The Goon Show

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
The Goon Show
Διάρκεια30 λεπτά
Χώρα προέλευσηςΗνωμένο Βασίλειο
Γλώσσα(ες)Αγγλικά
ΔημιουργόςΣπάικ Μίλιγκαν
Παραγωγή
Ιστότοποςwww.bbc.co.uk/programmes/b0072vdz

Το The Goon Show (προφέρεται: [Δε Γκουν Σόου], «Σόου των Χαζούληδων») είναι βρετανικό ραδιοφωνικό κωμικό πρόγραμμα, που αρχικά παρήχθη και μεταδόθηκε από την Home Service του BBC από το 1951 έως το 1960, με περιστασιακές επαναλήψεις στο BBC Light Program. Η πρώτη σειρά, που μεταδόθηκε από τις 28 Μαΐου έως τις 20 Σεπτεμβρίου 1951, είχε τον τίτλο Crazy People (προφέρεται: [Κρέιζι Πίπολ]). Η επόμενη σειρά είχε τον τίτλο The Goon Show.

Ο κύριος δημιουργός και κύριος συγγραφέας της εκπομπής ήταν ο Σπάικ Μίλιγκαν, ο οποίος παρουσίασε το πρόγραμμα μαζί με τους Χάρι Σίκομπ, Πίτερ Σέλλερς και (για τις δύο πρώτες εκπομπές) Μάικλ Μπέντιν. Τα σενάρια συνδύαζαν γελοίες πλοκές με σουρεαλιστικό χιούμορ, λογοπαίγνια, συνθήματα και μια σειρά από παράξενα ηχητικά εφέ. Υπήρχαν και διαλείμματα ελαφριάς μουσικής. Μερικά από τα μεταγενέστερα επεισόδια διαθέτουν ηλεκτρονικά εφέ που επινοήθηκαν από το νεοσύστατο BBC Radiophonic Workshop, πολλά από τα οποία επαναχρησιμοποιήθηκαν από άλλες εκπομπές για δεκαετίες. Στοιχεία του προγράμματος σατίριζαν τη σύγχρονη ζωή στη Βρετανία της δεκαετίας του 1950, παρωδώντας πτυχές της show business, του εμπορίου, της βιομηχανίας, της τέχνης, της πολιτικής, της διπλωματίας, της αστυνομίας, του στρατού, της εκπαίδευσης, της ταξικής δομής, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου.

Η εκπομπή κυκλοφόρησε διεθνώς μέσω του BBC Transcription Services (TS).[1] Μεταδόθηκε τακτικά από τη δεκαετία του 1950 στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική, στη Νέα Ζηλανδία, στην Ινδία και στον Καναδά, αν και αυτές οι εκδόσεις του TS επεξεργάζονταν συχνά για να αποφεύγονται αμφιλεγόμενα θέματα.[1] Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το NBC άρχισε να μεταδίδει το πρόγραμμα στο ραδιοφωνικό του δίκτυο από τα μέσα της δεκαετίας του 1950.[2]

Ανατρεπτικό και παράλογο, το The Goon Show άσκησε σημαντική επιρροή στην ανάπτυξη της βρετανικής και αμερικανικής κωμωδίας και της λαϊκής κουλτούρας. Αναφέρθηκε ως σημαντική επιρροή από τους Beatles, τον αμερικανικό θίασο κωμωδίας The Firesign Theatre[3] και τον βρετανικό θίασο κωμωδίας Monty Python.[4][5][6][7]

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκπομπή επινοήθηκε και γράφτηκε από τον Σπάικ Μίλιγκαν με την τακτική συνεργασία άλλων συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένων των Λάρι Στίβενς (συνεισφέροντας σε περίπου 140 επεισόδια), Έρικ Σάικς (ο οποίος συνέγραψε τα περισσότερα από τα επεισόδια στη Σειρά 5), Μόρις Γουίλτσιρ και Τζον Άντρομπους, αρχικά υπό την επίβλεψη του Τζίμι Γκράφτον.[3]

Ο Μίλιγκαν και ο Χάρι Σίκομπ έγιναν φίλοι ενώ υπηρετούσαν στο Βασιλικό Πυροβολικό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι γνωστό ότι ο Μίλιγκαν συνάντησε για πρώτη φορά τον βομβαρδιστή Σίκομπ αφού η μονάδα πυροβολικού του πυροβολητή Μίλιγκαν επέτρεψε κατά λάθος σε ένα μεγάλο οβιδοφόρο να κυλήσει από έναν γκρεμό, κάτω από το οποίο καθόταν ο Σίκομπ σε ένα μικρό ασύρματο ραδιόφωνο: «Ξαφνικά ακούστηκε ένας τρομερός θόρυβος καθώς κάποιο τερατώδες αντικείμενο έπεσε από τον ουρανό αρκετά κοντά μας. Υπήρξε μεγάλη σύγχυση, και στη μέση της όλο το πτερύγιο του φορτηγού άνοιξε και ένας νεαρός, κρανοφόρος ηλίθιος ρώτησε "Είδα κανείς όπλο;" Ήταν ο Μίλιγκαν».[8] Η απάντηση του Σίκομπ σε αυτή την ερώτηση ήταν «Τι χρώμα ήταν;». Ο Μίλιγκαν γνώρισε τον Πίτερ Σέλλερς μετά τον πόλεμο στο Hackney Empire, όπου έπαιζε ο Σίκομπ, και οι τρεις τους έγιναν στενοί φίλοι.[9]

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στο δημόσιο σπίτι του Τζίμι Γκράφτον στο Λονδίνο, που ονομαζόταν «Grafton's», στα τέλη της δεκαετίας του 1940.[3][4][10] Ο Σέλλερς είχε ήδη κάνει το ντεμπούτο του στο BBC, ο Σίκομπ ακουγόταν συχνά στο Variety Bandbox, ο Μίλιγκαν έγραφε και έπαιζε στην υψηλού προφίλ εκπομπή του BBC Hip-Hip-Hoo-Roy με τον Ντέρεκ Ρόι και ο Μάικλ Μπέντιν, ο οποίος εμφανίστηκε στην πρώτη σεζόν και είχε μόλις αρχίσει να εμφανίζεται στη ραδιοφωνική εκπομπή του Τσάρλι Τσέστερ, Stand Easy.[3]

Οι τέσσερις έκαναν κλικ μεταξύ τους αμέσως. «Ήταν πάντα ανακούφιση να ξεφεύγω από το θέατρο και να συμμετέχω στα γλέντια στο Grafton's μια Κυριακή το βράδυ», είπε ο Σίκομπ χρόνια αργότερα.[11] Άρχισαν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «The Goons» και άρχισαν να ηχογραφούν τις εκδηλώσεις τους στην παμπ με μια συσκευή εγγραφής δίσκων αλουμινίου Pickersgill.[12] Ο παραγωγός του BBC Πατ Ντίξον άκουσε μια κασέτα και ενδιαφέρθηκε για την ομάδα. Πίεσε το BBC για ένα μακροχρόνιο συμβόλαιο για την παρέα, γνωρίζοντας ότι θα εξασφάλιζε τον Σέλλερς για κάτι περισσότερο από εποχιακή εργασία, κάτι για το οποίο είχε στόχο το BBC. Το BBC συμφώνησε και παρήγγειλε μια αρχική σειρά, αν και χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό.[3]

Η εκπομπή έκανε την πρεμιέρα της τον Μάιο του 1951 και το κοινό αυξήθηκε γρήγορα, από περίπου 370.000 σε σχεδόν 2 εκατομμύρια μέχρι το τέλος της 17ης εκπομπής.[3] Δεν είναι γνωστό ότι έχουν διασωθεί ηχογραφήσεις οποιουδήποτε επεισοδίου αυτής της σειράς. Το BBC παρήγγειλε μια δεύτερη σειρά και έγιναν πολλές άλλες αλλαγές. Τα μουσικά διαλείμματα συντομεύτηκαν και ο Μαξ Γκέλντρεϊ εντάχθηκε στη σύνθεση. Ο Πίτερ Ίτον, από το θεατρικό τμήμα του BBC, αντικατέστησε τον Ντένις Μέιν Γουίλσον ως παραγωγό. Ο Ίτον έφερε αυστηρότερη πειθαρχία στην παραγωγή της σειράς. Ήταν επίσης ειδικός στα ηχητικά εφέ και στην τεχνική του μικροφώνου, διασφαλίζοντας ότι η εκπομπή έγινε μια πολύ πιο δυναμική εμπειρία ακρόασης. Ωστόσο, ύστερα από μερικά επεισόδια εκπομπών, ο Μίλιγκαν υπέστη σοβαρό νευρικό κλονισμό. Νοσηλεύτηκε στις αρχές Δεκεμβρίου 1952,[9] λίγο πριν από τη μετάδοση του 5ου επεισοδίου, αλλά αυτό και το επόμενο επεισόδιο είχαν ήδη γραφτεί και τα επόμενα 12 επεισόδια γράφτηκαν από κοινού από τους Στίβενς και Γκράφτον. Ο Μίλιγκαν απουσίαζε ως ερμηνευτής για περίπου δύο μήνες, επιστρέφοντας για το 17ο επεισόδιο, που μεταδόθηκε στις αρχές Μαρτίου 1953. Όπως και στη Σειρά 2, όλα τα επεισόδια γράφτηκαν από κοινού από τους Μίλιγκαν και Στίβενς και τα επιμελήθηκε ο Τζίμι Γκράφτον.

Ο Μπέντιν εγκατέλειψε την εκπομπή στο τέλος της σειράς 2, επικαλούμενος την επιθυμία να ακολουθήσει σόλο έργα, αν και υπήρχε αυξανόμενος βαθμός δημιουργικής έντασης μεταξύ αυτού και του Μίλιγκαν.[13]

Ο Μίλιγκαν κατηγόρησε την κατάρρευση του και την κατάρρευση του πρώτου του γάμου στον τεράστιο όγκο της συγγραφής της σειράς που απαιτούνταν.[14] Στην πίεση συνέβαλε επίσης η τότε πρωτοποριακή χρήση των ηχητικών εφέ.[15] Όλα αυτά επιδείνωσαν την ψυχική του αστάθεια που περιελάμβανε διπολική διαταραχή, ειδικά κατά τη διάρκεια της τρίτης σεζόν.[16] Ωστόσο, το BBC φρόντισε να περιτριγυρίζεται από καταξιωμένους ραδιοφωνικούς κωμικούς συγγραφείς - Σάικς, Στίβενς, Άντρομπους, Γουίλτσαϊρ και Γκράφτον - έτσι πολλά από τα προβλήματα που προκλήθηκαν από την κακή του υγεία καλύφθηκαν επιδέξια από σύνθετα σενάρια.

Πολλά ανώτερα στελέχη του BBC μπερδεύτηκαν ποικιλοτρόπως από το σουρεαλιστικό χιούμορ της εκπομπής και έχει αναφερθεί ότι τα ανώτερα στελέχη του προγράμματος το ανέφεραν εσφαλμένα ως The Go On Show[3][17] ή ακόμα και The Coon Show.[18] Ο τίτλος της σειράς ήταν εμπνευσμένος, σύμφωνα με τον Σπάικ Μίλιγκαν, από την Alice the Goon («Αλίκη η Χαζούλα»), έναν χαρακτήρα από το κόμικ Ποπάι.[19]

Αρκετά από τα ανόητα τραγούδια των Goons ηχογραφήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όπως το «Ying Tong Song», που έγινε νούμερο 3 στο UK Singles Chart το 1956. Η ραδιοφωνική εκπομπή είχε υψηλή τηλεθέαση στη Βρετανία στο αποκορύφωμά της. Τα εισιτήρια για τις ηχογραφήσεις στο Camden Theatre του BBC (τώρα γνωστό ως KOKO) στο Λονδίνο ήταν συνεχώς υπερ-εγγραφές και οι διάφορες φωνές χαρακτήρων και ατάκες από την εκπομπή έγιναν γρήγορα μέρος της καθομιλουμένης γλώσσας.[20] Η σειρά παρέμεινε σταθερά δημοφιλής έκτοτε, με την εκπομπή να μεταδίδεται εβδομαδιαία από το δίκτυο ABC της Αυστραλίας μέχρι το 2012. Η εκπομπή μεταδίδεται επίσης στο BBC Radio 4 Extra.[21]

Η μπλε πλακέτα από το παλιό Θέατρο Camden, τώρα Koko, ο τόπος ηχογράφησης του The Last Goon Show of All το 1972.

Τα σενάρια υπάρχουν κυρίως σε εκδόσεις που έχουν ηχογραφηθεί από θαυμαστές μέσω αποκλειστικών ιστότοπων. Παρόλο που εκδόθηκαν τρία βιβλία[14][22][23] που περιείχαν επιλεγμένα σενάρια, είναι εξαντλημένα και τυπικά διαθέσιμα μόνο σε βιβλιοθήκες ή μεταχειρισμένα. Μερικά πιο πρόσφατα βιογραφικά βιβλία περιέχουν επιλεγμένα σενάρια.[24][25]

Υπήρχαν συνολικά 10 σεζόν, συν μια πρόσθετη σειιρά που ονομάζεται Vintage Goons, ηχογραφημένη ταυτόχρονα με την όγδοη σεζόν, η οποία περιείχε ηχογραφήσεις ανακατασκευών (από τον Μίλιγκαν) σύντομων σκετς από πρώιμες εκπομπές που δεν είχαν ηχογραφηθεί από τις υπηρεσίες ηχογράφησης. Η πρώτη σεζόν είχε 17 επεισόδια συν ένα ειδικό, το Cinderella (1951). Η δεύτερη σεζόν είχε 25 επεισόδια, (1952). Η τρίτη σεζόν είχε 25 επεισόδια συν ένα ειδικό - The Coronation Special (1952–53). Η τέταρτη σεζόν είχε 30 επεισόδια συν ένα ειδικό, Archie In Goonland (1953–54). Η πέμπτη σεζόν είχε 26 επεισόδια συν ένα ειδικό - The Starlings (1954–55). Η έκτη σεζόν είχε 27 επεισόδια συν τρεις ειδικά (1955–56). Η έβδομη σεζόν είχε 25 επεισόδια συν δύο ειδικά (1956–57). Η όγδοη σεζόν είχε 26 επεισόδια (1957–58). Οι Vintage Goons ήταν επανεκτελέσεις 14 επεισοδίων από τη 4η σεζόν. Η ένατη σεζόν είχε 17 επεισόδια (1958–59) και η δέκατη σεζόν είχε 6 επεισόδια (1959–1960).[1][3]

Επίδραση στην κωμωδία και τον πολιτισμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο βιβλίο του Τζορτζ Πέρι The Life of Python (1999) αναφέρεται: «Στη Βρετανία του 1950, το χιούμορ προερχόταν από τρεις κύριες πηγές: έντυπο, κινηματογράφο και ραδιόφωνο, και παρά την έλευση της τηλεόρασης, καθ΄ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 το ραδιόφωνο παρέμεινε η κυρίαρχη πηγή της παραγωγής κωμωδίας. Σε αυτή την περίοδο, δύο ραδιοφωνικές κωμικές εκπομπές άσκησαν βαθιά επιρροή. Το πρώτο ήταν το Take It From Here, με τον εκλεπτυσμένο επαγγελματισμό του. Το άλλο ήταν το The Goon Show, με τον παραλογισμό, τον μανιακό σουρεαλισμό και την έλλειψη προγνωσιμότητας».[26]

Σχετικά με την επιρροή των Goons, ο Έρικ Σάικς έγραψε ότι στα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, «ήρθαν και άλλα σόου, αλλά το «The House of Comedy» χρειαζόταν ηλεκτρισμό. Έπειτα, εκτός απροόπτου... The Goons... Ο Σπάικ Μίλιγκαν απλά εμφανιζόταν και φώτισε ολόκληρο το μέρος με ηλιοφάνεια. Με μια πρόχειρη ματιά, το The Goon Show ήταν απλώς μια γρήγορη παράδοση εξαιρετικά αστείων ατακών από εκκεντρικούς χαρακτήρες, αλλά αυτό ήταν μόνο ο αφρός. Στο The Goon Show, ο Σπάικ απεικόνιζε εν αγνοία του κάθε πτυχή της βρετανικής ψυχής».[27]

Οι Σάικς και Μίλιγκαν, μαζί με τους Ρέι Γκάλτον, Άλαν Σίμπσον, Φράνκι Χάουερντ και Στάνλεϊ «Σκράφι» (Scruffy) Ντέιλ, συνίδρυσαν τον συνεταιρισμό συγγραφέων Associated London Scripts (ALS), ο οποίος με την πάροδο του χρόνου περιελάμβανε και άλλους, συμπεριλαμβανομένου του Λάρι Στίβενς.[3][4] Στο βιβλίο του Spike & Co, ο Γκράχαμ ΜακΚάν λέει ότι «το άναρχο πνεύμα του Goon Show...θα ενέπνεε, άμεσα ή έμμεσα και σε ποικίλους βαθμούς, τα Monty Python's Flying Circus, Γυρίστε τον Γαλαξία με ωτοστόπ, The Young Ones, Vic Reeves Big Night Out, The League of Gentlemen, Brass Eye και αμέτρητες άλλες περίεργες και τολμηρές νέες κωμωδίες». Άλλες κωμωδίες που σχετίζονται με το ALS, όπως οι Sykes and a..., Hancock's Half Hour, Steptoe and Son, Beyond Our Ken, και Round The Horne επηρέασαν τα δικά τους είδη κωμωδίας.[3]

Ο Έντι Ίζαρντ σημειώνει ότι οι Goons και ο Μίλιγκαν ειδικότερα «επηρέασαν μια νέα γενιά κωμικών που έγιναν γνωστοί ως «εναλλακτικοί».[24] Ο Τζον Κλιζ σημειώνει ότι «Στην κωμωδία, υπάρχει ένας πολύ μικρός αριθμός καθοριστικών στιγμών όταν κάποιος έρχεται και δημιουργεί πραγματικά μια σημαντική ανακάλυψη, μας πηγαίνει σε μια περιοχή όπου κανείς δεν έχει ξαναβρεθεί. Οι μόνες εμπειρίες με τις οποίες μπορώ να συγκρίνω τη δική μου ανακάλυψη των Goons είναι να δω το έργο του Ν.Φ. Σίμπσον One Way Pendulum... ή, αργότερα, ακούγοντας τον Πίτερ Κουκ για πρώτη φορά. Ήταν μόλις έτη φωτός μπροστά από όλους τους άλλους».[5]

The Beatles[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Goons άσκησαν σημαντική επίδραση στο χιούμορ των Beatles, ιδιαίτερα του Τζον Λένον. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1973, ο Λένον έκανε κριτική για το βιβλίο The Goon Show Scripts για τους New York Times. Έγραψε: «Ήμουν 12 όταν με χτύπησε για πρώτη φορά το The Goon Show, 16 όταν τελείωσαν μαζί μου. Το χιούμορ τους ήταν η μόνη απόδειξη ότι ο κόσμος ήταν τρελός. Μια από τις προηγούμενες προσπάθειές μου στο γράψιμο ήταν μια «εφημερίδα» που ονομαζόταν The Daily Howl. Το έγραφα το βράδυ, μετά το πήγαινα στο σχολείο και το διάβαζα δυνατά στους φίλους μου. Κοιτάζοντάς το τώρα, φαίνεται παράξενα παρόμοιο με το The Goon Show.» Ο Λένον σημείωσε επίσης ότι ο Τζορτζ Μάρτιν, ο μακροχρόνιος παραγωγός των Beatles, είχε κάνει στο παρελθόν δίσκους τόσο με τον Σπάικ Μίλιγκαν όσο και με τον Πίτερ Σέλερς.[28]

Σε μια συζήτηση τυχαίως «γκουνίστικης» φύσης, σχετικά με την εισαγωγή του επόμενου τραγουδιού κατά τη διάρκεια της παραγωγής του 1963 του BBC Pop Go The Beatles, ο Λένον ηχογραφήθηκε επίσης ως ατακαδόρος του "Love these Goon shows". Αυτό συμπεριλήφθηκε στο διπλό άλμπουμ[29] και στο CD με τίτλο Live at the BBC (πλευρά 4, κομμάτι 10 του LP, κομμάτι 62 του CD).

Βασιλική οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Γκουν ήταν δημοφιλείς μεταξύ της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, ιδιαίτερα με τον Πρίγκιπα Κάρολο (τώρα Κάρολο Γ΄), που συχνά μιμούνταν τις φωνές των χαρακτήρων.[30] Ο Πρίγκιπας Φίλιππος και η Πριγκίπισσα Άννα παρευρέθηκαν στην ηχογράφηση του The Last Goon Show of All. Ο Κάρολος δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω ναυτικών καθηκόντων αλλά έστειλε ένα τηλεγράφημα στο καστ. Ο Κάρολος έγραψε εισαγωγές στα More Goon Show Scripts (1973) και The Book of the Goons (1974), και έγινε προστάτης της Goon Show Preservation Society το 1998.[31]

The Firesign Theatre[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ραδιοφωνικό δίκτυο NBC μετέδωσε το πρόγραμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα της δεκαετίας του 1950.[2] Το 1965, ο Πίτερ Μπέργκμαν γνώρισε και έγινε φίλος με τον Μίλιγκαν την περίοδο που εργαζόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του BBC Not So Much a Programme, More a Way of Life.[2] Είδε επίσης τους Beatles σε συναυλία, κάτι που του έδωσε την έμπνευση να σχηματίσει ένα συγκρότημα κωμωδίας τεσσάρων ατόμων.[32] Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ τον επόμενο χρόνο για να φιλοξενήσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Radio Free Oz στο KPFK-FM στο Λος Άντζελες, συνεργάστηκε με τους Φίλιπ Πρόκτορ, Φιλ Όστιν και Ντέιβιντ Όσμαν για να σχηματίσουν το The Firesign Theatre. Ο Πρόκτορ, ο Όστιν και ο Όσμαν ήταν μεγάλοι θαυμαστές των εκπομπών του Monitor του Goon Show.

Monty Python[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των επιρροών στους Monty Python, τα μέλη της κωμικής ομάδας περιγράφονται ως «υποχρεωμένα στην κωμωδία του ραδιοφώνου του BBC, και ιδιαίτερα στο Goon Show».[33] Τα μελλοντικά μέλη των Monty Python ήταν θαυμαστές[6] Ο Σκούνταμορ αναφέρει μια συνέντευξη για παράδειγμα, στην οποία ο Τζον Κλιζ δήλωσε ότι «το Goon Show μας επηρέασε πάρα πολύ».[4] Επαναλαμβάνει αυτό το σημείο στη συνεισφορά του στο βιβλίο του Βένταμ: «Όλοι αγαπήσαμε το The Goon Show στην ομάδα των Monty Python: μας άναψε λίγη ενέργεια. Ήταν περισσότερο ένα πνεύμα που μεταβιβάστηκε, παρά κάποια συγκεκριμένη τεχνική. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που κάποιος έχει περάσει ένα φράγμα και έχει κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, είναι τρομερά εύκολο για όλους τους άλλους να το περάσουν».[5]

Ομοίως, στην εισαγωγή της μεταθανάτιας ανθολογίας του Γκρέιχαμ Τσάπμαν (2006, σελ. xvii), ο Γίακουμ σημειώνει ότι ενώ άλλες ραδιοφωνικές κωμωδίες επηρέασαν τον Τσάπμαν, «η παράσταση που πραγματικά κατέπληξε τον Γκρέιχαμ και είχε μεγάλη επιρροή στην κωμωδία του ήταν το The Goon Show». Και στη σελίδα 23 ο Τσάπμαν δηλώνει: «Από την ηλικία των επτά ή οκτώ περίπου ήμουν μανιώδης ακροατής ενός ραδιοφωνικού προγράμματος που λεγόταν The Goon Show. Μάλιστα, σε εκείνο το στάδιο ήθελα να γίνω Goon».[7]

Στο επεισόδιο τους Election Night Special, οι Pythons έδωσαν ένα νεύμα εκτίμησης στους προγόνους τους. Όταν ένας από τους ρεπόρτερ των εκλογών στην οθόνη ρωτά τον σύντροφό του, «Τι φτιάχνεις για τη ζακέτα από νάιλον σκύλου και το πλαστικό στήριγμα μουλαριού;» μια φωνή έξω από τη σκηνή φωνάζει, «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα!», στην οποία ο δημοσιογράφος απαντά: «Ευχαριστώ, Σπάικ».

Θάνατοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πίτερ Σέλερς πέθανε στις 24 Ιουλίου 1980, σε ηλικία 54 ετών. Ο Μάικλ Μπέντιν πέθανε στις 26 Νοεμβρίου 1996, σε ηλικία 74 ετών. Ο Χάρι Σίκομπ πέθανε στις 11 Απριλίου 2001, σε ηλικία 79 ετών. Ο Μίλιγκαν ισχυρίστηκε ότι ανακουφίστηκε που ο Σίκομπ είχε πεθάνει πριν από αυτόν, επειδή εάν είχε πεθάνει πριν από τον Σίκομπ, τότε ο Σίκομπ θα ήταν σε θέση να τραγουδήσει στην κηδεία του.[34] Ο Τέρενς «Σπάικ» Μίλιγκαν πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 2002, σε ηλικία 83 ετών. Ο Σίκομπ κατέληξε να τραγουδάει στην κηδεία του ούτως ή άλλως, με ηχογράφηση.[34] Δύο χρόνια αργότερα, η επιθυμία του Μίλιγκαν να αναγραφεί στην ταφόπλακα του οι λέξεις «Σου είπα ότι ήμουν άρρωστος» τελικά έγινε δεκτή, αν και η εκκλησία θα συμφωνούσε μόνο αν οι λέξεις ήταν γραμμένες στα ιρλανδικά, όπως Dúirt mé leat go raibh mé breoite.[35]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Wilmut, Roger· Jimmy Grafton (1976). The Goon Show Companion - A History and Goonography. Λονδίνο: Robson Books. ISBN 0-903895-64-1. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «FIREZINE #4: Under the Influence of the Goons». Firezine.net. Winter 1997–1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2012. 
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 McCann, Graham (2006). Spike & Co. Λονδίνο: Hodder & Stoughton. ISBN 0-340-89809-7. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Scudamore, Pauline (1985). Spike Milligan: A Biography. Λονδίνο: Granada. ISBN 0-246-12275-7. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Ventham, Maxine (2002). Spike Milligan: His Part In Our Lives. Λονδίνο: Robson. ISBN 1-86105-530-7. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2010. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Chapman, G., Cleese, J., Gilliam, T., Idle, E., Jones, T., & Palin, M. (2004). Edited by Bob McCabe. The Pythons Autobiography by The Pythons. London: Orion. Chapman's posthumous input via collateral sources. (ISBN 0-7528-6425-4)
  7. ↑ 7,0 7,1 Chapman, Graham (2006). Jim Yoakum, επιμ. Calcium Made Interesting: Sketches, Letters, Essays & Gondolas. Λονδίνο: Pan Books.  (ISBN 978-0-330-43543-7); (ISBN 0-330-43543-4)
  8. ↑ Secombe, Harry (1975). «Goon Away - Try Next Door». Goon For Lunch. Λονδίνο: M. and J. Hobbs. ISBN 0-7181-1273-3. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Carpenter, Humphrey (2011). Spike Milligan. Hachette UK. ISBN 9781444717884. 
  10. ↑ There is some confusion in the literature about the actual name of the pub (e.g. Scudamore 1985, McCann 2006). It was "Grafton's" according to The Goon Show Companion, Wilmot/Grafton, not the "Grafton Arms"
  11. ↑ Artists and Raspberries, Pan; 1997. P72
  12. ↑ Archived copy. BBC. 28 Απριλίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (television documentary) στις 23 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2020. 
  13. ↑ There are three or four versions of this story regarding the split. Jimmy Grafton's account is in The Goon Show Companion p.39; Secombe's account is in Arias and Raspberries p.208; Milligan's account changed over the years and the bitterness shows in the interview Now That's Funny p.16; and Bentine's account is in The Story of the Goons p.30 and also in his autobiography "The Reluctant Jester" (1992), p.321 of the paperback edition.
  14. ↑ 14,0 14,1 Milligan, Spike (1974). More Goon Show Scripts. Λονδίνο: Sphere. ISBN 0-7221-6077-1.  (a)p.13
  15. ↑ Lewis, Roger (1995). The Life and Death of Peter Sellers. Λονδίνο: Arrow Books. ISBN 0-09-974700-6.  (e)pp.205-206
  16. ↑ Andrew Billen (2 January 2000). «Goon with the wind». Sunday Herald. http://findarticles.com/p/articles/mi_qn4156/is_/ai_n9623932. Ανακτήθηκε στις 12 December 2008. [νεκρός σύνδεσμος] "Writing the third season of The Goon Show in 1952, he suffered a relapse. 'I went into a psychiatric home and even while I was there I kept on writing these bloody shows. I had a wife and two kids to support, you see. That was the bottom line.' Inside, he had a full manic episode, including a hallucination that a lion was sitting on the wardrobe."
  17. ↑ Wilmut, Roger· Jimmy Grafton (1976). «The Birth of the Goons». The Goon Show Companion - A History and Goonography. Λονδίνο: Robson Books. ISBN 0-903895-64-1. ...one puzzled planner was heard to ask, 'What is this "Go On Show" people are talking about? 
  18. ↑ Milligan, Spike (1974) [1973]. «Interview». More Goon Show Scripts. Λονδίνο: Sphere Books. ISBN 0-7221-6077-1. Goon. What's a Goon? D'you mean The Coon Show...? 
  19. ↑ Ayto, John (2006), Movers and Shakers: A chronology of words that shaped our age, Oxford, UK: Oxford University Press, σελ. 144, ISBN 0-19-861452-7, https://books.google.com/books?id=yfb4NIo3d20C&q=%22spike+milligan%22&pg=PA144, ανακτήθηκε στις 23 August 2010  Alternative (ISBN 978-0-19-861452-4)
  20. ↑ Farnes, Norma, επιμ. (6 Νοεμβρίου 1997). «Harry Secombe's Story». The Goons: The Story. Λονδίνο: Virgin Publishing. ISBN 1-85227-679-7. ... people used to fight to get in there, fight to get tickets for the recording at the Camden Theatre 
  21. ↑ «The Goon Show - BBC Radio 4 Extra». BBC. 
  22. ↑ Milligan, Spike. (1973) The Goon Show Scripts. London: Sphere
  23. ↑ Milligan, Spike. (1987) The Lost Goon Shows. London: Robson
  24. ↑ 24,0 24,1 Games, Alexander (2003). The Essential Spike Milligan. Λονδίνο: Fourth Estate. ISBN 0-00-717103-X. 
  25. ↑ Farnes, Norma (2004). The Compulsive Spike Milligan. Λονδίνο: Fourth Estate. ISBN 0-00-719543-5. 
  26. ↑ Perry, George (1999). The Life of Python. Λονδίνο: Pavilion Books. σελίδες 14–17. ISBN 1-85793-441-5. 
  27. ↑ Sykes, Eric (2003). Eric Sykes' Comedy Heroes. Λονδίνο: Virgin Books. ISBN 0-7535-0966-0.  p.137
  28. ↑ «Famous Telegoon Fans». www.telegoons.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2012. 
  29. ↑ «Live At The B.B.C». Jpgr.co.uk. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2014. 
  30. ↑ Sally Bedell Smith (2017). Prince Charles: The Passions and Paradoxes of an Improbable Life. σελ. 24. ISBN 978-0812988437. 
  31. ↑ «Charles joins the Goon squad». BBC News (BBC). 3 April 1998. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/73262.stm. Ανακτήθηκε στις 2007-06-26. 
  32. ↑ Album notes for Putting It Simply, There's Never Been Anything Like The Firesign Theatre Before or Since. Αρχειοθετήθηκε 2017-12-15 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023. 
  33. ↑ Landy, Marcia (2005), Monty Python's Flying Circus, TV Milestones Series, Detroit, Michigan: Wayne State University Press, σελ. 34, ISBN 0-8143-3103-3, https://books.google.com/books?id=J1CxIuG-_NkC&q=goon+show&pg=PT43, ανακτήθηκε στις 24 August 2010 
  34. ↑ 34,0 34,1 «Friends remember unique Milligan». BBC News (BBC). 24 June 2002. http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/2061956.stmc. Ανακτήθηκε στις 3 September 2009. [νεκρός σύνδεσμος]
  35. ↑ «Milligan gets last laugh on grave». BBC News (BBC). 24 May 2004. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/england/southern_counties/3742443.stm. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Goon_Show&oldid=10239325"