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę magisterską Zjawiska cudowne związane z działalnością militarną w polskiej historiografii średniowiecznej napisał pod kierunkiem Jacka Banaszkiewicza[1].

Debiutował opowiadaniem Ciche miejsce dla Alex, które ukazało się w Legendzie (nr 1/1998)[6], publikował opowiadania grozy i fantasy[2], m.in. na łamach Click! Fantazja/Fantasy i Fahrenheita oraz w antologiach, m.in. Robimy rewolucję (2000), Strefa mroku[6] (w roku 2011 opowiadanie „Czas nie czeka na nikogo” zostało opublikowane w japońskiej antologii fantastyki krajów wschodnioeuropejskich, „Jikan wa daremo matte kurenai”, wydanej przez wydawnictwo Tokyo Sogensha[7]), współpracował z pismami Fenix i Magia i Miecz[6]. Był jednym z autorów gry fabularnej Wiedźmin: Gra wyobraźni (2001 – pozostali autorzy Michał Marszalik, Maciej Nowak-Kreyer, Tomasz Kreczmar)[8].

Jego jedyna powieść Herbarta z kwiatem paproci, która ukazała się w 2004 nakładem wydawnictwa Runa, jest jedną z pierwszych polskich powieści z podgatunku urban fantasy (obok wydanej w 2003 Baszty czarownic Krzysztofa Kochańskiego)[9], stanowiła próbę przełamania powszechnie istniejącego w literaturze fantasy paradygmatu[10]. Akcja umiejscowiona jest w cyberpunkowej Warszawie przyszłości, w której równocześnie istnieje świat rodem z przedchrześcijańskiej mitologii słowiańskiej[11]. Bohaterami są m.in. postacie ze słowiańskich legend (np. utopiec, leszy, domowik[2]), protagoniści noszą też imiona i przyjmują role wzięte z Balladyny Juliusza Słowackiego, utworów Williama Shakespeare’a[11], a np. demony zwane skierkami zamieszkują sieć komputerową[12]. Powieść doczekała się także krytycznego omówienia Jacka Dukaja, który doceniając pomysł wyjściowy, krytycznie ocenił tak jego niedostateczne wykorzystanie w fabule, jak i samą konstrukcję powieści, zarzucając, że jest to bardziej łańcuch "łączonych wyraźnie na siłę" epizodów[11].

Mieszka w Warszawie, pracuje jako tłumacz[2][13]. Tłumaczył m.in. książki Evana Currie, Jeffa Grubba, Richarda A. Knaaka, R.A. Salvatore’a, Davida Webera i Rogera Zelazny’ego[14].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Powieść[edytuj | edytuj kod]

  • Herbata z kwiatem paproci. (Runa 2004)[15]

Opowiadania[edytuj | edytuj kod]

  • Ciche miejsce dla Alex. („Legenda” 1/1998)
  • Cyfra priorytetu. („Legenda” 2/1998)
  • Gucio. (antologia Robimy rewolucję, Prószyński i S-ka, 2000)
  • Twarz na każdą okazję. (antologia Strefa Mroku, dodatek do „Clicka! Fantasy” 5/2002)
  • Necropolice. (Click! Fantasy 2/2002)
  • Necropolice: Poradnik dla bohaterów horrorów., (Click! Fantasy 4/2002)
  • Necropolice: Sprawy rodzinne., (Click! Fantasy 4/2003)
  • Czarna wygrywa, czerwona przegrywa., (Science Fiction 5/2005)
  • Czas nie czeka na nikogo. (antologia Niech żyje Polska, hura!, t. 1, Fabryka Słów 2006)
  • Mój własny smok. (antologia Księga smoków, Runa 2006)[16]
  • Zupełnie inny świat. (antologia Księga strachu 2, Runa 2007)[17]
  • Jeźdzec wiwern (antologia Wolsung, Van Der Book 2015)[18]
  • Ostatni wynalazek profesora Dimona (antologia Ostatni dzień pary II, Historia Vita 2017)[18]
  • Dziewczyna z chlebem (antologia Fantazmaty 2, Fantazmaty 2018)[18]
  • Czarodziejskie ziarno (antologia Tarnowskie Góry fantastycznie 2, Almaz 2020)
  • Teraz nie ma czasów (antologia Rzecz niepospolita, Alpaka 2021)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 792
  2. ↑ a b c d Tekstylia bis. Słownik młodej polskiej kultury, wyd. Korporacja ha!art, Kraków 2006, s. 269
  3. ↑ Kaczor 2017 ↓, s. 52.
  4. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 260.
  5. ↑ Kaczor 2017 ↓, s. 87.
  6. ↑ a b c Michał Studniarek, [w:] encyklopediafantastyki.pl [dostęp 2023-01-24].
  7. ↑ nina (Antonina Liedtke): Opowiadanie Michała Studniarka w antologii japońskiej. [w:] Agencja Wydawnicza Runa Fantazmaty [on-line]. czwartek 15.09.2011. [dostęp 2012-02-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-06)].
  8. ↑ Kaczor 2017 ↓, s. 142.
  9. ↑ Kaczor 2017 ↓, s. 154-155.
  10. ↑ Kaczor 2017 ↓, s. 212.
  11. ↑ a b c Jacek Dukaj A mogło być tak pięknie!, w: Nowa Fantastyka, nr 7/2004, s. 74
  12. ↑ Adam Mazurkiewicz o polskiej literaturze fantastycznonaukowej lat 1990-2004, wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2007, s. 216
  13. ↑ Biogram pisarza na stronie Agencji Wydawniczej RUNA. runa.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-25)].
  14. ↑ Michał Studniarek (tłumacz). baza.fantasta.pl. [dostęp 2023-01-30].
  15. ↑ Warszawa: Agencja Wydawnicza Runa, 2004 ISBN 83-89595-07-9
  16. ↑ Księga smoków, Ewa Białołęcka, Warszawa: Agencja Wydawnicza Runa, 2006, ISBN 83-89595-30-3, ISBN 978-83-89595-30-0, OCLC 169927744.
  17. ↑ Anna Brzezińska, Księga strachu. 2, Warszawa: Agencja Wydawnicza Runa, 2007, ISBN 978-83-89595-40-9, OCLC 233409340.
  18. ↑ a b c Michał Studniarek (autor). baza.fantasta.pl. [dostęp 2023-01-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Katarzyna Kaczor: Z "getta" do mainstreamu. Polskie pole literackie fantasy (1982–2012). Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych UNIVERSITAS, 2017. ISBN 97883-242-3069-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Studniarek&oldid=69526106”